A Wife's Revenge

CHAPTER 2

BEA'S POV'S

“Natutuwa akong nakuha ko ang trabaho." naisigaw ko ng malakas.

“Natanggap ako sa trabaho." sigaw ko pa ulit.

Ako lang ang nakarinig noon dahil walang ibang tao dito kundi ako.

Kahit sumigaw pa ako ng sumigaw. Ako lang din ang makaririnig nuon.

Dahil ngayon ay nasa tuktok ako ng burol.

“Kaya lang galit at naiinis ako sa pamilya ko." sigaw ko muli.

“Pero kahit ganyan sila, mahal na mahal ko sila." sigaw ko ulit.

Mahal na mahal ko ang pamilya ko, sa kabila ng paraan ng pakikitungo nila sa akin.

“Mahal na mahal ko sila." sambit ko at natulo na agad ang luha ko.

Kahit nahihirapan ako, ikinahihiya ako ng iba dahil sa pamilyang meron ako.

Ayos lang!

Titiisin ko ang lahat, kahit na nahihirapan ako. Kahit naiinis ako sa kanila.

Ayos lang.

"Babalewalain ko na lang lahat." aniya ko sigaw pa rin.

Wala naman kasi sa akin. Kahit madalas naiinis ako sa kanila dahil pamilya ko pa rin naman sila.

Mahal ko pa rin sila.

Sila pa rin ang priority ko. Oras na makapagtapos ako at makahanap ng magandang trabaho.

Kaya naman sinubukan kong mag-aral at makapagtapos. Para sa kanilang lahat yon.

Dalangin ko na sana hindi na ito mangyari sa buhay ko.

Pupunta ako sa canteen para lang maging tagahugas ng pinggan at makakain ng tanghalian habang nag-aaral ako.

Minsan may kasamang merienda at kung may natira sa mga pagkain, pinapauwian pa ako para sa aking pamilya.

Pupunta sa car wash para maging carwash girl. Dahil kailangan ko ng pera pambili ng mga libro ko.

Sa gabi, pupunta ako sa bar para maging waitress.

Ang hirap kasi pagkatapos kong mag-carwash, lilipat naman ako sa bar para maging waitress dahil kailangan ko ng pera para pandagdag sa mga gastusin ko sa school at sa bahay.

Minsan, nagtitinda ako ng meryenda sa palengke na hinahango ko sa aming kapitbahay.

Minsan ay pumupunta ako sa bayan para mag-angkat ng mga paninda na ibebenta ko sa paaralan para lang may maidagdag ako sa kakarampot kong kita, dahil kailangan ko ring magbigay sa aking pamilya.

“Magtatrabaho na ulit ako next month." aniya ko, malalakas ang kaba dahil sa tuwa na aking naisigaw.

“After ng graduation ko, magkaroon ako ng trabaho." sigaw ko pa rin.

Naiiyak ako pero masaya ako.

Nakakagaan kasi ng loob ang ginagawa kong pagsigaw.

“Binigyan ako ni Mirriam ng pera para pambayad sa graduation ko." sigaw ko ulit.

“Sa wakas, makakadalo na rin ako at makaakyat sa entablado para makuha ang lahat ng mga awards na pinaghirapan ko."

Hindi ko mapigilang sumigaw dito sa taas ng burol. Habang nakatayo, isinisigaw ko lahat ng gusto kong sabihin at ilabas na nakakapagpabigat sa loob ko.

Lahat ng sama ng loob at saya na nangyayari sa akin ay dito ko sinasabi, sinisigaw ko.

Dito ko nilalabas lahat. Dahil sa lugar na ito, nagiging mapayapa at magaan ang loob ko sa tuwing sinisigaw ko ang lahat.

Dito ko ibinubuhos ang lahat.

Dito sa burol, kung saan gumagaan ang pakiramdam ko sa tuwing nandito ako.

Dumidilim na, ang ganda ng sikat ng araw habang papalubog.

Ang sarap pagmasdan itong lumulubog at unti-unting nawawala habang nakaupo ako dito sa tuktok ng burol.

Maraming ibon ang lumilipad at dumapo sa mga puno. Napatingin ako sa kanila habang nandito ako at nakaupo.

Huminga ako ng malalim. Habang nag-iisip.

Bakit napakababa at pangit ang tingin sa akin ng maraming tao dahil lang sa sakit ng ulo ko ang aking pamilya?

Dahil ba mahirap kami?

Minsan hindi ko talaga maintindihan.

Dahil ba sa mga ate at kuya ko na walang ginawa kundi pasakitin ang ulo ko?

Pero iba ako sa kanila para maging ganyan ang tingin nila sa akin.

Sinisikap kong maging iba sa aking mga kapatid.

Pero, bakit ganuon pa rin ang iniisip ng marami?

Katulad ng mga kapatid ko, walang kabuluhan ang buhay sa kabila ng pagsisikap kong makatapos ng pag-aaral.

Pati na rin ang pagpasok sa iba't ibang trabahong nagawa ko na.

Mag-iba lang ako at wag ako matulad sa mga kapatid ko.

Pero ganun parin ang tingin nila sa akin.

Ganun pa rin kung husgahan nila ako.

Ganun pa rin kung pagtawanan at walang pinagbago.

Katulad ngayon, papasok ako sa trabaho. Alam kong masaya ako dahil pangarap ko ang pumasok at magtrabaho doon. Pero bakit parang nalulungkot talaga ako, natatakot pero pilit kong sinasabi sa sarili ko. Kakayanin ko, kakayanin ko at kakayanin ko.

Gayunpaman, ang kanilang paghuhusga sa akin na may kaugnayan ako sa may-ari.

Ako ay isang sipsip. Isa akong linta, kaya madali akong nakapasok at hindi patas sa iba.

Madalas masakit pakinggan. Lalo na kapag inuulit nila ang kanilang sinasabi at pinaririnig.

Iyon lang. Kailangan ko ang trabaho.

Maliban sa magandang kumpanyang iyon. Mataas din ang sahod nila.

Kaya titiisin ko na lang.

“Titiisin ko na lang." napasigaw ako ng malakas.

Pinunasan ko ang luha sa mata ko gamit ang kamay ko.

Pero nagulat ako nang imulat ko ang mata ko. Isang asul na panyo ang nasa harapan ko, hawak ng isang kamay na nakalahad.

Inangat ko ang mukha ko at nakita ko ang isang gwapong lalaki.

Hindi pa siya matanda, pero bata pa yata siya. Gwapo siya, matangos ang ilong, singkit at bilog ang mga mata.

Makapal din ang kilay niya. At sa tingin ko ay anim na talampakan ang taas niya.

Ang taas kaya nung tumayo ako halos hindi na kami magpantay. Hanggang balikat niya lang ako.

Inalalayan din niya ako sa pagtayo ko habang inaabot niya ang kamay niya.

“Hi!" nakangiting sabi niya. Hindi ko maalis ang tingin ko sa kanya.

“Sorry, naabala ba kita?" Tanong niya. Hindi kumukurap ang mata.

“Napansin kong wala kang kasama nung sumigaw ka." Sabi niya ulit. Hindi makagalaw sa gulat ng makita siya.

“Nakita na kita dito minsan, pero hindi kita nilapitan. Baka kasi may hinihintay ka." Sinabi niya. Hindi ako makapaniwala.

“Actually, kangina pa kita nakikita nang dumating ka. Kanina pa kita pinagmamasdan, sorry. Muli, narinig ko ang iyong sinabi." Sabi niya na ikinahiya ko.

Napalunok ako at naramdaman kong namula ang mukha ko dahil narinig nya daw lahat ng sigaw ko.

Pagdating ko dito sumigaw agad ako.

Naisigaw ko na ang galit ko dahil sa sinabi ni Christmas.

Sa sobrang inis ko sa kanya, pinipigilan ko na lang na hindi ko pansinin si Christmas, at sana ay tigilan na rin niya ako sa kakasabi ng masama.

“Kumusta ka? Kumusta naman ang OJT mo?" Na-curious ako sa tanong na iyon.

"Narinig ko na natanggap ka," sabi niya.

“Talaga?" Nakangiti siya.

“Congrats."

Nagtataka pa ako habang nag lahad siya ng kamay sa harap ko, at iniisip ko pa kung makikipagkamay ba ako o hindi.

“I'm sorry, masyado akong madaldal. Masyado akong maraming tanong."

Humingi siya ng paumanhin sa pagiging mausisa.

“Pero narinig ko noon na gusto mong magtrabaho sa Socialize Company. Natanggap ka ba doon?" Tanong na ikinagulat ko at nanlaki ang mata ko.

Nalaman pa niya ang kagustuhan kong magtrabaho sa kumpanya kung saan ako nagsumite ng aking aplikasyon para sa aking OJT.

“Ano ka ba?” Sabi niya, “Hindi ako tsismoso, pero narinig ko lang iyon sa iyo habang sumisigaw ka.” Ngumiti siya sa akin.

“Ang ingay mo kasi, sumisigaw ka pa, natural naririnig ko lahat." biro niya.

“Katulad ngayon, narinig ko lahat ng sinisigaw mo. Ang ingay mo kasi. Naririnig kita sa upuan ko." Aniya, natatawa pa rin sa akin habang nakatitig sa mukha ko.

“Bakit ka umiiyak?" Nagtataka niyang tanong.

“Tears of joy ba o dahil naiinis ka sa mga taong minamaliit ka?" Seryosong tanong niya.

Para siyang anghel na nagtatanong habang nakatitig sa mukha ko.

Nataranta ako, pero ngayon pakiramdam ko isa siyang anghel na biglang sumulpot para tulungan at samahan ako.

Lalo na nung nabigla ako nung sinabi niya na nirekomenda niya ako sa kumpanya. Napalunok ako habang nakatitig sa mukha niya. Ngumiti siya sa akin.

Siya ang dahilan kung bakit ako natanggap at mabilis na nakapasok, sa kabila ng katotohanang hindi ganoon kaganda ang background ko, pero dahil nakita niyang maganda ang mga marka ko.

Isinaalang-alang lang niya ang lahat para matupad ang pangarap kong makapasok sa pinapangarap kong kumpanya.

"Luiz Mansano!" nakangiti niyang sabi habang nakatingin sa akin.

Muli niyang inilahad ang isang kamay niya na kinalakas ng kabog ng dibdib ko.

Nanlaki din ang mata ko.

Nabigla talaga ako at halos hindi ako makapaniwala sa kanya. Siya nga, kung siya talaga si Sir Luiz Mansano.

Siya ang dahilan kung bakit talaga ako natanggap sa kumpanyang iyon.

Napakurap ako habang huminga ng malalim. Nagulat talaga ako nang malaman ko na siya pala si Sir Luiz Mansano, ang may-ari ng Socialize Company.

Ang kumpanyang pinapangarap kong mapasukan.

Ang kumpanyang nag-hire sa akin para makapagtrabaho next month ay pagmamay-ari niya.

Huminga ako ng malalim.

Hindi pa rin ako makapaniwala dahil hindi niya inaalis ang tingin niya sa akin.

Kahit sa paraan ng paghawak niya sa kamay ko nang matanggap ko ang kamay na inilahad niya, nakipagkamay ako.

Nakagat ko ang daliri ko nang maisubo ko ang isang kamay ko.

Pagkabitaw niya, hindi ko sinasadyang maisubo ang isang kamay ko sa bibig ko.

Hindi talaga ako makapaniwala. Nagulat ako kasi... ewan ko ba. Tinatawanan niya ako.

Tawa siya ng tawa habang nakatingin lang sa akin. “Nabigla ka ba?" Tanong niya ng seryoso ang mukha.

“Paumanhin!" sabi niya.

“Actually, kung wala lang akong business trip. Baka nagpakilala ako sayo ng maaga." Sabi niya ulit.

“Biglaan lang naman yung lakad ko kaya tapos na yung OJT mo sa office bago pa ako nakabalik." He added

“Ipinadala lang sa akin ang lahat ng aplikasyon ng mga mag-aaral na posibleng ma-absorb ng kumpanya." Sabi niya ulit.

“Kaya lang wala sa listahan ang pangalan mo. Bakit ganon?" He gave a sudden grin and lowered his face to level with mine.

Parang namula ng tuluyan ang mukha ko. Pakiramdam ko umiinit ito.

“A-ai!" Itinuro ko ito sa gulat.

“Teka, huwag kang kabahan. Binibiro lang kita." Pabirong sabi niya.

Akala ko totoo na talaga at sobrang lakas ng kabog sa dibdib ko.

Ikaw ba ang titigan sa mga mata ng masyadong malapitan?

Napakalapit ng mukha niya sa mukha ko.

Actually, halos tumaas yung kaba ko nung akala ko hahalikan niya ako.

Joke lang pala yun! Sabay tawa niya sa akin.

Naramdaman kong uminit na naman ang pisngi ko.

“Ngayon ko lang na-realize, mas cute ka pala kapag malapit ka." sabi niya.

“Noon, nanduon lang ako pinapanood ka." Lumingon siya at tinuro ang taas.

May bahay pala doon? Nagulat ako.

Namangha ang mga mata ko nang makita ang isang bahay sa taas pa rin ng burol.

Bakit hindi ko napansin?

Madalas ako pumunta dito. Bakit hindi ko nakita yun?

Hindi ko talaga alam na may bahay pala doon. Nagulat din ako nang ituro niya ang bahay sa tuktok ng burol.

“May bahay pala doon?" sabi ko sa mahinang tanong.

Halos pabulong na lang, pero nagulat ako ng narinig niya ang sinabi ko.

“Yap!" sagot niya habang nakatalikod. At ngayon, sa bahay sa tuktok ng burol, pareho kaming napatingin.

“Gusto mo bang pumunta?" Tanong nito sabay lingon sa kanya.

“Mas maganda ang tanawin, mas presko, at hindi kasing nakakatakot. Yan yung cliff na inuupuan mo. Anumang oras na magkamali ka sa iyong pag-upo o pagtayo, tiyak na mahuhulog ka sa ibaba." Sabi niya na may halong biro dahil nakangiti siya.

“Kahit gumalaw ka lang, siguradong madudulas ka at diretso sa ibaba ng bangin." Sabay tawa niya habang binibiro pa ako.

Gusto ko sanang pumunta. Tama siya, mukhang mas maganda sa taas, sa bahay sa taas ng burol.

Ngayon ko lang siya nakilala.

Nagdadalawang isip ako. Paano kung may gawin siyang masama?

“Anong iniisip mo?" Naguguluhan niyang tanong, pero nakangiti pa rin siya habang tinanong niya ako.

“Hindi ako r****t! Baka yun ang iniisip mo?" Tanong niya ulit, pero joke lang kasi nakangiti pa rin siya nang mabasa niya ang nasa isip ko.

Naiisip ko nga na baka r****t siya at kung sasamahan ko siya. Baka ma-r**e niya ako o may gawin siyang masama sa akin.

Naisip ko lang na baka mamaya may balak siya kaya lumapit siya sa akin.

Anong alam ko? Ngayon ko lang siya nakita at nakilala.

“Paumanhin, hindi ganoon." Sagot ko, pagsisinungaling ko.

Nahiya din ako sa kanya.

Alam kong mali na pag-isipan ko siya ng masama. Lalo na't iniisip kong baka r****t siya at dito sa tuktok ng burol nakatira.

“Sabi na, katulad ng naisip ko!" Sabi niya na ikinatawa nalang naming dalawa.

Natawa na lang kaming dalawa sa kakaisip ko na baka masama siyang tao. “Huwag kang mag-alala, wala akong balak na halayin ka, maliban kung willing ka at kung papayag ka." Pabirong sabi nito.

“Wow, ahh, seryoso ka ba?" bulalas ko at natatawang biro. Tanong ko din sa kanya.

“Biro lang, baka mamaya tumakbo ka pag sinabi kong oo."

Nagtawanan kaming dalawa, na nauwi din sa pagsama sa kanya.

Napakaganda talaga ng bahay niya sa taas at mas nakikita ko pa ang magagandang tanawin sa paligid ng burol na madalas ko lang nakikita mula sa ibaba nitong bahay.

Ang mga tanawin sa paligid ng burol ay nagpapagaan sa aking pakiramdam sa tuwing mabigat ang aking pakiramdam dahil sa aking mga problema.

Sa tuwing nakakakita ako ng mga lumilipad na ibon na sumasabay sa papalubog na araw, sobrang saya ko, tulad ngayon habang nakatingin sa paligid. Ang ganda talaga, ang ganda talaga.

Napakaganda talaga habang pinagmamasdan ko ang iba't ibang kulay ng liwanag ng papalubog na araw.

Para sa akin, ang bawat sinag ng araw sa paglubog nito ay may iba't ibang kahulugan. Kagalakan, pangarap, kaligayahan, liwanag, pag-asa, katatagan sa buhay, at lakas ng loob na harapin ang lahat.

Minsan talaga binibigyan ko ng kahulugan ang nakikita ko mula sa mga liwanag na dala ng araw habang lumulubog ito. Gumagaan ang pakiramdam ko at nakakalimutan ko ang lahat ng dapat kong kalimutan.

Ngunit mas masaya at mas masarap pagmasdan ang paglubog ng araw habang may kasama ka. As of now, palihim ko siyang pinagmamasdan habang nakatingin sa malayo at kasama kong nanonood ng sunset.

Ang ganda. Gwapo din yung katabi ko. Ang ganda din ng tinitignan ko. Habang nakangiti siya at nagsasalita habang nakatingin sa malayo, mabilis siyang tumingin sa akin.

“Ang ganda di ba?" Tanong niya sabay tingin sa akin.

“Pero mas maganda ka sa papalubog na araw." Sabi niya kaya hindi ko maalis ang tingin ko sa kanya.

Nagulat ako ng mabilis niyang ibinaling ang tingin niya sa akin at ngumiti sa akin nang magtama ang mga mata naming dalawa.

“Biro lang!" Sabay bawi nito sa sinabi niya.

Maganda ako.

Bakit ang hilig niyang magbiro? Pero hindi nawala ang ngiti sa labi niya, ayaw niyang alisin ang tingin niya sa akin.

“Pero mas cute ka kapag nagugulat ka ng ganyan." Biro niya ulit, hindi sinasadyang kumurap ang mga mata ko, at tumawa siya.

“Pero mas nakakaakit ka sa tuwing magugulat ka at biglang namumula." Sabi niya, ngumiti lang ako.

Napansin na niya na nadadala ako sa mga paikot-ikot nito, sa pagpaparinig niya sa akin.

Mula sa mga pagpaparinig, pinatalon niya ang puso ko. Nawala ang pag-aalala ko nang pumunta ako dito at nakita ko siya at nakilala.

Isa pa sa nalaman ko, siya pala ang may-ari ng Socialize Company na kumuha sa akin at magsisimula na akong magtrabaho sa susunod na buwan.

OMG, parang mas mahihirapan akong pumasok sa office dahil mas lalo akong matsitsismis dahil siya ang dahilan kung bakit ako natanggap at nakapasok doon.

Kaya nga tama sila at kahit ang rumored owner ay backer ko kaya mabilis akong nakapasok lalo na't doon na talaga ako magtatrabaho.

Lagot na! Siguradong dadami pa ang haka-haka dahil magkasama na kaming dalawa sa opisina.

“Pumupunta ka ba at pumapasok sa opisina?" bigla kong tanong.

Nagulat ako, at hindi ko sinasadyang tanungin siya.

Humarap siya pagkatapos kong bigla na lang magtanong.

What the hell, Bea, bakit mo siya tinanong?

Napaisip din ako kung ano ang maiisip niya.

“Syempre, nandoon din ang opisina ko. Paano ako magtatrabaho kung hindi ako papasok doon?" nakangiting sabi niya at nagkatitigan kami.

“Bakit?" tanong niya.

“Wala." sagot ko sa kanya.

“Nag-aalala ka ba na mas mapag-usapan ka kapag nagkita at magkasama tayo sa opisina?" Tanong niya ng seryoso ang mukha.

“Tama ba ako? Yan ba ang inaalala mo ngayon?" Tanong niya ulit, tumango naman ako.

“Kung ganun, wag na tayong magkita." Sinabi niya ito na walang ngiti sa labi.

“Pag nakita kita, iiwasan kita o iiwasan mo ako pag nakita mo ako." Muli, seryoso pa rin niyang sabi.

“Kung hindi sinasadyang magkita o magkasalubong, in which case, iwasan mo ako." sabi ulit sakin.

“Kung sakaling magkita tayo sa opisina, huwag mo na lang pansinin. Huwag mo rin akong pansinin. Huwag mo rin akong tingnan. Patay malisya ka lang." Inulit niya may malungkot na ekspresyon na kanyang binigkas.

“Kung iyon ang mabuti para sa iyo, gawin natin ito." Sabi niya ulit sa akin.

“Parang hindi pa tayo nagkikita o nakakapag-usap ng ganito. Mas maganda siguro yun." Seryoso ang mukha niya, sabi niya.

Gusto kong umiwas ng tingin sa kanya, pero nakaramdam ako ng hiya.

“Mas maganda siguro yun?" Malungkot niyang tanong sa akin.

“Para mawala ang pag-aalala na baka isipin at pag-usapan ka ng masama ng iba dahil sa akin."

Kahit ako parang nalungkot sa sinabi niya. Mukhang hindi niya nagustuhan ang tanong ko.

“Iyan ay mabuti rin para sa iyo." He said it again, sa pagkakataong ito ay mas mabigat sa kanya.

He said all that habang seryoso ang mukha niya habang inalis ang tingin sa akin at umiwas ng tingin.

Mahihirapan talaga siya kung gagawin namin lahat ng sinabi niya.

Magkasama sa iisang kumpanya pero hindi nagpapansinan?

Ang pangit naman kung talagang mag-iwas kami sa tuwing magkikita o makakasalubong namin ang isa't-isa sa kumpanya niya.

Para lang maiwasan ko ang mga tsismis na madalas gawin sa akin ng mga tao sa opisina.

Parang ang sagwa noon.

Parang ang hirap at pangit tingnan.

Boss ko siya, pero hindi ko siya papansinin at iiwasan ko siya tulad ng sinabi niya.

Hindi ako makapagsalita o makasagot sa mga sinabi niya.

Parang nagi-guilty ako dahil lang sa tanong ko.

Sa tingin ko pareho kaming mahihirapan kung iiwasan namin ang isa't isa. Kahit siya, mas mahirap para sa kanya dahil boss ko siya, pero babaliwalain ko siya dahil gusto ko lang umiwas sa iba.

“Ayos ka lang ba?" Tanong niya habang iniisip ko ang sinabi niya.

“Hindi ka pa ba nasisiyahan sa mga mungkahi ko?" Tanong niya ulit habang seryoso.

“Hindi pa ba okay sa iyo kung gagawin na lang natin 'yan habang nasa opisina?"

Hindi na siya tumawa o ngumiti man lang. Hindi ko na makita na nakangiti ang mukha niya.

Nababasa ko ang lungkot sa mukha at mata niya.

“Ikaw?" tinignan siya sa mata.

“Ayos ka lang ba?" Tanong ko habang kinakausap siya, pagkatapos ng ilang minutong pag-iisip.

“Okay lang ba talaga sayo?" Seryosong tanong ko ulit, habang nakatingin sa kanya at naghihintay ng isasagot niya.

“Syempre" sagot niya pero wala pa ring makikita sa mukha niya.

Malungkot at mabigat pa ring sagot niya. “Ikaw lang ang iniisip ko." pahayag niya muli.

“Kung hindi ka komportable na kausapin ako at kaharap sa opisina, okay lang sa akin. Isipin mo na lang na hindi tayo nagkita at nagkakilala."

Napalunok ako ng paulit-ulit.

“Ganun din ang gagawin ko kapag nasa opisina ako." Sabi niya at nakaramdam ako ng bigat sa kanya.

Hindi ko rin maintindihan, pero tulad niya, nalulungkot din ako at nahihirapan din akong mag-isip sa mga suhestiyon niya.

Parang ang labo, pero bakit parang ang hirap?

Ngayon lang kami nagkita at nagkakilala, pero bakit ang hirap gawin ng sinabi niya?

Sa tingin ko mahihirapan talaga ako.

Kitang kita ko ang lungkot sa mga mata niya dahil sabi ko nag-aalala ako once magkita kami sa opisina.

Oras na malaman ng mga empleyado niya na nagkikita at nag-uusap kami.

Natatakot lang ako na mapag-usapan kami.

Nag-aalala lang ako sa kanya dahil mapag-uusapan siya ng mga empleyado niya dahil may kausap siyang tulad ko.

Halos lahat yata ng nasa opisina ay linta. Iniisip nila sa akin. Dumikit sa may-ari at sipsip sa trabaho.

Ayokong madamay siya sa mga kumakalat na tsismis tungkol sa akin ng marami niyang empleyado. Dahil siya ang may-ari, nahihiya talaga ako.

Ako ay nahihiya. Siya ang dahilan kung bakit ako magtatrabaho doon, tapos madadamay pa siya sa pangit ng tingin ng iba sa akin.

Ayokong ma-spoil, at masayang ang mga rekomendasyon niya na magtrabaho ako sa kumpanyang pinapangarap ko talaga.

Ayokong balewalain lahat ng tiwala na ibinigay niya sa akin, para tanggapin niya ako bilang empleyado niya sa kumpanya niya.

“Sorry, ahh, hindi ganun. Nahihiya lang talaga ako at ayokong madamay ka sa tsismis tungkol sa akin sa opisina." malungkot kong sabi.

“Ayoko lang na tinanggap mo ako, para maging setro ng usapan nila sa opisina." sabi ko ulit sa kanya habang nakikinig siya.

“Ayaw ko lang din sirain ang tiwala mo at ang pagkakataong ibinigay mo sa akin na maging isa sa mga empleyado mo." Sabi ko ulit pero kinakabahan ako habang sinasabi yun.

“Okay lang ako at wag kang maawa sa mga bastos nilang salita sa akin." Sabi ko ulit na may pag-aalala.

“Okay lang sa akin na ako lang ang saya nila at ang pag-iisip ng mga fictional words nila kung saan sila nagiging masaya." sabi ko ulit sa kanya.

“Kaya kong tiisin sila at lahat ng sinasabi nila tungkol sa akin. Kaya kong tanggapin lahat kahit ilang beses nila akong husgahan." Sabi ko.

Bahagya akong napilitang ngumiti sa kanya, hindi niya lang akalain na apektado pa rin ako, kahit na ang totoo ay oo.

Bumuntong hininga ako at napalunok bago muling bumuka ang bibig ko at nagsalita.

“Kahit na kalkalin nila ako ng husto, para lang makahanap sila ng mapag-uusapan. Ayos lang ako." sabi ko ulit sa kanya

“Pero parang hindi na ata patas. Unfair naman kung madadamay ka sa gulo ng sitwasyon ko sa kumpanya mo." Muli, sabi ko.

Pinalakas ko lang ang loob ko, pero ang totoo ay kabaligtaran ng naramdaman ko sa aking sitwasyon, dahil nandoon pa rin ang pagdududa at hindi ito nawawala.

Katawa naman ang ka-drama ko sa dami ng sinabi ko sa sinabi niya.

Parang ngayon lang kami nagkakilala pero kung magsalita ako at mag-open up sa kanya, parang matagal na kaming magkakilala.

Ano ito? Parang ang daldal ko pa. Sa dami ng sinabi ko sa kanya, nagpaliwanag pa talaga ako.

For a while, ako lang mag-isa dito sa burol. Bakit niya ako nilapitan? At ngayon may kausap ako. Kaya tuloy ang daldal ko. Naramdaman ko agad ang gaan ng nararamdaman ko sa kanya.

Kaya naman agad kong inilabas at ibinahagi ang lahat ng sama ng loob ko, at nasabi ko sa kanya.

Ang kulit niya sa akin, pero lagi siyang nakangiti, at pakiramdam ko iba siya sa lahat. Inaasar niya ako, pero nakakatawa yung pang-aasar at mga segway niya.

Hindi ko akalain na maiisip at maaalala ko siya kung sakaling magkasama kami sa opisina.

“Kung papansinin at batiin kita kapag nagkita tayo sa opisina, okay lang ba sa iyo?" Napabuntong-hininga pa siya. Tanong niya at ngumiti sa akin.

“Dahil okay lang na kausapin kita at papansinin, empleyado ka ng kumpanya ko. Wala namang masama dun." Sabi niya pa, nakangiti at nakatitig pa rin.

“Bakit pa ako titingin sa sasabihin ng iba? Kung walang mali sa aking ginagawa, bigyang pansin at kausapin ang aking empleyado." Muli, sabi niya sa akin.

“Para sa akin, normal lang na magbatian at mag-usap ang amo at mga empleyado habang nagkikita sila." Sinabi niya ito at tinanong pa ako. “Tama ba ang sinabi ko?"

Natawa din siya habang pinagmamasdan ang reaksyon ko sa sinabi niya.

“Bakit ako makikinig sa sasabihin ng iba? Bakit ka mag-aalala na pag-usapan tayo ng mga empleyado ko?" Ngumiti siya, inilapit niya ang mukha niya sa mukha ko.

“Kung alam mo sa sarili mo kung ano ang tama at totoo, naiintindihan natin ang isa't isa, di ba?" Sabi niya habang nakatingin sa mata ko.

“Bakit pa natin sila iiwasan? Bakit tayo dapat mag-alala? Magkaibigan na tayo, di ba?" Muli niyang sinabi iyon, at wala pa rin akong naiisip na sagot sa mga sinasabi niya.

“Kung ako ang amo mo at ikaw ay empleyado ko, wala naman sigurong masama sa atin? Bakit natin iiwasan ang isa't isa sa sarili kong kumpanya?" Seryoso pa rin niyang sabi habang nagsasalita at nakatitig sa mga mata ko.

Napalunok ako, napabuntong-hininga nang inilapit niya pa lalo ang mukha niya sa mukha ko.

Lalong lumakas ang kaba ko at kumakabog ang dibdib ko ng bigla siyang dumikit.

“Teka!" Sabi ko habang pinipigilan siya habang nakataas ang isang kamay niya at mas lumapit at ngumiti.

“Hahawiin ko lang ang nakalaylay mong buhok." Sabi niya sabay hila sa nakalaylay kong buhok at tinakpan ang mukha ko.

Nagulat ako ng hawiin niya ang nakalaylay kong buhok at inipit sa gilid ng tenga ko.

Nagulat ako dahil hindi ko inaasahan na gagawin niya iyon.

Nagulat talaga ako, lalo na't ngumiti pa siya bago niya hinawi ang nakalugay kong buhok.

Grabe, kinakabahan talaga ako. Akala ko hahalikan na niya ako nang tumaas ang isang kamay niya, at doon niya hinila ang nakalawit kong buhok na tumatakip sa maganda kong mukha.

“Tingnan mo, okay na." Sabi niya sabay ngisi sa itsura ko.

“You look better." sabi ulit at ngumiti ulit sa akin.

“Natatakpan kasi ang maganda mong mukha. Kaya hinawi ko." Sabi niya ulit at biniro niya ako.

“Ano ang nasa isip mo? Baka hahalikan kita?" Hahaha! Sabay tawa niya at pinisil yung ilong ko.

Narinig ko ulit, nakakabingi, pero ang sarap pakinggan. Yung tawa niya napangiti nalang ako sa sinabi niya. "Ikaw talaga, Bea." Sabi niya na ikinagulat ko nang banggitin niya ang pangalan ko.

Hindi ko pa nasasabi sa kanya ang pangalan ko. Pero alam na niya?

Boss ko nga pala siya at empleyado niya ako. Natural alam niya ang pangalan ko dahil ipinasok niya rin ako sa kumpanya niya.

“Bea, kung hahalikan kita, hindi pa. Baka kapag..." putol niya at ngumiti.

Inabot niya sa akin ang isang baso ng juice. “Inom ka muna." Sabi niya nung inabot niya sakin yung juice.

May kasama pala siyang iba sa bahay niya? Nagulat din ako. May nagdala ng makakain at juice.

“Salamat!" sabi ko sabay abot ng juice na binigay niya.

Ininom ko ito dahil kinakabahan ako at kung napansin niya siguro ay nakita niya ang panginginig ng kamay ko habang hawak ang baso ng juice.

Dahil sa lakas ng kaba ko, nakahinga pa ako ng ilang beses, lalo na nang magsalita siya pagkatapos mag-isip ng ilang sandali.

“Kung liligawan kita, payag ka ba?"

Shock, nabulunan ako. Nabuga ko yung juice na iniinom ko.

Kasalukuyan akong ngumunguya ng cake habang nasamid ako. Tinatanong niya ako nung tinanong niya kung papayag ba akong ligawan niya ako. Nagulat ako at naibuga ang juice sa mukha niya.

Natakot ako at nataranta dahil hindi ko alam ang gagawin ko, buti na lang at nadampot ko ang tissue at pinunasan ang mukha niya na ikinatawa niya.

Grabe, Bea, anong ginagawa mo? Nakakahiya ka. Bakit mo siya binugahan ng juice?

“Paumanhin!" Habang pinupunasan ang mukha at damit niya na may bahid ng juice, sabi ko.

“Ayos lang!" Natatawa pa niyang sabi.

“Ikaw naman, anong klaseng biro yan? Nagulat ako." bulalas ko. “Pasensya talaga!" Ilang beses kong sinabi sa kanya ang humingi ng tawad.

“Alin dun? Yung liligawan ka o baka hahalikan ka?" Pabirong sabi niya.

“Pero, Bea, kung liligawan kita, payag ka ba? May pag-asa bang masagot mo ako?" Paulit-ulit niyang tanong. Nagulat ako.

Uminom ulit ako ng juice at nasamid ako at naibuga ko.

Pero hindi na para sa kanya.

Buti na lang at mabilis ko siyang naiwasan at lumingon sa kabilang side kung saan ko naibuga.

Tawa siya ng tawa at tinawanan ako na halos maubusan ako ng hininga dahil sa pagkasamid.

“Ayos ka lang ba?" Tanong niya at lumapit sa akin.

“Ano ka ba, wag kang magbiro?" Sabi ko, at ilang beses akong huminga ng malalim.

“Nabigla ka ba?" Tanong niya at hinaplos ang likod ko.

“Sinong hindi magugulat?" sagot ko at ininom ang tubig na binigay niya.

“Ang bilis mo. Diretsuhin ba ako?" Muli akong nagsalita pagkatapos uminom ng tubig.

Medyo gumaan ang pakiramdam ko matapos na makainom.

Akala ko mauubusan ako ng hangin pagkatapos kong masamid.

“Tapos anong sabi mo? halikan? Seryoso ka. Bakit ko iisipin na hahalikan mo ako?" nagsinungaling ako.

“Tapos manligaw ka muna, bago mo isipin yung kiss na yun. Hindi mo nga alam kung papayag at sasagutin kita." Pabirong sabi ko habang hinahabol pa rin ang aking hininga.

Huminga ako ng malalim.

Nagsinungaling ako sa kanya, pero ang totoo umasa din ako na sana totoo yun.

Sana totoo na may gusto din siya sa akin. Dahil parang gusto ko siya, at nainlove na ako sa kanya simula nung nakita ko siya at makasama.

Ang bilis kong maging komportable sa kanya.

Mukha pa naman siyang mabait. Nakikita ko na napakabuting tao niya sa pagtulong sa akin na makakuha ng trabaho.

Ang saya-saya kong kasama siya ngayon.

Sabay kaming tumingin ulit sa paglubog ng araw. Dumidilim na ngayon at halos wala nang liwanag maliban sa mga bituin sa langit.

Napakasaya ng araw ko. If ever na matapos ito, masaya akong uuwi kasama ang mga alaala na kasama ko siya dito sa burol.

Buti na lang talaga at dahil may nakasama ako, mas nakaginhawa para sa akin ng may kausap ako.