Poetic Justice

Gesture

Sumama si Mae sa mga lalaki pag alis sa isla, ngunit bago sila umalis sinunog niya ang bahay nila kasama ang lolo nila doon. Habang pinapanood niya ang nasusunog na bahay, nagako siyang hahanapin ang kapatid at kukunin ang kung anong dapat sa kanya. SImula nang malaman niya ang tunay napagkatao nang matanda. Ipinangako niya sa sarili na hindi niya patatawarin ang matanda dahil sa kasinungalingan nito at pagbabayarin sa ginawa nito sa kanya. Hindi siya nagsisisi na pinatay niya ang matanda, Naiinis siyang nagawa pang makatakas nang kapatid niya.

Nakarating sa isang pier sina Julianne at Kristian kasama si Roch.

“Kristian.” Wika ni Julianne at lumapit sa kaibigan. May dala itong isnag dyaryo. Sa dyaryo headlines ang nangyari sa dalawang binata sa huling misyon nito. Sa balita, ngayong araw bibigyan nang parangal ang kagitingan nang dalawang binata.

“So, they declare us dead, nang hindi man lang tayo hinahanap.” Hindi makapaniwalang wika ni Julianne habang binabasa ang balita.

“Kailangang pumunta tayo sa parangal nila para malaman nilang buhay tayo.” Wik ani Kristian.

“Hindi namna kaya lalo kang manganib kung magpapakita ka ngayon?” tanong ni Julianne.

“Habang nagtatagal ako ditto, at naniniwala silang patay na ko. Hindi ko masisiguro ang kaligtasan nang kapatid ko. Isa pa gusto kong malaman kung sino ang gustong pumatay sa kin.” Wika ni Kristian. Habang iniisip niya ang nangyari sa kanila ni Julianne sa gubat hindi mawala sa isip niya ang mga Nakita kaya lang hindi niya magawang tanungin ang kaibigan dahil ayaw niyang isipin nitong baliw siya, hindi na niya alam kung totoo ang mga Nakita niya o dala nang desperasyon niya upang makaligtas nang mga sandaling iyon.

“Pasensya na Roch kung kinailangan nating tumakas. May mga bagay pa kasi kaming dapat ayusin ditto.” Wika ni Julianne sa dalaga.

“H-huwag niyo akong alalahanin kaya ko naman ang sarili ko.” Nauutal na sagot nang dalaga.

“Hindi, Malaki ang utang na loob namin saiyo kaya naman tutulungan ka naming. Sa ngayon alam kong wala kang mapupuntahan, pwede kang sumama sa amin ni Kristian.” Wika ni Julianne.

“Masyadong malaking abala naman-----”

“Huwag mong isipin na abala ka, utang na loob naming sa iyo ang pangalawang buhay naming kaya naman dapat ibalik namin ang kabaitan mo.” Wika ni Kristian at tumayo.

“Sigurado ka bang ngayon tayo magpapakita sa kanila? Ayaw mo bang magpahinga muna tayo?” tanong ni Julianne at inalalayan ang kaibigan.

“Mas mabuting ngayon na.” wika ni Kristian.

Sa National defense headquarters, malaking quardrangel idinadaos ang pagkilala sa mga sundalong namayapa dahil sa huling misyon. Binigyan nang parangal ang mga nasawing sundalo. Kanilang pamilya ibinigay ang kanilang medal. May Inang tumanggap nang parangal para sa anak nito. At may anak na siyang tumanggap nang parangal para sa ama. Punong-puno nang emosyon ang pagdiriwang dahil sa pag-alala nang kabayanihan nang mga sundalo.

“Hindi pa patay ang kuya ko.” Wika ni Selene nang lapitan siya nang kanyang mga ito at sinabing kahit ayaw niya idedeklara nilang patay na nag binata sa harap nang maraming tao. Isa sina Julianne at Kristian sa mga kinilalang magigiting naalagad nang batas at mga nasawi sa sunog sa probinsiya kung saan nangyari ang prison break at ngayon ay bibigyan nang parangal.

“Selene.” Wika ni Aurora saka hinawakan ang balikat nang dalaga alam nilang nahihirapan parin itong tanggapin ang nangyari ngunit wala na naman silang magagawa ilang araw nang mula nang mawala ang dalawang binata at kahit naman siya gusto niyang maniwalang buhay pa si Kristian ngunit anong magagawa noon sa kanya? Pinaasa lang niya ang sarili niya.

“Selene. It’s time you------” wika ni Julius na lumapit sa dalaga. Sa kanilang lahat alam nilang si Selene ang hirap tanggapin ang nangyari lalo na at kapatid nito si Kristian.

“No.” tanggi nang dalaga. “Hindi pa siya sumisira sa pangako niya. Hindi noon lalong hindi ngayon. How can you do this? Bakit ang bilis niyong tanggapin na wala na ang kuya ko. Ni hindi manlang kayo nag effort na hanapin siya. He is your nephew in the first place. Ganoon ba kayo kaatat na mawala siya nang tuluyan sa paningin niyo?” bulals nang dalaga dahilan para magulat ang lahat nang miyembro nang task force at napatingin sa kanila. Ngayon lang nila nalaman na pamangkin nang mga heneral ang chief nila. Ni hindi nil ana tunugan. Kristian is not even mentioning it kaya nakakagulat.

“Young lady. You should calm. Dahil sa emosyon mo kaya ka nagkakapagsalita nang ganyan. Gaya nang sabi mo. Pamangkin namin si Kristian kaya bakit naming gugustuhuhing mawala siya mabigat din sa loob namin na gawin to.” Wika ni Antonio. Napatiim bagang naman ang dalaga alam niyang wala namang pakiaalam ang mga ito sa kung anong mangyari sa kuya niya. Kung may pakiaalam ang mga ito. Eh di sana hindi sila nitong hinayaang mamanuhay nang malayo sa kanila sa mahabang panahon.

“Selene.” Wika ni Hunter at lumapit. Napatingin naman ang dalaga sa binata. Nitong mga nakaraang araw. He was there for her at hindi siya nito iniwan. Wala naman itong obligasyon sa bantayan siya but he did. Hindi niya alam kung dahil ba iyon sa pakiusap nang kuya niya or the fact that she is her key to retrieving his powers hindi niya alam. Ngunit ang pananatili nito sa tabi niya ay malaking bagay para kay Selene.

“That’s enough. Resisting will not going to do any good for you. If they want to declare his death then let them be.” Wika ni Hunter.

“Pero-----”

“It doesn’t mean we agree on what they will say. We will look for your brother. You still have me. Pwede nating hanapin ang kuya mo. You know me. Wala pa akong kasong hindi na lulutas. If I can put criminals behind bars. Hindi mahirap hanapin si chief. Do you trust me?” wika nang binata saka humarap sa dalaga. Napatingin ang dalaga sa binata. Yes. How can she forget his ability. He is the angel of death, is he not?

“It’s fine.” Wika ni Hunter saka hinawakan ang kamay nang dalaga saka mahinang tinapik. Bago bumaling sa tatlong general. “You can do whatever you want. Hindi na hahadlang si Selene.” Wika nang binata. “Let’s go. Let’s fine some place to sit.” Wika nang binata at ngumiti sa dalaga.

“Wait what?” Gulat na wika ni Antonio na hindi makapaniwala sa sinabi nang binata. He is so confident at para bang kahit mataas ang ranggo nila wala itong pakiaalam.

“You can continue with your little show. Manonood lang kami. I think this will be a great show.” Sakristong wika ni Hunter saka inakay si Selene patungo sa mga upuuan. Hindi namna nakapagsalita ang mga Heneral maging ang miyembro nang task force ay nakatingin sa kanila dahil sa gulat hindi pa nga sila nakakabawi mula sa gulat nang malaman na kamag-anak ni Kristian ang mga Heneral Heto naman si Hunter at tila baliwala ang mga insignia nang General na nasa harap nila.

Nasa harap na ang limang general para ibigay sa pamilya nang nasawi ang medalya nang kagitingan para sa mga sundalo. Ito ay bilang parangal sa kanilang ginawa. Nagbigay nang hudyat si General Antonio sa mga sundalo para sa gun sallot. Ngunit, bigla na lamang napahinto ang lahat. Ang mga taong nanonood ay napatayo mula sa kinauupuan.

“This can’t be true.”singhap nang General habang nakatingin sa dalawang binatang naglalakad papalapit sa kanila. Sira ang suot nitong itim na damit at kapwa butas din ang tuhod nang pantalon.

May Benda sa kamay si Kristian habang nakahawak sa sugat sa tiyan at inaalalayan naman ni Julianne. Lahat ay nabigla sa Nakita ang dalawang binatang idineklara nilang KIA ngayon ay naglalakad papalapit sa kanila.

“Chief! Atty Julianne.” Sabay-sabay na wika nang mga miyembro nang task force at napatayo mula sa kinauupuan nang makita ang dumating. Si Selene naman ay natuptop ang bibig dahil sa gulat kasabay nang pagpatak nang luha sa mga mata. Habang si Hunter naman ay napangiti lang. masaya siyang makita ang dalawang binata. Lalo na ang grand entrance nang mga ito. hindi maitago sa mukha nang mga heneral ang labis na gulat.

“Kristian!” wika ni Aurora at tumayo mula sa kinauupuan. Labis labis ang tuwang nararamdamn niya nang makitang buhay ang binata. Agad siyang nagmadaling bumaba para makalapit sa binata. Maging si Selene ay tumayo para lapitan ang kuya niya.

“I hope I did not ruin your mood.” Wika ni Kristian sa mga tiyuhin.

“How did you------?”

“OH! I guess it’s not my time to die just yet.” Wika ni Kristian. “Puputulin ko muna ang pagsasaya niyo.” Wika ni Kristian.

“Kuya!” wika ni Selene. Bigla namang napatingin si Kristian nang marinig ang boses nang kapatid niya.

“Hey.” Wika ni Kristian saka ngumiti sa kapatid niya. Nakita niyang mugtong-mugto ang mga mata nito. Tiyak na walang tigil ang iyak nang kapatid.

“Hey easy. May sugat ako.” Wika ni Kristian na nakangiti nang biglang tumakbo papalapit sa kanya ang kapatid niya at agad siyang niyakap. “I’m here now. Sorry kung pinag-alala kita.” Wika ni Kristian at niyakap ang kapatid. Umiling naman si Selene habang tumutulo ang luha sa mata. Mabuti nalang at hindi siya nawalan nang pag-asa na babalik ang kuya niya. Hindi pa siya sumisira sa pangako niya.

“Such a cry baby.” Wika ni Kristian habang hinihimas ang likod nang kapatid saka napatingin kay Hunter na nasa likod nang kapatid.

“Thank you.” Wika ni Kristian.

“Hindi mo kailangang mag pasalamat. I know you will do the same kung ako ang nasa kalagayan mo. I am happy that you are back. Chief.”

“So am I.” wika ni Kristian saka napatingin sa kapatid.

“Hey. Pwede kanang kumalas. Baka sabihin nilang isang batang paslit ang kapatid nang isang sikat na abogado at task force guadian leader. You are clinging like a Koala.” Biro ni Kristian sa kapatid.

“No.” wika ni Selene na lalong humigpit ang hayap sa kapatid. Napangiti naman si Hunter at Julianne dahil sa tinuran nang dalaga.

“Such a stubborn kid.” Wika ni Julianne saka kinusot ang buhok nito. Napatingin naman si Hunter sa binata saka lihim na napatiim bagang. It’s a normal gesture for them that’s for sure that lumaki si Selene na kasama si Julianne but his gesture irritate him for no apparent reason.