Poetic Justice

A Chance to Live

Kuya.” Mahinang wika ni Selene nang magising. Nang marinig ni Kristian ang boses nang kapatid agad siyang napatingin dito. Nasa hapag sila noon ni Julianne at nag-aalmusal. Maging ang binatang nasa tapat ni Kristian ay napatingin din sa batang nakaupo sa papag malapit sa Mesa.

“Selene.” Wika ni Kristian saka inilapag sa pinggan niya ang hawak na tinapay at nag mamadaling tumayo at lumapit sa kapatid. “How are you? Are you still in pain?” Nag-aalalang tanong ni Kristian saka naupo sa tabi nang kapatid saka ginagap ang noo nito para pakiramdaman kung mainit pa ito.

“That’s a relief. Humupa na ang lagnat mo. Tinakot mo ako.” Wika ni Kristian na tila nakahinga nang maluwag nang maramdamang hindi na mainit ang kapatid. “I’m sorry was late. I promise not to leave you again. Kahit ano pang dahilan.” Wika ni Kristian saka hinawakan ang kamay nang kapatid niya. Napansin niyang napatingin si Selene sa binatang nasa likod niya. Si Julianne naman ay napako ang tingin sa mata nang batang babae. Hindi niya magawang maalis ang mata niya sa mata nang batang babae.

“Ah. This is Julianne. He helps me. Kanya din ang bahay na ‘to.” Wika ni Kristian sa kapatid niya. Simple namang tumingin si Selene sa kapatid niya.

“What happen to you? You’re hurt. Who hurt you?” Wika nang bata saka hinawakan ang pasa ni Kristian sa gilid nang labi. Dulot iyon nang bugbog na tinamo niya sa paghabol kay Julianne noon nakaraang araw. “Did you hurt him?” tanong ni Selene saka biglang bumaling kay Julianne na may matalim na titig. Hindi naman agad nakakibo si Julianne dahil may kasalanan din naman siya kung bakit na bugbog si Kristian. Pero kung tutuusin, iniligtas naman niya ito. Kaya hindi nito kailangang tumingin sa kanya na parang gusto siya nitong tirisin nang buhay.

“Calm Down. He is a friend.” Wika Kristian sa kapatid saka ibininaling sa kanya ang tingin nang kapatid niya. “Nagsasalubong na naman yang kilay mo. Hindi mo kailangang magalit sa kanya. He helps me remember?” wika ni Kristian sa kapatid.

“But didn’t he the one who stole our bag?” wika ni Selene saka muling bumaling kay Julianne. Kahit split second lang iyon. Natatandaan niya ang mukha nang binata. She can remember every face na namakita niya. It’s a gift na gusto niyang ipagpasalamat and what’s to curse. Dahil naaalala pa niya ang mukha nang pumatay kay Chris.

Taka namang napatingin si Kristian kay Julianne. Hindi naman lingid sa kaalaman niya ang matalas na memorya ni Selene at kahit na bata pa ito. Mas marami itong naaalalang mula sa mukha, Gamit or mga sinasabi nang iba kahit split second lang nito makita or marinig. She can remember every detail na parang nirecord sa utak niya.

“He did. But he is already sorry about it. He helped me escape that’s why I was able to find you. Hindi mo kailangang magalit sa kanya Okay?” wika ni Kristian sa kapatid. Matama namang napatitig si Selene sa binatilyo. Pakiramdam naman ni Julianne tumatagos hanggang sa kaluluwa niya ang tingin nang bata. Ang mga mata niyang iyon. Cold yet you can’t avert your eyes from them. It’s feels like he is looking at a mirror. A Mirror that reflects your soul.

“Thank you.” Maya-maya ay wika ni Selene matapos ang ilang minutong pagkakatitig kay Julianne na pakiramdam nang binata gusto niyang maihi sa pantalon niya.

“W-wala naman akong ginawa.” Alangang wika ni Julianne.

“I know you’re hungry. Let’s eat before we leave, okay?” Wika ni Kristian sa kapatid saka tinulungan itong tumayo at inakay papunta sa mesa. Tinulungan ni Kristian si Selene na maupo saka nilagyan nang pagkain ang pinggan nito at ipinagtimpla nang gatas.

“Nakakatakot naman yang kapatid mo. Mukha siyang anghel pero ang mga titig niya parang gusto akong balatan nang buhay.” Pabulong na wika ni Julianne sa binata natawa lang si Kristian sa sinabi nang binata. Hindi naman ito ang unang nag komento tungkol doon. Sa mga unang nakakasalamuha ni Selene. They would normally comment like her stare is different. And if they look into her eyes, it was as if they are looking into a mirror that reflects their soul. Ganoon din naman siya. Bagay na hindi niya mabigyan nang paliwanag. Sinasabi nalang niya sa sarili niya na Selene is different.

“Naninibago ka lang.” wika ni Kristian saka naupo sa tabi ni Selene na tahimik na kumakain. Naupo din naman si Julianne. Bakit pakiramdam niya may kakaibang mangyayari ngayong nakilala niya ang dalawang ito.

“Slowly.” Wika ni Kristian na pinunasan ang gilid nang bibig nang kapatid dahil sa nagkalat na pagkain. Hindi naman niya ito masisisi, buong araw silang naglakad noon nakaraang araw. Hindi sila nakakain hanggang sa magdilim. At naiwan pa ito sa labas nag fast food. “Here, drink this.” Wika ni Kristian saka iniabot ang baso na may lamang gatas. Tahimik namang tinanggap ni Selene ang baso saka marahang ininom ang laman noon. Si Julianne na nanood sa kanila ay napapangiti lang.

“Kung hindi pa tayo magkasing gulang. Iisipin kung tatay ka niya.” Natatawang wika ni Julianne. Natigilan naman si Kristian saka napatingin kay Julianne. Saka niya naalala na simula sa mga sandaling ito. Siya na ang tatayong ama at magulang ni Selene. Hindi niya maasahan ang pamilya nang ama niya dahil mukhang inabandona na sila.

“May nasabi ba akong masama?” nag-alangang wika ni Julianne nang matigilan si Kristian.

“No.” wika ni Kristian saka bumaling kay Selene na abala parin sa pagkain. Wala siyang alam kung paano magpalaki nang isang 8 years old na bata. Hindi niya alam kung kaya ba niyang pangalagaan ang kapatid niya gayong maging siya ay tila hindi pa rin tanggap ang nangyari sa kanila.

“Kuya. Babalik ba tayo sa bahay ni Lolo?” Wika ni Selene na tumingin sa kapatid matapos ilapag ang baso.

“That--- I am not sure.” Wika ni Kristian saka inilagay ang kamay sa ulo nang kapatid niya. Paano niya sasabihing hindi sila tanggap nang mga tiyo nila.

Nabigla sila sina Julianne at Kristian nang biglang marahas na bumukas ang pinto nang bahay ni Julianne. Kasabay nang pagbukas nang pinto ang paglitaw nang lalaking may balbas kasama ang binatang bumugbog kay Kristian.

“So ikaw pala ang nagpatakas sa isang yan.” Anas nang lalaki at lumapit kay Julianne saka walang pasabing hinawakan ang kuwilyo nang damit ni Julianne. “Ang lakas nang loob mong kalabanin ako.” Wika nang lalaki at sinikmuraan si Julianne. Agad namang tumayo si Kristian at hinawakan ang kapatid niya at hinila papunta sa likod niya habang nakatingin kay Julianne na napaluhod sa sahig habang napapaubo at napahawak sa sikmura na sinuntok nang lalaki. Bumaling naman ang lalaki kay Kristian.

“Ang sama mong makatingin.” Ani to kay Kristian saka akmang lalapit

“Hayaan mo na siyang makaalis.” Ani Julianne at hinawakan ang binti nang lalaki dahilan para mapahinto ito sa paglalakad.

“Huwag kang makialam.” Anito at sinipa si Julianne. Sa lakas nang sipa nito tumama ang katawan ni Julianne sa mesa. Natuptop naman ni Selene ang bibig niya dahil sa labis na gulat at takot sabay hawak sa likod nang damit nang kuya niya.

“Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?” asik ni Kristian sa lalaki. “Bago pa ako tumawag nang pulis umalis na kayo.” Wika ni Kristian.