สาวน้อยจากบ้านทุ่ง

บทที่4.1 เลี้ยงไก่1

เพิ่งปลายเดือนสามแต่อากาศร้อนขึ้นเรื่อยๆ ชาวบ้านกังวลมากว่าจะมีพายุฤดูร้อน ข้าวในทุ่งของพวกเขาจะได้รับผลกระทบเช่นกัน

บ้านฉีไม่ได้รับผลกระทบมากนัก แต่ฉีหรงผู้เป็นพี่ใหญ่ดูเหมือนจะแปลกไป

เมื่อท่านพ่อเข้ามาพูดคุยเรื่องแต่งงานกับเขา ชายหนุ่มก็รู้ว่าพ่อและน้องสาวได้คัดเลือกหญิงสาวสองคนจากความทรงจำ และบอกให้เขาไปดูด้วยตัวเองก่อน

การดูนี้ไม่ผิด คือการดูรูปร่างหน้าตาอยู่ห่างๆ โดยเดินวนเวียนใกล้ๆบ้านหรือทุ่งของหญิงสาว แต่ฉีหรงที่เคยแต่งงานมาแล้วรู้ถึงความหอมหวานของการแต่งงานเป็นอย่างดี เขาจึงลุกลี้ลุกลนในทุกค่ำคืน

วันนี้ไม่ได้เข้าเมือง และท่านพ่ออนุญาตให้ขึ้นเขาแทนที่จะอยู่ในทุ่งที่กำลังบุกเบิก ฉีหรงรู้ว่านี่เป็นคำสั่งให้เขาไปแอบดูหญิงสาวที่หมายตาเอาไว้ ชายหนุ่มจึงอดไม่ได้ที่จะหยิบชุดใหม่ออกมา

“พี่ใหญ่ท่านสวมชุดใหม่ทำไม” ฉีเมิ่งถามอย่างแปลกใจ ชุดใหม่นี้พี่ใหญ่หวงแหนมาก มักจะสวมเฉพาะเวลาเข้าเมืองในธุระที่สำคัญเท่านั้น เช่นการขายสัตว์ตัวใหญ่ที่ล่ามาได้

“ไม่มีอะไร พวกเจ้าไม่ต้องสนใจ รีบตามท่านพ่อไปที่ทุ่ง” ฉีหรงไล่น้องๆ ฉีหรานเห็นพี่ชายที่ห้ากำลังจะเข้าไปทักพี่ชายคนโตอีกครั้งนางก็ดึงพวกเขาเอาไว้ และพาทุกคนขึ้นเขา

ตอนนี้สัตว์เล็กๆจากไม้ไผ่เริ่มขายได้มากขึ้นแล้ว แต่ยังไม่มากพอสำหรับยี่สิบตัวต่อวัน ยังเป็นแบบน่ารักๆที่ฉีหรานได้เรียนรู้แบบมาจากผู้คนที่มาสั่งแลกเปลี่ยนด้วย

ดังนั้นนางจึงดูความต้องการและให้พี่ชายทำมากกว่านั้นสองหรือสามชิ้นเพื่อให้มีสินค้าเหลือในคลังเสมอ เมื่อผู้คนที่มาใหม่สนใจจะได้มีสินค้ารองรับทันที

ฉีหรงไม่รู้เรื่องน้องสาวที่ยุ่งอยู่กับการแลกเปลี่ยนแต้มเพื่อใช้หนี้ค่ายาของมารดา เขาประหม่าและตื่นเต้นมากเมื่อเดินผ่านหน้าบ้านของหญิงสาวว่าที่ภรรยาในความคิด

แต่เมื่อเดินผ่านสองรอบก็หายประหม่าและพบว่าผู้คนไม่ได้สนใจตนเองเลย แต่หากเดินผ่านมากกว่านี้ก็อาจจะถูกมองว่าแปลกได้ ชายหนุ่มจึงหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากบ้านหลังนั้นและรอมองหญิงสาว

นางออกจากบ้านในตอนเช้าเพื่อไปทำงานในทุ่งกับครอบครัว ทั้งครอบครัวเดินผ่านฉีหรงที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้แต่ไม่ได้สนใจ หญิงสาวมองมาที่เขาก่อนจะหลบตาด้วยท่าทางเขินอาย

ฉีหรงพยักหน้าพึงพอใจ นี่คือเซี่ยที่สอง น้องสาวคนเล็กของบ้าน เพราะพี่สาวแต่งสามีเข้าบ้านนางจึงต้องแต่งออก ตอนนี้อายุสิบหกปี เป็นคนที่ฉีหรานบอกว่าจะมีปัญหากับบ้านสามีในอนาคตจนทำให้มีบุตรยากในท้ายที่สุด นางสวยจริงๆ สวยพอๆกับท่านแม่ของเขา

นอกจากนี้หญิงสาวยังทำอาหารอร่อย ชายหนุ่มจำได้ว่าเคยกินครั้งหนึ่งในชีวิตก่อนเมื่อไปช่วยบ้านนั้นสร้างบ้านใหม่ แต่ตอนนั้นคนแต่งงานออกไปแล้ว

อย่างไรก็ตามแทนที่จะให้ไปลำบากในบ้านสามีที่ไม่ดีเช่นนั้น ฉีหรงยินดีรับนางมาเป็นภรรยาตัวเอง ชายหนุ่มเคยคิดไว้แล้วว่าหากตนเองต้องการภรรยาอยากได้แบบไหน แน่นอนเขาอยากได้ที่ฉลาดและสวยงามเหมือนมารดา และเซี่ยที่สองคนนี้ก็ผ่านด่านง่ายๆของเขาได้แล้ว

ฉีหรงกลับบ้านอย่างพึงพอใจ เปลี่ยนไปสวมใส่ชุดเก่าๆขึ้นเขาเพื่อไปสมทบกับพี่น้อง

ฉีหยงที่อยู่ในพื้นที่รกร้างเห็นลูกชายกลับมาเร็วก็พยักหน้าให้เขา ฉีหรงไม่ได้ออกไปหาของป่าเหมือนในข้ออ้างแต่เลือกช่วยบิดาถางพื้นที่แทน

พื้นที่ถูกถางมากแล้ว แต่บิดายังต้องการปลูกข้าวสาลีตามฤดูกาล ซึ่งสามารถเริ่มปลูกหลังเก็บเกี่ยวฤดูร้อน และเก็บเกี่ยวได้ทันในช่วงการเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ร่วง

บ้านฉีฟังคำของฉีหราน พวกเขาขุดหลุมปุ๋ยไว้ชายป่าด้านบนเหมือนชาวบ้านทั่วไปที่ทำนา และขนวัชพืชที่ถูกตัดในพื้นที่ไปกองไว้ที่นั่น แม้ยังไม่มีมูลไก่ก็ไม่เป็นไร

.

สองวันต่อมาถึงกำหนดเข้าเมือง เนื่องจากไม่ค่อยมีฝนตกในช่วงนี้เห็ดป่าไม่มาก ช่วงเวลาเข้าเมืองจึงยืดออกเป็นทุกๆสามหรือสี่วันแทนที่

ฉีหรานเข้าเมืองกับพี่ชายในวันนี้เพื่อซื้อไก่ เหตุผลสำคัญเพราะนางมีระบบช่วยเลือกไก่ได้ แม้ไม่ต้องเสียแต้มเพื่อสแกนแบบเฉพาะเจาะจง แต่หากใช้การสแกนธรรมดายังรับรู้ได้ว่าไก่ในคอกไหนแข็งแรงกว่า

“อาหรานเจ้าเดินไหวหรือไม่” ฉีหรงถามน้องสาว วันนี้เขายังพาฉีเล่อมาแทนที่น้องคนที่สามฉีเมิ่ง เพราะอีกฝ่ายแข็งแรงกว่า หากฉีหรานเดินไม่ไหวก็สามารถให้พี่ชายเปลี่ยนกันแบกได้

แต่นางอายุเจ็ดปีในปีนี้ ความแตกต่างระหว่างชายหญิงทำให้พวกเขาเกรงว่านางจะอดกลั้นไว้และไม่ยอมให้พวกเขาแบก

“ไม่เป็นไรพี่ใหญ่ ข้าเคยเดินมากกว่านี้” มีเพียงการเดินที่ฉีหรานชินชากับมัน นางหาบน้ำตั้งแต่เล็กยันโต ตอนที่อายุเท่านี้กว่าจะทำให้น้ำในถังเต็มทั้งหมดก็ใช้เวลาไปเกือบทั้งวันแล้ว

เมื่อรถเกวียนผ่านมา ฉีหรงจึงกัดฟันจ่ายเงินให้น้องสาวนั่งลง ขณะที่ตนเองและน้องชายเดินตามด้วยฝีเท้าที่เร็วขึ้น

ฉีหรานมองรองเท้าของพี่ชายทั้งสองที่เริ่มสึกและเก่าขาด คิดว่าปีนี้ต้องซื้อรองเท้าใหม่ให้ทั้งบ้าน โดยเฉพาะรองเท้าใส่ในทุ่งต้องใช้พื้นรองเท้าที่หนากว่า

ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงเล็กน้อยมาถึงเมือง แต่เนื่องจากต้องเดินขึ้นลงเขาจึงลำบากอยู่บ้าง ราคาเกวียนวัวยังเป็นหนึ่งอีแปะต่อคน สัมภาระไม่ใหญ่มากไม่เป็นไร หากมีขนาดใหญ่มากนับตามเนื้อที่

ฉีหรานมองเมือง เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่เข้าเมืองมา เมืองนี้ค่อนข้างเล็กเพราะอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวง จึงไม่ต้องกังวลเรื่องภัยพิบัติ หากเกิดเรื่องก็อยู่ใต้สายตาของฮ่องเต้ย่อมไม่มีปัญหาใดใดมาก

ดังนั้นหมู่บ้านรอบๆจึงมีมาก ภาษีก็สูงกว่า ทำให้คนตัดสินใจมาอยู่ใกล้เมืองน้อยกว่า หากไม่ติดว่าถนนลำบากหมู่บ้านต้นท้อคงมีภาษีสูงกว่านี้ เพราะอยู่ใกล้เมืองมากจริงๆ

“พี่ใหญ่ไม่ต้องเสียค่าเข้าเมืองหรือ” ฉีหรานไม่ได้เข้าเมืองมากนัก แต่ในความทรงจำยังมีต้องเสียค่าเข้าเมืองบ้าง ตามแต่เจ้าเมืองคนปัจจุบันจะออกกฎมา

“ยุคนี้ไม่” ฉีหรงพยายามคิดเรื่องในภายภาคหน้าก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ เขาจำไม่ค่อยได้นัก ยิ่งอาศัยในชีวิตใหม่นี้นานเท่าไหร่ ความทรงจำเก่าๆก็เริ่มหายไป นี่อาจเป็นวิธีที่พระเจ้าปฏิบัติต่อพวกเขา

ฉีหรานก็รู้เรื่องนี้ ความทรงจำของชีวิตก่อนหน้าของนางก็ค่อยๆเรือนรางราวกับความฝันตื่นหนึ่ง แต่หญิงสาวยังคงจดมันไว้ในใจแทบทุกคืน เมื่อรู้ว่าลืมอะไรก็พยายามจดเอาไว้

ระบบยังบอกว่านางมีไอคิวมากกว่าคนทั่วไปจึงจดจำได้ง่ายกว่าและดีกว่า ฉีหรานจึงตั้งใจว่าจะต้องหาทางเรียนหนังสือเช่นกัน อาจจะเรียนจากน้องชายเพื่อให้รู้หนังสือก็ได้เช่นกัน เมื่อรู้หนังสือก็จะอ่านได้ เมื่ออ่านได้ก็จะมีความรู้กว่าผู้อื่น

สามพี่น้องเดินไปด้วยกันโดยมีฉีหรานอยู่ตรงกลาง ฉีหรงแวะร้านอาหารประจำเพื่อขายเห็ดป่าเล็กน้อยที่เก็บมา ที่สำคัญคือผักป่าบางชนิดที่ถูกคัดมาขาย ผักเหล่านี้เป็นที่ชื่นชอบมากกว่าชนิดอื่นๆ

หลังจากนั้นพี่และน้องชายจึงเดินทางไปยังตลาดการเกษตรขนาดใหญ่ ตลาดแห่งนี้แบ่งออกไปสี่แยก หากต้องการสัตว์ต้องไปถนนสัตว์เลี้ยง ไม่ว่าจะเป็นสัตว์หรือเนื้อก็สามารถหาได้

ฉีหรานบอกให้พี่ชายไม่ต้องรีบและเดินไปทั่วทั้งถนนก่อน นางใช้ระบบตรวจสอบและพบว่ามีสายพันธุ์ล้ำค่าที่ระบบต้องการอยู่มาก น่าเสียดายที่บ้านยังยากจน ไม่สามารถซื้อได้ในตอนนี้

เดินไปตามถนนจนถึงร้านที่ระบบบอก ตรงนั้นเต็มไปด้วยไก่ มีแบ่งคอกไก่แก่ ไก่สาว ไก่โต้ง และลูกเจี๊ยบ ในฤดูกาลนี้ไก่ออกไข่มาก ลูกเจี๊ยบก็มากด้วย

ฉีหรานชอบเลี้ยงไก่มาก นางรู้สึกว่ามันมีประโยชน์ เมื่อมองเงินในมือที่ได้จากการรวบรวมเงินส่วนตัวของพี่น้องมาเล็กน้อย เป็นเงินมากกว่าห้าร้อยอีแปะ จึงตัดสินใจซื้อไก่

ไก่แก่มีราคาสี่สิบอีแปะ ไก่สาวมีราคาแปดสิบอีแปะเป็นสองเท่าของ

แม่ไก่ที่ไม่ไข่ ไม่ต้องมองไก่โต้งแต่มองที่ลูกเจี๊ยบ มีราคาเพียงยี่สิบอีแปะต่อตัวแต่ต้องขุนไปอีกหกเดือนเพื่อให้ออกไข่ฟองแรก นี่คือที่ระบบบอกโดยอ้างอิงจากสภาพความเป็นอยู่ของเจ้านายแล้ว

ฉีหรานยังเผื่อไปอีกหนึ่งเดือนจากที่ระบบบอก ซื้อตอนนี้เดือนสี่ อาจได้กินไข่คือเดือนสิบหรือสิบเอ็ด ซ้ำยังเป็นช่วงหน้าหนาวอีกต่างหาก ให้ไข่น้อยกว่าปกติ

หญิงสาวตัดสินใจกัดฟันซื้อแม่ไก่ไข่สามตัวทันที ครอบครัวมีคนเยอะ ที่ผ่านมาไม่มีเนื้อหรือไข่เลย บางครั้งยังได้กินปลาหากจับได้ หรือกระต่ายป่าที่ติดกับดักแต่น้อยครั้งนักเพราะเพิงยังสร้างไม่เสร็จ ไม่กล้าไปอยู่อาศัย

ฉีหรานยังซื้อโต้งหนึ่งตัวในราคาหกสิบอีแปะ เงินที่เหลือถูกใช้ซื้อลูกเจี๊ยบได้สิบสี่ตัว แค่นี้ก็มากพอแล้ว ดังนั้นจึงจ่ายเงินอย่างไม่นึกเสียดาย

ฉีหรงรับไก่มาสะพาย ไก่ตัวโตอยู่ในตะกร้าของเขา ตัวเล็กอยู่ในตะกร้าของฉีเล่อที่แบกข้าวของเล็กๆน้อยๆสำหรับครอบครัวด้วย อย่างเกลือและผ้า

พี่น้องฉีกลับมาถึงบ้านและเห็นมารดานั่งอยู่บนแคร่หน้าบ้าน เห็นว่าเพิ่งจะบ่ายฉีหรงจึงพาน้องชายขึ้นเขาเพื่อตัดไผ่มาเตรียมทำคอกไก่เล็กๆให้ไก่อยู่อาศัยก่อน เมื่อใกล้หนาวค่อยเปลี่ยนเป็นโรงเลี้ยงไก่อย่างที่ฉีหรานเคยวาดแบบให้บิดาดู

โรงเลี้ยงไก่ที่ฉีหรานวาดออกมานั้นแบ่งเป็นสองห้อง ห้องหนึ่งสำหรับแม่ไก่ไข่ อีกห้องสำหรับครอบครัวไก่เพื่อขยายพันธุ์ ระบบกล่าวว่าวิธีเลี้ยงแบบนี้ได้ผลดีกว่า ฉีหรานไม่รู้ว่ามันได้ผลยังไงนางไม่สามารถอธิบายได้

แต่พ่อและพี่ชายเริ่มติดนิสัยที่จะไม่ถามสิ่งที่ฉีหรานทำ พวกเขาเพียงแค่ลงมือทำตามเท่านั้น

ผ่านไปสามวันโรงเลี้ยงไก่หลังบ้านถูกสร้างขึ้น ในช่วงนี้นอกจากฉีปิงและฉีปั๋วที่เข้าป่า ทุกคนล้วนอยู่บ้านเพื่อสร้างโรงเลี้ยงไก่พื้นถูกเติมให้ลาดเอียงเพื่อง่ายต่อการเก็บมูลและป้องกันน้ำท่วมเมื่อฝนตก

ตอนนี้ฉีหนิงสามารถเดินเหินได้มาก นางดูสามีและลูกชายสร้างโรงเลี้ยงไก่อย่างภาคภูมิใจ สุดท้ายไก่ทั้งหมดที่เคยอยู่ในสุ่มก็ถูกพาไปที่คอก

ฉีหรานกลับกังวลมาก ตอนนี้นางไม่มีแต้มพอจะซื้อยาให้มารดา หญิงสาวจึงตัดสินใจคุยกับพ่อแม่ในคืนนั้น

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ยาครั้งก่อนหมดแล้ว ตอนนี้คนแลกเปลี่ยนยังไม่มา ท่านแม่กลับไปดื่มยาเดิมก่อนดีหรือไม่”

“ไม่เป็นไร ตอนนี้แม่ดีขึ้นมากแล้ว ถึงจะยังไม่หายขาดแต่หากระวังและกินแต่ของดีดีเหมือนที่เจ้าบอก ก็ไม่ต้องกินยาแล้ว” ฉีหนิงปฏิเสธ นางขาดยามาสองวันแล้วและรู้ว่าร่างกายค่อยๆอ่อนล้าลงอย่างเห็นได้ชัด และรู้ว่าลูกสาวหมดยาที่จะให้นางแล้ว

“ตกลง เราจะกลับไปกินยาเทียบเดิมก่อน เมื่อยาใหม่มาถึงก็ค่อยกินอีกครั้ง” เมื่อฉีหยงพูดเช่นนี้ภรรยาก็ต้องทำตาม เขายังพาลูกสาวออกไปนั่งคุยนอกบ้าน สองพ่อลูกซุบซิบกันเบาๆ

“มีปัญหาอะไรหรือไม่อาหราน” ฉีหรงรู้ว่าลูกสาวเขาต้องแลกเปลี่ยนบางสิ่งเพื่อข้าวและยา เขาจึงสงสัยขึ้นมา

“ไม่มีปัญหาเจ้าค่ะ เพียงแต่ยามีราคาแพงเกินไป ครั้งก่อนข้ายืมซื้อไปจำนวนมากยังคืนไม่หมดจึงไม่มีหน้าไปยืมอีกรอบ ตอนนั้นอาการมารดาน่าเป็นห่วงเกินไปเขาจึงให้ยืม แต่ตอนนี้อาการดีขึ้นแล้ว ข้าจะรีบหาแน่นอนท่านพ่อไม่ต้องห่วง”

ฉีหรานไม่เคยให้พี่ชายเข้าไปขายจินในเมืองเลยและขายในร้านแลกเปลี่ยนเสมอ มีลูกค้าประจำที่ซื้อจินทุกครั้งที่เปิดขายและยังมีการแย่งซื้ออีกต่างหาก

พ่อและพี่ชายรู้ว่าน้องสาวพยายามอย่างมากเพื่อซื้อยาและข้าวให้ครอบครัว พวกเขาจึงไม่บ่นที่ไม่ได้แลกเงินเล็กน้อย ไม่รู้ว่ายาของมารดาเท่าไหร่แต่ใช้ได้ผลมาก ควรมีราคาแพง

ยาเม็ดมีราคาแพงกว่าในเมือง ดังนั้นยาที่ให้ผลมากของฉีหรานต้องแพงกว่าแน่นอน

เมื่อฉีหรงรู้เหตุผลก็กังวลขึ้นมา แต่ถูกลูกสาวปลอบในทันที

“ท่านพ่อไม่ต้องกังวล ต่อไปเราปลูกจินได้ ใบและต้นก็ตัดไปขายในเมือง เหง้านำมาแลกเปลี่ยนยาให้มารดาได้ คุ้มค่ากว่า”

“มียาที่กินแล้วหายขาดหรือไม่” ฉีหยงสงสัยเรื่องนี้มาตลอด เมื่อคุยกันถึงเรื่องนี้เขาจึงเอ่ยถาม

“มีเจ้าค่ะ”

“แพงมากหรือไม่”

ฉีหรานนิ่งเงียบไปให้ระบบช่วยคำนวนจากแต้มที่ขายจินได้ จินหนึ่งจินขายได้1500แต้ม หากต้องการชำระค่ายา

“ต้องแลกเปลี่ยนจินหกร้อยจิน”

ฉีหยงได้ยินก็ขมวดคิ้ว เขารู้แล้วว่ายามีราคาแพงมากจริงๆ แต่ทั้งหมอเฒ่าและหมอทุกคนก็ยอมแพ้กับภรรยานานแล้ว ชาติก่อนนางยังตาย!

แต่ตอนนี้เมื่อพบหนทางไม่ว่าลำบากแค่ไหน ชายหนุ่มพร้อมสู้ เขาคำนวนในใจเบาๆ ดูเหมือนหากไม่มีพื้นที่เพาะปลูกจำนวนมาก คงเก็บเกี่ยวจินหกร้อยจินไม่ได้ง่ายๆ

อีกทั้งทุ่งยังควบคุมให้ครึ่งหนึ่งของพื้นที่ต้องปลูกธัญพืช ดังนั้นพื้นที่ปลูกจินก็ต้องน้อยลงไปอีก แถมจินยังกินปุ๋ยมาก ลูกสาวมักจะตื่นมาบำรุงมันด้วยปุ๋ยที่ขุดมาจากภูเขา

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ ฉีหยงก็เริ่มวางแผนในใจเงียบๆ ฉีหรานรู้ว่าพ่อจะเริ่มคิด แต่นางต้องการให้เขามีเป้าหมาย

ตอนนี้แต้มส่วนหนึ่งจะถูกแลกเปลี่ยนเป็นอาหารในบ้านโดยตรง ตั้งแต่ครึ่งเดือนก่อน ข้าวขาวถูกใช้ในการกินทั้งบ้าน ธัญพืชหยาบจึงใช้ในการให้อาหารไก่ไปโดยปริยาย