ตอนที่ : 8 ปลดปล่อย
1457 Words
4
ปลดปล่อย
นายธีระวุฒิยังไม่อยากเจอหน้าพิราอรในยามนี้ หัวอกคนเป็นพ่อไม่รู้จะเอาหน้าไปสู้ลูกได้อย่างไร รับรู้ทุกเรื่องราวภายในบ้านมาโดยตลอด แต่ก็ไม่สามารถปกป้องลูกสาวคนที่เกิดจากความผิดพลาดได้ หากย้อนอดีตกลับไปได้เขาจะไม่ทำลายชีวิตของมณีอินทร์ จะไม่ดึงหญิงสาวเข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตที่แสนผุผังนี้เด็ดขาด
ครั้งหนึ่งนายธีระวุฒิเกือบจะทิ้งทุกอย่างที่นี่ แล้วหนีไปกับมณีอินทร์สองคน แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลก มณีอินทร์ตั้งครรภ์ได้ไม่ถึงสองเดือน นางจันทร์นิลก็ตั้งครรภ์ตามมาในเวลาไล่เลี่ยกัน นายธีระวุฒิจึงต้องเลือกที่จะรับผิดชอบแก่สองชีวิตน้อย ๆ ที่กำลังจะเกิดมา ต้องทนกับพายุที่พัดใส่จากความไม่รู้จักพอของตนเอง
“ไม่ต้องมาตีหน้ายักษ์ใส่ฉันหรอกคุณวุฒิ ถ้านังอ้อนมันไม่มาก่อเรื่องก่อน ฉันคงไม่ลงโทษมันแบบนี้หรอก” คนที่ได้ชื่อว่ามีอำนาจใหญ่สุดภายในบ้านเปรยกับสามีที่นั่งจ้องตนอยู่นานสองนาน
“นั่นลูกสาวผม คุณไม่มีสิทธิ์ไปยกให้ไอ้เพชรมัน”
“ดีแค่ไหนที่ยกให้ไอ้เพชร ถ้าฉันใจร้ายจริงป่านนี้มันคงไปเป็นเมียพวกขี้เหล้าเมายาไปแล้ว”
“คุณทำผมผิดหวังมากนะคุณจันทร์ ผมไม่เคยคิดว่าคุณจะกล้าทำแบบนี้กับอ้อน”
“คุณก็ห่วงแต่นังอ้อน ลูกรินล่ะเคยห่วงบ้างไหม เผลอนิดเดียวนังอ้อนมันมาอ่อยคุณพฤกษ์ถึงให้ห้องนอน”
“คุณก็เอาแต่ฟังความข้างเดียว”
“หลักฐานเต็มสองตาฉันนะคุณวุฒิ ห้องนอนของลูกรินไม่ใช่ห้องนอนของนังอ้อน แค่นี้คุณคิดไม่ได้รึไงว่าใครพูดจริงใครโกหก”
ในบางเรื่องนายธีระวุฒิก็ไม่สามารถแย้งภรรยาได้ จึงลุกจากโต๊ะกินข้าวเดินขึ้นบันไดไป ทั้งที่ยังไม่ได้ลงมือกินข้าวเย็นด้วยซ้ำไป
“คุณพ่อเป็นอะไรไปคะคุณแม่ทำไมหน้าบึ้งหน้างอแบบนั้น” อรินดาที่เดินสวนกับบิดาเข้ามายังโต๊ะอาหารรีบถามด้วยความสงสัย
“ก็เรื่องนังอ้อนนั่นแหละ แล้วคุณพฤกษ์ไปไหนแล้วล่ะลูก”
“ไปงานเลี้ยงบริษัทในตัวจังหวัดค่ะแม่”
“แล้วกันไปงานเลี้ยงทำไมไม่พารินด้วยล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ไม่เห็นชวนรินเลย”
“แปลกคนจริง ออกงานทั้งทีก็ไม่พาเมียไปด้วย เห็นทีกลับมาแม่จะต้องคุยให้รู้เรื่องแล้วล่ะ ทำแบบนี้กับรินได้ยังไง”
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะ ว่าแต่คุณพ่อยอมได้ไงคุณแม่เรื่องของพี่อ้อน”
“พ่อเขาไม่กล้าหือกับแม่หรอกลูกริน ก็นังอ้อนมันเข้าไปอ่อยคุณพฤกษ์ถึงให้ห้องนอนของลูกริน เรื่องนี้มันผิดเต็ม ๆ จะว่าไปแม่ก็สะใจนังอ้อนมันเหมือนกันนะ”
“สะใจทำไมคะคุณแม่” แม้อรินดาจะไม่พอใจที่มีพิราอรอยู่ร่วมบ้าน เพราะเหมือนเป็นการตอกย้ำว่าครอบครัวของเธอไม่ได้สมบูรณ์แบบเหมือนเช่นคนอื่น แต่กระนั้นก็ไม่คิดว่ามารดาจะกล้าหาสามีให้พิราอรฉบับเร็วฟ้าแลบแบบนี้
“ก็เขาลือกันไปทั้งไร่แล้วไง ว่าไอ้เพชรมันเอานังอ้อนซะเตียงหักเลย นี่เพิ่งซื้อเตียงเข้ามาใหม่ ๆ ตอนเย็นนี่ เขาเห็นรถขนเตียงเข้ามากันทั้งไร่”
“เตียงหัก !”
“ก็ใช่น่ะสิ เห็นไอ้เพชรมันเงียบ ๆ แบบนั้น หื่นกามใช่เล่นเลยนะเนี่ย”
“เตียงมันผุหรือเปล่าคะคุณแม่” คนที่ดูสุขุมและเป็นผู้ใหญ่แบบพัชระทำไมถึงได้รุนแรงถึงเพียงนั้น คิดแล้วอรินดาก็แอบขนลุกอยู่ไม่น้อย
“จะผุอะไรกัน ขนาดแม่ไปที่บ้านมันตอนเช้านะ มันยังไม่เลิกทำเรื่องอย่างว่ากันเลย นังอ้อนยังแก้ผ้านอนอยู่บนเตียงอยู่เลย” นางจันทร์นิลทั้งขำทั้งสาแก่ใจ
“จริงเหรอคะคุณแม่ พี่เพชรนี่ทำรินแปลกใจเลยนะคะ”
“ก็สันดานพวกคนงานก็แบบนี้แหละริน อย่าไปสนใจมันเลย ถือว่าเรายืมมือมันกำจัดนังอ้อนให้ออกจากบ้านหลังนี้ไปลูก รินเองก็เถอะ ดูคุณพฤกษ์ไว้หน่อยก็ดีนะ เรื่องนังอ้อนน่ะแม่ก็ไม่ค่อยแน่ใจนะว่าคุณพฤกษ์พูดจริงหรือเปล่า” คนผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชนย่อมระแคะระคายเป็นธรรมดา
“ขนาดคุณแม่ไม่แน่ใจนะคะ ยังจัดการพี่อ้อนซะอ่วมเลย ถ้าแน่ใจนี่จะขนาดไหนรินไม่อยากจะคิดเลย”
“อ้าว ก็โอกาสดี ๆ แบบนี้มันบ่อยเสียที่ไหนล่ะลูกริน”
“ค่ะคุณแม่ คุณพฤกษ์เขารักรินค่ะ รินเชื่อใจคุณพฤกษ์”
“ตอนแม่แม่ก็รักพ่อเชื่อใจพ่อเหมือนกันนะลูกริน” พูดมาถึงเรื่องนี้สองแม่ลูกก็สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา
“คิดข้าวเถอะ ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห”
“ค่ะคุณแม่”
ขณะที่สองแม่ลูกกำลังนั่งกินข้าวเย็นกันอย่างมีความสุข นายกรพฤกษ์ก็กำลังสนุกอยู่กับสาวสวยอีกคน ไม่ได้มีงานเลี้ยงในตัวจังหวัดแต่อย่างใด แต่เข้าตัวจังหวัดมาเพื่อหาความสุขส่วนตัวนั่นเอง เขาเปิดห้องแล้วเรียกสาวสวยเข้ามาบริการเป็นพิเศษ
“ทำไมวะไอ้พฤกษ์ เมียแกทำให้ไม่ถึงใจหรือยังไง ถึงต้องลากข้ามาหาน้อง ๆ เขาตั้งแต่หัววันแบบนี้” เชิงชาญเพื่อนสนิทของกรพฤกษ์กระเซ้าคนที่กำลังซุกหน้าอยู่กับอกอวบ ๆ ของสาวสวยนางหนึ่ง
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก เมื่อวานเกิดเรื่องขึ้นว่ะ ข้ากำลังจะเอาพี่เมียทำเมียอีกคน แต่แม่กับรินมาเห็นเข้าพอดี” คนพูดผงกหน้าขึ้นมาจากร่องอกของคนด้านข้าง แล้วคว้าแก้วเหล้าขึ้นกระดกลงคอ
“ตายห่าแล้วแก แล้วรอดมาได้ยังไงนี่”
“ไม่ถึงกับตายหรอก ข้าก็บอกว่าน้องอ้อนมาอ่อยข้าถึงในห้องนอนน่ะสิ”
“แล้วเขาก็เชื่อ” เชิงชาญนิ่วหน้าแบบแปลกใจ
“เออว่ะเขาเชื่อ แต่น้องอ้อนของข้านี่สิ ถูกทำโทษหนักเลยข้ารู้สึกผิดกับน้องอ้อนมาก ผิดจนไม่อยากอยู่ในบ้านหลังนั้นแล้วว่ะ” กรพฤกษ์ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะทำให้พิราอรต้องถูกไล่ออกจากบ้าน ซ้ำร้ายยังต้องตกเป็นเมียของพัชระซึ่งเป็นแค่ช่างอยู่ในไร่
“เฮ้ย เรื่องมันเป็นมายังไงวะ ทำไมต้องเครียดขนาดนี้”
“น้องอ้อนถูกยัดเยียดผัวให้น่ะสิ”
“เฮ้ย !”
“ไม่ต้องมาเฮ้ย แถมยังเป็นแค่ช่างหน้าตาโคตรจะเถื่อนในไร่อีก เสียของชะมัด”
“สงสารพี่เมียแกจริง ๆ ว่ะ แค่ถูกกดขี่ทุกวันข้าก็ว่าแย่แล้วนี่ยังต้องไปเป็นเมียพวกคนงานอีก แกนี่มันสารเลวจริง ๆ”
“เออ ถึงได้ไม่อยากอยู่บ้านนั้นตอนนี้ไง ออกมาสูดอากาศข้างนอก จะได้หายใจสะดวกบ้าง”
“เออ ๆ เอาที่แกสบายใจแล้วกัน น้อง ๆ ครับวันนี้ก็ช่วยบริการเพื่อนพี่ให้สุดฝีมือไปเลยนะ เอาให้มันลืมเมียที่บ้านไปเลย”
“ได้ค่าคุณพี่ขา” คนสวยขานตอบเสียงหวานหยด ก่อนจะหันไปคล้องคอของกรพฤกษ์แล้วโน้มลงมาจูบปากกันอย่างดูดดื่ม
ขณะที่เชิงชาญก็ใช่จะน้อยหน้า คว้าสาวหมวยสวยอึ๋มด้านข้างให้ขึ้นมานั่งอยู่บนตัก
“คุณพี่จะทำอะไรน้องคะ” สาวน้อยทำหน้าอายคล้ายคนไร้เดียงสา ทว่าบดเบียดสะโพกอวบ ๆ ลงกลางตักของเชิงชาญอยู่ตลอดเวลา คนถูกยั่วก็อมยิ้มนิดแล้วกดสะโพกของคนด้านบนให้บดเบียดกันมากยิ่งขึ้น
“วันนี้ไม่ต้องที่เตียงนะสาว ๆ โซฟานี่แหละ” เชิงชาญบอกพลางขยำแก้มก้มที่โผล่พ้นกระโปรงสั้นออกมา
“ได้ค่าคุณพี่ / ค่าคุณพี่” สองสาวก็ประสานเสียงกันหวานหยดย้อย
ช่วงเวลานี้กรพฤกษ์รู้สึกผ่อนคลายมากที่สุด เพราะหญิงบริการเหล่านี้ค่อนข้างเอาอกเอาใจเขาเก่ง ผิดกับภรรยาคนสวยที่บ้านที่เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่ตั้ง
“คนสวยคุกเข่าลง” กรพฤกษ์สั่งพลางแยกเข่าออกกว้าง แม่สาวคนงามก็รู้ว่าต้องทำอย่างไร ปลดเข็มขัดให้แล้วรูดซิปลงอย่างช้า ๆ
“คุณพี่ขาใหญ่ใช่เล่นนะคะ” พูดแล้วก็ใช้ฝ่ามือลูบงูเหลือมตัวใหญ่ภายในกางเกงผ้ายืด
“มันพร้อมจะฉกแล้วนะคนสวย”
- Writer
