INTRO - หนีไม่พ้น
749 คำ
สวัสดีฉันชื่อ มีนา ชีวิตของฉันนั้นเรียกได้ว่าสุขสบายมาตั้งแต่เด็กแทบไม่ต้องทำอะไรด้วยตัวเอง เป็นชีวิตที่ใครหลายคนต่างอิจฉา แต่อีกด้านฉันกลับอยากเป็นแค่คนธรรมดาที่มีสิทธิ์ตัดสินใจด้วยตัวเอง ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบโดยไม่ต้องขออนุญาตจากใคร
#มหาวิทยาลัย
“มีนา~วันนี้มาแต่เช้าเชียวนะ” เสียงของเส้นด้ายเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันถามขึ้นก่อนที่เธอจะนั่งลงข้างๆ
เราทั้งสองเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง จนกระทั่งตอนนี้เราอยู่ปีสี่แล้ว เห็นสวยๆ แบบนี้เส้นด้ายเธอมีเจ้าของหัวใจแล้วนะเป็นถึงหนุ่มฮ็อตของมหาวิทยาลัยแหนะ
“พี่เมฆออกไปบริษัทเช้าน่ะฉันก็เลยติดรถมาด้วย” พี่เมฆคือพี่ชายแท้ๆ ของฉัน เราสองคนต่างกันตรงที่ฉันมักจะถูกพ่อบังคับอยู่เสมอแต่พี่เมฆกลับไม่เคยถูกบังคับอะไรเลย
“วันนี้สงครามจะมากินข้าวเที่ยงด้วยแกโอเคไหมถ้าจะมีแปงมา…..”
“ไม่โอเค” ฉันชิงตอบก่อน
ผู้ชายที่ชื่อ ‘แปง’ เขาเป็นคนไร้มารยาทสำหรับฉัน ชอบทำตัวรุ่มร่ามน่ากลัว พยายามเข้าหาราวกับชอบฉันมากๆ แต่ตัวเองกลับควงผู้หญิงคนอื่นไปเรื่อย ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เลิกวุ่นวายกับฉันสักที
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้สงครามมาคนเดียวแล้วกันนะ”
“อื้อ”
“มะ มีนาแกดูนั่นสิ”
ด้ายส่งสัญญาณให้ฉันมองไปด้านหน้า พูดยังไม่ทันขาดคำก็เจอกับคนที่อยากหนีหน้ามากที่สุด ‘แปง’ เขามักจะเข้าหาฉันแบบไม่มีสัญญาณเตือน ครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน ฉันต้องชิงหนีไปก่อน
ฉันลุกขึ้นพรวดพราดแล้วหันมาบอกเพื่อนสนิท “อย่าให้เขาตามฉันมานะด้าย”
“มีนานั่นแกจะไปไหน”
ไม่มีเวลาตอบคำถามของเพื่อน ฉันต้องรีบแยกตัวออกมาเพราะผู้ชายที่ไม่อยากอยู่ใกล้คนนั้นได้เดินมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ถ้าขืนไม่รีบเขาอาจจะทำตัวบ้าๆ แบบหลายๆ ครั้งที่เราประจันหน้ากัน
กึ่งวิ่งกึ่งเดินหนีมาไกลจนคิดว่าตัวเองรอดแล้วแต่กลับไม่ใช่อย่างที่คิด เมื่อหมุนตัวหันมาดันเจอกับคนที่ไม่อยากเจออยู่ตรงหน้า
“นะ นาย…” เพราะความตกใจและกลัวทำให้ฉันรีบถอยหนีแต่กลับถูกแปงคว้ามือมาจับแขนเอาไว้ “ปะ ปล่อยฉันนะ”
“ทำไมเธอต้องหนีฉันทุกครั้งด้วยห๊ะ!!” เขาตวาดถามอย่างไม่ชอบใจ แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันหนี มันเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้
“บอกว่าอย่ามายุ่งกับฉันไง”
“มาคุยกันหน่อย”
“ไม่ ปล่อยนะถ้าไม่ปล่อยฉันจะ…”
“จะอะไร? เธอจะทำอะไรฉัน หืม~” เขาถามโดยการโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ ทำให้ฉันไม่กล้าพูดอะไรต่อ
พอเห็นฉันเงียบเขาก็ยิ้มมุมปากก่อนจะดึงให้ตัวฉันเดินตามเขาไปโดยไม่ฟังเสียงค้าน
“จะพาฉันไปไหนปล่อยนะ หูตึงหรือไง!!” ปกติฉันไม่ใช่คนก้าวร้าว ไม่ใช่คนที่จะพูดจาไม่ดีใส่ใครง่ายๆ แต่กับผู้ชายคนนี้ฉันไม่มีความลังเลที่จะพูดจาไม่ดีใส่เขาเลย
แปงลากตัวฉันมาในห้องน้ำตรงตึกที่ไม่ค่อยมีนักศึกษาเพ่นพ่านสักเท่าไร พอดันตัวฉันเข้ามาแล้วเขาก็จัดการล็อกประตู
การกระทำของเขาทำให้ฉันกลัวจนตัวเริ่มสั่นเทา
“นะ นายจะทำอะไรฉัน”
“ขอเบอร์หน่อย”
“มะ ไม่”
“แค่เบอร์ทำไมต้องหวง”
“ขอร้องได้ไหมเลิกยุ่งกับฉันสักที”
“ถ้าอยากให้เลิกยุ่ง” ไม่รู้ว่าแปงคิดอะไรอยู่เขาจู่โจมโดยการขยับเท้าเดินมาใกล้ๆ จนฉันต้องถอยหนีมาติดกับอ่างล้างมือแถมยังไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้อีกเพราะถูกแขนแกร่งทั้งสองข้างกั้นระหว่างตัวเอาไว้ จากนั้นเขาก็โน้มลงมากระซิบพูดต่อ “จูบฉันสิ”
“พะ พูดอะไรของนาย ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่”
“ถ้าไม่ทำฉันก็ไม่เลิกยุ่ง เลือกเอาว่าจะทำแล้วจบหรือใจจริงเธอก็อยาก…..”
“ยะ อยากอะไร อย่าพูดอะไรทุเรศๆ นะ”
- ผู้เขียน
