เบื้องลึกเบื้องหลัง
1085 Words
เช้าวันรุ่งขึ้นผู้ช่วยส่วนตัวของประธานหนุ่มหน้าละอ่อนลอบนำกระดาษข้อความจากเซริให้กับยูตะ
มันถูกพับเป็นโอริกามิสีขาว-ดำรูปดาวกระจายแบบสามมิติ
'แพนด้าจังของเราปลอดภัยดี ขอโทษเรื่องที่สมาพันธ์ฯ ด้วยนะ ดูแลตัวเองดีๆ นะ เด็กดีของชั้น'
เป็นข้อความที่ยูตะอ่านแล้วทำให้หัวใจชุ่มฉ่ำมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อคืนวานเปโกะขออนุญาตถ่ายรูปเซริกับแพนด้าจังแล้วส่งให้ยูตะ
"ผมจะเข้มแข็งครับพี่เซริ ผมจะรอจนกว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง" ยูตะทาบกระดาษแผ่นนั้นกับอกข้างซ้าย น้ำตาอุ่นรื้อขอบตาแล้วหันไปกอดขอบใจเปโกะ
'นั่นเพราะเราไม่ใช่เจ้านาย-ลูกน้อง เราคือเพื่อนกัน...' อย่างที่ยูตะพูดไว้ในวันเริ่มงานวันแรกของเปโกะ
เรื่องเมื่อคืนวานสร้างความตกใจ ตื่นเต้นและดีใจจนมือสั่น เกือบทำอะไรต่อไม่ถูก เซริสีหน้าอ่อนโยน ผ่อนคลายและเป็นตัวของตัวเองมากกว่าที่เห็นครั้งล่าสุดตอนประชุมสมาพันธ์ ฯ
นี่คือตัวตนของเซริที่น้อยคนนักจะได้รู้จัก
ทั้งนี้เพื่อไม่ให้เป็นที่น่าสงสัย ยูตะจึงแสร้งเล่นละครตามหาแพนด้าเพื่อตบตาน้องชายจอมวายร้ายไปก่อน เพราะอีกไม่นานโยเฮก็คงจะลืมนี้ไปเองเพราะเขาไม่เคยใส่ใจกับอะไรที่ตัวเองไม่ชอบได้นาน ๆ หรอก พอเห็นยูตะท่าทางกระวนกระวายเดินหาเจ้าแมวตัวยุ่งรอบบ้าน โยเฮเอาแต่ยิ้มหัวเราะอย่างสะใจ คิดไปเองว่าแผนของตัวเองสำเร็จได้ด้วยดี
ป่านนี้เจ้าแมวคงล่องแม่น้ำออกไปสู่อ่าวและคงผจญภัยต่อในเวิ้งทะเลกว้างใหญ่แล้วมั้ง
เหตุที่ทำลงไปจะว่าเกิดจากความน้อยเนื้อต่ำใจหรืออะไรก็ตามแต่
โยเฮไม่เข้าใจว่าทำไมคนรอบข้างจึงมองข้ามศักยภาพของเขา ทั้งที่เรียนจบมหาวิทยาลัยชั้นแนวหน้าที่เดียวกับพี่ชาย ก่อนหน้าก็ทำงานด้านอสังหาริมทรัพย์ สุดท้ายลาออกมาช่วยธุรกิจตระกูลก็เป็นได้แค่คนดูแลบาร์กับร้านปาจิงโกะเท่านั้นแล้วธุรกิจส่วนอื่น ๆ เขาเองก็ไม่รู้แน่ชัด เพราะหากเซ้าซี้ถามมากจนเกินไปจะถูกโซอิจิดุเอา
ส่วนสามจักรพรรดิคนสนิทของโซอิจิน่ะเหรอ...พวกนั้นเอาแต่รุมล้อมยูตะไม่เคยคุยอะไรกับโยเฮเลยด้วยซ้ำ
ช่วงพลบค่ำคืนวันเดียวกัน
โยเฮในลุคของเพลย์บอยเจ้าเสน่ห์สั่งเครื่องดื่ม นั่งท้าวคางทอดอารมณ์เบื่อหน่ายไปพลาง บาร์แห่งนี้คือบาร์หรูหราที่สุดในย่าน คอยต้อนรับลูกค้าระดับ VIP เช่น นักการเมือง นักธุรกิจใหญ่ พวกไฮโซจากวงการต่าง ๆ ทั้งหลายแหล่
นี่คือหนึ่งในกิจการของตระกูล เขาได้รับมอบหมายให้ควบคุมดูแลที่นี่
'น่าเบื่อเป็นบ้าให้ตายสิ' แม้จะมีลูกค้าสาวสวยแต่งกายวับ ๆ แวม ๆ เดินผ่านไปผ่านมาก็ไม่อาจคลายความเบื่อหน่ายลงเลย เพราะคงเห็นจนชาชินแล้ว
ทว่าทันใดนั้นเอง
"สวัสดีค่ะคุณยามากูชิ โยเฮใช่มั้ยคะ" สุ้มเสียงผู้หญิงหวานน่าฟังกับกลิ่นน้ำหอมฟุ้ง โยเฮรีบหันควับตามเสียงเรียกทันที
เธอเป็นผู้หญิงที่สวยบาดตาบาดใจหลือเกิน ผมซอยสั้นจัดแต่งเป็นทรงอย่างดี แพขนตางอนหนาเหนือดวงตากลมโตเหมือนกวาง โครงหน้ารูปหัวใจ จมูกโด่งเป็นสัน เรียวปากได้รูปเป็นสีชมพูน่าจูบสักที
"เอ่อ...ใช่ครับ แล้วคุณคือ..." เหมือนเขาคุ้นหน้าเธอคนนี้
"ชั้นโออิซากะ นัตสึกิค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ถ้าไม่รังเกียจชั้นขอนั่งด้วยนะคะ" เธอส่งนามบัตรให้
โยฮะช่วยขยับเก้าอี้หันไปสั่งเครื่องดื่มเพิ่มแล้วหันกลับมามองเจ้าหล่อนอย่างไม่ระวางตา เม้มริมฝีปากบางไปพลาง ผู้หญิงที่แต่งกายมิดชิดแต่ดูดีมีรสนิยมเช่นนี้ก็ดูน่าค้นหาไม่แพ้สาว ๆ ที่แต่งตัวเซ็กซี่ซู่ซ่า
‘นัตสึกิ โออิซะกะ’ ผู้ประกาศข่าวสาวและพิธีกรคนดังแห่งสถานี UR ภาพของเธอปรากฏบนหน้าสื่อแทบจะทุกแห่งหนในโตเกียวหรือทั่วประเทศเลยก็ว่าได้ นั่นก็เพราะ…
แม่เจ้าโว้ย! เห็นบนป้ายโฆษณาหรือจอโทรทัศน์ก็ว่าอย่างกะนางฟ้าเดินดินแล้ว ตัวจริงทั้งสวยทั้งเอวบางร่างน้อยกว่าที่เห็นบนโทรทัศน์หลายเท่านัก
"ผมเลี้ยงเองครับ แล้วคุณ…โออิซะกะมีอะไรให้ผมช่วยเหรอครับ" จะนัดถ่ายรายการ ติดต่อขอสัมภาษณ์หรือ...แอบปิ๊งแล้วจะชวนเดทได้ทั้งนั้นแหละ
"งั้นท่านประธานยามากูชิ ยูตะก็คือพี่ชายของคุณใช่มั้ยคะ" จะว่ายังไงต่อดีล่ะเล่นมาถามหาพี่ชายผ่านคนเป็นน้อง โยเฮเก็บอาการไม่พอใจไว้ข้างใน ตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตรแทน
"ใช่ครับ เราพี่น้องท้องเดียวกัน โตมาด้วยกัน อยู่บ้านเดียวกัน คุยกันตลอดครับ!" รักกันมากกอดกันทุกวัน บอกรักไปกัดฟันกรอดไปพลาง
"งั้นก็ดีเลยค่ะ" นัตสึกิแย้มรอยยิ้มหวานแต่ดวงตาไม่ยิ้มตาม "คุณยูตะคงเลิกติดต่อกับผู้หมวดฮายาม่า เซริแล้วใช่มั้ยคะ ชั้นรู้ข่าวที่สมาพันธ์เคนโด้แล้วค่ะ"
ผู้หญิงคนนี้ถามอะไรแปลก ๆ สรุปอยากถามหาใครกันแน่ โยเฮหรี่ตามองคู่สนทนาด้วยความสงสัยแต่ยังคุมเชิงวางตัวผู้ฟังที่ดีไปก่อน เขายักไหล่คว้าแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาจิบไปพลาง
"ใครจะว่าคุณยูตะไม่มีคุณสมบัติเป็นประธานสมาพันธ์ก็ช่าง...แต่ชั้นว่าเขาเหมาะสมที่สุดแล้วค่ะ" ถ้าจะมานั่งชมหมอนั่นให้ฟัง...อย่าหาว่าเสียมารยาทเลยนะขอตัวก่อนดีกว่า
โยเฮไม่ตอบอะไรแต่กำลังขยับตัวลุกแต่ก็โดนมือบางดึงไว้
"เดี๋ยวค่ะ คุณโยเฮชั้นอยากจะแน่ใจว่าคุณยูตะตัดขาดกับผู้หมวดเซริแล้วจริง พวกเขาไม่ได้ติดต่อกันแล้วใช่มั้ยคะ!"
"จะรู้ไปเพื่ออะไรเหรอครับ" นั่นสิเพื่ออะไรกัน?
"เพราะชั้นอยากกลับไปคืนดีกับผู้หมวดเซริค่ะ"
- Writer
