The Psychopath In His Throne

CHAPTER 4

SA PAGMULAT ni Andy ng kaniyang mga mata, akala niya ay sandali siyang nilinlang ng kaniyang paningin nang makitang may isang guwapong lalaki ang nakatayo sa tabi ng kamang kinahihigaan niya at nakatitig ito sa kaniya.

The man possessed a visage that could only be described as Adonis-like, with features that seemed to have been sculpted by the hands of a divine artist. His face was striking, with thick eyebrows, piercing eyes, a sharp nose, medium-thick lips, and a charming black little mole near the left eye. Maputi at makinis ang mukha nito, walang balbas o kahit isang tigyawat. Maikli lang ang itim na buhok na naka-slicked back haircut.

The man exuded grace and refinement, leaving Andy momentarily breathless.

Kumurap si Andy, pero hindi pa rin nawala sa kaniyang paningin ang mukha ng lalaki. Nakatayo pa rin ito sa tabi ng kamang kinahihigaan niya at walang emosyon na nakatingin sa kaniya. Nakasuot lang ito ng plain white t-shirt at naka-gray na pajama sa pang ibaba, white slippers naman sa paa.

“S-sino ka?” nanghihina niyang tanong. But the man didn't answer and just kept looking at her, not even moving from where he was standing.

Pinilit ni Andy bumangon, pero agad din siyang napahiga muli sa malambot na kama at hindi mapigilan ang mapangiwi sa sakit; parang kumirot ang likod niya, hindi siya makagalaw ng mabuti, pakiramdam niya ay bugbog sarado ang kaniyang likod.

“Who are you? Where am I, and what happened to me? Why does my body hurt? Did you do something to me?” she asked in a panic with a hint of nervousness and fear. But the man still didn’t answer, and he just looked at her.

Andy swallowed. When she looked around, she realized that she was in a room. The surroundings are nice, clean, and big, just like a normal bedroom, but compared to her room, this room is six times bigger.

“Why don’t you answer? Nasaan sabi ako?! At sino ka?!” sigaw niya na sa lalaki.

But still, he just looked at her without showing any emotion.

Kahit masakit ang katawan ay pinilit muli ni Andy bumangon. Halos maiyak siya sa sakit ng kaniyang likod, pakiramdam niya ay mahahati ang kaniyang katawan kapag gumalaw pa siya, gayunpaman ay tiniis niya pa rin ang sakit hanggang sa tuluyan na siyang nakabangon. She slowly got off the bed and stepped closer to the window. When she got close, she immediately opened the curtain and peered outside. There, she gasped in shock, and her eyes widened when she saw the entire surrounding forest.

Ibig sabihin ay . . .

“H-hindi,” she said, shaking her head when she realized that she was already inside the abandoned castle. “Hindi maaari.” Napaatras siya sa kaniyang hulihan at balak na sanang tumakbo, pero may naatrasan siyang katawan at naapakan na paa. Pagharap niya ay napasinghap pa siya sa gulat nang bumungad sa kaniya ang lalaking hindi nagsasalita. Muntik na pa siyang mawalan ng balanse dahil sa kaniyang pag-atras sa gulat, mabuti na lang ay mabilis na nasalo ng lalaki ang kaniyang baywang.

“Be careful,” anas nito nang saluhin siya. Sa wakas nagsalita na rin.

Pero sa pagsalo nito sa kaniya ay siyang pagdaing ni Andy at pagngiwi sa sakit nang kumirot ang kaniyang likod.

“Sino ka ba?” tanong niya sa lalaki kahit nakangiwi na sa sakit.

Hindi siya nito sinagot, bagkus ay pinagmasdan ang mukha niya habang ang isang bisig ay nakaalalay pa rin sa kaniyang baywang, at siya naman ay nakatingala rito.

“Ikaw ba ang anak ni Senyora?” she asked again.

But he still didn’t answer and just stared at her in the eyes—a gaze without emotion, unable to determine what he was thinking.

Andy couldn’t stop swallowing, and the nervousness in her chest grew stronger. Nagkatitigan ang kanilang mga mata.

“Sino ka ba, ha?” muli niyang tanong sa lalaki, pero sa hina ng kaniyang boses ay parang siya na lang ang nakarinig.

The man still didn’t answer. From staring at her eyes, his gaze gradually dropped to her lips, and when the gaze stopped there, his adam’s apple moved slightly.

Hindi na alam ni Andy ang gagawin. Hindi na niya alam ang sasabihin para makaiwas dahil nakaramdam na siya ng pagkailang, and the nervousness in her chest grew even stronger. Judging by the man’s face, mukhang matino naman ito. Hindi makikitaan na may sakit ito sa pag-iisip kung ito man ang anak ng Senyora.

Naramdaman na lang ni Andy ang marahan na paghawi ng lalaki sa ilang hibla ng buhok na kumalat sa kaniyang mukha.

“How old are you, and what’s your name?” he finally asked her.

Andy’s lips moved, opening a little. “S-seventeen. I’m Andy,” she replied weakly while still looking up at the handsome face staring at her. “Ikaw ba, sino ka?”

“I'm Stanley, a psychiatrist,” he finally introduced himself, at inalalayan na siya nitong makaayos ng tindig.

“I-ikaw ba ang anak ni Senyora?” muli niyang tanong at iniwas ang tingin nang makaayos na ng tayo.

“I’m his doctor. Kumusta na pala ang pakiramdam mo?”

“My body hurts. Ikaw ba ang . . . h-humampas sa akin?” Muli ay napalunok siya, mas lalong kinabahan.

Ngunit imbes na sagutin pa ng lalaki ang kaniyang tanong ay bigla na lang siya nitong binuhat at diretsong binalik sa kama. Marahan siya nitong inilapag. Nang maibaba siya sa kama ay kinuha nito ang isang baso ng tubig sa may bedside table.

“Get some rest first. Here’s the water; drink it; there’s medicine in it to help your back heal.”

Parang nag-alangan pa si Andy kung tatanggapin ba ang baso o hindi. Pero sa huli ay tinanggap niya na lang at ininom ang laman nitong tubig na nasa kalahati lang.

“This will be your room. Don’t go out yet; I’ll just bring you food here later.”

Tumango na lang siya sa lalaki bilang sagot. Pero nang akmang aalis na ito, mabilis naman niyang hinuli ang kamay nito at pinigilan.

“J-Just a moment, I have a question.”

Muli ay humarap sa kaniya ang lalaki. Tiningnan siya, hinintay ang kaniyang itatanong.

“Kung hindi ikaw ang anak ni Senyora, then nasaan siya? Is it true that he is mentally ill?”

Tinitigan muna siya nito, parang binabasa ang kaniyang mga mata.

“Are you afraid?” he asked, instead of answering her question.

Tumango siya sa tanong nito.

“Then why are you here?”

Napayuko na siya. “I have no choice.”

Natahimik ang lalaki at tiningnan lang siya. Natahimik din siya habang nanatiling nakayuko. Hanggang sa isang malalim na

buntonghininga na ang pinakawalan ng lalaki.

“Don’t worry, I will protect you.”

Mabilis na napaangat muli ng tingin si Andy sa sinabi ng lalaki, pero bago pa siya makasagot ay nakalabas na ito ng pinto.