8 | จุมพิตลูกแกะ
1821 คำ
(นี่แกดูแลเซียร์ยังไงให้น้องเขาไม่สบายแบบนี้!)
น้ำเสียงทรงพลังของอนาคินดังออกมาจากลำโพงโทรศัพท์เครื่องหรูหลังรู้เรื่องลูเซียร์ไม่สบายจากปากลูกชาย
"ลูเซียร์เป็นคู่หมั้น ไม่ใช่ลูกของผม"
(บร๊ะ!ไอ้ลูกคนนี้ ฉันควรทำยังไงกับแกดี ถึงฉันจะเคยพูดไว้ว่า ภายในสามเดือนถ้าแกไม่ได้รักใคร่หนูเซียร์ฉันจะยกเลิกงานแต่งให้ ฉันเป็นคนพูด ฉันก็ยกเลิกคำพูดฉันได้)
"ผมนึกไว้แล้วว่าพ่อไม่มีทางทำแบบนั้นได้"
(หึ ยิ่งแกไม่อยากแต่งงานกับหนูเซียร์มากเท่าไร ฉันยิ่งจะทำให้แกต้องแต่งงานกับหนูเซียร์)
"ผมอยากรู้จริงๆ ว่าลูเซียร์มีอะไรดี พ่อถึงรักและเอ็นดูยัยเด็กแก่แดดคนนั้นเหลือเกิน"
(พูดเหมือนครั้งนึงแกไม่เคยเอ็นดูน้องอย่างนั้นแหละ)
"...."เขานิ่งเงียบกับประโยคนั้นของคนเป็นพ่อ เอ็นดูอย่างนั้นเหรอ? เขาแค่นหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน แค่ลองคิดภาพตอนเอ็นดูลูเซียร์ในหัวเขายังไม่อยากทำเลย
(ฉันไม่รู้นะว่าทำไมแกถึงเกลียดน้องนักหนา แต่ระหว่างสามเดือนนี้ แกช่วยทำตัวดีๆ กับน้องหน่อยได้ไหม)
"ไม่จำเป็น"
(ปากดีแบบแก ระวังจะกลืนน้ำลายตัวเองเข้าสักวัน)
"หึ ผมไม่มีวันกลืนน้ำลายตัวเอง"
(ฉันจะรอดูคนเก่ง ว่าจะเก่งไปได้สักกี่น้ำ)
"อย่าพูดเหมือนมั่นใจว่าผมจะรักลูเซียร์ พ่อเป็นนักธุรกิจไม่ใช่หมอดู"
(แกอย่าเพิ่งมั่นใจให้มันมาก ตราบใดที่เกมยังไม่จบ แกไม่มีสิทธิ์นับศพทหาร แค่นี้แหละฉันจะเข้าประชุมแล้ว)
หลังจากวางสายลงจากคนเป็นพ่อ สายตาพลันเห็นลูเซียร์ซึ่งเดินออกมาจากห้องนอน เธอย่องเบาเดินไปยังโซนห้องครัวโดยไม่ทันสังเกตเห็นเขาที่กำลังยืนมองเธออยู่ เขาเลิกคิ้วขึ้นสูงกับท่าทางมีพิรุธ ก่อนจะตัดสินใจเดินตามไปดู
"ทำอะไร"
เฮือก!
ตุ้บ!
เสียงเข้มคุ้นเคยทำให้ลูเซียร์สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เผลอปล่อยบางอย่างที่เพิ่งหยิบออกมาจากตู้เย็นหล่นลงพื้น อังเดรปรายมองถ้วยไอศกรีมก่อนจะดึงสายตาขึ้นมองคู่หมั้นสาวนิ่งๆ
"เอ่อ...เซียร์ เซียร์แค่..."
"ฉันเคยบอกเธอว่ายังไง"
ไม่สบายอยู่ยังดึงดันจะกินไอศกรีม ทั้งๆ ที่เมื่อวานเพิ่งเตือนไปรอบหนึ่ง ถ้าเขาไม่ยืนอยู่ตรงนั้นแล้วเห็นเข้า ป่านนี้คงนั่งกินไอศกรีมจนอิ่มหนำสำราญใจไปแล้ว
ดื้อจริงๆ
"ก็เซียร์อยากกินนิคะ"
"เธอเป็นไข้อยู่ หายเมื่อไหร่ค่อยกิน ไอติมมันไม่หายไปไหนหรอก"
"ขอคำนึงก็ไม่ได้เหรอคะ"
"ไม่ก็คือไม่"
ลูเซียร์เม้มปากตัวเองเข้าหากันอย่างไม่พอใจเมื่อโดนขัดใจ สายตามองไอศกรีมละห้อยด้วยความเสียดาย
"ถ้าเธออยากกินไอติมจริงๆ ฉันมีไอติมอุ่นให้เธอกินนะ"
"ไอติมอุ่น? มีด้วยเหรอคะไม่เคยเห็นได้ยินมาก่อนเลย"
อังเดรลอบยิ้มร้ายกาจบนมุมปากหยักได้รูป ก่อนจะเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ลูเซียร์ การกระทำของเขาทำให้เธอถอยออกห่างอัตโนมัติ
"พี่เดย์จะทำอะไรคะ"
"เธอบอกอยากกินไอติมไม่ใช่เหรอ"
"อ๊ะ!" เธอร้องอุทานออกมาเมื่อถูกอังเดรรั้งเอวบางเข้าไปหา ส่งผลให้เธอปะทะเข้าร่างหนาที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อของคนตัวโต
คนตัวเล็กช้อนสายตาคู่สวยขึ้นมองมาเฟียหนุ่ม การกระทำของอังเดรพานทำให้หัวใจเธอเริ่มเต้นแรง
"อยากกินไอติมมาก เดี๋ยวฉันจะป้อนให้ถึงปากเธอเอง"
"พะ...พี่เดย์ปล่อยเซียร์นะคะ เซียร์ไม่กินไอติมแล้วก็ได้" เธอพูดโดยไม่มองหน้าเขา กลิ่นน้ำหอมเจือด้วยกลิ่นบุหรี่ที่คลุ้งออกมาจากตัวเขาพลอยทำให้หัวใจของเธอไหววูบ
"หึ ทีหลังบอกอะไรก็ฟังอย่าดื้อให้มันมาก เพราะฉันไม่ได้ใจดีขนาดนั้น"
ลูเซียร์พยักหน้ารับแทนการพูดออกไป อังเดรคลายแขนออกจากเอวบาง ทันทีที่เธอเป็นอิสระ รีบหมุนตัวแล้วเดินออกจากตรงนี้ไปอย่างรวดเร็ว
@19.00 น.
แกร๊ก
"พี่เดย์เข้ามาในห้องนอนเซียร์ได้ยังไงคะ"
ลูเซียร์ที่เปิดประตูห้องน้ำส่วนตัวออกมาแล้วเห็นว่ามีอังเดรนั่งสูบบุหรี่อยู่โซฟา จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"ฉันเป็นเจ้าของเพนท์เฮาส์ ทุกห้องฉันมีกุญแจสำรองหมด แล้วทำไมแค่ห้องนอนเธอฉันจะเข้ามาไม่ได้"
"น่าจะบอกกันก่อนล่วงหน้า"
"ไม่จำเป็น" เขาตอบกลับลูเซียร์เสียงเรียบ พลางยกบุหรี่ขึ้นมาดูดตรงปลายกระบอกแล้วพ่นควันสีเทาออกมาทำราวกับนี่เป็นห้องนอนของตัวเอง
"พี่เดย์เข้ามาในห้องนอนเซียร์ทำไม"
"ไปกินข้าวซะ"
"เซียร์ไม่หิว"
"เธอต้องกินยา"
"กินแค่ยาอย่างเดียวได้ไหมคะ"
"ยามันต้องกินหลังอาหาร" เขาพูดพร้อมดึงสายตาไปมองลูเซียร์ที่เริ่มดื้อรั้นกับเขาอีกแล้ว
เมื่อเช้าแอบกินไอศกรีม ดีที่เขาเข้าไปเห็นก่อน พอมาตอนนี้ไม่ยอมทานข้าว เขาควรทำยังไงกับเด็กวุ่นวายคนนี้ดี สามเดือนที่ต้องอยู่กับลูเซียร์เขาคงได้นั่งกุมขมับและปวดหัวทุกวันแน่
"แต่ว่าเซียร์..."
"บอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าดื้อจะโดนอะไร" เขาขยี้บุหรี่ในมือทิ้ง จากนั้นดันร่างขึ้นจากโซฟา ตวัดสองเท้าเข้าไปหาลูเซียร์ เธอค่อยๆ ก้าวถอยออกห่างเขาอัตโนมัติจนแผ่นหลังบางแนบชิดลงผนังห้อง
"ก็คนไม่หิวจะบังคับให้กินได้ยังไงคะ" เธอบ่นอุบ
"เธอต้องกินยา"
"เซียร์ใกล้หายแล้ว"
"ตัวยังร้อนขนาดนี้ แน่ใจนะว่าใกล้หายแล้ว?" เขาเลื่อนหลังมือขึ้นไปอังหน้าผากบางของลูเซียร์ พบว่าอุณหภูมิในร่างกายเธอยังคงร้อนเหมือนเดิม
"...." หญิงสาวเสหลบสายตาของอังเดร พลางเม้มปากเข้าหากัน ไม่รู้ว่าจะหาข้ออ้างอะไรมาพูดกับคนตรงหน้าเพื่อให้ตัวเองไม่ต้องทานข้าวเย็น
"ถ้าไม่อยากกินข้าว ถ้าอย่างนั้นเรามาทำอย่างอื่นกันดีไหม"
ประโยคนั้นทำให้ลูเซียร์ดึงสายตากลับมามองอังเดรอีกครั้ง เขามองเธอในขณะที่ริมฝีปากแสยะยิ้มร้ายกาจออกมา มือสากกึ่งนุ่มเริ่มลูบไล้ขาอ่อนของเธอ
"มะ...ไม่เอา เซียร์ยังเจ็บตรงนั้นอยู่" เธอพูดพร้อมเลื่อนมือลงไปจับมือเขาเอาไว้
"ในเมื่อเธอไม่ฟังฉัน ทำไมฉันจะต้องฟังเธอ"
"เซียร์ยอมกินข้าวแล้ว" สุดท้ายเธอต้องจำยอมทำตามความต้องการของเขาอย่างไม่มีทางเลือก หากปล่อยให้เขาเอาเปรียบโดยที่ตรงนั้นยังไม่หายดี ไม่อยากจินตนาการเลยว่าจะเจ็บแค่ไหน
"ยอมตอนนี้ไม่สายไปหน่อยเหรอ หืม?"
"เซียร์..."
"รอบหน้าถ้าดื้อกับฉันอีก อย่าหวังว่าจะโชคดีเหมือนครั้งนี้อีก"
คนตัวเล็กพยักหน้ารับอย่างง่ายดาย อังเดรได้ฟังดังนั้นจึงหมุนตัวเดินมานั่งลงโซฟา เพื่อดูว่าลูเซียร์จะทานข้าวจริงอย่างที่รับปากไว้ไหม หญิงสาวเริ่มตักข้าวต้มร้อนๆ ขึ้นมาเป่าแล้วทาน พิษไข้ที่เล่นงานทำให้ทานอะไรเข้าไปก็รู้สึกไม่อร่อยไปหมดแต่ก็ต้องฝืนทานเพราะมีอังเดรคอยเฝ้าดู
"อิ่มแล้ว" เธอทานไปแค่ห้าคำก็ต้องวางช้อนลงเพราะทานต่อไปไม่ไหว
"กินยาซะ"
เธอหยิบยาตรงหน้าขึ้นมาทานอย่างไม่มีทางเลือกอื่น หากไม่ยอมทำตามอังเดร อาจถูกเขาเอาเปรียบอีกได้
"กินแล้วค่ะ"
"อือ" อังเดรตอบสั้นๆ ในลำคอก่อนจะหยัดกายขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินออกจากห้องนอนของลูเซียร์ไป
หญิงสาวหยิบถ้วยข้าวต้มขึ้นมาเพื่อนำไปล้างทำความสะอาด หลังจากทำตรงนั้นเสร็จเรียบร้อยเตรียมเดินกลับเข้าไปในห้องนอน แต่ทว่าสายตากลับพลันเห็นอังเดรกำลังออกไปข้างนอก
"พี่เดย์จะไปไหนเหรอคะ?"
"มันธุระอะไรของเธอ"
ลูเซียร์ทำหน้ามุ่ยลงเมื่อคู่หมั้นหนุ่มตอบกลับมาแบบนั้น เธออดคิดไม่ได้ว่าเขาจะแอบไปหาสาวๆ เหมือนคืนก่อนที่เธอเห็นอยู่ไนต์คลับ
"พี่เดย์จะแอบไปหาสาวๆ ใช่ไหมคะ"
"ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน"
"เซียร์รู้นะคะว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัวของพี่เดย์ แต่อย่าลืมนะคะว่าพี่เดย์มีคู่หมั้นแล้ว"
"เธอจะฟ้องพ่อแม่ฉันเหรอ ว่าฉันแอบไปหาผู้หญิงคนอื่น"
"เซียร์ไม่ฟ้องหรอกค่ะ คืนนี้อย่ากลับดึกนะคะ"
เธอพูดทิ้งท้าย ก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง แต่ทว่ากลับรู้สึกหน้ามืดขึ้นมา ทำให้ต้องควานหาสิ่งจับยึดเพื่อไม่ให้ตัวล้ม
หมับ
อังเดรเข้ามาประคองลูเซียร์เอาไว้ หญิงสาวมองคู่หมั้นหนุ่มนิ่งๆ ไม่คิดว่าจะเป็นเขาที่เข้ามาช่วย
มาเฟียหนุ่มช้อนร่างบางในท่าเจ้าสาว ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องนอนของลูเซียร์แล้ววางเธอลงบนเตียงนอน
"ขอบคุณนะคะ" เธอพูดด้วยรอยยิ้ม
"อือ" เขาตอบสั้นๆ ในลำคอ ก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินออกไป แต่ทว่าลูเซียร์กลับคว้ามือเอาไว้ ทำให้เขาเอียงใบหน้ากลับไปมองเธออีกครั้ง
"อย่ากลับดึกนะคะ"
"ฉันไปทำงาน ไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่" เขาตัดสินใจบอกความจริงกับลูเซียร์ว่าตนไปทำงาน ไม่ใช่แอบไปหาผู้หญิงคนไหนอย่างที่เธอเข้าใจ
"พี่เดย์ไปทำงานหรอกเหรอคะ เซียร์นึกว่าพี่เดย์จะไปหาผู้หญิงคนอื่นซะอีก"
"เธอเห็นฉันหิวขนาดนั้นเหรอ?"
"ใครเป็นไปรู้ล่ะคะ ก็พี่เดย์ตอบกวน เซียร์ก็เลยคิดว่าพี่เดย์จะไปหาผู้หญิงคนอื่น"
"เธอยิ้มอะไร"
"เซียร์ดีใจที่พี่เดย์ไม่ได้ไปหาผู้หญิงคนอื่น"
"ปล่อยฉันได้แล้ว"
"จุ๊บเซียร์ตรงนี้ก่อนไปได้ไหมคะ"
ลูเซียร์พูดแล้วชี้ลงหน้าผากตัวเองพลางทำตาปริบๆ ออดอ้อนอังเดร มาเฟียหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปใกล้หญิงสาวแล้วทำตามความต้องการของเธอ โดยที่เขาไม่ได้จุมพิตลงหน้าผากแต่เป็นริมฝีปากสีระเรื่อของลูเซียร์
จุ๊บ
"ปล่อยฉันได้ยัง"
ลูเซียร์ยอมปล่อยมือของอังเดร เธอมองแผ่นหลังกว้างของเขาที่เดินออกไปพร้อมหัวใจที่เต้นแรง
- ผู้เขียน
