7 | ลูกแกะป่วย
1776 คำ
ครืด ครืด~
หน้าจอโทรศัพท์ของลูเซียร์ซึ่งกำลังเขี่ยเล่นถูกแทนที่ด้วยเบอร์จากคนเป็นแม่ เธอปัดหน้าจอเพื่อรับสายแล้วแนบเอาลงใบหู
"ว่าไงคะแม่"
(เป็นยังไงบ้างเซียร์ ไม่เห็นโทรมาหาแม่กับพ่อเลย)
"ขอโทษค่ะ พอถึงไทยเซียร์ก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนเลย ขอโทษที่ไม่ได้โทรบอกคุณพ่อคุณแม่นะคะ"
(เดี๋ยวนี้ลูกสาวแม่เที่ยวเป็นกับเขาแล้วเหรอ)
ปลายสายตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ปกติลูเซียร์ไม่ค่อยออกไปเที่ยวหรือสังสรรค์กับเพื่อนเท่าไร ทางบ้านไม่ได้เคร่งเรื่องพวกนี้ ปล่อยให้ใช้ชีวิตได้เต็มที่ แต่ต้องรู้หน้าที่ของตัวเองด้วย
"เซียร์ชอบนะคะ สนุกดี"
(เห็นลูกมีความสุขพ่อกับแม่ก็ดีใจ แล้วอยู่กับอังเดรลูเซียร์ดื้อไหม พี่เขาดูแลเซียร์ดีรึเปล่า)
"เซียร์ไม่ดื้อค่ะ พี่เดย์ดูแลเซียร์ดีมากๆ แถมยัง...ใจดีอีกด้วย" เธอเลือกที่จะไม่พูดความจริงเพราะไม่อยากทำให้คุณแม่พลอยกังวลตามไปด้วย
(ได้ยินแบบนี้แม่ก็สบายใจ ถ้าขาดเหลืออะไรโทรมาหาแม่ได้ทุกเมื่อเลยนะ แค่นี้แหละ แม่จะออกไปประชุมแล้ว)
"ค่ะ"
เธอวางสายลงจากคนเป็นแม่ จากนั้นดันร่างตัวเองขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินไปหายามาทาน เพราะรู้สึกเริ่มครั่นเนื้อครั่นตัว
"จำได้ว่าเอามาด้วยนะทำไมไม่มี" เธอพึมพำคนเดียว ก่อนจะตัดสินใจเดินออกมาขอยาจากอังเดร เธอมองเขาซึ่งกำลังนั่งทำงานด้วยใบหน้าจริงจังอยู่ห้องนั่งเล่นจึงไม่กล้าเข้าไปกวน เธอหมุนตัวเตรียมเดินออกไปซื้อข้างล่าง แต่ทว่า...
"มีอะไร" เขาปรายสายตามองลูเซียร์เพียงนิด สังเกตเห็นเธอยืนมองมายังเขาสองนานแต่ไม่ยอมพูดอะไร
"เซียร์จะมาขอยาพารา รู้สึกเหมือนไม่สบาย"
"ในตู้ตรงนั้น" เขาชี้ไปยังตู้ซึ่งวางอยู่มุมหนึ่งของห้อง
"ขอบคุณนะคะ" ลูเซียร์พูดพร้อมยิ้มให้อังเดร แต่ทว่าเขากลับมองเธอด้วยใบหน้านิ่งเรียบไม่ต่างจากรูปปั้นมีชีวิต
"ทำกาแฟดำมาให้ฉันแก้วนึง" เขาเอ่ยบอกลูเซียร์ ในขณะที่สายตาจ้องมองงานตรงหน้า
"เอาหวานไหมคะ"
"ไม่"
"รอแป๊บนึงนะคะ" เธอเดินไปทำกาแฟดำมาให้อังเดร
ผ่านไปราวสิบนาที ลูเซียร์เดินถือกาแฟดำมาวางลงโต๊ะกระจกสีดำลายหินอ่อนให้อังเดร มาเฟียหนุ่มปรายสายตามองกาแฟที่คู่หมั้นสาวนำมาให้เพียงนิด ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบมาจิบแล้ววางลงที่เดิม
"ขมไป"
"ก็เมื่อกี้พี่เดย์บอกว่าเอาไม่หวานนิคะ"
"ขมขนาดนี้ใครจะไปกินได้"
"ถ้างั้นเดี๋ยวเซียร์ไปทำให้ใหม่ก็ได้ค่ะ" เธอหยิบกาแฟแก้วนั้นขึ้นมาแล้วเดินไปทำมาให้เขาใหม่ แอบลองชิมดูรสชาติ พบว่ามันขมจนแทบกินไม่ได้อย่างที่อังเดรบอกจริงๆ เธอนึกว่าเขาไม่ชอบหวานเลยทำแบบเพียวๆ ไปให้โดยไม่ใส่น้ำตาลสักก้อน
"ขมติดลิ้นเลย" เธอพูดคนเดียว ก่อนจะเริ่มทำกาแฟดำแก้วใหม่ให้อังเดรอย่างตั้งใจ หลังจากทำเสร็จแล้ว เธอเดินถือกาแฟดำมาให้เขาอีกครั้ง "ลองชิมดูนะคะ ครั้งนี้เซียร์ใส่น้ำตาลลงไปนิดนึง"
เขายกกาแฟดำขึ้นมาจิบ ก่อนจะวางลงที่เดิมแล้วขยับปากตอบกลับลูเซียร์ที่ยืนรอฟังคำตอบอยู่
"หวานไป"
"คะ?"
"มันหวานเกินไป เอาให้มันพอดี"
"นี่เซียร์ใส่น้ำตาลลงไปแค่นิดเดียวเองนะ มันหวานเกินไปขนาดนั้นเลยเหรอคะ" เธอแอบใช้ช้อนตักชิมก่อนนำมาให้เขา ขนาดใส่น้ำตาลเธอยังรู้สึกว่ารสชาติมันไม่ต่างจากเดิมเท่าไร ผิดกับเขาที่บอกว่าหวานไป ต้องเท่าไหนถึงจะพอดีสำหรับเขา
"ใช่"
"ก่อนจะเอามาให้พี่เดย์ เซียร์ชิมไปแล้วรอบนึง ขนาดใส่น้ำตาลลงไปยังรู้สึกว่าขมเหมือนเดิมเลย"
"ฉันกินกาแฟทุกวัน ฉันรู้ว่ารสชาติไหนที่ฉันคุ้นเคย ที่เธอทำมาให้มันหวานเกินไป"
"ประสาทรับรสตรงลิ้นพี่เดย์พังแล้วรึเปล่าคะ ถึงแยกรสชาติไม่ออก"
"ไปทำมาใหม่"
ลูเซียร์จำใจกลับไปทำกาแฟมาให้อังเดรใหม่ เริ่มสงสัยว่าตัวเองโดนแกล้งหรือเปล่า ถ้าคราวนี้ยังไม่ถูกใจอีก เขาคงแกล้งเธอแน่ๆ เธอวางกาแฟดำแก้วที่สามลงให้เขา
"ลองดูค่ะ"
"รสชาติไม่ได้เรื่อง"
"นี่เซียร์ตั้งใจทำให้พี่เดย์สุดฝีมือแล้วนะคะ ยังไม่ได้อีกเหรอ?"
"ไม่"
"พี่เดย์แกล้งเซียร์ใช่ไหมคะ"
"กาแฟของเธอไม่ได้เรื่อง ฉันก็แค่พูดตามความจริงเท่านั้น"
มาเฟียหนุ่มตอบกลับคู่หมั้นสาวเสียงเรียบ ก่อนจะดึงสายตามามองงานตรงหน้าต่อ หญิงสาวถอนหายใจออกมาด้วยความระอา ยอมกลับไปทำกาแฟมาให้อังเดรใหม่อีกรอบแม้ตอนนี้จะเริ่มเหนื่อยแล้วก็ตาม
ครืด ครืด~
อังเดรซึ่งนั่งทำงานอยู่ปรายสายตามองเบอร์บนหน้าจอ ก่อนจะหยิบมาปัดหน้าจอเพื่อรับสายจากคนสนิท
"มีไร"
(เจอเบาะแสของพวกที่มาลอบวางเพลิงโกดังเก็บสินค้าแล้วครับ คนของเรารายงานมาว่าตอนนี้พวกมันซ่อนตัวอยู่อะพาร์ตเมนต์แถวถนนA ในเขตสลัมครับ)
"ไปลากคอมันมาให้กูหมดทุกคน"
(มีอีกคนที่กำลังหนีไปประเทศเพื่อนบ้านในคืนนี้ แต่คนนี้คนของเรามีข้อมูลครอบครัวมันครับ)
"หึ เอาครอบครัวของมันมาเป็นเหยื่อล่อให้มันออกมา"
(ครับนาย)
"แล้ว..."
เคร้ง!
ไม่ทันที่อังเดรจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ เสียงวัตถุบางอย่างได้หล่นกระทบกับพื้น ทำให้เขาชะงักแล้วดึงสายไปมองยังจุดกำเนิดเสียง เขาไม่ได้สนใจเสียงนั้น หันกลับมาคุยงานกับคนสนิทต่อจนจบ
หลังจากวางสายจากคนสนิท เขาหันกลับไปมองยังทางเดินไปโซนห้องครัว นี่ก็ผ่านไปหลายนาทีแล้วยังไม่เห็นลูเซียร์เอากาแฟดำมาให้ เสียงของหล่นตกแตกก่อนหน้านี้ทำให้เขาเริ่มตงิด ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปดู
ภาพที่เห็นคือลูเซียร์นอนสลบอยู่กับพื้น เสียงที่ดังขึ้นก่อนหน้านั้นคือเสียงแก้วกาแฟที่เธอกำลังเอามาให้ ทว่าตอนนี้มันได้กระจายเกลื่อนพื้นไปแล้ว
"ตัวร้อนจังวะ" อังเดรพึมพำออกมาเมื่อมือได้สัมผัสลงตัวของคู่หมั้นสาว เขาทำการอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วเดินไปยังห้องนอนของลูเซียร์
หลังจากวางลูเซียร์ลงเตียงนอน มาเฟียหนุ่มปลีกตัวออกมาหาผ้าชุบน้ำไปเช็ดตัวให้หญิงสาว ความจริงเขาไม่ทำแบบนี้ก็ได้ แต่ที่ทำเพราะเห็นว่าเธอเป็นคู่หมั้น ถ้าหากลูเซียร์เป็นอะไรขึ้นมา พ่อเขาคงไม่ยอมแน่ๆ
"อยู่นิ่งๆ" เขาพูดกับลูเซียร์ที่เริ่มอยู่ไม่นิ่งด้วยความหัวเสีย เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองใช้ความอดทนด้วยสูงมากๆ
ลูเซียร์เริ่มปรือตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก สายตามองการกระทำของคู่หมั้นหนุ่มนิ่งๆ จำได้ว่าตอนนั้นเธอกำลังยกกาแฟไปให้เขา ทว่ากลับหน้ามืดเหมือนจะเป็นลม หลังจากนั้นภาพก็ถูกตัด รู้ตัวอีกทีก็เห็นอังเดรนั่งเช็ดตัวให้แล้ว
"เซียร์มานอนตรงนี้ได้ยังไงคะ" เธอเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
"ฉันอุ้มมา"
"พี่เดย์เป็นคนอุ้มเซียร์มาจริงเหรอคะ" เธอถามย้ำอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ
"ทำไม หน้าตาฉันดูไม่เหมือนสุภาพบุรุษเหรอ"
"พี่เดย์เคยบอกว่าพี่เดย์ไม่ใช่สุภาพบุรุษ"
"ฟื้นมาแล้วอย่าปากดี แล้วนี่จะลุกไปไหน" เขาเอ่ยถามพร้อมเลื่อนมือมาจับไหล่ลูเซียร์ที่พยายามลุกขึ้น
"ทำกาแฟให้พี่เดย์ไงคะ"
"ไม่ต้อง ฉันไม่กินแล้ว" เขาบอกเธอเสียงเรียบ ขนาดสภาพตัวเองตอนนี้ไม่ค่อยสู้ดียังดึงดันจะออกไปทำกาแฟมาให้ เขาควรหงุดหงิดที่แกล้งลูเซียร์ไม่สำเร็จหรือเพราะเธอดื้อดี "เดี๋ยวฉันจะบอกให้คนซื้อยาและเจลลดไข้ขึ้นมาให้"
"เซียร์ขอไอติมแท่งนึงด้วยได้ไหมคะ" แววตาเธอเป็นประกายเมื่อนึกถึงของกินที่ชอบ
"เป็นไข้ยังจะไอติม?"
"ก็อยากกินนิคะ"
"อย่าทำตัวน่ารำคาญให้มาก"
อังเดรพูดแค่นั้นแล้วหยัดกายขึ้น เดินออกจากห้องนอนของลูเซียร์ไป หญิงสาวมองตามแผ่นหลังกว้างตาละห้อยอย่างเสียดายที่ไม่ได้ทานของโปรด
"ทำไมใจร้ายจัง" เธอพึมพำคนเดียว ก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนเพลียเพราะโดนพิษไข้เล่นงาน
สามสิบนาทีต่อมา
แกร๊ก
อังเดรเปิดประตูห้องนอนลูเซียร์เข้ามาอีกครั้ง พบว่าเธอได้นอนหลับไปแล้ว เขาหย่อนตัวนั่งลงข้างเตียงแล้วหยิบเจลลดไข้มาแปะหน้าผากให้คู่หมั้นสาวก่อนจะตั้งท่าเตรียมลุกขึ้น แต่ทว่า...
หมับ
ลูเซียร์ได้ขยับเข้ามากอดคู่หมั้นหนุ่มเอาไว้ อังเดรถอนหายใจพร้อมปรายสายตามองการกระทำของหญิงสาวเพียงนิด ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นมาเพื่อดึงแขนเธอที่กอดเอวของเขาเอาไว้ออก
"เซียร์ขอกอดคุณแม่หน่อยนะคะ" หญิงสาวละเมอออกมา ไม่วายจะขยับร่างกายเข้าไปใกล้อังเดร
"ปล่อยฉันนะลูเซียร์"
"...." เงียบ ไม่มีการตอบรับใดๆ จากลูเซียร์
"อย่าทำให้ฉันต้องหมดความอดทนกับเธอ" ไม่ว่าจะพูดยังไงลูเซียร์ก็ไม่ยอมปล่อยเขาเป็นอิสระ ซ้ำยังเคลื่อนศีรษะมานอนหนุนตัก จับมือข้างหนึ่งของเขาไปแนบแก้มตัวเอง
การกระทำของลูเซียร์ทำให้อังเดรถอนหายใจออกมาหนักๆ ด้วยความเอือมระอา เขาหลับตาลงแล้วสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อระงับอารมณ์หงุดหงิดที่ก่อตัวขึ้นมา
ชาติก่อนเขาทำกรรมอะไรกับไว้นักหนา ชาตินี้ถึงต้องมาเจอยัยตัววุ่นวายอย่างลูเซียร์
- ผู้เขียน
