เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นโครมๆ บ่งบอกอารมณ์ของผู้เคาะได้เป็นอย่างดี พิมพ์พิสุทธิ์รีบวางหนังสือที่กำลังอ่านอยู่แล้วนำไปซ่อนไว้ในตู้ เพื่อให้พ้นจากสายตาของผู้เป็นป้าแท้ๆ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู
“มัวแต่ทำอะไรอยู่ยายปิ๋ม ทำไมมาเปิดประตูช้านัก”
“คุณป้ามีอะไรจะใช้ปิ๋มหรือคะ”
หญิงสาวไม่ได้ใส่ใจกับน้ำเสียงกระชากของผู้เป็นป้านัก เพราะชินชากับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของเจ้าตัวจนคร้านจะถือสาหาความ ทั้งยังเดาได้ว่าสาเหตุคงมาจากบิดาบุญธรรมของเธอเป็นแน่ และการคาดเดาของเธอก็ถูกต้องเมื่อได้ยินคำถามต่อมา
“แกจำผู้หญิงที่พ่อของแกเต้นรำด้วยได้ไหมยายปิ๋ม”
คนถูกถามนิ่งไปชั่วครู่ อยากจะตอบออกไปนักว่า จำได้อย่างแม่นยำเชียวละ คนถูกสลับคู่เต้นรำกลางคันอย่างเธอทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ แต่ที่ต้องพูดออกไปก็คือ
“จำได้ค่ะคุณป้า แต่ผู้หญิงคนนั้นหน้าคุ้นๆ นะคะ”
ตอนถูกภีมวัจน์ขอสลับคู่เต้นโดยให้เธอไปเต้นกับบิดา พิมพ์พิสุทธิ์เห็นคนท
