ไม่อยากทำก็ต้องทำ เรียกว่าเป็นประสบการณ์เลวร้ายสุดๆ ในชีวิตเขาเลยก็ว่าได้ ไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองจะต้องมานั่งอ่านวิธีใช้งานเป็นวรรคเป็นเวรเพื่อคนวิปริตอย่างรัญญ์ทำไม กว่าจะเสร็จสิ้นก็เรียกว่าทุลักทุเลพอสมควร หลังออกมาจากห้องในสภาพที่มาโมรุแนะนำได้ ชนิณก็ถูกนำทางไปยังห้องหนึ่งซึ่งอยู่อีกฟากของห้องนอนเขา
มันคือห้องนอนของบิดา...
มาโมรุยกมือขึ้นเคาะตามมารยาท รอคนด้านในส่งเสียงตอบรับถึงเปิดเข้าไป จากนั้นก็บอกลาในทันทีโดยไม่ลืมทิ้งท้ายกับชนิณไว้ว่าอย่าทำอะไรขัดใจเจ้านายของเขาเป็นอันขาด
ชนิณไม่ตอบรับ ยืนนิ่งกระทั่งบานประตูปิดลง สายตาถึงได้จับจ้องไปยังชายหนุ่มอีกคนซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาหนังด้าน ในมือถือแก้วไวน์แดงแกว่งไปมา ก่อนอีกฝ่ายจะร้องทัก
“จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม มานี่สิ”
ชนิณยังไม่ขยับ คราวนี้เบือนสายตามองไปรอบๆ ห้องก็เห็นว่าทุกอย่างตกแต่งเหมือนกับตอนที่บิดามีชีวิตอยู่ไม่ผิดเพี้ยน ไม่ต่างจา
