ตอนที่ : 7 อยากไปให้พ้น 3

1366 Words

ล้างจานเสร็จแล้วหญิงสาวก็ต้องนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คันเก่า ๆ ของพัชระเข้าไปในตัวอำเภอ ที่อยู่ห่างจากไร่ชาราวยี่สิบกิโลเมตร ในตัวอำเภอมีร้านเฟอร์นิเจอร์สองร้าน พัชระเลือกร้านที่เล็กกว่า พิราอรคิดว่าเขาคงไม่ได้มีเงินทองมากนักถึงได้เลือกร้านนี้ พอเดินเข้าไปในร้าน เจ้าของร้านก็รีบปรี่เข้ามาหา ผายมือเชิญให้เข้าร้านอย่างเป็นกันเอง “เฮียเตียงนอนมีแบบไหนบ้าง” พัชระถามแล้วกวาดตามองไปรอบ ๆ ร้าน ทำหน้าเหมือนไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ “เยอะเลย จะเอาแบบไหนล่ะ” เจ้าของร้านหน้าตาเหมือนคนอารมณ์ดีอยู่ตลอดถามพร้อมกับมองไปทางพิราอร สีหน้าเหมือนสงสัยว่าทำไมทั้งคู่ถึงมาด้วยกันได้ คนหนึ่งอย่างกับโจร ส่วนอีกคนก็สวยปานดารา “เอ้า จะขายเตียงหรือจะมองเมียผมกันแน่เฮีย” พัชระชักสีหน้าพร้อมทำเสียงหงุดหงิดใส่เจ้าของร้าน “เป็นผัวเมียกันหรือ แหม่ นึกว่าไม่ใช่” เจ้าของร้านทำหน้าเซ็งเหมือนคนเสียดายของ พิราอรเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ “เออสิเฮีย เลิกมองได้แล้วพาไปดูได้ยัง เตียงน่ะ” “ทางนี้ ๆ” เจ้าของร้านเดินนำหน้าทั้งคู่เข้าไปข้างในร้าน ซึ่งก็มีโกดังอยู่ด้านหลัง มีเตียงนอนหลากหลายชนิดให้เลือกสรร “เลือกกันตามสบายเลยนะ ราคามีแปะไว้ทุกเตียง เดี๋ยวขอตัวไปดูลูกค้าด้านหน้าก่อน ลูกน้องมันลาป่วยพร้อมกันสองคนเฮียเลยวุ่นอยู่นี่” “ตามสบายเลยเฮีย” พัชระโบกมือให้ จากนั้นก็พาพิราอรเดินดูเตียงแต่ละหลัง ซึ่งเขาต้องเลือกให้เหมาะกับขนาดห้องเป็นหลัก ห้องนอนของเขาไม่ได้ใหญ่มากที่พอจะใส่เตียงหกฟุตได้ เพราะจะยิ่งทำให้ห้องดูแคบไปกว่าเดิมอีก แต่หากเอาสามฟุตครึ่งเหมือนอันเก่าก็ดูไม่เหมาะที่จะนอนสองคน “อันนี้คุณอ้อนว่าไง” เขาเดินไปหยุดตรงเตียงไม้ขนาดห้าฟุต พิราอรไม่ได้สนใจเตียงแต่เธอเดินไปพลิกป้ายราคาที่คว่ำอยู่บนเตียงแทน “เก้าพันเก้าแน่ะพี่เพชร แพงไปมั้งเอาถูก ๆ แบบอันนี้ก็ได้แค่ห้าพันกว่า ๆ เอง” หญิงสาวหันไปมองเตียงเหล็กราคาถูกที่อยู่อีกด้าน “แล้วคุณอ้อนชอบแบบไหน” “ไม่ต้องมาถามอ้อนหรอก เงินของพี่เพชรเตียงก็ของพี่เพชร พี่เพชรก็เลือกเองเถอะ” “เตียงของเราต่างหากคุณอ้อน เพราะเราต้องใช้ร่วมกัน จะมาโยนให้ผมเลือกคนเดียวไม่ได้ คุณอ้อนก็ต้องช่วยเลือกด้วยสิ” พูดแล้วก็ขยับเข้าไปใกล้หญิงสาว ซึ่งพิราอรก็ถอยเท้าหนีไปด้านหลังอย่างตกใจ “แล้วแต่พี่เพชรสิ” “แล้วแต่ผมไม่ได้ คุณอ้อนจะต้องใช้มันทุกคืน อาจจะคืนละหลาย ๆ รอบ ต้องลองนั่งลองนอนดูว่าสบายตัวไหม” ไม่แค่พูดยังมองด้วยสายตาหื่นกามอีกด้วย สองเท้าก็ก้าวเข้าไปหาหญิงสาวเรื่อย ๆ “พี่เพชร พอแล้วไม่ต้องเข้ามาใกล้ ว้าย !” คนถูกผลักลงบนเตียงร้องขึ้นด้วยความตกใจ ดีที่เตียงทุกหลังมีที่นอนวางไว้แล้ว ไม่งั้นคงได้กระแทกหลังเจ็บเป็นแน่ “ไงล่ะ ของถูก ๆ กระแทกแล้วสบายตัวดีไหม” พัชระมองคนหน้างออย่างขำ ๆ ก่อนจะยื่นมือไปดึงหญิงสาวให้ลุกขึ้น “ไปลองเตียงโน้นไหมเก้าพันเก้าจะได้รู้ความแตกต่างไง” “ลองบ้าอะไรล่ะ จะซื้อเตียงไม่ได้ซื้อที่นอนด้วยนี่” หญิงสาวสะบัดหน้าหนีอย่างโกรธ ๆ ที่ถูกเขาผลักแบบไม่ทันได้ตั้งตัว “อ้าว คุณอ้อนผมจะซื้อเตียงห้าฟุตที่นอนกันสองคนได้สบายตัวไม่ต้องเบียดกันแบบเมื่อคืน ก็ต้องเปลี่ยนที่นอนใหม่ด้วยสิไม่งั้นจะนอนยังไง” “พี่เพชรมีเงินพอเหรอ” พิราอรถามออกไปตรง ๆ ซึ่งอีกคนก็ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ก่อนจะค่อย ๆ คลายออกจากกัน “ผมทำงานมาตั้งหลายปีจะไม่ให้มีเงินเก็บซื้อเตียงเลยเหรอคุณอ้อน” “อ้าว ก็ใครจะไปรู้ล่ะ” “ว่าไง ผมให้คุณอ้อนเลือกเตียงเอาไม่เกินหมื่นที่นอนก็ไม่เกินหมื่นเหมือนกันให้งบแค่นี้” “ก็บอกว่าตามใจพี่เพชรไง อ้อนไม่ถนัดเรื่องเตียง” “งั้นก็ได้ เอาอันนี้ดีกว่านุ่มดี” พูดแล้วก็ทิ้งสะโพกลงนั่งบนที่นอนจนยุบยวบแล้วลองกระแทกตัวเด้งขึ้นลงดู “โอเคอยู่นะคุณอ้อน” “พอแล้วพี่เพชร อายคนอื่นเขา” “หรืออันนี้ดี” พัชระเดินไปอีกมุมนั่งกระแทกสะโพกลงแรง ๆ เพื่อทดสอบความเด้งดึ๋งของที่นอน ส่วนพิราอรนั้นได้แต่เหลียวหันกลับไปมองทางเดิน เพราะกลัวว่าใครจะมาเห็นวิธีทดสอบคุณภาพเตียงของพัชระเข้า “คุณอ้อนมาลองด้วยกันมา” “อ้อนไม่ลองหรอก เอาอันไหนก็เอาเถอะพี่เพชร ไม่ต้องไปนั่งแบบนั้นหรอกเดี๋ยวเขาจะว่าเอา” “เขาไม่ว่าหรอก” พิราอรกลอกตามองอย่างโกรธ ๆ ถ้านั่งธรรมดาคงไม่ว่า นี่พัชระเล่นกระแทกลงแรง ๆ แล้วเด้งขึ้นสูง ๆ เตียงเขาสั่นสะเทือนไปหมด “อันนี้แหละผมว่า ไม่เกินงบด้วยเตียงไม้กับที่นอนก็โอเคดีคุณอ้อนว่าไง” พัชระมาหยุดอยู่ที่เตียงหลังหนึ่ง พร้อมกับถามความเห็นของคนใช้ร่วมกัน “อันนี้ก็ได้” เพราะไม่อยากให้เขาทดสอบความแข็งแรงของเตียงด้วยวิธีน่าอายนั่นต่อ พิราอรเลยต้องเออออห่อหมกตามไปด้วย จากนั้นทั้งคู่ก็ออกไปบอกเจ้าของร้าน พร้อมกับขอให้ส่งเตียงวันนี้เลย ซึ่งทางเจ้าของร้านก็อิดออดเล็กน้อยเนื่องจากไม่มีคนส่งให้ แต่พอพัชระบอกว่าถ้าไม่ได้วันนี้ก็ไม่เอา เจ้าของร้านเลยต้องไปติดต่อคนให้มารับจ้างขนเป็นการพิเศษ ก่อนกลับพัชระพาพิราอรเข้าไปในตลาดสดแวะซื้อของสำหรับทำกับข้าว และก็ไม่ลืมซื้อผ้าถุงให้หญิงสาวอีกห้าผืน “เอาไว้ใส่หลังอาบน้ำไงคุณอ้อน หรือจะใส่อยู่บ้านก็ได้นะสะดวกดี” “พี่เพชร !” พิราอรตีต้นแขนเขาแรง ๆ แบบคนลืมกลัว ตอนนี้คนขายก็ยืนอมยิ้มมองเธอ จนหันหน้าแดง ๆ หนีไปอีกทาง “จะเอาเสื้อคอกระเช้าด้วยไหมพ่อหนุ่มสะดวกดีเหมือนกันนะยายว่า” คนขายหยิบเสื้อคอกระเช้าบนราวให้พัชระดู “ยายโม้แล้วไม่สะดวกเลยไม่ยืดด้วย ถอดก็ยาก” พัชระแย้งแบบไม่เห็นด้วย ซึ่งคนขายก็หัวเราะอย่างชอบใจ ก่อนจะแจ้งราคาแล้วทอนเงินให้ ระหว่างทางกลับบ้านนั้นพิราอรเงียบอยู่ตลอดเวลา หญิงสาวไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา จู่ ๆ ก็ต้องตกมาเป็นเมียของคนคนนี้ คนที่แทบไม่อยู่ในความคิดของเธอเลย “จะมาทำเป็นหน้าบางไม่ได้นะคุณอ้อน ต้องยอมรับให้ได้ว่ามีไอ้เพชรเป็นผัว” เหมือนพัชระจะเข้าใจความรู้สึกของพิราอรได้เป็นอย่างดี ใจหนึ่งก็อยากกลั่นแกล้งเสียให้เข็ด “อ้อนแค่ไม่ชิน” คนด้านหลังเอ่ยเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน เพราะแรงลมตอนขี่มอเตอร์ไซค์ค่อนข้างแรง “ไม่ชินหรืออายกันแน่” เขาแค่นเสียงไม่พอใจอยู่ในลำคอ พิราอรเลยเลือกที่จะเงียบต่อไป จนกระทั่งขี่รถเข้าไปจอดอยู่หน้ากระท่อมไม้ของเขา รอไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงสิ่งที่พัชระรอคอยก็มาถึง กระท่อมไม้ ของพัชระก็ได้เตียงนอนกับที่นอนใหม่สมใจเจ้าของบ้าน แต่คนร่วมเตียงนี่สิดูหน้าซีดแล้วซีดอีกชอบกล

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more