Poetic Justice

Change

What are you doing here?” Takang tanong ni Selene kay Hunter nang makita niya ito sa labas nang classroom nila. Agaw pansin ang binata dahil hindi naman nito ugaling mag-abang sa labas nang classroom. Marami itong mga kaibigang babae. Pero hindi naman ito naghihintay sa labas nang classroom nila. Lalo pa itong agaw atensyon dahil naka suot pa ito nang basketball uniform niya mukhang papunta ito sa practice nila.

“Let’s go.” Wika ni Hunter sa dalaga at hindi sinagot ang tanong nito at mabilis na hinawakan ang kamay nang dalaga at hinila papalayo sa classroom lahat napatingin sa kanilang dalawa habang nagtataka.

“Hey! Wait. Saan mo naman ako dadalhin.” Nagrereklamong wika nang dalaga ngunit hindi naman niya mapigilan ang binata. Nagulat pa si Selene nang dalhin siya nang binata sa loob nang gym. Maraming mga university student ang naroon. Hindi lang pala practice ang pupuntahan nila kundi isang college basketball match. Lahat napatingin sa kanila nang pumasok sila sa loob nang court hindi lang ang mga estudyante sa university nila nanandoon nanood para kay Hunter maging ang mga estudyante sa kalaban nilang team. Ang mga dalaga naman mula sa fan club nang binata ay napatingin din sa kanila. Sinundan sila nang tingin nang mga ito habang papalapit sila sa bench nang team nina Hunter. Maging ang mga dalaga sa fan club ni Hunter ay nakatingin din sa kanila at labis ang pagtataka.

“Sit here.” Wika nang binata kay Selene saka pinaupo ito sa bench nila. Lahat nakatingin sa kanila maging ang mga ka teammate nang binata. Ito ang unang beses na may dinala doon ang binata. Kahit ang leader nang fan club niya na parating humihiling sa binata na makaupo malapit sa binata ay tinatanggihan nito. Tapos bigla bigla nalang out of nowhere here he comes may kasamang dalaga. Hindi lang nito pinaupo malapit sa bench nila. But he had her sit sa bench mismo nang mga player paying no attention sa iba pang players at sa mga taong nandoon. Hinubad nang binata at jacket niya at ibinigay sa dalaga kahit nagtataka napatingin ang dalaga sa binata nang ibinigay as kanya ni Hunter ang jacket niya. Tatalikod sana ito para Samahan ang mga teammate nito na nasa court at nag papractice bago magsimula ang laro.

“What?” tanong nang binata sa dalaga at nilingon ito nang maramamdaman ang paghawak nang dalaga sa kamay niya.

“What? You are asking me? Hindi ba ako dapat ang natatanong niyan?” di makapaniwalang wika nang dalaga at tumayo.

“Look at everyone.” Wika nang dalaga at napatingin sa paligid. “They are looking at us. They are surprised that’s for sure. Kahit ako. Bigla mo nalang akong hinila papalayo sa classroom at dinala dito. They are wondering. This is----”

“Bakit ba ang dami-dami mong iniisip. Just sit and wait for me.” Wika nang binata sa dalaga.

“Hey Mister. Hindi mo ba nakikita. They are looking at us. At me specifically. It’s as if they want to crash me. Lalo na ang mga member nang fan club mo. Ano bang pumasok sa isip mo at---”

“I can’t let you go home alone after what happen the other day.” Wika nang binata dahilan para matigilan si Selene. Ang sinasabi ba nito ay tungkol sa nangyari sa kanila kasama ang nilalang na iyon. She is thinking na sinundo siya ni Hunter sa klase niya just to make sure she won't go home alone and won't end up getting kidnapped by some unknown creature.

“Does that answer good enough?” tanong nang binata.

“I can always call my brother to -----”

“You do realize how hectic his schedule. He is an attorney with cases to work with and a chief of task force guardian. Worrying about you should be less of his burden.” Agaw nang binata.

“Since when did you care about his worries?” Tanong nang dalaga.

“I don’t.” maagap na sagot nang binata. “But I feel responsible for your safety.” Wika nang binata dahilan para lalong mapatingin ang dalaga sa binata plus her heart is not going crazy he is not even doing anything special nor say anything romantic. Pero bakit parang nagwawala ang puso niya. Just what is happening?

“Just sit and watch.” Wika nang binata saka muling pinaupo ang dalaga bago tumakbo papalapit sa mga kasama niya napatingin lang ang dalaga sa binata habang ang ibang mga miyembro nang team at ang coach nila ay nakatingin sa dalaga. Napatingin naman ang dalaga sa mga ito. Parang gusto niyang matunaw nang mga sandaling iyon. Why are they looking at her like that. Hindi tuloy siya mapakali sa kinauupuan niya.

“Hija, ikaw ang unang babaeng dinala dito ni Hunter. I am sure maraming umiinit ang ulo ngayon dahil sa nangyari.” Wika nang coach nina Hunter saka napatingin sa mga dalagang nasa itaas na bahagi at may dalang banner na may pangalan ni Hunter.

Napatingin naman si Selene sa mga ito pero agad din niyang inalis ang tingin niya dito dahil sa klase nang tingin nang mga ito sa kanya. Kung naglalabas pa nang punyal ang mga titig nang mga ito tiyak na kanina pa tadtad nang punyal ang katawan niya. Bigla siyang kinilabutan. This is scary, gaya nang mga fallen angel na nakalaban nila. Parang pakiramdam nang dalaga gustong hugutin nang mga ito ang kaluluwa niya papalabas sa katawan niya.

“He is a little mysterious. Marami siyang sports na sinasalihan kaya naiintindihan ko kung wala siyang oras na tumingin sa mga babae. But, I think you are different and special.” Wika pa nito. Napatingin naman ang dalaga sa coach.

“I am not prying to whatever relationship you have. But I hope this won’t cause Hunter to neglect his duty as a key player her. I heard na umalis siya sa kalagitnaan nang soccer game nila.” Wika nito. Napatingin naman si Selene sa binata hindi niya alam ang tungkol doon. At ano naman ang kinalaman niya sa desisyon nitong umalis sa game.

“Simula ngayon, Hintayin moa ko. Ihahatid kita pauwi.” Wika ni Hunter sa dalaga nang lumabas ito sa locker room nang basketball team. Nasa labas ang dalaga at naghihintay sa kanya. Natapos ang game nila at gaya nang inaasahan they won ang Hunter was the MVP with flying colors. Akala niya makakauwi na siya after that game. Pero isinama pa siya nang binata patungo sa locker room at sinabing maghintay sa kanya sa labas. Hindi naman siya pwedeng pumasok dahil puro lalaki ang nandoon. Ngunit habang nasa labas siya nasa di kalayuan ang mga miyembro nang fans club ni Hunter at nakatingin sa kanya. Kanina pa masama ang tingin nang mga ito sa kaya dahil sa pagsama-sama niya sa binata. As if she wanted to be there she was literally dragged by him ta hindi man lang nito tinanong kung okay lang sa kanya ang ginagawa nito.

“You don’t have to do that you know.” Wika nang dalaga saka sinundan ang binata nang bigla itong maglakad nang hindi hinihintay ang sagot niya. Wala namang ibang nagawa ang dalaga kundi ang sundan ang binata.

“Why?” Tanong ni Hunter saka tumigil at nilingon ang dalaga. Dahilan para biglang patigilan ang dalaga dahil sa gulat.

“Why? You ask? Look at them.” Wika nang dalaga at itinuro ang mga babae sa fans club ni Hunter. Bahagya namang napatingin ang binata sa kanila saka muling bumaling sa dalaga na tila tinatanong ano naman ngayon? Why do we need to care about them? Parang iyon ang nababasa niya sa tingin nito.

“Look. I understand you might be worried dahil sa nangyari. But really. I am okay. Now more than ever I -----”

“You are talking nonsense.” Wika nang binata saka muling naglakad.

“Nonsense? Bakit hindi ka kaya muna makinig sa akin.” Habol nang dalaga sa binata.

“You have my powers. Until I am not sure how to regain them. I am sticking with you sa ayaw at sa gusto mo.” Wika nang binata saka ibinigay sa dalaga ang isang maliit na notebook iniabot niya ito habang patuloy na naglalakad. Kahit nagtataka kinuha ito nang dalaga at binuksan.

“What’s this?” tanong ni Selene habang binabasa nito at patuloy naglalakad kasunod nang binata.

“My schedule.” Wika nang binata.

“Wait what?” bulalas nang dalaga saka napahinto at tumingin sa binata. Bigla namang huminto ang binata at lumingon sa dalaga.

“Didn’t you hear. I said my schedule.” Anang binata.

“Why are you giving this to me?” tanong nang dalaga.

“Memorize them.”

“Why should I do that.”

“Personal assistant should know their boss’ schedule.”

“Personal assistant?” ulit nang dalaga.

“Para kang sirang plaka. Repeating every word that I am saying. You heard it, I mean what I said.”

“Hey. Mister. I did not agree to this.” Anang dalaga.

“I didn’t ask for your permission. The only way I know where you are is if you are with me. So, all schedule written there--”

“I refuse.” Agaw nang dalaga. “Being in that basketball court is already stressful just by the stare of your fans. Ano pa kaya kapag nalaman nilang nandoon ako sa lahat nang schedule mo. Eh di parang binigyan mo silanang dahilan para kalbuhin ako. Alam mo kung gaano sila sa obsess sayo.”

“I don’t care about them.” Wika nang binata saka naglakad papalapit sa dalaga. “My hands are full. So, I can only worry and think of one thing.” Wika nang binata habang nakatingin sa dalaga. And here goes her heart again.