“แกหุบปากไปเลยนะ ไม่งั้นฉันจะไม่ให้เงินแกใช้” สราญชี้หน้าลูกชายก่อนจะรับโทรศัพท์เสียงอ่อนเสียงหวาน
“สวัสดีจ้ะหนูมีน ทำงานเป็นยังไงบ้างจ๊ะ” สราญถามกลับไปคล้ายห่วงใย ท่าทีไม่ได้บอกเลยว่ารับรู้เรื่องแผนการที่ตัวเองวางเอาไว้ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อย่างแนบเนียน
“น้าสราญคะ น้าไปตกลงอะไรกับนายหัวคะ” เธอเอ่ยถามอย่างตรงประเด็นทันที
“ตกลงอะไรจ๊ะ” สราญถามกลับ แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งนั้น
“ก็เมื่อคืนนายหัวขืนใจมีน บอกว่าเขาตกลงกับน้าแล้ว”
“ตายแล้ว ทำไมนายหัวทำแบบนั้น น้าไม่เคยตกลงอะไรกับเขานะ” สราญทำท่าทีเป็นตกอกตกใจอย่างแนบเนียน
มนัสที่ฟังอยู่อีกด้านถึงกับส่ายหน้าไปมากับสิ่งที่มารดาทำ
“จริงเหรอคะ”
“ใช่น่ะสิ ไม่คิดเลยว่านายหัวเมษจะเป็นคนแบบนี้ น้าผิดเองจ้ะ ทำให้หนูมีนต้องเดือดร้อน ถ้าหนูลำบากใจก็กลับมาเถอะจ้ะ น้ากับนัสน่ะ พวกเราสองคนไปอยู่บ้านเช่าเล็กๆ ก็ได้จ้ะ”
“ทำไมคะ” เธอเอ่ยถาม รู้ว
