องก์แรก "นาย เราเลิกกันเถอะ" รู้ไหมผมเกลียดคำพูดจำพวกนี้มากที่สุดในชีวิต ไม่อยากจะได้ยิน ไม่อยากจะรับฟัง ผมต้องเป็นคนที่พูดมันออกมาสิ คนที่ควรจะพูดคำเหล่านี้ควรจะเป็นผม รับไม่ได้ "ทำไมเรย์ นายทำอะไรผิด นายทำอะไรไม่ดีเหรอ เรย์ถึงอยากเลิกกับนาย" ผมก็นะยังโง่ถามเขาออกไปแบบนี้อีก ในเมื่อคนไม่มีใจ มันหมดใจกันแล้วจะไปถามเอานิยายอะไร แต่ก็นะอยากรู้อยู่ดี ผมข้องใจ อยากรู้ว่าทำไม "นายดีเกินไป" "เรย์ ดีเกินไปหมายความว่ายังไง เรย์พูดเล่นใช่ไหม เรย์หลอกนายเล่นใช่ไหม" ผมเหมือนจิตหลุด ร้องออกมาเขย่าแขนเขา เหมือนนางเอกในละครตอนที่ถูกเขาเขี่ยทิ้งนั่นล่ะครับ ใจเต้นสั่นระริก แต่อีกใจก็นะ ดีเกินไปเหรอ พูดออกมาได้ยังไง ไม่มีใครดีเกินไปหรอกนะ มีแต่ดีไม่พอ เลวที่สุด แต่ก็ต้องบีบน้ำตาทำท่าแบบนี้เผื่อว่ามันจะสงสารเห็นใจบ้าง "พอเถอะนาย เราไม่ได้รักนายแล้ว" "เรย์ เรย์มีคนใหม่ใช่ไหม เรย์มีคนอื่นใช่ไหม" ผมเริ่มคร่ำครวญร้องไม่เป็นผู้เป็นคนแล้ว "นาย คือ เอ่อ" "เอ่ออะไร ใช่ไหม ทำไมล่ะเรย์ นายไม่ดีตรงไหน ทำไมทำแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ๕ ปี มันไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอ" ผมเริ่มดึงเรื่องเก่าขึ้นมาพูดเผื่อว่าเรื่องเก่าๆมันจะไปกระตุ้นต่อมใต้สมองของมันได้บ้าง "แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมา เราก็ดูแลนายอย่างดีมาตลอดนะ แค่เราคิดว่ามันถึงทางตันแล้ว" "ทางตัน ทางตันอะไรเรย์ เห็นแก่ตัวไปไหม เราไม่เคยทะเลาะกันเลย แล้วนี่อะไร ทำไมเรย์เปลี่ยนไปแบบนี้" "พอทีเถอะนาย ใช่เรามีคนใหม่ เราเบื่อ เราเหมือนคบกันมานานแล้ว มันไม่ไปไหนสักที เราว่าเราควรจะแยกกันอยู่สักพักนะ" ผมเม้มปากแน่นน้ำตาเอ่อ ตอนนั้นมันปวดใจนะ ปวดมากสั่นไปหมดหัวใจเต้นแรง เกิดมาไม่เคยมีใครบอกเลิก มันเจ็บแบบนี้นี่เอง "เรย์ มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม เรย์ อย่าทิ้งนายไปนะ นายจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเรย์"

"อยู่บ้านท่านต้องขยันนะลูก พอกลับจากเรียนต้องช่วยงานแม่" "ครับแม่ ขอบพระคุณครับ คุณท่าน" ภูมิบุญก้มลงกับพื้น กราบหญิงสูงวัยตรงหน้าอย่างนอบน้อม "อืม มารยาทดีเหมือนเธอเลยนะจันทร์ ไหนจะเรียนต่อที่ไหนนะ" น้ำเสียงที่แสดงความเมตตาปรานีก้องกังวานอยู่ทั้งห้อง คุณอภิสรานั่งอยู่บนโซฟาแต่ก็ค้อมตัวลงมารับไหว้ ของคนที่ก้มลงกราบ ภูมิบุญเพิ่งจบชั้นมัธยมปลายจากจังหวัดเพชรบูรณ์ มาอยู่กับแม่ชื่อจันทร์ที่เป็นแม่บ้าน ให้คุณอภิสราม่ายสาวใหญ่ ที่เป็นเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ เกี่ยวกับรีสอร์ททั้งเหนือทั้งใต้ ภูมิบุญอยู่กับยายที่เพชรบูรณ์ แต่ยายเสียแล้วเมื่อสิ้นปีที่แล้ว จึงต้องมาอยู่กับแม่ที่กรุงเทพฯ แม่จันทร์กับภูมิบุญ ไม่ค่อยสนิทกันมากนัก เพราะทิ้งไว้ให้ยายเป็นคนเลี้ยงดูตั้งแต่เด็ก แม่จันทร์เป็นคนหาเงินคอยจุนเจือให้ภูมิบุญได้เรียนจนจบ เรื่องนี้ภูมิบุญตระหนักแก่ใจดี และไม่เคยคิดน้อยเนื้อต่ำใจที่แม่ไม่ได้อยู่ด้วย "เรียนรัฐศาสตร์ครับ" ภูมิบุญบอกคณะที่เรียน และชื่อของมหาวิทยาลัยชื่อดังไป เขาสอบเข้าได้ด้วยสติปัญญาของเขาเอง สร้างความภาคภูมิใจให้จันทร์เป็นอย่างมาก "อืมเก่งนี่เรา คงภูมิใจสินะจันทร์ ที่มีลูกเก่งๆอย่างตาภูมิ ลูกป้าก็เรียนอยู่อเมริกา คงจบเร็วๆนี้ล่ะเห็นโทรมาบอกว่า ให้ป้าบินไปเดือนหน้านี้ พอจบจะได้มาทำงานช่วยป้าเสียที ป้าจะได้มาอยู่บ้านพักผ่อนบ้าง สู้มาคนเดียวเหนื่อย เต็มที" "ใช่สินะคะ คุณโตโต้ของจันทร์ จะกลับมาบ้านเสียที นี่ไม่ได้เจอกันตั้ง หลายปี ป่านนี้คงโตเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว" จันทร์ดีใจออกมาทั้งท่าทางและน้ำเสียง ภูมิบุญหลุบสายตาลง ระบายลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา พยายามไม่คิด กับสิ่งที่ดังเข้าไปในโสตประสาทเมื่อครู่

Don’t call Me BaBy!! ไม่เข้าใจ ยังไงผมก็ไม่มีวันเข้าใจ ทำใจไม่ได้ อาจจะได้แต่ไม่ใช่ตอนนี้ จะอะไรล่ะครับ ก็เรื่องย้ายโรงเรียนกลางเทอมนี่น่ะสิ มันสุดจะทนจริงๆนะ จิ๊ โมโห อารมณ์เสีย หงุดหงิด พ่อนะพ่อ ทำไปได้ ตัวเองเป็นข้าราชการแต่ดันไปรับเงินสินบน เอ่อนะ แหะๆ ลืมแนะนำตัว ผมชื่อ อุ่น ครับ อุรดิศ ชื่อไม่แปลกครับ แม่ผมตั้งให้ล่ะ พ่อผมบอก ตอนแรกแม่จะตั้งว่า อุดรทิศแต่แม่บอกมันเชย คนไม่ได้เดาประมาณนั้น ส่วนนามสกุล อย่าอยากรู้เลยครับเอาเป็นว่านามสกุลผมค่อนข้างเก่า ผมเป็นคนภูมิใจในนามสกุลนะครับ เพราะบรรพบุรุษผมค่อนข้างจะมีชื่อเสียง เพราะเป็นเจ้าขุนมูลนายกันเสียทุกรุ่นแต่นะ พ่อผมทำอะไรเนี่ย ทำอะไรลงไปไม่เข้าใจ เงินทองเราก็พอมีนะครับ แม่ผมเสียตั้งแต่ผมอายุ 8 ขวบ ตอนนี้ 16 ย่าง 17 ผมอยู่ ม.5 ครับ เรียนโรงเรียนชื่อดัง ที่สวมกางเกงน้ำเงิน หรูหราไฮโซที่สุดย่านสามเสนนั่นล่ะครับ แต่เอาเถอะๆ ไม่ใช่เวลาจะมาภาคภูมิใจอะไรตอนนี้ ผมต้องระเห็จออกจากโรงเรียนกลางเทอมหนึ่ง ทั้งที่อีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะสอบมิดเทอม อะไรเนี่ย ผมไม่เข้าใจ พ่อนะพ่อ โกรธพ่อมากเลยนะครับขอบอก โกรธจนไม่ยอมคุย ผมอายเพื่อนๆ ผมอายแทนบรรพบุรุษ นี่เราสิ้นไร้ไม้ตอกมากขนาดถึงว่า พ่อผมต้องไปรับสินบนเขามาเลยเหรอ ผมไม่เข้าใจ ไม่รับฟังไม่ว่าพ่อจะพูดอะไรก็ตาม แต่ก็นะพ่อผมไม่บอกหรอกครับ มีแต่บอกให้เก็บของ “โรงเรียนใหม่ก็เข้าท่าอยู่นะอุ่น พอเรียนได้ล่ะ” ไม่พูดดีกว่าไหมพ่อ หน้าลูกหงิกตั้งแต่ออกจากกรุงเทพฯตอนเช้ามืดแล้ว ไม่เห็นหรือไง เบื่อพ่อเว้ย โอ๊ย อยากจะกลั้นหายใจ ให้มันตายๆไปซะรู้แล้วรู้รอดเลย “พ่อพลาดไปแล้ว อย่าว่าพ่อเลยนะอุ่น พ่อคิดผิดช่วยเขา ตอนแรกบอกไม่เอาๆ แต่เขาก็ยัดให้ ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้” จะบ่นเพื่อ? เฮอะ นี่ล่ะนะ อะไรเนี่ยตอนทำน่ะไม่คิด มาคิดตอนนี้เป็นไงล่ะ เขาไม่ไล่ออกจากราชการก็บุญเท่าไหร่แล้ว ดีนะแค่โยกย้ายตำแหน่ง “ครับ” ผมพูดออกไป ดอกพิกุลยอมหลุดออกจากปากเสียที หลังจากที่นิ่งมานาน ก็นะมีกันอยู่สองคนพ่อลูกนี่นะให้ทำไง “ตอนแรก อาจจะขลุกขลักหน่อยนะลูก แต่เดี๋ยวสักพักเราค่อยหาทาง ขยับขยาย” ขยับขยาย? ไปไหนพ่อ หือ จะพาย้ายไปไหนอีก ต้องจากเพื่อนที่รัก