คู่หมั้นมาเฟีย

11 | ลูกแกะน้อยใจ

เช้าวันต่อมา

หญิงสาวในอ้อมกอดของมาเฟียหนุ่มค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาอย่างยากลำบากท่ามกลางความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ กลิ่นหอมคุ้นเคยที่คลุ้งกระจายออกมาจากร่างกายอีกฝ่ายทำให้ลูเซียร์สูดดมเข้าไปอย่างถือวิสาสะ

ลูเซียร์ค่อยๆ จับแขนแกร่งที่วางบนเอวบางแล้วจากนั้นก็ดันออกจากอ้อมแขนของคู่หมั้นหนุ่ม เธอทอดสายตามองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติด้วยรอยยิ้ม ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าทุกส่วนบนใบหน้าเขานั้นเพอร์เฟกต์หาที่ติตรงไหนไม่ได้

เวลาเขาหลับช่างดูเหมือนเด็กน้อยไร้พิษภัยคนหนึ่ง หากแต่พอตื่นขึ้นกลับกลายเป็นปีศาจร้ายเสียอย่างนั้น เธอเอื้อมมือไปหมายจะสัมผัสใบหน้าอังเดร ทว่าอีกฝ่ายกลับลืมตาขึ้นมาเสียก่อน

"จะทำอะไร"

"เปล่านิคะ"

"แน่ใจ?"

"แน่ใจค่ะ เซียร์กลับห้องนอนของตัวเองก่อนนะคะ" เมื่อพูดจบก็ผลุนผลันเตรียมก้าวลงจากเตียงนอนของอังเดร ไม่ทันที่เท้าจะสัมผัสพื้น เสียงเข้มคุ้นเคยก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

"ฉันอนุญาตให้เธอกลับห้องตัวเองแล้วเหรอ"

ลูเซียร์หันกลับมามองอังเดร

"คะ?"

"เมื่อคืนฉันให้เธอนอนกับฉัน คราวนี้เธอต้องตอบแทนฉันกลับ"

"ตอบแทนอะไรเหรอคะ?" เธอเอ่ยถามด้วยสีหน้าใสซื่อ

"อาบน้ำให้ฉัน"

"...." คำตอบของอังเดรทำให้ลูเซียร์เงียบลงไปทันที เริ่มรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาที่ใบหน้า เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยอาบน้ำให้ใครมาก่อนนอกจากตัวเอง อังเดรคงเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้รับสิทธิ์นั้น "เอ่อ...เซียร์ว่าพี่เดย์อาบเองไม่ดีกว่าเหรอคะ"

"พอดีวันนี้ฉันขี้เกียจ เลยไม่อยากอาบเอง"

"คะ...แค่อาบน้ำใช่ไหมคะ"

"เธอกลัวว่าฉันจะทำอะไรเธออย่างนั้นเหรอ?" อังเดรกระตุกยิ้มเล็กๆ บนมุมปากก่อนจะหันไปถามลูเซียร์

"เปล่าค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นก็ตามฉันมา" เขาเหวี่ยงขาทั้งสองลงจากเตียงนอนแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำส่วนตัว โดยมีลูเซียร์เดินตามมาติดๆ เขาเริ่มถอดชุดนอนตัวเองออกจากร่างกาย

เธอยืนมองร่างกายเปลือยเปล่าของอังเดรที่ก้าวลงไปนั่งในอ่างอาบน้ำหรูคอยแล้ว เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำให้เขา

ลูเซียร์เริ่มเทสบู่เหลวลงฝ่ามือแล้วลูบไล้ไปตามร่างกายกำยำอัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวออกกำลังกายและดูแลตัวเองมาอย่างดี

"อาบถนัดเหรอ ทำไมไม่ลงมาในนี้"

"ถนัดค่ะ"

อังเดรไม่ตอบอะไร เพียงแค่ส่งเสียงดังในลำคอออกมาเบาๆ เท่านั้น เขาไม่ได้บังคับให้เธอลงมาในอ่างอาบน้ำ เธอสะดวกแบบไหนก็ทำแบบนั้น

"...." เธอพยายามไม่มองกล้ามเนื้อบนแผงอกกำยำและรอยต่างๆ บนตัวอังเดร ตอนนี้หัวใจเธอกำลังเต้นแรงเพราะได้สัมผัสเนื้อตัวของเขา มิหนำซื้อยังมีสายตาคมเข้มคอยจ้องมองไม่ละไปไหน

"มองหน้าฉัน"

"เซียร์อาบน้ำให้พี่เดย์อยู่"

"เธอไม่ได้มองร่างกายฉัน ก็มองหน้าฉันแทน"

"เซียร์มองร่างกายพี่เดย์แล้ว..." เขาเชยคางของเธอให้เงยขึ้นสบตาด้วย แววตาเธอตอนนี้เต็มไปด้วยอารมณ์อ่อนไหว

"เธอเห็นรอยกัดบนคอฉันไหม" ประโยคนี้ทำให้สายตาเธอพลันมองรอยกัดตรงคอเขาอัตโนมัติ

"หะ...เห็นค่ะ"

"ใครเป็นคนทำ"

"เซียร์กัดพี่เดย์" เธอยอมรับออกไปตรงๆ จำได้ดีว่าตัวเองทำอะไรไว้บ้าง เพราะตอนนั้นไม่สามารถควบคุมจิตใจเอาไว้ได้จึงเผลอทำเรื่องพวกนี้กับอังเดรโดยไม่รู้ตัว

"เธอจะรับผิดชอบในสิ่งที่เธอทำไว้ยังไง"

"เอ่อ..."

"ให้ฉันกัดเธอคืนดีไหม?" อังเดรพูดแทรกลูเซียร์ที่เอาแต่ตะกุกตะกัก

"มะ...ไม่เอา พี่เดย์กัดเจ็บ"

"เธอกัดฉันก่อน"

"เซียร์ไม่ได้ตั้งใจกัดคอพี่...ว๊าย!!" ลูเซียร์ร้องออกมาเสียงหลงเมื่อโดนอังเดรอุ้มเข้ามานั่งในอ่างอาบน้ำหรูโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้เสื้อผ้าที่หญิงสาวสวมใส่พลอยเปียกปอนตามไปด้วย "พะ...พี่เดย์ทำอะไรเนี่ย เซียร์ยังไม่หายไข้เลยนะ"

"เอาคอเธอมา"

"มะ...ไม่เอา เซียร์ไม่ให้พี่เดย์กัด" เธอยกมือทั้งสองปิดคอตัวเองเอาไว้พร้อมกับปฏิเสธคำสั่งของอังเดร

"จะให้ฉันกัดคอเธอคืน หรือว่าจะให้ฉันจับเธอกระแทกแทนตรงนี้?"

"พี่เดย์ชอบขู่เซียร์"

"อย่าลืมว่าฉันมีคลิปรักในคืนนั้นของเรา ถ้าหากมันหลุดออกไป..."

"ก็ได้! เซียร์ยอมให้พี่เดย์กัดคอก็ได้" สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องยอมแพ้ให้กับอังเดรเพราะเขาถือไพ่เหนือกว่า

รอยยิ้มบนมุมปากหยักปรากฏขึ้นมา หลังจากได้ยินคำตอบของลูเซียร์ หญิงสาวค่อยๆ ยื่นลำคอไปให้มาเฟียหนุ่มอย่างกล้าๆ กลัวๆ พลางเม้มปากริมฝีปากเข้าหากันเมื่อลมหายใจอุ่นเป่ารดต้นคอ

อังเดรเริ่มใช้ริมฝีปากหยักสัมผัสลงลำคอลูเซียร์ เขาไม่ได้กัดอย่างที่พูดไว้ตอนแรกแต่กลับออกแรงดูดเบาๆ จนเกิดเป็นรอยแดงช้ำ การกระทำนี้จากมาเฟียหนุ่มพานทำให้หัวใจของคนตัวเล็กกระตุกวูบ

"ไหนบอกว่าจะกัดไงคะ แล้วทำไมพี่เดย์ถึงมาดูดคอเซียร์ล่ะ"

"อยากให้ฉันกัด?"

"ไม่เอาค่ะ"

"หึ" อังเดรส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ สายตามองไปยังรอยแดงช้ำที่ตนเพิ่งสร้างไว้เมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา

ลูเซียร์กลับมาอาบน้ำให้มาเฟียหนุ่มต่อ ซึ่งเธอไม่ได้แตะต้องแก่นกายที่หลับใหลอยู่ของเขา อังเดรปรายสายตามองคู่หมั้นสาวก่อนจะพูดขึ้น

"เว้นตรงนั้นไว้ทำไม"

"ตรงไหนเหรอคะ?"

"อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำรอบสอง เธอก็น่าจะรู้ว่าตรงไหน"

"เซียร์ว่าพี่เดย์ทำเองดีกว่านะคะ" เธอกลัวว่าถ้าเผลอไปแตะเข้า สิ่งนั้นที่หลับใหลอยู่อาจตื่นตัวขึ้นมาแล้วเธออาจจะ...ไม่ปลอดภัย

"จะใช้มือทำหรือใช้อย่างอื่นทำ?"

ลูเซียร์ทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนอังเดรขู่แบบนั้นอีกครั้ง เธอชั่งใจสองนานกว่าจะรวบความกล้าใช้มือลงไปสัมผัสสิ่งนั้นของเขา

"ทำแบบนี้" อังเดรจับมือลูเซียร์ชักแก่นกายขึ้นลง ทำให้หญิงสาวเริ่มรู้สึกว่าสิ่งนี้กำลังพองขยายใหญ่เต็มมือ แต่เธอกลับไม่ได้พูดอะไรออกมา

"พอรึยังคะ"

"แข็งขนาดนี้ เธอคิดว่าควรทำยังไงต่อ?"

คนเจ้าเล่ห์กระตุกยิ้มมุมปาก ลูเซียร์เริ่มทำอะไม่ถูก เธอคลายมือออกจากแก่นกายขนาดใหญ่ที่กำลังแข็งตึงใต้น้ำ

"ซะ...เซียร์ว่าพี่เดย์ทำตรงนั้นเองดีกว่าค่ะ เซียร์ขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ" เธอผลุนผลันเตรียมลุกออกไป ทว่ากลับโดนอังเดรตวัดเอวบางลงมานั่งบนตัก

พรึ่บ

"ว๊าย! พี่เดย์ปล่อยเซียร์นะคะ"

"เธอทำให้มันตื่น แล้วจะหนีไปง่ายๆ อย่างนี้เนี่ยนะ?"

"ก็พี่เดย์เป็นคนบอกให้เซียร์ทำแบบนั้นเอง พี่เดย์ก็โทษตัวเองสิคะ มาโทษเซียร์ทำไม" หญิงสาวเถียงกลับ

"เธอเป็นคนทำให้มันตื่น เธอก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ"

"พี่เดย์ทำไมร้ายกาจแบบนี้คะ" เธอบ่นอุบให้เขาออกมาอย่างอดไม่ได้ เขาตั้งใจทำให้สิ่งนั้นตื่นตัวเพื่อที่จะทำเรื่องใต้สะดือกับเธอตั้งแต่แรก

"เพิ่งรู้เหรอ"

"แต่ว่าพี่เดย์เพิ่งทำไปเองเมื่อคืนนี้"

"เพิ่งทำไปแล้ว แล้วมันยังไง?"

"พี่เดย์..." เขาเริ่มเลื่อนมือขึ้นมาบีบเคล้นหน้าอกของลูเซียร์ภายใต้เนื้อผ้าที่เปียกปอน มืออีกข้างสอดเข้าไปใต้กางเกงขาสั้นของเธอและชั้นในเพื่อลูบไล้จุดอ่อนไหว

อังเดรทำการถอดท่อนล่างของลูเซียร์ออกจนหมด จากนั้นจับแก่นกายขนาดใหญ่แล้วสอดใส่เข้าไปในร่องรักคับแคบฝืดเคืองแล้วบทเพลงรักสุดเร่าร้อนก็ได้บรรเลงขึ้นมาอีกครั้ง

หลายชั่วโมงต่อมา

ครืด ครืด~

ลูเซียร์ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนตัวเองชะงักลง เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของใครบางคนดังขึ้น พอมองหาดีๆ จึงพบว่าเป็นของอังเดร สายตามองเบอร์บนหน้าจอโทรศัพท์เขาที่ไม่มีชื่อกำกับ เธอไม่ได้สนใจเดินเลี่ยงออกไปหยิบน้ำในตู้เย็นออกมาเทลงแก้วดื่ม

เสียงโทรศัพท์ของอังเดรยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ทำให้เธอเดินกลับมาดูอีกครั้งพบว่าเป็นเบอร์เดิม เธอมองซ้ายขวาเพื่อหาเขาแต่กลับไร้วี่แวว สุดท้ายตัดสินใจรับสายแทนอย่างถือวิสาสะ

"สวัสดีค่ะ"

(เธอเป็นใคร นี่มันเป็นเบอร์ของอังเดรแล้วเธอมารับสายแทนเขาได้ยังไง)

น้ำเสียงปลายสายเป็นผู้หญิง ท่าทางฝ่ายนั้นกำลังไม่พอใจที่เธอเป็นคนรับสายแทนที่จะเป็นอังเดร

"แล้วคุณล่ะคะเป็นใคร โทรหาพี่เดย์ทำไม" เธอเองก็เริ่มไม่พอใจเช่นกันที่มีผู้หญิงโทรมาหาอังเดรแบบนี้

(ฉันเป็นแฟนเขา แล้วเธอล่ะเป็นใคร)

"ฉันเป็นคู่หมั้นของเขาค่ะ"

(อะไรนะ?)

"ฉันเป็นคู่หมั้นของผู้ชายที่คุณโทรมาหา อีกไม่นานเราสองคนก็จะแต่งงานกันแล้ว"

(ไม่จริง!)

"แน่ใจเหรอคะว่าเป็นแฟนพี่เดย์จริงๆ ทำไมเขาถึงไม่บอกเรื่องส่วนตัวอะไรของเขากับคุณเลย"

(นี่แก...)

"อย่าเที่ยวไปบอกใครต่อใครว่าคู่หมั้นของฉันเป็นแฟนตัวเองอีกนะคะ" เธอตัดสายจากผู้หญิงคนนั้นแล้ววางโทรศัพท์อังเดรไว้ที่เดิมพร้อมกับถอนหายใจออกมาด้วยความไม่พอใจ

เธอหมุนตัวเตรียมเดินกลับเข้าไปในห้องนอนตัวเอง แต่ทว่าสายตาดันปะทะเข้ากับเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่ยืนอยู่ข้างหลัง

"พี่เดย์..."

"ใครโทรมา"

"ไม่รู้จักค่ะ เป็นผู้หญิง" เธอตอบด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างก่อนจะเดินเลี่ยงอีกทาง แต่กลับโดนเขาจับแขนเอาไว้แล้วดึงเข้าไปหา

หมับ

"อ๊ะ!" ร่างกายเธอปะทะเข้ากับแผงอกกำยำโดยมีท่อนแขนแกร่งของเขาพันธนาการเอวบางเอาไว้ "พี่เดย์ปล่อยเซียร์นะคะ"

"จะรีบไปฟ้องพ่อฉันเหรอว่ามีผู้หญิงโทรมาหาฉัน"

"นั่นมันเรื่องส่วนตัวของพี่เดย์ ไม่ใช่ของเซียร์" รู้ว่าไม่มีสิทธิ์น้อยใจที่มีผู้หญิงโทรมาหาเขา แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแบบนั้น

"รู้แบบนั้นก็ดี คราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของฉัน"

"ปล่อยเซียร์ได้รึยัง"

อังเดรยอมปล่อยหญิงสาว เมื่อลูเซียร์เป็นอิสระ เธอจึงรีบเดินจ้ำอ้าวออกจากตรงนั้ยหายไปในห้องนอนตัวเองอย่างรวดเร็ว