ทะลุมิติไปเปลี่ยนชะตานางร้าย ยุค 70

บทที่ 10แอบเข้าตลาดมืด

เช้าวันต่อมา...

เฉินหว่านเยว่ตรวจดูความพร้อมเรื่องสินค้า หลังจากอาบน้ำอะไรเรียบร้อยแล้วจึงออกมาจากห้องและเดินไปยังคอมมูนเพื่อลางาน ซึ่งในส่วนนี้ทุกคนเข้าใจ เนื่องจากหญิงสาวเพิ่งมาใหม่คงจะขาดของใช้แถมยังถูกขโมยเสบียงไปจนหมด เลยได้อนุญาตให้ลางานได้เป็นกรณีพิเศษ พอออกมารอเกวียน เฉินหว่านเยว่กลับเจอหมิงเพ่ยอันที่รอขึ้นเกวียนด้วยเหมือนกัน วันนี้เธอออกจากบ้านสายจึงไม่ทันเที่ยวแรก

“อ้าวพี่สาวหว่านเยว่ นี่จะเข้าเมืองเหมือนกันเหรอคะ” เด็กสาวเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม

“ใช่จ้ะ ว่าแต่ไปป่านนี้ไม่เข้าเรียนสายเหรอ” หญิงสาวเอ่ยถามเนื่องจากไม่รู้ว่าโรงเรียนมัธยมที่อีกฝ่ายเรียนอยู่นั้นอยู่ไกลแค่ไหน

“ไม่สายหรอกพี่หว่านเยว่ ว่าแต่พี่จะไปไหนเหรอคะ”

“พอดีพี่จะไปซื้อของใช้สักหน่อย เจอเราก็ดีแล้ว พี่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” เฉินหว่านเยว่สบโอกาสเรื่องที่จะถามถึงตลาดมืดพอดี เธอเดินเข้าใกล้เด็กสาวพร้อมกับกระซิบถามอีกฝ่ายเบา ๆว่า “ตลาดมืดอยู่ที่ไหนเหรอ พี่ว่าจะไปซื้อของสักหน่อย อันอันมีรหัสไหม”

“ได้สิพี่ แต่มันอันตรายสักหน่อยนะคะ ถ้าฉันไม่ต้องไปเรียนฉันคงพาพี่ไปเองแล้ว แต่เดี๋ยวฉันจะบอกรหัสให้ พี่จะได้เข้าไปได้สะดวก” เด็กสาวยอมบอกรหัสได้แต่โดยดี เพราะเข้าใจว่าพี่สาวยุวปัญญาชนคนนี้คงจะไปซื้อข้าวของเครื่องใช้ตามที่บอกมา

เฉินหว่านเยว่รีบจดจำรหัสทางเข้าตลาดมืดจนขึ้นใจ ก่อนจะเอ่ยขอบคุณเด็กสาวจากบ้านหมิง

“ขอบใจมากนะอันอัน แล้วพี่จะซื้อของมาฝาก ไปกันเถอะเกวียนมาถึงแล้ว”

จากนั้นทั้งสองคนจึงขึ้นไปนั่งบนเกวียน โดยมีชาวบ้านคนอื่น ๆ และนักเรียนที่จะเข้าในเมืองขึ้นมาด้วยจนเต็มก่อนจะมุ่งหน้าเข้าเมือง

เมื่อมาถึงในเมืองแล้วและแยกย้ายกับหมิงเพ่ยอันแล้ว เฉินหว่านเยว่จึงมุ่งหน้ามาที่ตลาดมืดตามเส้นทางที่เด็กสาวบอก พอมาถึงก็เจอชายรูปร่างกำยำและสูงใหญ่อยู่สองคน เธอจึงได้บอกรหัสตามที่ได้รู้มาจากเด็กสาว คนเฝ้าทางเข้าก็ให้เข้าทันทีเมื่อได้รับรหัสที่ถูกต้อง

พอเข้ามาแล้ว เธอจึงกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนเพื่อดูว่าที่นี่เขาค้าขายกันยังไง และพบว่าที่นี่มีทั้งแบบร้านค้าที่ดูเหมือนจะเป็นการถาวร และแบบขาจรที่ปูผ้าวางขาย และมีบางคนที่เดินหาลูกค้าไปเรื่อย ๆ เมื่อตกลงกันได้ก็จะส่งสัญญาณให้อีกคนเพื่อเอาสินค้ามาให้

เมื่อเห็นลู่ทางและการค้าของที่นี่แล้ว หญิงสาวจึงเดินเข้าซอกซอยเล็ก ๆ ที่ไม่มีคนผ่านไปมา เพื่อเอาสินค้าของตนเองออกจากมิติมาขายบ้าง

หลังจากแบกตะกร้าขึ้นหลังและหอบหิ้วห่อผ้าห่อใหญ่ได้แล้ว จึงเดินออกมาและมองหาที่ว่างเพื่อวางของตนเอง

ในขณะที่กำลังสาละวนกับการจัดร้าน ก็มีลูกค้าที่แต่งตัว ดูดีเดินเข้ามาถาม เนื่องจากไม่รู้ว่าร้านนี้ขายอะไร เพราะดูเหมือนจะมีสินค้าหลากหลาย บางอย่างก็เหมือนจะเป็นสินค้าหายาก เนื่องจากสามีของเธอกำลังจะสอบเลื่อนตำแหน่ง เลยตั้งใจจะหาซื้อของขวัญให้กับหัวหน้าเพื่อเอาอกเอาใจเขา

“แม่ค้า ร้านนี้ขายอะไรบ้าง” ลูกค้าสาวเอ่ยถามขึ้น

“ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าต้องการอะไรคะ ร้านฉันขายสินค้าหลายอย่าง ลองบอกความต้องการและงบที่คุณลูกค้ามีได้ไหมคะ ฉันจะได้แนะนำได้ถูกต้อง” จากประสบการณ์ในชีวิตที่แล้ว เฉินหว่านเยว่มองว่าลูกสาวคนนี้น่าจะมองหาของขวัญสักอย่าง เลยถามถึงความต้องการของอีกฝ่ายและงบประมาณที่เธอมี เพื่อจะแนะนำได้ถูก

“ฉันมีงบห้าสิบหยวน และต้องการของขวัญที่จะนำไปมอบให้กับเจ้านายของสามีน่ะ แม่ค้าพอจะแนะนำได้หรือไม่” ลูกค้าคนนั้นบอกความต้องการของเธอออกมา

“ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นหัวหน้าฝ่ายหรือผู้จัดการโรงงาน ใช่ไหมคะ เช่นนั้นเอาเป็นพวกเครื่องดื่มสำเร็จรูป อย่างเช่นพวกกาแฟ โกโก้ และผงรากบัวดีไหมคะ อีกอย่างสินค้าที่กล่าวมาสองชนิดแรกคือสินค้าหายาก คุณลูกค้าก็น่าจะทราบดี ถ้านำไปเป็นของฝาก ฉันเชื่อว่าคนรับจะต้องพอใจแน่นอนค่ะ เดี๋ยวฉันจะจัดเป็นชุดของขวัญให้และคุณเป็นลูกค้าคนแรก ฉันจะมอบรังนกพร้อมรับประทานให้อีกสองขวดเป็นของแถม รับรองว่าได้สินค้าเกินราคาห้าสิบหยวนแน่นอน”

หญิงสาวแนะนำให้ลูกค้าคนแรกเป็นสินค้าสำเร็จจำพวกเครื่องดื่ม เธอรู้ว่ากาแฟในยุคนี้ยังคงเป็นสินค้าหายาก และถ้าจำ ไม่ผิดน่าจะเริ่มแพร่หลายช่วงกลางหรือปลายยุค 80 นี่แหละ

“โอ้ ดีมากเลยค่ะ อย่างนั้นฉันซื้อตามที่แม่ค้าแนะนำเลยค่ะ” ลูกค้าได้ยินก็ตาลุกวาวและตอบตกลงทันที

“สักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้” เฉินหว่านเยว่พูดขึ้น

จากนั้นจึงทำทีเป็นล้วงเข้าตะกร้าที่มีผ้าปิดไว้ หยิบตะกร้ากระดาษและกระดาษสีรวมถึงริบบิ้นในมิติออกมา ก่อนจะเอามาจัดและใส่สินค้าที่พูดมาอย่างสวยงาม เฉินหว่านเยว่ใช้เวลาไม่นาน ตะกร้าของขวัญในราคาห้าสิบหยวนก็เสร็จเรียบร้อยดูสวยงามและหรูหราราคาแพง

“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณลูกค้า ในชุดของขวัญนี้ฉันใส่รังนกให้สองขวดแล้วนะคะ” หญิงสาวชี้ให้ลูกค้าดู จากนั้นจึงยื่นชุดของขวัญนี้ให้พร้อมกับรับเงินมาห้าสิบหยวน ทว่าลูกค้ากลับเพิ่มให้เธออีกยี่สิบหยวนและบอกว่าราคาห้าสิบหยวนนั้นถูกไป เนื่องจากสินค้าที่อยู่ในตะกร้านี้ล้วนมีราคาแพง

“ฉันให้เจ็ดสิบหยวน กาแฟรวมถึงโกโก้ที่แม่ค้าใส่มาราคาก็แพงแถมยังหายาก แค่สองอย่างนี้น่าจะเกือบห้าสิบหยวนแล้ว ไหนจะรังนกที่แถมมาอีก ขอบใจมากนะ” ลูกค้ารายนี้ยิ้มอย่างพอใจ เพราะมองยังไงชุดของขวัญชุดนี้ราคาเกินร้อยหยวนแน่นอน แบบนี้สามีเธอคงไม่ลำบากแล้ว

“โอ๊ะ...ขอบคุณมากค่ะคุณลูกค้า คุณลูกค้ามีลูกหรือหลานที่บ้านไหมคะ ฉันจะแถมเครื่องดื่มสำหรับเด็กไปให้กิน เพียงแค่ใส่น้ำร้อนก็สามารถดื่มได้แล้วค่ะ ไม่ต่างจาก พวกกาแฟ โกโก้ และผงรากบัวเลย สินค้าพวกนี้ใส่เพียงน้ำร้อนและคนให้ละลายก็ดื่มได้แล้ว กินกับหมั่นโถวร้อน ๆ ก็อยู่ท้องเหมือนกัน”

เฉินหว่านเยว่ไม่คิดจะเอาเปรียบลูกค้า แม้ว่าสำหรับคนที่นี่ของพวกนี้จะหายากและราคาแพงแสนแพง แต่สำหรับเธอนั้นนอกจากจะมีแบบไม่จำกัดแล้ว ยังไม่ต้องเสียเงินซื้อมาอีก แล้วแบบนี้เธอจะขายเอากำไรตั้งมากมายไปทำไม บางทีการแบ่งปันก็สร้างความสุขให้กับคนเราไม่น้อย

“มีสิ ฉันมีลูกสองคน ขอบใจมากนะแม่ค้า”

เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการพร้อมของแถมแล้ว ลูกค้ารายนี้จึงเดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะมีลูกค้าหลายคนมาคอยเมียงมองแต่ก็ยังไม่ซื้อเพราะยังไม่แน่ใจว่าสินค้าที่เฉินหว่านเยว่โฆษณาสรรพคุณนั้นจะดีและอร่อยอย่างที่พูดหรือไม่

จนมีชายสูงวัยคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วเอ่ยถามขึ้น “รสชาติเครื่องดื่มพวกนี้เป็นอย่างไรบ้าง ฉันพูดไม่อ้อมค้อมนะ ฉันคือพ่อค้าที่มาหาสินค้าไปขายเมืองอื่น เธอพอจะให้ฉันลองชิมสักหน่อยได้ไหม”

เฉินหว่านเยว่เงยหน้าขึ้นมอง เธอลืมคิดเรื่องนี้ไปเลยว่าถ้าอยากจะได้ยอดขายต้องให้ลิ้มลองก่อน แต่ปัญหาตอนนี้คือเธอไม่มีน้ำร้อนนี่สิ

“ฉันอยากให้คุณลุงลองชิมนะคะ เพราะแม่ค้าอย่างฉันก็ต้องการยอดขายเหมือนกัน แต่ตอนนี้ฉันไม่มีน้ำร้อน คุณลุงรอสักครู่นะคะ”

พูดจบหญิงสาวลุกขึ้นยืน ก่อนจะมองซ้ายมองขวา จู่ ๆ ก็ประกาศขึ้นมาเสียงดังๆ เพื่อสื่อสารกับคนที่อยู่ในบริเวณนี้

“สวัสดีค่ะ ฉันต้องการน้ำร้อนหนึ่งหรือสองกาเพื่อนำมาใช้ในการชงให้ลูกค้าได้ลิ้มรสเครื่องดื่มสำเร็จรูป ไม่ทราบว่าพอจะมีใครหามาให้ฉันได้บ้างไหมคะ ฉันขอแลกด้วยกาแฟหนึ่งห่อขนาดกลางที่ ข้างในนี้มีซองเล็กสิบซองและชงได้สิบแก้วค่ะ กับน้ำร้อนหนึ่งถึงสองกาค่ะ มีใครสนใจจะแลกกับฉันไหมคะ”

“มี ๆ ฉันของแลก”

ไม่นานก็มีคนเอาน้ำร้อนมาให้สองกา ดูแล้วน่าจะเป็นลูกน้องของคนดูแลตลาดมืด เฉินหว่านเยว่จึงมอบกาแฟให้เขาตามที่พูดไว้

หญิงสาวล้วงมือเข้าไปในตะกร้าที่มีผ้าปิดอีกครั้ง ก่อนจะหยิบแก้วกระดาษสีขาวออกมาจำนวนหนึ่ง

จากนั้นจึงเรียงแก้วไว้ก่อนจะฉีกซองกาแฟ โกโก้ ใส่ลงในแก้ว และเปิดกระปุกผงรากบัวตักลงใส่ในแก้วเช่นกัน ก่อนจะรินน้ำร้อนตาม แล้วใช้หลอดเล็ก ๆ ใส่ลงในแก้วเป็นอันเสร็จเรียบร้อย

“เชิญทุกคนมาหยิบไปลองดื่มได้เลยค่ะ ก่อนจะกินต้องคนให้ละลายก่อนนะคะ ใครอยากลองชิมรสชาติไหนสามารถชิมได้เลยค่ะ ฉันไม่คิดเงิน ชอบค่อยซื้อ ไม่ชอบไม่ว่ากัน” เฉินหว่านเยว่พูดเสียงดังฟังชัดอีกครั้ง พร้อมกับผายมือไปที่แก้วกระดาษพวกนั้น

เมื่อมีการเชิญชวนให้ลองชิม ชายสูงวัยก็เอื้อมมือมาหยิบแก้วเครื่องดื่มทั้งสามชนิดมาลองชิม ส่วนคนอื่น ๆ ที่สนใจก็ลองชิมด้วยเช่นกัน หนึ่งในนั้นคือคนสนิทของนายท่านฉาง ที่มาดูการค้าในตลาดมืดของเจ้านายนั่นเอง