Chapter 36
1023 Words
Chapter 36
Ayesha's POV
Nang makarating na nga kami ni Javadd sa kabihasnan ng Kaliwag ay agad na rin kaming naghiwalay. Alam ko na mahihirapan ako na bumalik sa aking kwarto dahil bukod sa ganitong kasuotan ko ay sigurado ako na marami nang tao sa loob at labas ng palasyo dahil tapos na ang oras ng pahinga.
Kaya alam ko na kakailanganin ko ng matinding pag-iingat para lang hindi ako mahuli. Matapos kong magpaalam kay Javadd ay bukng tapang na akong bumalik sa palasyo. Noong una ay nahirapan ako. Ngunit hindi rin naman nagtagal ay nagawa ko na malusutan ang mga kawal na nadaanan ko sa labas.
Bigla akong nag-alala nang makita ko ang pinagduduksong-duksong kong tela na siya kong ginagawang hagdan na nakasabit lang sa balkonahe ng kwarto ko. Mabuti na lamang at nasa likurang bahagi ng palasyo ang kwarto kaya sana ay walang sino man ang nakatanaw nito mula sa labas ng palasyo.
Sana naman ay walang nagtangka na dumaan dito sa likuran ng palasyo. At sana lang din ay hindi nagtangka ang mahal na reyna na muli akong pasukin sa kwarto ko. Dahil kung hindi niya ako maaabutan sa kama ko ay sigurado ako na didiretso siya sa balkonahe at tatambad ito sa harapan niya mismo.
Mas pipiliin ko na si Markiya pa ang makatuklas ng ginagawa kong pagtakas kaysa ang mahal na reyna. Dahil si Markiya ay alam ko na kaya kong pakiusapan na pagtakpan ako at manatiling lihim ang lahat ng natuklasan niya. Samantalang kung ang mahal na reyna ang makakatuklas sa ginagawa ko ay hindi ko alam kung ano ang kaya niyang gawin. Sigurado ako na mapaparusahan ako.
Hindi man sa ilalim ng batas ng kaharian ng Vittoria ngunit mapaparusahan pa rin ako sa mga kamay ng mahal na reyna. Tiyak na malalaman din ito ng mahal na hari na alam kong mabibigo ko siya.
Ngunit kung nakita na ito ni Markiya ay sigurado ako na wala na ito rito dahil aalisin niya ang lahat. Alam niya na mapapagalitan ako at hindi niya iyon hahayaan.
Mabilis kong inakyat ang balkonahe ng kwarto ko at nang marating ko ito ay agad kong hinila ang tela na binababaan at inaakyatan ko para itago sa taguan nito. Habang tinatago ko ito ay nakarinig ako ng yabag kaya bigla na lamang akong nahinto.
"Dumating na pala ang mahal na prinsesa." Kinabahan ako nang marinig ang boses ng mahal na reyna na alam kong nasa bandang likuran ko lang. Hindi ko narinig na bumukas ang pinto kaya alam ko na kanina pa siya nandito sa loob at nakita niya ang pagdating ko. Kaya hindi rin ako makakapagdahilan sa kanya. Walang silbi kung magsisinungaling pa ako.
Inasahan ko na rin naman na darating ang araw at malalaman nila ang ginagawa kong ito. Napaaga nga lamang at hindi ko napaghandaan. Sinarado ko ang pinagtataguan ko ng tela kahit na alam ko naman nang nakita na niya iyon. Tumayo ako at hinarap siya.
Mag-isa lang ang mahal na reyna. Wala ang kanyang mga tagasilbi at wala rin si Markiya. Siguro ay hindi rin niya plano na may ibang makaalam ng bagay na natuklasa niya. Dahil base na rin sa pagkakakilala ko sa aking ina ay alam ko na ayaw niyang mapag-uusapan ang pamilya namin kung masama lang din naman ang kanilang masasabi.
"Nandiyan ka pala, mahal na reyna," sambit ko na tila ba ay wala akong ginawa. Nilapitan ko siya at hinalikan sa pisngi. Ngunit hindi pa man lumalapat sa pisngi niya ang mga labi ko ay hinawakan na niya ako sa braso at patulak na binitiwan. Damang-dama ko roon ang inis at gigil niya sa akin kaya napaatras pa ako.
Hindi ako nagsalita at nanatili lamang sa baba ang paningin ko. Wala naman akong dapat na sabihin o ireklamo sa ginawa niyang iyo dahil aminado ako sa kasalanan ko at nararapat lamang iyon sa akin. Hindi ko rin naman plano na depensahan ang sarili ko dahil kitang-kita na ng dalawa niyang mata kung paano ako nakapasok dito.
Dahil sa pag-atras ko ay muli niya akong hinawakan sa braso at kinabig para muling mapalapit sa kanya. At sa pagkakataon na ito ay hindi na niya ako binitiwan pa. At nararamdaman ko ang halos pagbaon ng kuko niya sa braso ko dahil sa pagpipigil ng.
Halos mabalian na ako ng buto ngunit wala yata siyang plano na bitiwan ako. Hindi ko na rin napipigilan pa ang mapangiwi ngunit hindi ko naman magawa na magreklamo dahil may kasalanan din naman talaga ako.
"Ano sa tingin mo ang ginagawa mo, Ayesha?" tanong niya nang hindi naghihiwalay ang ibaba at itaas na ngipin niya na tanda ng pagkagigil niya sa akin. Dahil nagtanong siya ay wala akong ibang magagawa kundi ang sumagot.
"Namasyal lamang ako, mahal na reyna," sambit ko. Hindi naman ako nagsinungaling sa bagay na iyon dahil totoo naman na namasyal ako. Hindi ko nga lang sinabi kung saan.
"At saan ka namasyal? Ipinahanap kita kay Markiya sa buong Vittoria ngunit hindi ka niya matagpuan. At bakit kakailangin mo pa na dumaan sa balkonahe para lang makapamasyal?" Marahan kong binabawi sa kanya ang braso ko dahil tila ba naiipit na ang dugo sa braso ko.
Napatingin naman siya roon at saka lang niya napagtanto ang ginagawa niya kaya kahit papaano ay lumuwag ang pagkakahawak niya sa akin. Ngunit sapat pa rin ang higpit nito upang hindi ako makawala sa kanya. Mas mabuti na ang ganito. Hindi rin naman ako kakawala sa kany kung talagang ayaw niya akong bitiwan.
"Malaki ang bawat La Vitre, mahal na reyna. Hindi ako mahahanap ni Markiya sa loob lamang ng ganoong panahon," sagot ko at halata naman na hindi siya naging kumbinsido. Bagkus ay napataas pa ang kilay niya. Muli niya akong kinabig sa braso.
"La Vitre? Saang bahagi ng La Vitre ka namasyal?" tanong niya na punung-puno ng pagdududa. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon niya ngunit hindi ko na naiisipan pa na magsinungaling sa kanya.
Sa tingin ko ay ito na ang tamang oras para malaman na niya. Alam ko rin naman na hindi niya magagawang ipaalam sa lahat lalo na sa mahal na hari ang tungkol dito.
- Writer
