Poetic Justice

Intertwined Fate II

“Hanggang kailan ka mananatiling nakadagan sa ‘kin?” wika ni Hunter. Dahilan naman para tila magising ang dalaga sa pagkakatitig sa binata.

“I’m sorry.” Wika ni Selene saka mabilis na tumayo.

“Ano naman sa palagay mo ang ginagawa mo ha?” wika ni Hunter saka tumayo.

“Why are you snooping around the bushes. Ano ka isang pusa?” Asik ni Hunter. Ang kanilang hinahabol na bank robber ay ngayon ay napatumba na ni Kristian na sinundan din si Selene nang sundan nito ang bank robber.

“I was not snooping around the bushes. I was trying to catch a suspect when you pop out of nowhere.” Asik naman ni Selene. “And I am not a cat either! How dare you call me a cat. You... you... poor excuse of a man!” gigil na wika nang dalaga. Habang sa abala ang dalawa sa pag-aaway hindi nila napansin ang pagdating ni Eugene at pagkakahuli nito sa tumakas na lalaki. At dahil sa bangayan nang dalawa tila hindi rin siya napansin nang mga ito.

“You are one of them. You intentionally, distract me for that poor excuse of a guy to escape. Huh, you think I will never figure it out. I’m sorry mister, I don’t get fool that easy.” Ani Selene. SIguro nga nakatulog siya nang limang taon pero hindi naman siya isang bata para hindi malaman kung anong nangyayari.

“What? Are you insane! You are the one who distracted me. I should be the one to suspect you as their accomplish, Hard head troublemaker kid.” Wika ni Hunter sa dalaga.

“Kid? How dare you.” Inis na wika ni Selene saka galit na sinugod si Hunter upang bigyang nang isang suntok naging mabilis naman ang reflexes nang binata. Agad nitong sinalo ang kamay ni Selene. As soon as they touched bigla tila may boltahe nang kuryente ang dumaloy sa kamay nila. Sa lakas nang impact noon napaatras si Hunter at si Selene naman ay biglang nabuwal sa lupa. Bumagsak pa ang likod nito sa semento. Saka takang napatingin sa binata. Ito ang unang pagkakataong nangyari iyon. Sino ang lalaking ito. Taka siyang nakatingin lang sa binata may kulay azul na mga mata. Those eyes. Bakit parang kilala niya ang mga matang iyon? And just what happen?

“Selene!” nag-aalalang wika ni Kristian at Nilapitan ang kapatid. Iniwan niya ang walang malay na lalaki habang may posas ang mga kamay na nasa likod. Tinawagan din niya ang mga pulis para sabihin kung nasaan sila. Nakita niya ang nangyari kay Selene kaya agad siyang lumapit sa kapatid.

“I’m sorry. Are you okay?” Takang wika ni Hunter at akmang lalapit sa dalaga ngunit bigla siyang huminto dahil sa paglapit ni Kristian. Biglang natigilan si Kristian nang makita ang binata ganoon din si Hunter Hindi siya tumuloy sa paglapit nang makita si Kristian. Si Kristian naman ay hindi makapaniwala sa Nakita niya. Limang taong wala silang balita sa binata at hindi niya akalaing dito pa sila magkikita ulit.

“Gosh you are so reckless, are you hurt?” Tanong ni Kristian sa kapatid at tinulungan itong tumayo.

“Kuya.” Takang wika ni Selene. “I-I’m okay. K-kanina ka pa ba ditto?”

“So now you’ve noticed me. Are you okay?” Muling tanong nito saka pinagpag ang dumi sa damit nito. “You are reckless as ever.” Ani Kristian.

“Okay lang ako. Ang suspect?” Doong lang muling naalala ni Selene ang dahilan kung bakit siya naroon. HInahabol niya ang isang bank robber na nakatakas.

“He is there.” Wika ni Kristian at itinuro ang walang malay na lalaki. Ilang sandali pa bigla nagsidatingan ang mga pulis kasama si Rick at Ben.

“Kristian. Selene?” Takang gulat na wika ni Rick nang lumapit sa magkapatid. Nakilala agad niya si Kristian ngunit nang lumapit siya kay Kristian hindi siya makapaniwala sa Nakita. Para pa nga siyang nanakita nang multo nang makita si Selene.

“Yeah it’s me. Long time no see.” Wika nang dalaga saka ngumiti nang matamisa da binata. Napangiti naman si Rick at dahil sa labis na kasiyahan nang makita si Selene na niya napigilan ang sarili niya at agad itong niyakap. Napangiti lang si Kristian dahil sa naging reaksyon nang kaibigan. Nang makita ni Hunter Na tila okay na si Selene kasama ang kuya niya at ang iba pang kaibigan nito. Tahimik na umalis ang binata. He is not needed there.

“Hindi ko akalaing ditto pa tayo muling magkikita.” wika ni Ben. “Ginulat mo ako. Ilan taon tayong hindi nagkita tapos ito ang isasalubong mo. That’s so like you! I kinda miss this.” Nakangiting wika ni Ben na lumapit kay Kristian at Selene. Tipid namang ngumiti si Selene. Na miss din naman niya ang mga kaibigan nila. Hindi niya alam kung anong nangyari sa kanila sa loob nang limang taon ngunit masaya siyang makita ang mga ito.

“Oh, Si Ate Meggan at Kuya Julius!” biglang naalala ni Selene si Meggan alam niyang pumutok na ang panubigan nito.

“Siguro ngayon papunta na sila sa hospital. Manganganak na kasi si Meggan.” Wika ni Rick na ngumiti.

“Doon na rin kami papunta, gusto niyo bang sumama?” Tanong ni Rick.

“I’d love to.” Wika naman ni Selene. Dahil sa pagiging abala niya sa muling pagkikita nang mga dating kaibigan. Nakalimutan ni Selene ang binatang nakabangga niya.

“Tayo na.” wika ni Rick.

“Sandali----” wika ni Selene saka nilingon ang kinatatayuan ni Hunter kanina. Dahil sa pagiging abala niya na makita ang mga kaibigan Nawala sa isip niya ang binata.

“Bakit?” Tanong Kristian saka tiningnan ang tinitingnan nang kapatid niya.

“Wa-wala. Let’s go.” Anang dalaga sa kapatid niya. Wala namang sinabi si Kristian. Alam niyang Nakita niya si Hunter. Pero bakit umaakto itong hindi sila magkakilala? Nakalimutan ba sila nito sa nakalipas na limang taon? Iyon ang tanong sa isip niya ngayon. Bakit tila hindi nito kilala si Selene o ayaw lang nitong ipakitang kilala niya ang dalaga. Naguguluhan siya.