10 | ใจดีสู้เสือ NC+++
1887 คำ
ลูเซียร์เม้มริมฝีปากเข้าหากัน พยายามไม่สบสายตากับอังเดรที่กำลังถอดกางเกงขาสั้นของเธอออกตามด้วยชั้นใน หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเมื่อจุดอ่อนไหวไร้สิ่งปกปิด
"อื้อ!" หญิงสาวสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจทันทีที่นิ้วของมาเฟียหนุ่มเขี่ยไปมาตรงติ่งเกสร มือเล็กเริ่มกำหมอนใบใหญ่ที่ตนหนุนนอนแน่น ใบหน้ารู้สึกร้อนผ่าวเพราะมีสายตาคมเข้มคอยจ้องมองความสวยงามไม่ละไปไหน
มาเฟียหนุ่มใช้นิ้วแยกกลีบกุหลาบสีระเรื่อจนสามารถมองเห็นทุกส่วนของความสวยงามนั้นอย่างชัดเจน สิ่งนี้ยังคงบวมช้ำไม่หายดีอย่างที่เธอบอกไว้ คืนนั้นเขาค่อนข้างทำรุนแรงโดยไม่ได้สนใจว่านี่คือครั้งแรกของเธอ
"พี่เดย์ ซะ...เซียร์เจ็บ" เธอร้องประท้วงขึ้นมาเมื่ออังเดรดันนิ้วเข้าไปในร่องรักบวมช้ำที่ไร้น้ำหล่อลื่น
"ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใคร เพราะฉะนั้นฉันจะลองทำกับเธอ"
ลูเซียร์ทำหน้างงงวยหลังจากอังเดรพูดประโยคนั้น ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจทันทีที่เห็นคู่หมั้นหนุ่มโน้มใบหน้าลงไปยังกายสาว ลมหายใจอุ่นที่เป่ารดเนินสามเหลี่ยมอวบอูมพลันทำให้หญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้อง
"อื้อ!" หัวใจเธอกระตุกวาบเมื่อถูกลิ้นร้อนชื้นสัมผัสลงจุดอ่อนไหว เนื้อตัวพลันสั่นเกร็งอัตโนมัติ เธอรู้สึกทรมานไม่น้อยกับสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังทำให้
ลิ้นสากตวัดไปมาบริเวณร่องรักก่อนจะเคลื่อนขึ้นมาขบเม้มติ่งเกสรเบาๆ น้ำหวานมากมายเริ่มไหลซึมออกมาให้มาเฟียหนุ่มได้ลิ้มลอง สายตาคมเข้มช้อนมองใบหน้าสวยหวาน
เขาผละใบหน้าออกจากหว่างขาของลูเซียร์ นั่นทำให้เธอที่ใกล้เสร็จสมเกิดอาการค้างและพานไม่พอใจขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่ได้แสดงออกมาให้อังเดรได้รับรู้
"ค้างเหรอ?" เขาถามอย่างรู้ทันต่อให้ลูเซียร์ไม่พูดออกมาก็ตาม
"...." เธอไม่ตอบอะไร เพียงแค่เสหลบสายตาของคู่หมั้นหนุ่มไปเท่านั้น
"ไม่ต้องห่วง เธอได้เสร็จสมใจแน่ แต่ไม่ใช่ด้วยปากของฉัน"
อังเดรยกยิ้มร้ายกาจ เขาก้าวลงมาจากเตียงนอนเพื่อถอดกางเกงตัวเองออก มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาชักรูดแก่นกายขนาดใหญ่ที่แข็งตึง
ลูเซียร์มองสิ่งนั้นที่ชูชันตรงหน้าพลางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอเริ่มดึงตัวเองขึ้นจากที่นอน ขยับออกห่างจากอังเดร
"เซียร์กลัวเจ็บ"
อังเดรไม่สนใจคำพูดของลูเซียร์ เขาจับข้อเท้าเล็กแล้วออกแรงดึง ส่งผลให้เธอไถลลงมานอนราบกับที่นอนอีกครั้ง เขาจับแก่นกายขนาดใหญ่จ่อไปยังร่องรักเปียกแฉะ ค่อยๆ ดันเข้าไปทีละนิดจนสุดท้ายตัดสินใจกระแทกแก่นกายเข้าไปคราเดียวจนเกือบสุดความยาว
สวบบ
"อื้อ!!!" ลูเซียร์ส่งเสียงร้องอย่างหนักแน่นในลำคอ ความเจ็บปวดวิ่งปราดเข้าเล่นงานทันทีที่สิ่งนั้นรุกล้ำเข้ามา บ่อน้ำตาเริ่มทำงาน ราวกับตอนนี้ร่างกายเธอกำลังแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไม่เคยรู้สึกเจ็บขนาดนี้ในชีวิตมาก่อน
"อ๊า...แน่นฉิบหายเลย"
"พี่เดย์อะ...เอามันออกไปฮึก ซะ...เซียร์เจ็บ"
"อยู่นิ่งๆ" เขาปรามลูเซียร์เสียงเข้ม เลื่อนมือขึ้นไปล็อกเอวบางเพื่อไม่ให้เธอขยับดิ้นไปไหนได้ แก่นกายขนาดใหญ่เริ่มเสียดสีไปกับร่องรักคับแคบจนอีกฝ่ายรู้สึกเจ็บแสบ
เขาถอดเสื้อยืดสีขาวที่ลูเซียร์สวมใส่ออกตามด้วยบราเซียร์ลายลูกไม้แสนหวาน จากนั้นโน้มใบหน้าลงไปหายอดปทุมถันสีระเรื่อ ลิ้นสากตวัดเลียไปมาสลับดูดจนสิ่งนั้นแข็งเป็นไตขึ้นมา
กลิ่นหอมประจำตัวลูเซียร์พานกระตุ้นไฟราคะในกายเขาให้ลุกโชนหนักกว่าเดิม ริมฝีปากหยักได้รูปเคลื่อนไปหาลำคอหอมกรุ่น ขบเม้มฝากฝังรอยรักสีช้ำเหมือนที่เคยทำไว้คืนก่อน
ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!!
"อ๊ะ อ๊า~" ความเจ็บปวดในตอนแรกถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกบางอย่าง ลูเซียร์เผลอจิกข่วนตามร่างกายกำยำของอังเดรโดยไม่รู้ตัว เสียงครางกระเส่าในลำคอเธอพลอยทำให้อารมณ์ความต้องการของมาเฟียหนุ่มเพิ่มมากขึ้น
อังเดรจับพลิกลูเซียร์ขึ้นมาคร่อมบนร่างส่วนเขานอนราบกับที่นอน หญิงสาวกัดปากตัวเองเบาๆ พยายามไม่สบสายตากับคู่หมั้นหนุ่ม
"ขยับ"
"คะ?"
"จะขยับเองหรือให้ฉันเป็นคนขยับ?"
"ซะ...เซียร์ทำไม่เป็นค่ะ" เธอตอบกลับด้วยใบหน้าใสซื่อ พวงแก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
"ได้ ถ้าฉันขยับเอง ฉันไม่ปรานีเธอแน่"
"อ๊ะ!" แก่นกายขนาดใหญ่เริ่มเสียดสีไปกับร่องรักคับแคบอย่างรุนแรง ร่างบางสั่นระริกไปกับแรงกระแทกของอังเดรจนรู้สึกจุก
"อ๊า~ ตอดแน่นแบบนี้แสดงว่าพรุ่งนี้อยากคลานลงจากเตียงใช่ไหม"
"พะ...พี่เดย์ เบาๆ หน่อยได้ไหมคะ เซียร์จะ...จุก อ๊ะ~"
"บอกแล้วไงว่าถ้าฉันกระแทกเอง ฉันจะไม่ปรานีเธอซี๊ด..."
เขากระชากตัวลูเซียร์ลงมาแนบชิดกับร่างกายเปลือยเปล่าของเขา ท่อนแขนล็อกเอวบางไว้แน่น จากนั้นเริ่มขยับแก่นกายอีกครั้งอย่างรุนแรงโดยไม่มีคำว่าปรานีใดๆ สำหรับลูเซียร์
ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!!
"อ๊ะ...อ๊า~"
"ซี๊ด...เธอกล้ากัดคอฉันเหรอลูเซียร์" อังเดรครางเสียงต่ำพลางเอ่ยถามลูเซียร์ที่เพิ่งขบกัดลำคอตัวเอง กระนั้นหญิงสาวก็ยังไม่ยอมคลายฟันแหลมคมออกจากมาเฟียหนุ่ม
แรงกระแทกรุนแรงหนักขึ้น ทำให้ลูเซียร์เผลอคลายฟันแหลมคมออกจากลำคออังเดร มาเฟียหนุ่มรั้งท้ายทอยคนตัวเล็กลงมาแล้วประกบจูบลงริมฝีปากสีระเรื่ออย่างรวดเร็ว
"อึก อื้อๆ!" ลูเซียร์เผลอใช้เล็บข่วนแผงอกเปลือยเปล่าของอังเดรอีกครั้งอย่างลืมตัว แต่หารู้ไม่ว่าการกระทำนั้นกำลังปลุกอารมณ์ดิบเถื่อนในตัวมาเฟียหนุ่มให้ตื่นขึ้น
ภายในร่องรักเริ่มบีบรัดแก่นกายขนาดใหญ่ถี่ๆ เป็นสัญญาณว่าหญิงสาวใกล้เสร็จสุขสมแล้ว อังเดรเร่งจังหวะ ไม่นานนักทั้งสองคนก็กระตุกปลดปล่อยความสุขออกมาพร้อมกัน
"อ๊า!/อร้าย!"
น้ำรักสีขุ่นที่พุ่งกระจายออกมาจากแก่นกายของมาเฟียหนุ่มพานทำให้หญิงสาวรู้สึกอุ่นวาบบริเวณท้องน้อย เธอหายใจหอบเหนื่อยอย่างหมดแรงบนร่างกายของอังเดร
"ลงไปจากตัวฉัน"
ลูเซียร์ทำตามคำสั่งของอังเดรอย่างง่ายดาย เธอหยิบเสื้อผ้าที่เขาเป็นคนถอดออกมาสวมใส่ให้เรียบร้อย
"อย่าลืมกินยาคุมฉุกเฉินด้วยล่ะ" เขาเอ่ยบอกในขณะกำลังติดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อย จากนั้นหันหลังแล้วเดินออกมาจากห้องนอนของลูเซียร์
เมื่อมาถึงห้องนอนตัวเองเขาก็ถอดเสื้อผ้าออกอีกครั้งเพื่ออาบน้ำ สายตามองรอยเขี้ยวและรอยข่วนจากฝีมือลูเซียร์ด้วยความหงุดหงิด เป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงทำรอยพวกนี้ไว้บนร่างกายเขา
แม้นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ลูเซียร์ทำ แต่เป็นครั้งแรกที่เธอทำรอยไว้บนตัวเขาเยอะกว่าคราวก่อน
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วต้องชะงัก เมื่อสายตาพลันเห็นลูเซียร์นั่งอยู่โซฟาในห้องนอนของเขา รอยยิ้มบนมุมปากหยักปรากฏขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอ
"อยากโดนอีกรอบรึไง?"
"คืนนี้เซียร์ขอนอนกับพี่เดย์ได้ไหมคะ"
"คิดดีแล้วเหรอที่มาขอนอนกับฉัน เธอไว้ใจฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอลูเซียร์"
"เซียร์ไม่อยากนอนคนเดียว"
"ไม่กลัวฉันทำกับเธอเหมือนก่อนหน้านี้เหรอ?"
"กลัวค่ะ" เธอตอบออกไปตามความจริง ก่อนจะก้าวเข้ามายืนต่อหน้าอังเดร
"กลัวแล้วทำไมยังมาท้าทายฉันถึงห้อง?"
"เซียร์แค่ไม่ชินกับการนอนในที่ต่างถิ่น" ก่อนหน้านี้ที่เขาไปทำงานแล้วปล่อยให้เธออยู่คนเดียว เธอได้หลับไปแล้วรอบหนึ่งแล้วสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย "ให้เซียร์นอนด้วยคนนะคะ"
"เธอไม่กลัวฉันเลยเหรอลูเซียร์" เขาไม่ถามเปล่า สองเท้าพลางก้าวเข้าไปใกล้ลูเซียร์ทีละนิด ทำให้เธอต้องถอยออกห่างอัตโนมัติ เขาไม่รอให้เธอถอยไปไกลกว่านี้ มือหนาได้ทำการรั้งเอวบางของเธอเข้ามาหา
พรึ่บ
"อ๊ะ!" ร่างบางกระแทกใส่อังเดร หญิงสาวช้อนสายตาขึ้นมองคู่หมั้นหนุ่ม ทว่ากลับหลุดโฟกัสมายังรอยกัดและรอยข่วนบริเวณคอของเขา ซึ่งนั่นเป็นฝีมือเธอเองทั้งหมด
"ฉันถามว่าเธอไม่กลัวฉันเลยรึไง"
"กะ...กลัวค่ะ"
"กลัวทำไมถึงยังกล้าเข้าใกล้ฉันอีก หืม?" เขาโน้มใบหน้าลงไปใกล้ลูเซียร์ ทำให้เธอเบือนใบหน้าไปทางอื่น
"ซะ...เซียร์แค่อยากมีเพื่อนนอนด้วย แต่ถ้าพี่เดย์ไม่มีที่ว่างให้นอนด้วย เซียร์กลับไปนอนที่ห้องตัวเองก็ได้ค่ะ"
"หึ เธอมันน่ารำคาญมากเลยรู้ตัวไหม"
"ขอโทษนะคะที่ทำให้รำคาญ" เธอตอบกลับเขาเสียงแผ่ว
"จะนอนก็ไปนอน ถ้าคืนนี้ฉันเอาเปรียบเธออีกรอบ อย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน"
อังเดรคลายแขนที่พันธนาการเอวบางอยู่ออก จากนั้นเดินไปหยิบบุหรี่มาแล้วตรงไปยังระเบียงห้องนอน ส่วนลูเซียร์ยิ้มปริ ก่อนจะพาตัวเองขึ้นไปนอนบนเตียงหนานุ่มขนาดใหญ่ของคู่หมั้นหนุ่มหลังจากได้รับอนุญาตแล้ว
หลายนาทีต่อมา
มาเฟียหนุ่มเดินกลับมาในห้องนอนหลังจากสูบบุหรี่เสร็จ เขาปรายสายตามองลูเซียร์ที่หลับปุ๋ยบนเตียงนอนของตัวเองพร้อมถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความเอือมระอา เขาเดินไปปิดไฟแล้วก้าวขึ้นมานอนข้างๆ ลูเซียร์
"อื้อ~" เสียงในลำคอจากคนตัวเล็กดังเล็ดลอดออกมาเบาๆ ร่างบางเริ่มขยับเข้าไปหาไออุ่นจากตัวอังเดร เธอเลื่อนแขนไปวางบนเอวมาเฟียหนุ่ม ซุกใบหน้าลงอกอุ่น
"จิ๊ ขยับมาทำไมวะ นอนดีๆ ไม่ได้รึไง!" เขาบ่นขึ้นด้วยความหัวเสีย พยายามดันร่างลูเซียร์ออกทว่าเธอก็ยังขยับเข้ามากอดเขาดังเดิม
"อื้อ...เซียร์หนาว ขอกอดหน่อยนะ" ลูเซียร์ละเมอออกมาท่ามกลางความหงุดหงิดของมาเฟียหนุ่ม
"อย่าทำให้ฉันหมดความอดทนกับเธอนะลูเซียร์"
"...." เงียบกริบ เธอยังคงไม่ยอมขยับออกไปนอนในที่ตัวเอง
"เวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย"
อังเดรสบถออกมาคนเดียวอย่างหัวเสีย จนสุดท้ายยอมปล่อยให้ลูเซียร์ทำตามใจตัวเองอย่างไม่มีทางเลือก
ครั้นจะไปนอนที่อื่นก็ไม่ใช่เรื่องเพราะนี่เป็นห้องนอนของเขา หลังจากอารมณ์เสียกับลูเซียร์มาสองนานจึงฝืนใจข่มตานอนหลับ ไม่นานนักก็เริ่มเคลิ้มหลับลงไปในที่สุด
- ผู้เขียน
