หลังจากแต่งงานลับๆมาสามปี เทวินทร์ได้ทิ้งใบขอหย่าร้าง และให้เหตุผลว่ารักแรกของเขากลับมาแล้ว ต้องการที่จะคบกับเธอ ธาราได้เซ็นใบหย่าอย่างทรมาน ในวันที่เขาไปจดทะเบียนสมรสกับรักแรก วันนั้นเธอก็ได้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ และสูญเสียลูกแฝดในท้องของเธอ ตั้งแต่นั้นมา เธอก็เปลี่ยนช่องทางการติดต่อทั้งหมดและหายไปจากโลกของเขา ต่อมาได้ยินมาว่า เทวินทร์ได้เลิกกับภรรยาใหม่ของเขาและตามหาผู้หญิงที่ชื่อว่า ธารา ไปทั่ว ในวันที่พวกเขากลับมาพบกันใหม่ เขาจับเธอไว้ในรถ แล้วคุกเข่า ขอโอกาสอีกครั้ง และพูดว่า “ธารา ขอร้องล่ะ ให้โอกาสผมอีกสักครั้งเถอะ ”
“คุณคะเดี๋ยวก่อน” ร่างบางใบหน้าสวยหวาน รีบวิ่งตามเขามาจากด้านในผับ จนมาถึงลานจอดรถที่ปลอดคน จึงตะโกนเรียกเขาไว้ “เรียกผมเหรอ” เขาหันกลับไป และถามเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ถ้าจำไม่ผิดเขาไม่เคยรู้จักเธอ “ใช่ค่ะฉันเรียกคุณ” เธอหยุดเดินด้วยท่าทีเหนื่อยหอบ เมื่อเพื่อนรักอย่างทิชาชี้เป้าว่าคือเขา (ภูภูมิ)เธอจึงรีบลุกจากโต๊ะแล้ววิ่งตามมาอย่างเร็ว แต่ก็เกือบจะไม่ทันเมื่อเขาแค่เดิน แต่ช่วงจังหวะการก้าวนั้นยาวมาก “เรียกผมทำไม เราเคยรู้จักกันเหรอ” ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำพับครึ่งแขน กางเกงผ้าสแล็คสีดำ สวมนาฬิกาเรือนหรู ความสูง187เซ็นติเมตร ยืนเอามือล้วงกระเป๋า คิ้วหนาขมวดมุ่น เมื่อได้รับคำยืนยันว่าคนที่เธอเรียกคือเขา “คือ ฉะฉัน อยากเป็นเด็กเลี้ยงของคุณ ฉันได้เงินคุณ คุณได้ร่างกายฉัน วินๆทั้งสองฝ่าย” เธอรีบตอบเขาแบบตะกุกตะกัก แม้จะดื่มย้อมใจมาแล้วหลายแก้ว แต่พอได้เจอใบหน้าหล่อเหลาราวเทพเจ้าปั่นแต่ง สายตาคมดุ คิ้วหนาดกดำเรียงกันสวย จมูกโด่งเป็นสันคมคาย ถ้าใช้หั่นผักคงขาดวิ่น ก็ทำเอาใจดวงน้อย ที่เธอรวบรวมความกล้ามาเกือบ3ชั่วโมงเต้นตึกตักไม่เป็นท่า มือเล็กทั้งสองข้างเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ กำชายกระโปรงตัวเองไว้แน่น สบตาคมดุที่มองเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย “อยากเป็นเด็กเลี้ยงของผมเหรอ” เขามองดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ร่างบางในชุดสุดเซ็กซี่เย้ายวน กระโปรงสั้นจู้ดหน้าอกอวบตูมกระแทกตา แต่ดูแล้วคงยังไม่ถึง20 ใบหน้าสวยรูปไข่ดวงตากลมโตอย่างไทยแท้ ดูรวมๆแล้วเธอก็สวยมากทีเดียว แต่เขาไม่เคยซื้อกิน เพราะผู้หญิงส่วนมาก ก็เต็มใจขึ้นเตียงกับเขา “ค่ะ ฉันอยากเป็นเด็กเลี้ยงของคุณ ในระยะเวลาที่เราตกลงกัน ฉันจะไม่ยุ่งกับคนอื่น ฉันจะนอนกับคุณแค่คนเดียว” เธอมองหน้าเขาอย่างมีความหวัง เพราะเพื่อนเขาชี้เป้าว่าผู้ชายกลุ่มนี้รวยมาก และเธอก็เลือกเขา สาเหตุเพราะอะไรไม่รู้ แต่ที่รู้คือเธอต้องการเงินไปรักษาแม่ “เสียใจผมไม่ซื้อกิน อายุก็ยังน้อยกลับไปเรียนเถอะ มาเร่ขายแบบนี้เป็นเด็กใจแตกรึไง” ดูๆแล้วเธอน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับน้องสาวของเขา คงจะเป็นพวกเด็กใจแตกหาเงินเที่ยว ไม่ก็ซื้อของแบรนด์เนมไปอวดเพื่อน พูดจบเขาก็หันหลังให้เธอ และเปิดประตูขึ้นรถและขับออกไป ภูภูมิ หรืออนันต์ธวัช อิทธิวิวัฒนกุล นักศึกษามหาวิทยาลัยเอสเมอร์ ปี4 คณะวิศวะกรรมศาสตร์ ลูกชายคนโตของ ท่านภาคภูมิและคุณหญิงพัชชา อิทธิวิวัฒนกุล เจ้าของกิจการอาหารและเครื่องดื่ม ที่ส่งขายทั่วประเทศไทย และมีน้องสาวอีก1คน คือพริ้มพลอย ธัญวรินทร์ อิทธวิวัฒนกุล “อ๊ะ คุณ คุณ ฉันยังบริสุทธิ์นะ เฮ้อ!!!” เขาไม่ฟังเสียงที่เธอพูด ขับรถออกไปจากผับอย่างเร็ว ไม่สนใจเลยว่าเธอจะคิดยังไง เธอรีบมองซ้ายแลขวา ดูว่ามีใครได้ยินที่เธอพูดไหม เมื่อไม่มีใคร เธอก็เดินเหนื่อยหน่ายอย่างคนหมดแรงกลับเข้าไปด้านใน “ไงแกคุณภูภูมิเขาสนใจแกป่ะ” ทิชาถามเกลที่เดินหน้าเศร้ากลับมา แต่ดูจากอาการของเกลก็พอจะรู้แหละว่าไม่ “นอกจากเขาจะไม่สนแล้ว เขายังหาว่าฉันเป็นเด็กใจแตกอีก เฮ้ย!!หน้าตาก็ดี ปากเสียชะมัด” เกลบ่นอุบกับเพื่อนอย่างท้อใจ เพราะไม่รู้เธอจะหาเงินจากไหนตั้ง6แสนไปจ่ายค่าผ่าตัดแม่ “ใจเย็นๆนะแก หรือจะลองถามอีกคน ที่ชื่อปกป้องอะ” ฉันไม่ได้ตอบอะไรทิชา แค่โดนผู้ชายคนนั้นหาว่าเป็นเด็กใจแตก ก็ทำเอาฉันหน้าชาไปหมด “ค่อยว่ากันเถอะ กลับกันดีกว่า” เกล หรือเกวลิน นิธิธรากร สาวนักเรียนมัธยมปลายปีที่6 หลังจากที่แม่ของเธอป่วยด้วยโรคมะเร็งลำไส้มานาน แต่เมื่อไม่กี่วันมานี้อาการทรุดหนัก จนแม่ของเธอวูบในขณะที่กำลังขายข้าวแกงอยู่ จนลูกน้องในร้านต้องโทรเรียกรถพยาบาล และโทรไปแจ้งข่าวกับเธอที่กำลังเรียนอยู่ จนเธอต้องรีบลาครูแล้วมาดูแม่ของเธอที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งของรัฐ
เทมนอร์ท เด็กหนุ่มอายุ 19 ปี ที่เพิ่งเข้ามาเรียนมหาลัย xxx คณะวิศวะกรรมเป็นปีแรก ด้วยความที่เขามีหน้าตาหล่อเหลา ฉบับลูกรักพระเจ้า ส่วนสูง 187 เซนติเมตร ทั้งหล่อทั้งขาว และมีดีกรีเป็นลูกเจ้าของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ด้วย ไม่ต้องพูดถึง ทุกๆอย่างที่เป็นเขาคือ โครตดี ทั้งรูปหล่อพ่อรวย และกวยใหญ่ทำให้มีคนเข้าหาเขามากมาย แต่ก็มีคนนึงที่เป็นเพื่อนกับเขา เรียนมากับเขาตั้งแต่มัธยมต้น และเธอก็เข้ามาเรียนที่มหาลัยของเขาด้วยแต่คณะนิเทศ เธอคนนี้คือคนที่ผมตกหลุมรักมาตั้งนาน และผมก็จะทำทุกอย่างให้ได้เธอมาเป็นเมียให้ได้
"ค่ะ เข้าใจแล้ว" เรียวปากสีหวานเอ่ยรับคำด้วยท่าทีว่าง่ายโดยดี ก่อนจะค่อย ๆ เดินลากกระเป๋าตัวเองออกจากเพนต์เฮาส์หรูไปด้วยสภาพการเดินขาสั่นเทาไปแบบนั้น พร้อมกับสัญญาพันธะการเป็น 'ของบำเรอ' ของคุณชายตระกูลใหญ่ที่ได้จบลง...
"พี่ไม่เคยคิดว่าเธอเป็นแฟนพี่อยู่แล้ว" เขาไม่เคยให้สถานะ ไม่เคยบอกใคร คบหาไปวันๆเพียงเพื่อรอแฟนเก่าเขากลับมาเท่านั้น...แล้วเขาก็เลือกเธอคนนั้นไม่ใช่เธอ นางเอก คบพระเอกโดยไม่มีสถานะ ไม่เคยขอคบแต่นางเอกเข้าใจเอาเองว่าคบกัน เพราะอยู่ด้วยกัน ทำงานที่เดียวกัน พระเอกเปนเชฟ นางเอกเปนผู้ช่วยผู้จัดการ วันนึงฝนตกหนัก นางเอกขอให้พระเอกมารับ เขารับปาก แต่สุดท้ายพระเอกก็ไม่มา เขากลับขับรถไปส่งแฟนเก่า และยังขับผ่านและเห็นว่านางเอกยืนรออยู่ในที่เปลี่ยวก็ไม่แวะรับ จนเธอถูกจี้จนเกือบโดนลากไปข่มขืน “พี่พอร์ชคะ...ทำอะไรอยู่เหรอคะ” “มีอะไร” “ขะ....คือ...ที่นี่ฝนตกหนักมากเลยค่ะ พี่พอร์ชอยู่ที่ไหนเหรอคะตอนนี้” “แล้วมีอะไร” น้ำเสียงราบเรียบเย็นชาย้อนถามกลับทำให้เธอถึงกับนิ่งไปพูดอะไรไม่ออก จนเขาถามซ้ำด้วยน้ำเสียงเข้มดุมากขึ้นเธอจึงอ้อมแอ้มบอกเขาเสียงเบา “พี่พอร์ชมารับบัวได้ไหมคะตอนสามทุ่ม” “อืม...เดี๋ยวพี่ไป” “ค่ะ ขอบคุณนะคะงื้อ...พี่พอร์ชน่ารักที่สุดเลย เดี๋ยวบัวแชร์โลเคชั่นให้นะคะ” เสียงหวานเอ่ยอย่างกระตือรือร้น ตื้นเต้นดีใจขึ้นมาทันที “อืม” ถนนสี่เลนที่ไม่ใช่ถนนสายหลัก รถราในเวลากลางคืนจึงมีไม่มากนัก ชายหนุ่มขับรถมาเรื่อยๆ ตามเส้นทางช่วงจังหวะหนึ่งที่หางตาของเขาเหลือบให้เห็นใครบางคนที่คุ้นตากำลังนั่งตากละอองฝนอยู่ใต้หลังคาเล็กๆ ของป้ายรถเมล์ที่นานๆ จะมีรถเมล์ประจำทางขับผ่านมาสักคัน หางคิ้วหนากระตุกวูบ หัวใจเขาแทบหล่นเพราะเขาลืมรัญลฎาไปจนสนิทใจ! ว่าเธอได้โทรมาขอให้มารับในเวลาสามทุ่ม แต่ตอนนี้เวลาใกล้ห้าทุ่มแล้ว เธอก็ยังคงนั่งกอดตัวเองเนื้อตัวหนาวสั่นไม่ยอมหานั่งรถนั่งกลับไปรอเขาที่คอนโด...เธอนี่โง่จริงๆ รัญลฎา! ชายหนุ่มอดรู้สึกหงุดหงิดเล็กๆ ไม่ได้เมื่อได้เห็นเธอยังนั่งอยู่ตรงนั้นทั้งที่มันก็ดึกและนานพอสมควรแล้วที่เขาลืมนัดเธอ ในใจนั้นแอบลังเลว่าควรวนรถไปรับตอนนี้ แล้วให้เธอนั่งร่วมทางไปกับเขาและมุกรดา หรือควรไปส่งมุกรดาก่อนดี ระหว่างครุ่นคิดอยู่นั้น ฝีเท้าเขาก็เหยียบคันเร่งมาเรื่อยๆ สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะมาส่งอดีตคนรักก่อน
ปิ่นมุกสาวสวยหุ่นดีโดนแฟนหนุ่มที่เพิ่งคบกันได้อาทิตย์เดียวบอกเลิก โดยให้เหตุผลว่าเธอนมเล็ก😭 "โห!!!!ไอ้ผู้ชายเฮงซวย มึงยังไม่เคยจับของกูเลย จะรู้ได้ยังไงว่าของกูเล็ก🤬" ทำให้เธอขาดความมั่นใจจนต้องไปพิสูจน์กับหนุ่มฮอตวิศวะ เอวดุ ไซส์59 ซึ่งไม่รู้ว่างานนี้เธอกับเขาใครจะเอวดุกว่ากัน?
ตัวแรงวิศวะ ล่ารักยัยมาเฟีย บทนำ "กรี๊ด!!กรี๊ด!!กรี๊ด!!" เสียงร้องเชียร์ดังลั่นไปทั่วท้องสนาม ในขณะที่ทีมฟุตบอลของคณะวิศวกรรมศาสตร์ กำลังดวนแข้งกันอย่างเชือดเฉือน กับทีมจากคณะบริหาร หากแต่เสียงร้องเชียร์ไม่ได้มาจากการ ลุ้นผลฟุตบอลเสียทีเดียว ฉัตรฐิติวัฒน์ ธนาภัทรวรโชติ (ฉัด-ทิ-ติ-วัด ทะ-นา-พัด-วอ-ระ-โชด)[พี่ไดจิ ]วิศวะกรรมศาสตร์ปี4 หน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตร ความสูงราวๆ 185 ซม กำลังนำทีมจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ ดวลแข้งกันอย่างดุเดือดกับคณะบริหาร ท่ามกลางเสียงเชียร์อื้ออึงจากสาวๆทั้งในและต่างคณะ ที่หลงใหลในความหล่อและแสนจะเพอร์เฟคของกลุ่มพวกเขา ซึ่งมีกัปตันทีมคือพี่ไดจิ และกลุ่มเพื่อนรักอย่างสายธาร ซันเดย์ ภูภูมิ และปกป้อง จึงไม่แปลกที่จะมีเสียงเชียร์ที่ดังคับสนาม
ทั้งที่เธอแค่แอบรักเขาที่เป็นเหมือนเพื่อนสนิท แต่แล้ววันหนึ่งเขากลับย่ำยีเธอจนแหลกละเอียดแล้วยังแบล็คเมล์เพื่อให้เธอเป็นแค่คู่นอน!
หญิงสาวผู้ที่มีความฝันในชีวิตอยากมีความเป็นอยู่ที่ดี ได้ผลักดันตัวเองมาเรียนในกรุงเทพฯ แต่โชคชะตากับเล่นตลกกับเธอ เมื่อแม่ของเธอป่วยเป็นโรคมะเร็ง จนต้องยอมรับข้อเสนอเป็นนางบำเรอให้กับมาเฟียผู้มั่งคั่ง
พาฝัน สาวน้อยผู้แสนอาภัพ ผู้ทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำส่งเสียตัวเองเรียนหนังสือเพราะพ่อต้องหาเงินส่งเสียลูกติดเมียใหม่ ชีวิตของเธอพลิกผันเข้าไปในวงโคจรของแก๊งหนุ่มไฮโซมหาลัยดังเพราะไอ้พี่ชายแสนเลวดันไปติดหนี้ คาร์เตอร์ หนึ่งในสามหนุ่มผู้ทรงอิทธิพล …คนแบบคาร์เตอร์ ไม่ใช่คนที่จะเ_ากับใครเพื่อขัดดอก ถ้าเขาทำแบบนั้น…พวกนั้นก็มีแต่ได้กับได้ ได้ทั้งลดดอกได้ทั้งนอนกับเขา ไม่หวังสูงไปหน่อยเหรอ …เขาไม่ลดตัวไปทำอะไรแบบนั้นอยู่แล้วในเมื่อเขาจะเ_ากับใครก็ได้… …และคนแบบพาฝันก็ไม่โง่พอจะไปใช้หนี้แทนไอ้พี่บ้านั่น พี่ชายตัวดีเลยต้องทำทุกวิถีทางเพื่อพาตัวเธอไปประเคนเจ้าหนี้หนุ่ม …จนเขาได้ตัวเธอไป… แทนที่เธอจะรู้สึกเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่งที่คนแบบเขาชายตาแลแต่ผิดคาดเธอไม่แยแสเขาเลยสักนิด…ชีวิตของเธอมีแต่เรื่องเรียนแล้วก็หาเงิน…ขนาดถูก…ครั้งแรกยังมีแรงตื่นแต่เช้าไปเรียนหนังสือ…ทิ้งให้เขานอนต่อคนเดียว…คาร์เตอร์ถึงกลับไปไม่เป็นเมื่อเจอแบบนี้…