พอเข้าต้นยามเหม่าซึ่งเวลาตื่นนอนปกติของซูผิงหลัว คนตัวเล็กก็ขยับกายบิดไล่ความปวดเมื่อยที่นอนอยู่ในท่าเดิมมาตลอดทั้งคืนก่อนที่ดวงตากลมโตนั้นจะค่อยๆ เปิดขึ้น จากนั้นความทรงจำก่อนจะหลับไปก็คืนกลับมาทีละน้อย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลหวานมองไปยังหมอนอีกใบที่วางเคียงข้างกัน ซึ่งบัดนี้ว่างเปล่าไร้พ่อหมียักษ์หนุนนอนมาตลอดค่ำคืนที่ผ่านมาร่วมกัน ทำให้ภาพต่างๆ ในราตรีที่ผ่านมานั้นค่อยแจ่มชัดขึ้นมาในหัวสมองน้อยๆ ของซูผิงหลัวจนใบหน้างามพลันร้อนผะผ่าวขึ้นมารับอรุณ
ยิ่งคิดก็ยิ่งเขินอายจนร้อนไปทั่วร่างจนต้องเด้งกายลุกขึ้นจากที่นอน แล้วจึงสะบัดศีรษะ เพื่อขับไล่ปัดเอาภาพดังกล่าวเหล่านั้นออกไปเสียจากภายในหัวและในใจโดยเร็ว จากนั้นสาวน้อยก็หันไปจัดการเก็บหมอนจัดผ้าห่มเก็บม่านมุ้งเช่นที่ในชีวิตปกติของนางซึ่งปฏิบัติมานับจากจำความได้โดยไม่ชอบเรียกหาสาวใช้ถึงจะมีสาวใช้ข้างกายถึงสองคนก็ตามจนเรียบร้อย
นางจึงลุกขึ้นไปทำ
