“สวัสดีค่ะคนสวย หนูชื่ออะไรคะ” พยัคฆ์ถามสาวน้อยฟันน้ำนม
“หนูชื่อเต๋าเต้ยค่ะ ชื่อจริงชื่อเด็กหญิงฉุดที่ยัก ยัตนฉุดา” เต๋าเต้ยหยุดสูดลมหายใจเข้า “คุณพ่อชื่อฉยาม คุณแม่ชื่ออุ๋งค่ะ หนูอายุฉามขวบคึ่งค่ะ” เสียงเล็กๆ เอ่ยฉะฉาน คำตอบนี้เป็นแพทเทิร์นที่ท่องจนขึ้นใจ
“แล้วหนูกินอะไรคะ” พยัคฆ์ดัดเสียงโดยไม่รู้ตัว ชี้ไปที่ของในมือเล็กๆ
“มาร์ชเมลโย่กับไข่ปาคาเวียร์ค่ะ จิ้มๆ” เต๋าเต้ยเอามาร์ชเมลโล่จิ้มลงไปในตลับไข่ปลาคาเวียร์ชูให้พยัคฆ์ดู
“ลุงขอกินได้ไหมคะ”
“ได้ค่ะ อ้าปากค่ะ อ้ามมมม”
ทุกคนพลอยอ้าปากตามพยัคฆ์ และยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว
“ยุงคื่นอ้ามไหม”
“อ้ำสิๆ” ลูกคลื่นตอบเอาใจสาวน้อยที่มีน้ำใจ
พอป้อนชิ้นใหม่ให้ลูกคลื่นแล้วก็วิ่งกลับมาที่ฉลาม “ที่ยักอ้ามไหมคะ”
พยัคฆ์หูผึ่ง “เต๋าเต้ยเรียกฉลามว่าที่รักเหรอ”
“อือ เรียกตามแม่” ฉลามหันไปเหนี่ยวอุ๋งมาหอมอีกที มองตาภรรยาและกัดฟันอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะอ้า
