บทที่ 3 ตอนที่ 1
879 Words
อาการของหล่อนดีขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับโดยมีฟักแฟงและหม่อนพยาบาลสาวสวยคอยดูแล เด็กหญิงสังเกตว่า กว่าหนึ่งสัปดาห์ในช่วงที่หล่อนป่วยหม่อนแวะเวียนมาที่ไร่เกือบทุกวัน โดยมีแทนเป็นสารถีคอยรับส่ง หล่อนรู้สึกดีเพราะดูเหมือนนายจะลืมเรื่องที่หล่อนก่อเอาไว้เสียสนิท ไม่เคยเรียกไปดุด่าเลย และดูเขาอารมณ์ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนหลายเท่าอีกด้วย กระนั้นหล่อนก็ยังหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับเขาอยู่ดี
“กลับมาแล้วเหรอเนื้อทอง...” เสียงหวานทักมาจากด้านหลัง เด็กหญิงในชุดนักเรียนชั้นประถมหันกลับไปมองในขณะที่หล่อนกำลังหิ้วกระเป๋าเดินกลับบ้านพักของตนเอง
“พี่หม่อน” เนื้อทองยิ้มร่าดีใจ รีบวิ่งไปยืนตรงหน้าหม่อนในชุดลำลองกระโปรงยาวลายลูกไม้สีขาวกับเสื้อยืดสีชมพู หล่อนมองสำรวจคนตรงหน้าด้วยความชื่นชม
“พี่หม่อนสวยจังเลยค่ะ”
“ขอบใจจ้ะ ปากหวานจริงๆ...แล้วนี่ทำไมกลับเร็วล่ะ เพิ่งจะสามโมงเองปกติโรงเรียนเลิกสี่โมงไม่ใช่เหรอจ๊ะ”
“ค่ะ...วันนี้คุณครูพารุ่นพี่ไปแข่งทักษะในตัวเมืองก็เลยได้กลับบ้านเร็ว นายไปไหนคะทำไมทิ้งพี่หม่อนไว้คนเดียว” หล่อนถามกลับ ชะเง้อมองรอบๆ ก็ไม่เห็นปรากฏเจ้าของไร่หนุ่ม
“พี่แทนไปดูลูกม้า ก็ใครไม่รู้ทำลูกม้าขาหักหลายวันแล้ว ต้องประคบประหงมกันยกใหญ่”
“อ่า...” หล่อนเม้มริมฝีปากแล้วหลบสายตาที่มองมาพร้อมรอยยิ้มจับผิด
ความสนิทสนมระหว่างพี่หม่อนของหล่อนกับนายแทนจอมโหดดูจะพัฒนาไปไกล ดูจากคำเรียกขานจากปากของหญิงสาว
“เนื้อทองหิวแล้ว...กลับบ้านก่อนนะคะ” พอถูกขุดความผิดขึ้นมาคุยหล่อนก็รีบหาทางออกทันที
“พี่เข้าครัวทำสาคูไส้หมูให้พี่แทนลองชิม ถ้าเนื้อทองหิวพี่แบ่งให้ อยากกินไหม...” หม่อนยิ้ม ในมือหล่อนหิ้วตะกร้าหวายที่มีกล่องใส่ขนมอยู่ด้านในอีกที
“แต่พี่หม่อนทำให้นายนี่คะ”
“ไม่เป็นไร ถ้าเนื้อทองหิวกินก่อนก็ได้”
“จริงเหรอคะ พี่หม่อนเนี่ยสวยแล้วยังใจดีอีก” เด็กน้อยยิ้มยิงฟันระริกระรี้เมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าของขนม รสมือของหม่อนไม่เป็นสองรองใคร เด็กกำพร้าที่อาศัยข้าวโรงครัวของไร่กินทุกวันอย่างหล่อน ไม่บ่อยนักหรอกที่ได้ลองลิ้มชิมรสของอร่อยหน้าตาแปลกๆ วันไหนหม่อนเข้าครัวแล้วหล่อนอยู่ด้วย ถือว่าเป็นลาภปากเลยทีเดียว
“ไปนั่งตรงโน้นกันดีกว่า เนื้อทองไปล้างมือก่อนนะพี่จะรอ”
“ค่ะพี่หม่อน” เนื้อทองตะเบ็งเสียงดัง แล้วรีบวิ่งนำหน้าเอากระเป๋าไปวางไว้ตรงโคนต้นไม้ที่มีการก่อซิเมนล้อมรอบโคนต้น เพื่อใช้เป็นที่นั่งพักผ่อน แล้วตรงไปยังก๊อกน้ำในแปลงผักที่อยู่ไม่ไกลกันเปิดน้ำล้างมือ ในขณะที่หม่อนเดินไปนั่งพลางเปิดตะกร้าออก หยิบกล่องขนมมาตั้งไว้บนพื้นปูน
“น่ากินจังเลยพี่หม่อน เนื้อทองไม่เกรงใจแล้วนะคะ”
“จ้า...ตามสบายเลย” หม่อนมองเด็กหญิงที่เปิดกล่องสีขาวแล้วใช้ส้อมไม้อันเล็กๆ จิ้มสาคูไส้หมูฝีมือหล่อนเข้าปากด้วยความเอ็นดู หน้าตาของขนมพื้นบ้านแบบไทยๆ วางเรียงซ้อนกันโรยหน้าด้วยกระเทียมเจียว มีผักสดใช้เป็นเครื่องเคียงอยู่รอบๆ ชวนให้ดวงตาไร้เดียงสาลุกวาวด้วยความตะกละ
“ค่อยๆ กินสิเนื้อทอง ไม่มีใครแย่งหรอก”
“มันอาหย่อย...” หล่อนตอบ ปากก็เคี้ยวขนมจนแก้มตุ่ย สาคูไส้หมูฝีมือพี่หม่อนของหล่อนนุ่มหยุ่นแถมไส้ยังแน่น พอเคี้ยวเนื้อแป้งแตกความอร่อยก็ทะลักออกมาละลายในปาก จนหล่อนไม่อาจหยุดกินได้เลย
หม่อนนั่งหัวเราะแล้วคอยลูบหลังให้เมื่อหล่อนเผลอกลืนจนติดคอ สาคูไส้หมูในกล่องขนาดไม่เล็กนักร่อยหรอลงถนัดตาในเวลาเพียงไม่นานนัก เนื้อทองก็ตักเข้าปากไม่หยุด บางครั้งก็พูดกับหม่อนไปด้วยจนหญิงสาวต้องบอกให้รับประทานเสียให้เรียบร้อยก่อน ไม่เช่นนั้นอาจสำลัก แล้วเศษอาหารจะเข้าในหลอดลมได้
“หม่อน...มาอยู่นี่เอง ฟักแฟงบอกว่าหม่อนทำสาคูไส้หมูให้พี่เหรอ” ร่างใหญ่วิ่งมายืนหายใจหอบถี่พลางเอ่ยปากถามด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้าเมื่อเห็นหญิงสาวที่เขาเพียรเฝ้ารับเฝ้าส่งนั่งอยู่ตรงโคนต้นไม้ใหญ่ หล่อนหันมายิ้มให้เขา แต่...
ด้านหลังของหล่อน มีใครบางคนที่เขาไม่เห็นในตอนแรกชะเง้อเอียงคอมองตาปริบๆ ในมือของหล่อนถือส้อมไม้อันเล็กค้างอยู่ แก้มตุ่ยเคี้ยวแล้วกลืนจนต้องโก่งคอยาว ข้างๆ ริมฝีปากมันแผล็บเต็มไปด้วยเศษกระเทียมเจียว...
“เนื้อทอง” ชายหนุ่มกัดฟันกรอดคำรามเสียงเข้มในลำคอ ใบหน้าเปื้อนยิ้มเต็มสุขเมื่อสักครู่หายวับไปพร้อมๆ กับสาคูไส้หมูชิ้นสุดท้าย...
- Writer
