Poetic Justice

Here and Now

“Kristian!” wika ni Aurora na huminto sa di kalayuan. Nang marinig ni Kristian ang boses ni Aurora agad siyang napalingon sa dalaga. Nakangiti ito sa kanya kahit na may mga luha sa mata nito. Kakaibang tuwa ang naramdaman ni Kristian nang masilayan ang mukha nang dalaga. Noong mga nakaraang araw, akala niya hindi na niya makikita pang muli ang dalaga. Noong nasa nasusunog na gubat sila at akala niya hindi na sila makakaligtas, labis niyang pinagsisisihan na hindi niya nasabi kay Aurora ang tunay niyang nararamdaman, Nang mga sandaling iyon din nalaman niya kung ano si Aurora sa kanya. Hindi niya ito pinoprotektahan dahil sa pangako niya sa ama nito. May nararamdaman siya sa dalaga kaya hindi siya makalayo.

Nang marinig ni Selene ang boses ni Aurora bahagya siyang kumalas sa kuya niya at nilingon ang dalaga.

“She was worried about you.” Wika ni Selene sa kapatid.

“I can see that.” Ani Kristian.

“You better make sure hindi mo na siya pakakawalan ngayon.” Wika nang dalaga. Taka namang napatingin si Kristian sa kapatid. “I may be a kid sa mga mata niyo. But I know when my brother in love.” Ngumiting wika ni Selene.

“Is that so?” tanong ni Kristian at ngumiti. Hindi siya makapaniwalang kahit ang kapatid niya napansin din ang damdaming ayaw niyang kilalanin. It was just this past few days when he realize that it was love and not out of duty na dahilan kung bakit siya nananantili sa tabi ni Aurora and why he wanted to protect her.

“You have my blessings.” Pabulong na wika ni Selene sa kapatid at pilyang ngumiti.

“Naughty kid.” Ani Kristian at kinusot ang buhok nang kapatid. Kumalas naman si Selene mula sa pagkakayakap sa kapatid niya para hayaan si Kristian na makalapit sa dalaga.

“Are you sure about this?” tanong ni Hunter na tumabi sa dalaga.

“Hindi ko naman pwedeng sarilinin ang kuya ko habang buhay. Kailangan din niyang magkaroon nang pamilya and I also have to learn how to live on my own hindi naman habang buhay naka depende at nakasandal ako sa kuya ko.”

“Kid.” Wika ni Hunter saka inilagay ang kamay sa ulo nang dalaga nilingon naman nang dalaga ang binata. Ngunit hindi ito nakatingin sa kanya bagkus kina Kristian at Aurora.

“I am still a kid in your eyes.” Mahinang wika ni Selene.

“Why? Should I look at you differently?” tanong nang binata saka nilingon siya. Nang magtama ang mga mata nila bigla niyang naramdaman ang pag-init nang pisngi niya. Pinamumulahan siya nang pisngi at ang bilis nang t***k nang puso niya. Sa lakas nang tunog noon parang gusto niyang mabingi.

“Don’t act tough Kiddo.” Wika ni Hunter saka muling ibinaling sa unahan ang tingin. Napakagat nang labi naman si Selene dahil sa disappointment. Habang si Julianne at napakuyom nang kamao habang nakatingin sa kanila. Selene is like a sister to her. Siguro he is irritated na makitang malapit ito sa binata dahil sa Kapatid ang turing niya dito. Parang pakiramdam niya inaagawan siya nang papel nang binata.

Tumakbo na si Aurora palapit sa kanya at agad siyang niyakap. Napangiti lang si Julianne dahil sa Nakita. Nagulat naman si Donya Carmela at ang iba pang naroon habang pinapanood ang ginawa nang dalaga.

“Hey.” Wika ni Kristian nangyakapin siya nang dalaga.

“I really thought you are gone. Akala ko hindi na kita ulit makikita.” Umiiyak na wika ni Aurora habang mahigpit na nakayakap sa binata.

“Pasensya na pinag-alala kita.” Ani Kristian at Inilayo nang bahagya si Aurora

“I thought you’re dead. I thought I won’t be able to tell you how I feel.”wika ni Aurora. habang mahigpit na nakahawak sa damit ni Kristian.

“Then tell me.” Wika ni Kristian.

“Dito?” wika ni Aurora na bahagyang pinamulahan. It was s relief na makitang muling ang binata. Ngunit Tama bang sabihin niya sa harap nang maraming tao ang nararamdaman niya? eh di para na din iyang ipinagsigawan ang nararamdaman niya para kay Kristian. Napatingin siya sa piligid. Ilang daang tao ang naroon at mga sundalo din. Naroon ang lola ni Kristian na hindi naman sang-ayon sa kung ano ang nararamdaman niya sa binata. Kapag natapat siya ditto e di para na rin niyang ipinasigawan sa lahat kung ano ang nararamdaman niya sa binata.

Mahabang katahimikan.

“Eheem.” Tumikhim na wika ni Kristian. “I think We should go home now. Masyado akong napagod. And I think ---” wika ni Kristian at tumalikod Ngunit bigla siyang natigilan nang hawakan ni Aurora ang dulo nang damit ni Kristian. Taka namang naptingin si Kristian sa dalaga.

“May sasabihin ka pa ba?” Tanong ni Kristian. Napakagat labi si Aurora saka tumingin nang diretso sa binata. Baka kapag hindi pa niya nasabi ngayon hindi na ulit siya magkaroon nang pagkakataon. Ngunit, handa ba siya sa magiging reaksyon ni Kristian?

“Alam mo na yun.” Mahinang wika ni Aurora. Bako magbaba nang tingin.

“Anong alam ko na?” pilyong tanong ni Kristian at inilapit ang mukha sa dalaga. Inis na tumingin si Aurora sa binata. Bakit ba nagkukunwari itong hindi alam. Gayong dati pa naman niya ipinagtapat ang nararamdaman niya sa binata.

“Uh-ho, bakit ba sa uri nang tingin mo sa kin, gusto mo akong kainin nang buhay?” biro ni Kristian.

“Mahal kita manhid.”naiilang na wika ni Aurora saka binitiwan ang damit ni Kristian. Nang hindi sumagot si Kristian. Bagkus Tumitig lang ito sa mukha nang dalaga. Biglang na dismaya si Aurora. she just declares her love for him sa harap nang napakaraming tao tapos wala manlang sagot. Hindi niya alam kung saan niya itatago ang mukha niya.

Napakuyom nang kamao si Aurora sa aktong aatras ngunit bigla siyang nagulat nang hawakan ni Kristian ang kamay niya. Taka siyang napatingin sa Binata.

Lalo pa siyang na bigla nang hawakan nito ang bewang niya at kabigin siya nito palapit. Napakurap-kurap pa ang dalaga dahil sa gulat.

“A-anong ginagawa mo?” garagal na wika ni Aurora dahil sa biglang pagkabig sa kanya ni Kristian. Nararamdaman niya ang init sa pisngi niya. Pwede na siyang matunaw sa kinatatayuan niya dahil sa labis na hiya.

“Say it Again. I want to hear it one more time.” Masuyong wika ni Kristian. Takang napatingin si Aurora sa binata. Tama ba ang naririnig niya?

“I want to hear it.”wika ni Kristian.

“Alin? Ang manhid ka? O ang Mahal kita?” mahinang wika ni Aurora. Matamis na ngiti ang sumilay sa labi nang binata. “I think I just declare how I feel about you. Wala ka bang sasabihin?” nag-alangang wika ni Aurora saka pasimpleng itinulak si Kristian ngunit lalo pa nitong hinapit ang bewang niya at kinabig papalapit.

“How do you think should I response?” wika ni Kristian at lalong humigpit ang hawak sa bewang nang dalaga.

“I know. You ----” biglang naputol na wika ni Aurora nang biglang sakupin ni Kristian ang labi niya. nanlaki pa ang mata ni Aurora dahil sa labis na gulat ngunit kusa din itong pumikit. Then she return his kisses. Napahawak pa siya sa braso nito.

Napaawang ang labi ni Selene dahil sa gulat kasabay ang pagtakip nang kamay niya sa mga mata niya dahil sa nasaksihan ngunit mabilis din niya tinaggal saka napangiti. Masaya siya para sa kuya niya at kay Aurora. Alam niyang hindi naging Madali ang lahat para sa dalawa.

“This view is not for little kid.” Wika ni Hunter saka tinakpan nang kamay niya ang mata nang dalaga.

“Hey.” Reklamo ni Selene saka tinanggal ang kamay nang binata.

“Are you happy now?” tanong ni Hunter saka nilingon ang dalaga.

“Hindi naman masamang maging masaya hindi ba? I am happy for them. They deserve to be together.” Wika ni Selene. Hindi naman sumagot si Hunter bagkus ay napatingin sa kamay niya nahawak pa din ni Selene. Agad namang binitiwan nang dalaga ang kamay niya nang mapansin na nakatingin siya doon. Lalo nalang napakuyom ang kamao ni Julianne. Hindi niya nagugustuhan ang pagiging malapit nang dalawa. At mukhang lalo pang naging malapit ang mga ito nang Nawala sila.

Lalo naming ikinagulat nanglahat ang mga eksenang nasaksihan. Ilang sandali pa, makalas na palakpakan ang narinig nila sa paligid. Lahat nang taong nasa loob nang lugar na iyon ay nagulat at syempre masaya para sa dalawa. Saka lang na realize ni Kristian na nasa harap pala sila nang maraming tao. Biglang huminto si Kristian ganoon din si Aurora saka pasimpleng lumayo sa isat-isa. Nang magkatinginan sila hindi nila maiwasang hindi mapangiti. Kinabig naman ni Kristian si Aurora at niyakap.

“Ang daming taong nanonood, nakakhiya.” Wika ni Aurora.

“I guess I can be that blunt from time to time.” Nakangiting wika ni Kristian. “Hindi mo na pwedeng bawiin ang sinabi mo. I won't allow it.” Ngumiti lang si Aurora dahil sa sinabi nang binata. Ngayong nasabi na niya ang nararamdaman niya sa binata mas magaan na ang loob niya at masaya siya dahil sa tugon nang binata. Masaya siyang bumalik na si Kristian. TAma ang desisyon niyang huwag maniwala sa balitang wala na ito. Nararamdaman niya sa puso niya na buhay pa ito at ngayon labis labis na tuwa ang nadarama niya dahil sa pagbabalik nito. Hindi na siya papayag na muling malayo sa binata.

Kung masaya ang lahat dahil sa nakitang eksena. Hindi para kay Johnny. Sa ngayon nasasaktan ang puso niya dahil sa mga nakita. Malaki ang sugat na iiwan sa puso niya. galit na umalis sa lugar na iyon ang binata. Hungkang ang pakiramdam niya. hindi niya alam kung ano ang gagawin. Hindi niya matanggap na kahit na anong gawin niya hindi siya magkakaroon nang puwang sa puso ni Aurora. Masaya siyang makitang buhay si Julianne at Kristian ngunit ang Makita si Aurora sa piling nang ibang lalaki ay ibang uasapan.