เมื่อเห็นผู้มาเยือนโดยมิได้รับการเชื้อเชิญ แววตานางที่สดใสก่อนหน้าพลันมืดลง
ช่วยมิได้ที่อีกฝ่ายมีฐานะเป็นถึงคู่หมาย เข้านอกออกในเรือนสกุลหลินได้อย่างเสรีเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไร
เมื่อมิอาจเลี่ยงได้ซึ่งหน้า หลินซูซินจึงทักทายตามมารยาท “ท่านพี่เกาหมิง”
แววตาท่าทางของนางเว้นระยะห่างเหินพอควร
แม้ในใจจะรู้สึกแปลกแปร่งเมื่อเห็นแววตาคนงามที่ปกติมักมองมาที่เขาอย่างเคารพเทิดทูน เพียงแต่เกาหมิงกลับมองว่าเป็นการเว้นระยะพองาม อันเป็นกิริยาของสตรีดีงามพึงกระทำ
“น้องซูซิน” ใบหน้าหล่อเหลาเผยแววสำนึกผิดบางเบา “ไม่ได้เจอกันหลายวัน เป็นข้าผิดเองมิอาจวางมือจากตำราจนไม่มีเวลาให้เจ้า หวังว่าเจ้าคงไม่ถือสา”
ท่าทางเคร่งเครียดกับกองหนังสือมาอย่างหนักจนไม่มีเวลาให้คู่หมายเช่นนี้หากเป็นเมื่อก่อนหลินซูซินย่อมเชื่อและรู้สึกซาบซึ้ง
ทว่าเมื่อวานเกาหมิงมิได้หักโหมอ่านตำราอย่างที่เขาว่ามา ทั้งยังนั่งฟังจางจิ่วเม่ยบ
