การตัดสินใจ!
1520 Words
ชายร่างท้วมต้องรีบตัดสินใจอย่างเร่งด่วน เขาวิ่งกระหืดกระหอบ เหงื่อไหลไคลย้อยไปโบกรถแท๊กซี่คันแล้วคันเล่า โค้งศีรษะขอร้องโชเฟอร์อยู่พักใหญ่ หลังจากพยายามติดต่อยูตะหลายนาทีแต่ปลายสายไม่รับ ทว่าที่แน่ ๆ เจ้าแพนด้าจังจะไม่ได้กลับไปหายูตะอีกต่อไป
'ทำไงดี แย่แล้ว! เปโกะคิดสิคิด ถ้าแกเป็นคุณยูตะ แกจะทำยังไง...ใช่แล้ว มีวิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้น' เปโกะรวบรวมความกล้าแล้วทำในสิ่งที่สุ่มเสี่ยงต่อการตกงานอย่างที่สุด
แต่เขาก็ไม่ลังเลที่จะทำ
"คุณชิมาดะ ผมขอดูไฟล์วงจรปิดตั้งแต่ช่วงหกโมงครึ่งหน่อยสิครับ"
"โอ้! ดะ ได้สิครับ คะ คุณหนู เอ่อ...เดี๋ยวผมเปิดให้นะครับ รอสักครู่นะครับ” เจ้าหน้าที่ประจำห้องควบคุมกล้องวงจรปิดรีบทำตามคำขอ ไม่นานนักภาพเคลื่อนไหวในช่วงเวลาดังกล่าวก็ปรากฏขึ้นบนจอขนาดใหญ่ตรงหน้า ซึ่งแบ่งย่อยเป็น 9 จอจากกล้องวงจรปิด 9 ตัวด้วยกัน
ยูตะกัดริมฝีปากแน่น ขมวดคิ้วมุ่น พยายามกวาดตามองสิ่งที่กำลังตามหา
"หาอะไรอยู่เหรอครับ ให้ผมช่วยหามั้ยครับ" ชิมาดะอาสาเพราะเจ้านายดูเป็นกังวล
"แพนด้าจังน่ะ ผมกลับมาตั้งนานแล้ว ผมยังไม่เจอเขาเลย คุณชิมาดะเห็นมั้ยครับ”
"อ๋อ! เหมือนก่อนที่คุณหนูจะกลับมา ผมยังเห็นเขาเดินอยู่แถว ๆ เอ..." อีกฝ่ายทำท่าครุ่นคิดแต่คนรอฟังไม่อาจใจเย็นได้
"เห็นเหรอ เห็นที่ไหนบอกมาซิ!"
"ไม่ไกลจากห้องญี่ปุ่นน่ะครับ"
"งั้นดูจากกล้องตรงห้องญี่ปุ่นแทนก็แล้วกัน" หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ได้เห็นโยเฮคุกเข่าหน้าประตู เข้าไปในห้องและออกจากห้องตามปกติ แต่แล้ว...
"นั่นไง แพนด้าจังอยู่ตรงนั้น ไม่ไกลจาก..." ยูตะอ้าปากค้าง หายใจไม่ทั่วท้องไปโดยพลัน โยเฮเดินฉับ ๆ ตรงไปหาแมวลายขาว-ดำที่นั่งเลียตัวอยู่ เขาดึงหลังคอมันขึ้นมา โค้งมุมปากด้วยความรังเกียจแล้วขยับปากพูดอะไรบางอย่าง
จากนั้นก็หิ้วเจ้าแมวไปที่ไหนสักแห่ง ชิมาดะไล่ดูกล้องวงจรปิดตามทางที่โยเฮเดินไป จนกระทั่งถึงห้องเก็บของหลังบ้านและการเคลื่อนไหวก็ออกนอกรัศมีวงจรปิดไปในที่สุด
"ไม่! โยเฮ แก๊! แกทำอย่างนี้ทำไม แกจะเอาเจ้าแพนด้าไปไหน" ยูตะตะโกนลั่น ใบหน้าซีดเผือด แทบไม่อยากนึกถึงชะตากรรมของเจ้าแมวแสนรักเลย เขาวิ่งกลับไปที่ห้อง คว้าโทรศัพท์กำลังจะโทรหาน้องชายตัวร้าย
แต่แล้ว...ก็มีรูปภาพที่น่าตกใจยิ่งกว่าปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
ภาพที่ทำให้ยูตะมือสั่นจนโทรศัพท์ร่วงตกพื้น
"ผมนึกอะไรไม่ออกจริง ๆ ครับเลยตัดสินใจทำแบบนี้ ถ้าผมมารบกวน ผมขอโทษด้วยนะครับ" เปโกะค้อมศีรษะขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า "ผมรู้อย่างเดียวว่า ถ้าแพนด้าจังเป็นอะไรไปคุณยูตะต้องเสียใจมากแน่ ๆ"
คนที่เขากำลังสนทนาด้วยคือเซริ!
หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้า เปโกะลงรถแท๊กซี่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังใหญ่สไตล์โมเดิร์นบริเวณรอบบ้านกว้างขวาง รั้วรอบขอบชิดและมีเวรยามอยู่ที่ประตูทางเข้า ชายร่างท้วมเหงื่อชุ่มตัว ท่าทางกระวนกระวายกับกล่องกระดาษหนึ่งใบดูน่าสงสัยเกินกว่าจะปล่อยให้เข้าบ้าน
"ผมมาหาคุณเซริครับ ผมมีเรื่องสำคัญต้องบอกเขา" เปโกะแจ้งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
"เรื่องสำคัญน่ะเรื่องอะไร นัดไว้ก่อนหรือเปล่า ถ้าไม่ได้นัดก็เข้าไปไม่ได้แล้วแกถืออะไรมาด้วยน่ะ ระเบิดหรือเปล่าเนี่ย!"
ยามทั้งสองคนออกอาการระแวง เตรียมแจ้งตำรวจกับหน่วย EOD เพราะหมู่นี้มีสถานการณ์วางระเบิดข่มขู่เกิดขึ้นบ่อย
"มะ มะ ไม่ใช่นะครับ แพนด้าจัง เอ๊ย แมวน่ะครับ" เขาขยับกล่องเบา ๆ ให้รู้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างอยู่ข้างในจริง
"ที่นี่พื้นที่ส่วนบุคคลนะ ไม่ใช่ที่จะมาเรี่ยไรบริจาค"
"ไม่ใช่ครับ แมวธรรดานี่ล่ะ" เปโกะพยายามเถียง
"เห้ย! มันต้องเอาระเบิดผูกติดมากับแมวแน่นอน!!!"
"โอ๊ยยยย บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่เด้ แมวโว้ยยยยไม่ใช่ระเบิด ไม่รู้จักแมวเหรอวะ!!!" เปโกะกับ รปภ. โต้เถียงกันเสียงดังจนคนในบ้านต้องออกมาจัดการ
ปัง!
"เอะอะโวยวายอะไรกัน!" อาซาโกะแสดงตัวพร้อมดาบคาตานะในมือ "กี่โมงกี่ยามกันแล้ว คุณเซริจะพักผ่อนนะ" รปภ. สองคนยืนตัวลั่นเป็นเจ้าเข้าทันทีที่เจอแม่บ้านอาวุโสเอ็ดใส่
"แล้วนายเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่ยะ!" หล่อนหันถามคนแปลกหน้าตัวต้นเหตุ
"เขามาขอพบคุณเซริครับ ไม่ได้นัดไว้แถมอ้างว่ามีแมวมาในกล่องด้วย"
"ผะ ผมชื่อเปโกะครับเป็นผู้ช่วยของคุณยูตะ ในกล่องคือเจ้าแพนด้าจัง รบกวนคุณป้าช่วยเรียนคุณเซริด้วยเถอะครับ" เปโกะโค้งหลังแสดงความอ่อนน้อมมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทว่าฝ่ายอาซาโกะกลับขึงตาแสดงความไม่พอใจซะงั้น
คำว่า 'คุณป้า' ฟังแล้วเหมือนฟ้าผ่าลงมาที่กลางศีรษะ แต่ก็ตอบรับคำร้องขอ
"งั้นยืนรอชั้นตรงนี้ อย่าไปไหนจนกว่าชั้นจะอนุญาต เข้าใจมั้ยยะ!"
"เข้าใจครับ ขอบคุณนะครับคุณป้า"
ยังอีก...คำก็ป้า สองคำก็ป้า เดี๋ยวแม่ฟันให้ขาดสองท่อนเลยดีมั้ย
5 นาทีต่อมา แขกที่ไม่ได้รับนัดล่วงหน้าก็ได้รับอนุญาตให้เข้าบ้าน
เจ้าแมวลายดำ-ขาวขดตัวเงียบเฉียบในกล่องก็ได้รับอิสรภาพ มันโผล่หน้าขึ้นมา ส่งเสียงร้องเหมียว กระโดดเข้าคลอเคลียกับเซริทันที
"แพนด้าจัง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ยังจำชั้นได้ใช่มั้ย" เซริคลายยิ้มกว้าง ลูบหัวแพนด้าจังอย่างอ่อนโยน
"ยังไงก็ขอโทษที่มารบกวนเวลาพักผ่อนนะครับ”
"ขอโทษทำไมล่ะเปโกะ ชั้นสิต้องขอบคุณนายที่อุตส่าห์ช่วยแพนด้าจังไว้ ทั้งที่ไม่ธุระของตัวเอง"
"ผมว่าแพนด้าจังคงกลับไปอยู่บ้านนั้นไม่ได้อีกแล้วล่ะครับ เพราะถ้าคุณโยเฮรู้ว่ากล่องที่ตัวเองโยนลงคลองไปคือกล่องขยะ ไม่ใช่แพนด้าจัง" เปโกะไม่สามารถหาอะไรมาตัดกล่องได้ทันก็จริงแต่หันไปเจอกล่องกระดาษวางทิ้งตรงกองขยะพอดี เขาจึงรีบสลับกล่องแล้ววิ่งหน้าตั้งออกมาอย่างไม่คิดชีวิต
คนบางคนก็ฉลาดเรื่องการใช้สัญชาตญาณและการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า
"คุณโยเฮบ่นว่าแพนด้าจังสกปรก น่ารำคาญแต่ผมว่าไม่เลยครับ คุณยูตะดูแลดีมาก ผมเคยเล่นกันมันตั้งหลายรอบ เป็นคนพามันไปอาบน้ำตัดขนประจำ”
"ชั้นดีใจนะที่ยูตะยังมีนายเป็นเพื่อน เพราะยูตะถูกสั่งไม่ให้ติดต่อกับเพื่อน ๆ เลย" เซริปลายดวงตาเศร้ามองเจ้าแมวขาว-ดำเหมือนหมีแพนด้ากำลังขดตัวนิ่งบนหน้าตักอุ่น "แมวตัวนี้ชั้นเป็นคนปีนต้นไม้ขึ้นไปช่วยมันให้ยูตะเองแหละ ตอนนั้นมันยังเล็กขึ้นต้นไม้แล้วลงเองไม่ได้" เขาพูดต่อยกมือเกาคอนิ่มจนเจ้าแพนด้าจังหลับตาพริ้ม
"อ๋อเพราะอย่างนี้นี่เองคุณยูตะถึงได้ให้ใส่ใจดูแลแพนด้าจังมาก” มันเสมือนตัวแทนของเซริ
"ฝากนายดูแลยูตะแทนชั้นด้วยนะ หลังจากนี้ถ้านายต้องการความช่วยเหลือหรือโดนพวกยามากูชิทำอะไร นายมาบอกชั้นได้นะ"
"ได้ครับคุณเซริ"
"อีกอย่างนึงนายก็ดูแลตัวเองให้ดีนั ชั้นแนะนำให้ทำตัวมึน ๆ กลบเกลื่อนตัวเองต่อไปนะ จะได้ไม่มีใครสงสัย เพราะคนฉลาดส่วนใหญ่จะแกล้งโง่แล้วหาทางเอาชนะอีกฝ่ายในภายหลังเสมอ"
คำแนะนำจากนายตำรวจเชียวนะ ครั้งแรกที่เปโกะหัวใจพองโต ดวงตามีประกายความหวัง รู้สึกภูมิใจในตัวเองอย่างบอกไม่ถูก เพราะตั้งแต่ทำงานมายังไม่เคยมีใครเอ่ยปากชมเขาสักคน
คืนนั้นเปโกะกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยเพราะเซริให้คนที่บ้านช่วยขับรถมาส่ง ทั้งยังฝากข้อความบางอย่างกำชับว่าต้องส่งให้ถึงมือยูตะเท่านั้น
ช่วงเช้ามืดวันต่อมา
ชาวบ้านหลายคนมารวมตัวกันที่ริมคลอง ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตกกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้า
ทำไม 'กางเกงในและยกทรงหลายสิบชุด' ถึงไปลอยอยู่ในคลองได้ ที่สำคัญเป็นยกทรงกับ กกน. สำหรับคนชราเสียด้วย จึงสันนิฐานว่าอาจจะเป็นพวกโรคจิตชอบของแปลกขนมาทิ้งเพื่อหนีความผิดก็เป็นได้
- Writer
