ชนิณอยากจะบอกเหลือเกินว่ามีแค่เขาต่างหากที่ต้องระวัง ไม่ใช่ระวังตัวจากคู่แข่งทางธุรกิจด้วย...จากรัญญ์ต่างหาก
“ไว้ผมจะบอกเขาครับ” สุดท้ายก็ต้องตอบรับไปเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต
ชนิณพูดคุยกับมารดาต่อได้อีกเพียงเล็กน้อย ก็ต้องชะงักเมื่อจู่ๆ มาโมรุก็โผล่เข้ามา
“ขอโทษที่ขัดจังหวะนะครับ แต่ได้เวลาแล้ว เราต้องไปกันต่อ”
“เวลาอะไรครับ” ชนิณถามพร้อมสีหน้าฉงน เท่าที่จำได้ นอกจากโรงพยาบาลแล้วเขาก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ไปที่อื่น
“ไปบริษัทครับ วันนี้มีประชุม”
คำตอบของมาโมรุทำให้ชนิณย่นคิ้วยู่ไปอีก
ประชุมอะไร? หรือรัญญ์คิดจะเล่นสนุกอะไรอีก
“รีบไปเถอะ ไม่ต้องห่วงทางนี้ แม่อยู่ได้”
ไม่ทันจะได้ถามต่อ มารดาที่พอฟังภาษาญี่ปุ่นได้ก็เร่งเร้า แม้ชนิณจะไม่สบายใจที่ต้องปล่อยหล่อนไว้ แต่ก็จำใจต้องลุกจากเก้าอี้เมื่อถูกมาโมรุเรียกอีกครั้ง
“ไว้ผมว่างแล้วจะมาเยี่ยมอีกนะครับ”
ต้องพูดว่า ‘ไว้ไอ้เวรนั่นปล่อยผมมาก่อน แ
