“ป้าแมวคะ หนูมินจะเข้าไร่ไปเฝ้ายัยแม่มด” มินรญาบอกป้าแม่บ้านสูงวัยแล้ววิ่งตามมีนาไปติดๆ มีนาเหล่มองเด็กน้อย เห็นอีกฝ่ายวิ่งตามมาติดๆ แต่พอเข้ามาใกล้ก็ชะลอฝีเท้า เดินชมนกชมไม้ท่าทีสบายใจจนเกินเหตุ ผิดวิสัยขี้โวยวายนั้นอย่างกับหน้ามือกับหลังมือ แต่...
“โอ๊ย! ทำอะไรน่ะ” มีนามองเสื้อผ้าของตัวเองที่โดนโคลนปาใส่
“ปาโคลนใส่ไง ฮ่าๆๆๆๆ” เด็กน้อยรีบวิ่งปรู๊ดไปยังบ้านพักของบิดาแทบจะทันที มีนามองเสื้อที่เลอะของตัวเองแล้วถอนใจพรืด เธอต้องกลับไปเปลี่ยนชุดเพราะจะทนใส่ชุดนี้ทำงานไม่ได้
กลับบ้านไปอีกรอบก็เจอกับป้าแมวเข้า อีกฝ่ายถึงกับอุทาน
“คงไม่โดนคุณหนูมินแกล้งเอานะคะ”
“ใช่แล้วค่ะ โดนเต็มๆ” มีนาทำหน้าเมื่อย
“อย่าถือสาหาความแกเลยนะคะ แกน่าสงสารมากๆ เลยนะคะ” ป้าแมวเล่าเรื่องเด็กน้อยให้ฟังคร่าวๆ มีนาฟังแล้วก็นึกเห็นใจไม่น้อย
“ไม่ถือสาหรอกค่ะ มีนขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ”
“ค่ะ” ป้าแมวยิ้มตามก่อ
