ฉันจะไม่เสียใจเลยนะถ้าเขาปล่อยฉันไปตั้งแต่แรก จะไม่เจ็บปวดหรือโกรธมากขนาดนี้ถ้าเขาไม่เป็นคนบังคับฉันมาที่นี่ แล้วพูดเหมือนว่าฉันคลานเข่าเข้ามาหาเขาเอง
ไม่เห็นค่าในตัวฉันไม่เป็นไร ไม่ชอบ รู้สึกเกลียดก็ไม่เป็นไร
แต่กี่ครั้งแล้วที่พี่คิมดูถูกความรู้สึกฉัน เหยียบย่ำหัวใจฉันซ้ำๆ วนไปวนมาแบบนี้ มันกี่ครั้งแล้ว
“หนูไม่กินได้ไหม” พอพี่คิมวางสายแล้วเดินออกมาจากห้อง ฉันก็พูดขึ้น
ในเมื่อพี่ตาหวานจะมา ฉันก็ไม่ควรอยู่ มันควรเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?
“อาย ต้องให้พี่ย้ำเหรอ?” พี่คิมทำเสียงดุแล้วทำท่าจะคว้ามือฉันไปจับ หากแต่ฉันชักมันกลับมา ไม่ยอมให้เขาได้แตะแม้แต่ปลายก้อย
พี่คิมคิ้วกระตุก เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบที่ตัวเองต้องเสียหน้า เขาดูไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ฉันเริ่มแข็งข้อกับเขาขึ้นมา
หนูน่ะ...
“พี่จะเอาอะไรกับหนูนักหนาอ่ะ! สั่งให้ทำอะไรหนูก็ทำทุกอย่างทั้งที่ไม่อยากทำ” ฉันโพล่งเสียงดังขณะแหงนหน้าขึ้น
