คู่หมั้นมาเฟีย

ปัง! กระสุนปืนวิ่งออกจากปลายกระบอกเฉียดหน้าอังเดรไปฝังลงในผนังปูนซีเมนต์หนาด้านหลังโดยผู้เป็นพ่อ ทว่าอังเดรกลับไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา แววตาเคยมองอนาคินแบบไหน ก็ยังมองแบบนั้นไม่เปลี่ยน "ผมยังยืนยันคำเดิม ผมไม่แต่งงานกับลูเซียร์" "เหตุผลแกมันฟังไม่ขึ้น" แววตาวาวโรจน์ของอนาคินบ่งบอกชัดเจนว่าไม่พอใจกับคำตอบของลูกชาย "ผมกับลูเซียร์ไม่ได้รักกัน คนไม่รักกันจะให้แต่งงานกันได้ยังไง เหตุผลพ่อนั่นแหละที่ฟังไม่ขึ้น" "อย่ามาเถียงฉัน" "ผมแค่อธิบาย" เขารู้ดีว่าคำพูดของเขาไม่เข้าหูมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อย่างอนาคิน แต่ถึงอย่างนั้นก็เลือกที่จะพูดเพื่อทำให้พ่อยอมยกเลิกงานแต่งงานที่จะถูกจัดขึ้นในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า "แกจะอธิบายหรือยกเหตุผลกี่อย่างมาพูด ฉันก็ไม่ยกเลิกงานแต่งของแกกับหนูลูเซียร์" "ดูพ่อจะปลื้มยัยเด็กแก่แดดคนนั้นมากเลยนะครับ" "ให้เกียรติเมียแกในอนาคตแกด้วย พูดอะไรก็ระวังปากไว้บ้าง" "นั่นมันคนของพ่อ ไม่ใช่คนของผม ผมไม่จำเป็นต้องให้เกียรติเด็กแก่แดดคนนั้น" "แกเกลียดอะไรหนูเซียร์นักหนา" "ผมไม่ได้เกลียดลูเซียร์ ผมแค่ไม่อยากแต่งงานกับเธอ" เขาตอบกลับพ่อเสียงเรียบ ก่อนจะเดินมานั่งลงโซฟา หยิบขวดน้ำสีเหลืองอำพันเทลงแก้วแล้วกระดกดื่มด้วยท่าทางนิ่งเฉย "แก๊งเพื่อนแกก็ทยอยแต่งงานมีครอบครัวกันหมดแล้ว แกไม่อยากมีครอบครัวบ้างเหรอ" "ยังไม่เจอคนที่ถูกใจ" "เพราะแกไม่เคยเปิดใจให้ใครต่างหาก" "ถ้าผมต้องแต่งงานกับเซียร์จริงๆ แล้วเธอไม่มีความสุข พ่อต้องโทษตัวเองที่ทำให้เธอเจอกับขุมนรก" อนาคินถอดถอนหายใจด้วยความเอือมระอากับลูกชาย ถึงยังไง อังเดรก็ต้องแต่งงานกับลูเซียร์ เพราะได้หมั้นหมายกันไว้แล้ว อีกอย่างลูเซียร์ก็เหมือนชอบพออังเดรไม่น้อย "แม่ว่าลองดูก็ไม่เสียหายนะเดย์ บางทีเดย์กับหนูเซียร์ไม่รักกันตอนก่อนแต่ง อาจจะไปรักกันหลังแต่งก็ได้" ปรีญาร์ คนเป็นแม่ของอังเดรเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มแล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างกายลูกชาย "ใจคอเดย์จะนั่งเหงาบนคาน ดูเพื่อนตัวเองมีความสุขกับครอบครัวไปจนแก่จริงๆ เหรอ" "ผมยังไม่พร้อมจะมีครอบครัว" "แกจะรอให้หกสิบก่อนรึไงถึงค่อยมี" "ผมยังยืนยันคำเดิม" "ถ้าอย่างนั้นฉันมีข้อเสนอให้แก" "ข้อเสนอ?" "ใช่ ถ้าภายในสามเดือนที่หนูเซียร์อยู่กับแกแล้วแกไม่รู้สึกอะไรกับเขา งานแต่งงานที่วางแพลนเอาไว้ปลายปี ฉันจะยกเลิกให้ ตกลงไหม" "ผมจะเชื่อคำพูดพ่อได้มากน้อยแค่ไหน" "ฉันมีสัจจะมากพอ" "แต่เท่าที่เห็นมา ขนาดแม่พ่อยังโกหกเลยนับประสาอะไรกับลูกกับเต้า" ปรีญาร์ตวัดสายตามองสามี อนาคินแอบมีสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็พยายามคีพลุคมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่เอาไว้ "ถ้าแกไม่รับข้อเสนอนี้ ปลายปีก็เตรียมตัวเดินเข้าพิธีแต่งงานได้เลย" "ก็แค่เกมความรู้สึก" เขาพูดพร้อมแค่นหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน "อย่าดูถูกไป บางทีแกอาจจะกลืนน้ำลายตัวเองก็ได้" "ไม่มีวัน" "มีผู้ชายตั้งเยอะตั้งแยะที่ต่อแถวรอเป็นลูกเขยบ้านนั้น บางทีแกควรดีใจนะที่ได้เป็นถูกเลือก" "พอดีว่าผมเสียใจที่โดนเลือก ผมไม่อยากเป็นผู้โชคดีคนนั้น" ประโยคหลังเขาพูดแล้วเงยหน้ามองคนเป็นพ่อ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้มีเรื่องธุรกิจเข้ามาเกี่ยวข้อง ซ้ำครอบครัวฝ่ายนั้นยังเป็นเพื่อนสนิทพ่อ ไม่แปลกใจเลยทำไมเขาถึงเป็นผู้โชคร้ายที่ถูกจับหมั้นกับลูเซียร์ตั้งแต่เด็กๆ "พอแล้วเดย์ อย่าไปเถียงพ่อ" "ผมแค่ไม่ชอบการถูกบังคับ" "คราวนี้ไม่มีใครบังคับเดย์แล้วนะ เพราะพ่อยื่นข้อเสนอให้แล้ว เหลือแค่เดย์ตอบตกลงเท่านั้น" "มันปอดแหกไง กลัวว่าจะหลงรักหนูเซียร์ เลยไม่กล้ารับข้อเสนอ" "ผมไม่ได้ปอดแหก สามเดือนที่ลูเซียร์ต้องอยู่กับผม ผมมั่นใจว่ามันไม่ทำให้ผมตกหลุมรักยัยเด็กแก่แดดคนนั้น" "หึ ก็ดี ฉันจะรอดูในอีกสามเดือนว่าคนแถวนี้จะกลืนน้ำลายตัวเองรึเปล่า" อังเดรไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยกน้ำสีเหลืองอำพันในแก้วขึ้นดื่ม แค่สามเดือน ไม่ทำให้เขามีความรู้สึกดีๆ ต่อลูเซียร์ได้หรอก ปกติเขาควงผู้หญิงไม่ถึงสามวันก็เบื่อแล้ว นี่ต้องเจอลูเซียร์ทุกวันตลอดสามเดือน ไม่อยากคิดเลยว่าจะเบื่อขนาดไหน "เย็นนี้ไปรับหนูเซียร์ที่สนามบินด้วย" "คนบ้านเขาก็มี ทำไมต้องให้ผมไปรับ" "แกไม่เถียงฉันสักวันจะตายไหมไอ้เดย์" "ผมไม่ใช่คนขับรถของยัยเด็กนั่น" "ฉันให้แกไปรับเขาในฐานะคู่หมั้น ไม่ใช่คนขับรถ ตราบใดที่ยังไม่ถึงสามเดือน แกก็ต้องทำตัวเป็นคู่หมั้นที่ดีให้หนูเซียร์เขา" "เอาหน่าเดย์ ถ้าลูกมั่นใจว่าภายในสามเดือน ลูกไม่รู้สึกอะไรกับหนูเซียร์ ถึงเวลานั้นพ่อกับแม่ก็จะเคารพการตัดสินใจของเดย์ แค่ตอนนี้ทำหน้าที่คู่หมั้นไปก่อน" "ก็ได้ ผมไปรับยัยนั่นก็ได้" "แล้วอีกเรื่องที่แกต้องทำให้ได้ระหว่างสามเดือนนี้" "อะไรครับ" "จัดการผู้หญิงในสต็อกแกซะ" "นี่มันเรื่องส่วนตัวของผม" "แกจะจัดการเองหรือให้ฉันเป็นคนจัดการ มันขึ้นอยู่ที่ตัวแก"