พลันสองไม้สองมือสั่นระริก ฉันมองชื่อของพี่ชายบนหน้าปัดโทรศัพท์ด้วยความกลัวและสับสน ยิ่งลองลอบมองพี่คิมที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงนั้น อาการลนลานยิ่งออกฤทธิ์
หายใจเข้าปอดลึกๆ นะไอ้อาย อย่าสติแตก ห้ามแสดงพิรุธให้พี่ชายจับได้
ห้ามนะเว้ย ฮือ...
“หนูรับได้ใช่ไหม?” แต่ก่อนจะกดรับ ฉันไม่ลืมส่งเสียงถามพี่คิมก่อน
มันไม่ใช่ว่าเขาเป็นเจ้าชีวิต แต่ก็ใกล้เคียงอยู่ประมาณหนึ่งแหละ...ในเมื่อตอนนี้เขาคือเจ้าหนี้ของฉัน
“ได้”
พี่คิมตอบสั้นๆ ราวกับให้อิสระ แต่ไม่รู้ทำไม...การเปิดโอกาสให้ฉันได้คุยกับพี่ชายครั้งนี้ถึงทำให้ฉันอึดอัดยิ่งกว่าเดิมซะอีก
หวังว่าพี่คิมคงไม่ได้คิดจะแกล้งอะไรฉันอีกหรอกนะ
วันนี้พอแล้ว หนูไม่ไหวแล้วจริงๆ
“โย่ว!...”
หลังจากได้รับการอนุญาตจากเจ้าบ้านแล้ว ฉันก็กดรับและส่งเสียงทักทายไอ้พี่ชายตัวร้ายของตัวเองทันที
คำว่า ‘โย่ว’ ของฉัน ทั้งๆ ที่ใส่ทำนองฮิปฮอปเข้าไปด้วยแท้ๆ แต่อินเนอร์กลับ
