อาจเพราะเสียงที่เอ่ยถามมันสั่นพร่า คนตรงหน้าจึงเงียบไปพักใหญ่ ก่อนมือหนาที่เกาะกุมไว้จะเป็นฝ่ายพลิกกลับมาดึงมือฉันขึ้นแนบอกซ้าย ตำแหน่งหัวใจของฉันเอง...
“ความคิดเป็นอิสระ...”
“...”
“ไม่จำเป็นต้องตัดใจ ไม่ว่าเธอจะรักใครนั่นเป็นสิทธิ์ของเธอ”
ฉันเงยหน้าขึ้นมองสบสายตามั่นคงที่มองตอบมา นัยน์ตาสีรัตติกาลคู่นั้นแสนเศร้า...ราวกับว่าเขาซึมซับทุกความเจ็บร้าวเอาไว้ มือใหญ่เอื้อมมาหาฉัน ก่อนจะอ้อมไปด้านหลัง ลูบเรือนผมอ่อนนุ่มแผ่วเบา แล้วไนท์ก็ดันศีรษะฉันให้ซบลงกับอกเขา โอบวงแขนกอดฉันไว้แน่นหนา
ท...ทำไมไนท์กอดฉันล่ะ? เพื่อปลอบใจ? หรือเพื่ออะไร? แต่...แต่หัวใจฉันจะวายตายก็เพราะนายนี่ละ!
“ฉัน...” พูดออกมาแค่นั้น ไนท์ก็นิ่งไป...
ฉันหลับตาแน่น ยืนตัวแข็ง แทบกลั้นหายใจ เพื่อรอฟังคำต่อจากนั้น กระทั่งที่ไนท์ดันตัวฉันออกห่าง นัยน์ตาคู่หวานที่ก้มลงมองมา ฉายประกายประหลาดล้ำแบบที่ฉันไม่เคยเห็น
“พรีม ฉัน
