Poetic Justice

Trust

Where is she? Tanong ni Kristian nang dumating sila sa condo Unit kung saan sila nakatira. Nang dumating sila ni Julianne sa bahay nila hindi niya Nakita si Selene sa living room which she is normally waiting for him. Tuwing dumarating siya galing sa trabaho niya. He would always find her studying sa living room ang waiting for him. But not this time. Napatingin si Kristian kay Julianne.

Simple lang na tumingin si Julianne sa pinto nang silid ni Selene. “She’s been avoiding me for days. I don’t know if may nagawa ba akong hindi niya gusto. I can barely see her around. Kapag nandito ako nagkukulong lang siya sa silid.” Wika nang binata.

“Did something happen?” tanong ni Kristian.

“Not that I can think of. But you understand her most. Bakit hindi mo siya kausapin.” Wika ni Julianne. Simpleng napatigin si Kristian sa kaibigan bago mag lakad patungo sa pinto nang silid ni Selene. Marahan siyang kumatok sa pinto at tinawag ang kapatid niya. Pero hindi sumagot si Selene. Napatingin naman siya kay Julianne.

“Are you sure she is here?” Tanong ni Kristian.

“Saan naman siya pupunta? Walang pasok ngayon. Hindi siya ang tipong aalis nang hindi nagpapaalam.” Wika ni Julianne sa kaibigan.

“Papasok ako.” Wika niya Kristian saka pinihit ang seradura nang pinto. Nakalock siya kaya hindi agad siya nakapasok. Hindi naman nag lolock nang pinto si Selene which is odd. Taka siyang napatingin kay Julianne. Gusto niyang malaman kung anong nangyayari sa kapatid niya. He was so busy these days dahil sa kasong hawak niya at hindi na niya nabigyan nangpansin ang kapatid.

“Here.” Wika ni Julianne saka iniabot ang susi kay Kristian.

“Thanks.” Anang binata at tinanggap ang susi mula sa kaibigan. Bubuksan na sana niya ang pinto nang biglang pumihit ang seradura at bumukas nang bahagya ang pinto.

“So, you’re here bakit hindi----” wika ni Kristian nang biglang natigilan nang makita mula sa maliit na pagkakabukas nang pintoang mata nang kapatid niya.

“Hey.” Habol ni Julianne nang marahang buksan ni Kristian ang pinto at pumasok sabay sara noon at lock. Biglang naguluhan si Julianne. Bakit naman biglang inilock nangkaibigan ang pinto? Ano bang nangyayari kay Selene? May hindi ba sinasabi sa kanya ang magkapatid? Akala ba niya pamilya silang tatlo? Bakit pakiramdam niya he was being left out sa nangyayari ngayon.

“What happen? Bakit---” tanong ni Kristian sa kapatid niya saka inakay ito papaupo sa kama saka hinawi ang buhok na nakatakip sa mata nito. Natigilan siya nang makita ang kakaibang kulay nito. She was born with this turquoise blue eye hindi nab ago sa kanya iyon. Pero ngayon, nabigla siya nang makita ang pagbabago nang kulay noon. It was plae red at makikita din ang tila isang hourglass sa loob nang pupil nito. Wala siyang masabi dahil sa nasaksihan hindi niya alam kung anong nangyari. This could be the reason why she is hiding.

“I’m scary. You look like you’re-----” putol na wika ni Selene.

“No.” agaw ni Kristian sa iba pang sasabihin nang kapatid niya saka hinawakan ang kamay nito. “You are not scary. May be a little odd, but not scary.” Wika ni Kristian. “Tell me what happen? Kailan pa ‘to?” tanong nang binata sa kapatid niya.

“Two days ago. I bump into this guy then this happen.” Wika nang dalaga.

“A guy?” tanong ni Kristian. “Anong itsura niya? May ginawa ba siya saiyo? Do you know him?” sunod-sunod na tanong ni Kristian sa kapatid niya. Umiling naman si Selene.

“Hindi ko Nakita ang mukha niya. But I know, he is from my university. Hindi ko alam kung anong nangyari. But this happen after I met him.” Wika ni Selene. “I am scared. What if people will---”

“No. Don’t say that.” Wika ni Kristian na maagap na pinutol ang iba pang sasabihin nang kapatid. “Huwag kang maisip nang masama.” Wika pa niya. “This probably is temporary. Baka bukas mawawala na din yan. So, don’t think about anything. Especially negative things. Okay. I will always be here.” Wika pa ni Kristian saka hinaplos ang kamay nang kapatid niya. Hindi niya alam kung anong nangyayari pero isa lang ang alam niya she needed him and his support at this time.

“Kristian. Selene.” Biglang napatingin si Kristian nang marinig ang boses ni Julianne sa labas nang pinto.

“He was worried about you, you know.” Wika ni Kristian saka tumingin sa kapatid.

“I am scared he will look at me differently. What if he didn’t understand---”

“Masyado yatang mababaw ang tingin mo kay Julianne. He is a family. I would trust him with my life. At kapatid ang turing niya s aiyo. If there is someone na pwede kitang ipagkatiwala. Si Julianne yun.”

“Pero---”

“No Buts. It’s okay.” Wika ni Kristian sa kapatid.

“And If he think differently about you. I will personally kick him. Like literally kick him.” Biro ni Kristian. Napangiti naman si Selene dahil sa sinabi nang kapatid niya. “Whoaa. I needed that smile after a long and tiring assignment.” Wika ni Kristian saka pinisil ang pisngi nang kapatid niya saka tumayo.

“We should tell him what happen para hindi na siya mag-alala.” Wika ni Kristian saka inilahad ang kamay sa kapatid. Napatingin naman si Selene sa kamay nang kapatid niya. Hindi niya alam kung anong magiging reaksyon ni Julianne oo nga at matagal na nila itong kasama. She thinks of him as his brother pero paano kung hindi nito maintindihan ang sitwasyon niya at isipin nitong kakaiba siya. Natatakot siyang pangilagan nang mga tao.

“Is it okay?” tanong nang dalaga na nagdadalawang isip.

“It’s fine. And I am here. I’m with you.” Assurance ni Kristian sa kapatid habang nakalahad parin ang kamay dito.

“Okay.” Wika nang dalaga saka tinanggap ang kamay nang kapatid niya saka tumayo. Hinahawakan nang mahigpit ni Kristian ang kamay Selene saka inakay patungo sa pinto. Bigla pang nagulat si Julianne nang bumukas ang pinto at makita si Kristian habang si Selene ay nasa likod nito at bahagyang nagkukubli.

“Gosh! Ginulat mo ako.” Wika ni Julianne saka ibinaba ang kamay na nasa aktong kakatok sana dahil ayaw sumagot nang magkapatid sa kanya. “How is she?” Tanong ni Julianne saka pasimpleng sinilip si Selene na nasa likod nang binata. Bahagya namang nilingon ni Kristian ang kapatid.

Natigilan si Julianne na lumabas si Selene mula sa pagkukubli sa likod ni Kristian at humarap sa kanya. Kahit noong bata pa ito natitigilan siya tuwing nakatingin sa mata ni Selene. They are lovely but they are somehow different hindi niya maipaliwanag pero ngayon It was on a different level. He is looking into pale red eyes with an hourglass sa pupil hindi niya maintindihan ang nakikita. At wala siyang masabi he is just staring at her in shock.

“I told you.” Mahinang wika ni Selene saka ibinaba ang tingin at napahawak sa braso nang kapatid saka muling bumalik sa pagkukubli sa likod nito. Napatingin naman si Kristian sa kaibigang gulat.

“What’s with that expression. You are making her uncomfortable.” Wika ni Kristian sa kaibigan. Taka namang napatingin si Julianne sa kaibigan niya. Hindi ba ito nagulat sa Nakita sa kapatid niya? She is basically different.

“What happen to her?” tanong ni Julianne saka napatingin sa kaibigan. “Her eyes.” Wika ni Julianne.

“Are you scared?” tanong ni Kristian sa Kaibigan.

“Scared? Why would I? It’s Selene. Bakit ako matatakot. Masyado yatang mababaw ang pagtingin mo sa akin. Hindi ba pwedeng nagulat lang ako.” Wika ni Kristian. Napangiti naman si Kristian saka bumaling sa kapatid niya.

“See. I told you. It’s fine” wika ni Kristian sa kapatid.

“Is it really?” tanong ni Selene saka sinilip si Julianne.

“Ano ba namang tanong yan. Para namang hindi tayo pamilya.” Wika ni Julianne saka tumingin sa dalaga.

“What happen really?” Tanong ni Julianne.

“I don’t know either.” Wika ni Kristian.

“Ito ba ang rason kung bakit iniiwasan niya ako?” Tanong ni Julianne.

“Yes. Pretty much.” Ani Kristian. Napabuga nang hangin naman si Julianne dahil sa sinabi ni Kristian.

“What? Para naman tayong hindi pamilya. Halos lumaki ka nang kasama ako. Whatever happens. I am here as your brother to protect you. Hindi lang si Kristian ang kuya mo. That is if you consider me as one. Which I don’t think---”

“I’m sorry.” Wika ni Selene saka lumabas mula sa pinagkukublihan sa likod ni Kristian. Napangiti naman si Kristina dahil sa sinabi nang kapatid niya.

“Accepted. Next time. Pwede ka ring lumapit sa ‘kin kung may mga problema ka. Trust is important sa pamilya.” Wika ni Julianne saka inilagay ang kamay sa ulo ni Selene.

“Kahit anong kulay nang mata meron ka. Ito lang ang masasabi ko. They’re beautiful. I think I am looking into the moon everytime I look at your eyes.” Wika nang binata.

“Kinagat ban ang langgam ang dila mo?” Biro ni Kristian sa kaibigan. Napangiti naman si Julianne sa sinabi ni Kristian. He is not a person na magsasabi nang mga matatamis na salita. Probably that is the reason why he said that. Pero ang gusto lang naman niya ay ang isipin ni Selene na hindi lang si Kristian ang pwede niyang pakatiwalaan. Dahil nandoon din siya. He is also capable of protecting her.