ชนิณต้องใช้สมาธิเป็นอย่างมากในการกระตุ้นเร้าตัวเอง กว่าที่เขาจะตกอยู่ในห้วงภวังค์แห่งกามารมณ์ได้ก็ใช้เวลาพอสมควร และกว่าทุกอย่างจะสิ้นสุด เขาก็ต้องทนกับสายตาเหยียดหยามและกล้ำกลืนทุกความรู้สึกชวนให้อัปยศอยู่นาน
เป็นช่วงเวลาที่แสนทรมาน เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าการช่วยตัวเองให้สำเร็จความใคร่มันจะยากเย็นขนาดนี้ จวบจนกระทั่งของเหลวสีขาวขุ่นทะลักอาบฝ่ามือและหายใจหอบแรงจนตัวโยนในนาทีสุดท้ายนั่นแหละ เขาถึงรู้สึกว่าตัวเองได้ขึ้นสวรรค์อย่างแท้จริง
สวรรค์... ไม่ใช่สวรรค์จากการถูกความรู้สึกวาบหวามจู่โจมจนร่างกายผ่อนคลาย แต่เป็นสวรรค์หลังจากที่เขาหลุดออกจากนรกซึ่งมีอสุรกายที่ชื่อรัญญ์เป็นเจ้าอเวจีต่างหาก
“พอ...พอใจหรือยังครับ”
ช่วงเวลาของความทรมานและชวนให้สังเวชตัวเองผ่านไปได้ ชนิณก็ร้องถาม พยายามควบคุมลมหายใจตัวเองให้เป็นปกติ แต่ก็ยังมีเสียงหายใจหอบเจือปนมาในอากาศ
รัญญ์สลับขาอีกข้างขึ้นมาไขว่ห
