“พะ พี่ดิว...”
ฉันเรียกเขาเสียงแหบแห้ง ความหวังอันริบรี่ถูกลมพัดหายไปแล้วจริงๆ
ทำไมต้องเป็นพี่ดิว ทำไมต้องเป็นเพื่อนพี่คิมคนใจหมาด้วย!
“ทำไมมานั่งตรงนี้ครับ?”
พี่ดิวถามอย่างแปลกใจ และไม่ลืมสำรวจสภาพของฉันด้วยดวงตามีเสน่ห์คู่นั้น ซึ่งสิ่งสุดท้ายที่เขาหยุดสายตาไว้คือบาดแผลตรงหัวเข่าทั้งสองข้างของฉัน
“เปล่าค่ะ” ฉันส่ายหน้าไปมาเบาๆ
ต่อให้เขาใจดีที่สุดในบรรดาเพื่อนของพี่คิม แต่ยังไงซะ...ฉันก็ไม่กล้าไว้ใจ
ไม่ได้หรอกนะแบบนี้ ฉันจะหลวมตัวไปกับความใจดีของเขาไม่ได้
“ไอ้คิมแน่...” พี่ดิวลงมาจากรถบิ๊กไบค์คันโตแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนจะเปลี่ยนมาตาหลุบต่ำเมื่อเขาย่อตัวลงเพื่อให้สายตาอยู่ระดับใกล้เคียงกับบาดแผล
ลมหายใจกรุ่นร้อนเป่าระแผลฉันทันที ทำเอาฉัน...อดสะดุ้งไม่ได้ แต่ก็ไม่เผยท่าทีออกไปมากมายนัก
แผลแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก เสียใจที่เข่าน้อยๆ ที่น่ารักมีรอยมากกว่
