ของเล่นคนใจร้าย

“นายครับ” “มีใครมาก่อกวนไหม” “ไม่ครับ” “แล้วเดซี่ไปไหน เธอควรอยู่ดูแลโซนนี้ไม่ใช่เหรอ” ร่างสูงของผู้เป็นนายถามถึงหญิงสาวที่ควรจะอยู่ประจำที่ตัวเอง ทว่ากลับไม่พบแม้เงาของเธอ “วันนี้คุณเดซี่ลาครับ” “แล้วใครมาแทน” มันต้องมีคนคอยอยู่ดูแลตรงนั้น ห้ามให้พนักงานว่างเด็ดขาดเดี๋ยวลูกค้าเรียกจะไม่มีคนคอยบริการ “เด็กใหม่ครับ เห็นคุณเดซี่บอกว่าเป็นรุ่นน้อง” ลูกน้องบอกตามที่ขะมักเขม้น,เขม้นขะมักซี่บอกมาอีกที คนที่มาทำงานแทนหญิงสาวคือรุ่นน้องคนสนิทของเธอเอง “แล้วเธออยู่ไหน” เขาถามถึงคนมาแทน “ห้องวีไอพีสามครับ” “อืม” เขาพยักหน้าให้ลูกน้องก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องทำงานตัวเองที่อยู่ชั้นสี่ ชั้นบนสุด ระหว่างที่เดินสายตาก็คอยสอดส่องดูลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการกันล้นหลาม ทว่าอยู่ ๆ ต้องหยุดชะลอเท้าที่กำลังก้าวเมื่อกำลังจะผ่านห้องวีไอพีสามไป แอด “อยู่นิ่ง ๆ สิวะอีนี่” พรึ่บ! “ปล่อยฉันนะ!” ไม่รู้อะไรทำให้เขาเอื้อมมือเปิดประตูเข้าไป แต่สิ่งที่ทำเขาชะงักไปชั่วขณะนั่นก็คือภาพที่ผู้ชายสามคนกำลังช่วยกันกดขี่ข่มเหงผู้หญิงคนหนึ่ง ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้ามาเธอคนนั้นก็พุ่งตัวมาหลบอยู่หลังเขาทันที “พวกมึงทำอะไร” ชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่เอ่ยถามเสียงเยือกเย็นแววตานิ่งน่ากลัว “พะ พวกผมไม่ได้ทำอะไรครับ” เพราะรู้ว่าคนตรงหน้านั้นน่ากลัวแค่ไหน ทำให้ทั้งสามไม่กล้าที่จะต่อกลอนด้วย “แล้วที่กูเห็นนี่คืออะไร” ถ้าปฏิเสธถือว่าหน้าตัวเมียมาก ภาพมันฟ้องขนาดนี้แล้วว่าพวกมันกำลังจะข่มขืนผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีทางสู้ ยังจะบอกว่าไม่ได้ทำอะไรอีกอย่างนั้นเหรอ “ผู้หญิงคนนี้เข้ามายั่วพวกผมครับ!” “ใครยั่วพวกนาย ฉันแค่เข้ามาดูแลตามหน้าที่ แต่พวกนายกลับกระชากฉันลงไปทำมิดีมิร้าย” ร่างสูงเอี้ยวหน้าไปมองหญิงสาวที่เถียงกลับทันควัน ดูเธอเองก็เอาเรื่องใช่ได้ ปากกล้าดี “มันทำอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามทำใบหน้าสวยเงยขึ้นมอง ดวงตากลมโตนิ่งชะงักไปทันทีเมื่อเห็นใบหน้าอีกคนชัด ๆ สันจมูกโด่ง ใบหน้าของเขาดูดีจนเธอไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้ ทว่า.. “จะตอบฉันได้ยัง” เสียงของเขาดึงสติเธอให้กลับมา หญิงสาวสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นทิ้งไปก่อนจะเอ่ยตอบเสียงฉะฉาน “พวกเขาจะเอาเหล้าที่ผสมยาให้ฉันดื่ม” เพราะเธอเห็นหนึ่งในนั้นกำลังเทยาลงใส่แก้ว และเธอก็ไม่ได้โง่ที่จะดูไม่ออกว่ามันคือยาอะไร ในสถานที่แบบนี้มีแค่ไม่กี่อย่างเท่านั้นแหละ “ยา?” “ใช่ค่ะ” พยักหน้าตอบ “ใครอยู่ข้างนอก!” ชายหนุ่มตะโกนเรียกลูกน้องที่ยืนรอเขาอยู่ด้านนอกให้เข้ามา “ครับนาย” “ลากคอพวกมันไปกระทืบ” เขาสั่งลูกน้องเสียงเหี้ยมพลางจ้องไปยังทั้งสามแววตาดุดัน แม้เขาจะเปิดผับก็จริง แต่ร้านเขามีกฎชัดเจนว่าห้ามนำอาวุธและสิ่งเสพติดเข้ามาในร้านเด็ดขาด หากฝ่าฝืนเขาไม่จำเป็นต้องส่งพวกมันให้กับตำรวจ ในเมื่อตัวเองสามารถจัดการได้ทำไมเราต้องส่งให้คนอื่นจัดการแทนล่ะ ว่าไหม? “พวกผมขอโทษครับคุณไมเนอร์” “ลากมันออกไป” “ไป!” เสียงร้องขอให้ชายหนุ่มไว้ชีวิตดูจะไม่เป็นผลเมื่อเขาทำเพียงปรายตามองพวกมันเล็กน้อยเท่านั้น ทั้งสามถูกลากออกไปยังหลังร้าน ตอนนี้ภายในห้องก็เหลือแค่เขากับหญิงสาวอีกคน “กลับไปทำงานตัวเองซะ” เขาสั่งหญิงสาวให้กลับไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ ลูกค้าเริ่มเยอะขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว “ขอบคุณนะคะ” ร่างบางยกมือไหว้พร้อมกับเอ่ยขอบคุณเขาไปอย่างซาบซึ้งในน้ำใจ หากไม่ได้ผู้ชายตรงหน้าเธอก็แย่เช่นกัน “อืม” เขาหมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากห้องไป ทว่า.. “เดี๋ยวค่ะ!” เท้าที่ก้าวหยุดชะงักโดยที่เขาไม่ได้หันกลับไปมอง หญิงสาวมองเสี้ยวใบหน้าอีกคนก่อนแนะนำตัวเองให้เขาได้รู้จัก “ฉันฝันดีค่ะ แล้วคุณเอ่อ..” เมื่อกี้เธอได้ยินคนพวกนั้นเรียกชื่อเขาอยู่ เธอไม่ได้ตั้งใจฟังเท่าไหร่เลยได้ยินไม่ชัดว่าชื่ออะไร “ไม่จำเป็นไม่ต้องอยากรู้จัก” เพราะเธอไม่ได้มีค่ามากพอที่เขาจะต้องทำความรู้จักด้วย “แค่ชื่อก็บอกไม่ได้เหรอคะ” หญิงสาวพึมพำเสียงเบา แค่ชื่อเองนะ บอกกันไม่ได้เลยงั้นเหรอ “....” ครั้งนี้ไมเนอร์ยอมหันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด เธอเป็นใครถึงกล้ามาพูดแบบนี้กับเขา “เธอคงจะมาแทนเดซี่” เขาไล่สายตามองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเลื่อนขึ้นมาสบตากับเธออีกครั้ง “ใช่ค่ะ คุณรู้จักพี่เดซี่ด้วยเหรอ” ทำไมเขาจะไม่รู้ เขาน่ะ..รู้ลึกเลยต่างหาก “งั้นเธอก็ควรรีบไปทำงานตัวเองดีกว่ามายืนถามชื่อคนที่เพิ่งรู้จักกัน” “ฉันแค่..” “หวังว่าเธอจะเข้าใจที่ฉันบอกนะ” พูดจบเขาก็เดินหันหลังออกจากห้องไปทันที “ขี้เก๊กชะมัด” ปากเล็กขยับว่าตามหลังอีกคนไปด้วยความหมั่นไส้ ฝันดี หญิงสาววัย 29 ปีเจ้าของความสูง 170 เซนติเมตร เธอมีนิสัยที่ไม่ค่อยยอมคนสักเท่าไหร่ กล้าได้กล้าเสีย เป็นคนแข็งนอกอ่อนใน ตอนนี้เธอทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักตัวเองมากนัก และวันนี้เธอก็ว่างพอดีเลยมารับจ๊อบทำงานแทนรุ่นพี่สาวคนสนิทอย่างพี่เดซี่ ค่าจ้างที่นี่ค่อนข้างสูงและสวัสดิการดีมาก ทุกครั้งที่มาเธอจะได้ทิปคืนหนึ่งไม่ต่ำกว่าสี่ห้าพัน ทำให้เธอสนุกกับการทำงานเป็นที่สุด และแน่นอนว่างานกลางคืนมันค่อนข้างเสี่ยงกับเธอเช่นกันเพราะต้องกลับบ้านดึก ๆ คนเดียว ไหนจะลูกค้าที่เมาแล้วเริ่มแสดงความหื่นกามออกมา เธอต้องคอยรับมือกับคนพวกนี้ตลอด ฝันดีมองตามร่างสูงที่เข้ามาช่วยเธอไปจนลับตา เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครมาจากไหน เธอแค่อยากขอบคุณที่เขาเข้ามาช่วยเธอได้ทันพอดี หากไม่ได้เขาเธอคงแย่ไปแล้ว นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอมาทำที่นี่ และไม่ว่าจะมากี่ครั้งหญิงสาวก็ไม่เคยเห็นหรือรู้จักเจ้าของร้านเลยสักครั้ง ไม่รู้ว่าหน้าตาเขาเป็นคนยังไง...