นางรอง The Shadow

“ไปทางนั้นเร็ว! พวกมันอยู่ตรงนั้น!” เสียงทุ้มตะโกนก้องเพื่อบอกกล่าวแก่คนอื่นๆ ที่กำลังตามหลังมาในขณะที่ตัวเขาเองนั่งอยู่บนหลังม้าตัวใหญ่ แล้วเร่งควบด้วยความรีบร้อน             เสียงฝีเท้าของม้า...เสียงตะโกนดังโหวกเหวกไปทั่วทั้งผืนไร่ตรงส่วนที่ปลูกแก้วมังกร กลุ่มคนสองกลุ่มกำลังไล่ล่าห้ำหั่นกันอย่างไม่ยอมลดละ ในช่วงเวลาโพล้เพล้เต็มทีของวันหนึ่งในฤดูร้อน             ชายฉกรรจ์สี่ห้าคนใช้รถกระบะในการบุกรุกที่ดินเพื่อก่อเหตุร้าย และกำลังหนีสุดชีวิตให้พ้นจากอาณาเขตของ อัศเวทย์ หรือแทน...ชายหนุ่มเจ้าของไร่ที่ไหวตัวทัน และยกกำลังพลตามหลังมาติดๆ เครื่องยนต์จากกลไกที่มนุษย์สร้างขึ้นไม่ได้ช่วยให้ผู้บุกรุก ขับเคลื่อนไปได้เร็วกว่าสัตว์พาหนะอย่างม้าที่กำลังโตเต็มไวได้ บวกกับพื้นที่ซึ่งผู้เป็นเจ้าของย่อมจะได้เปรียบเหนือกว่า             “คุณแทน! ผมไม่เห็นเนื้อทองแล้ว ลูกสาวผมหายไปไหน!” ม้าหนุ่มตัวสีขาวมีคนงานวัยกลางคนควบตีคู่ขึ้นมา แล้วตะโกนถามผู้เป็นนายด้วยความกังวล             “คงอยู่ในรถ...พี่ปราชพาลูกน้องสักสองสามคนไปอีกทาง ดักหน้าพวกมันไว้จะง่ายกว่า นี่ก็ใกล้มืดเต็มที ขืนปล่อยให้พวกมันหนีพ้นเขตเราได้จะยุ่งกันไปใหญ่” ชายหนุ่มร่างสูงกำยำภายใต้เสื้อผ้าชุดทำงานบอกกับหัวหน้าคนงาน แล้วใช้แส้ตีม้าของตน เพื่อให้มันเร่งฝีเท้านำหน้าห่างทุกคนไปด้วยความรวดเร็ว             “ไอ้ก้อง! ไอ้เกริก! ไอ้ชัยตามกูมา!” ปราชหรือณปราชหันไปเรียกลูกน้องที่เหลือแล้วควบม้าเปลี่ยนเส้นทาง ลัดเลาะไปตามร่องสวนแก้วมังกรที่ขยายกิ่งก้านพันรอบเสาหลักยึดให้ต้นไม้ได้เกาะเกี่ยว หัวใจของผู้เป็นพ่อร้อนรุ่มยิ่งกว่าถูกสุมไฟ เมื่อลูกสาวคนเดียวถูกโจรที่เข้ามาขโมยของจับไปเป็นตัวประกัน             “เนื้อทองลูกพ่อ...อย่าเป็นอะไรนะลูก”   แรงกระแทกในยามรถแล่นไปด้วยความเร็วสูงทำให้ร่างเล็กถูกเหวี่ยงโคลงเคลง หล่อนรู้สึกปวดหนึบตรงขมับและเคลื่อนเ**ยนเต็มที แต่เด็กหญิงก็จำต้องอดทนไม่โวยวาย เพราะความกลัวสุดหัวใจ สองมือเล็กถูกมัดรวบไว้ด้านหน้าด้วยเชือกนอนงอตัวอยู่ตรงเบาะหลังโดยมีผู้ชายร่างใหญ่นั่งคุมเชิงอยู่ อีกคนที่นั่งเบาะหน้าข้างๆ คนขับ แต่ข้างหลังกระบะยังมีอีกสี่ห้าคนด้วยกัน             “นั่งนิ่งๆ สิวะเดี๋ยวกูจับโยนลงจากรถซะนี่” เสียงของชายร่างใหญ่ข้างๆ ขู่ เด็กน้อยวัยแปดขวบที่ขดตัวงอหลังติดเบาะอยู่ตรงมุมน้ำตาไหลเป็นทาง หล่อนไม่กล้ามองหน้าเจ้าของน้ำเสียงอันโหดเหี้ยมนั้นเท่าไหร่นัก             “ใกล้จะพ้นเขตไร่ไอ้แทนแล้ว...อีหนูนี่ถือว่าเป็นของแถมก็แล้วกัน” คนขับหัวเราะร่วน พลางเอียงหน้าใช้หางตามองหล่อนด้วยความกักขฬะ ตัวประกันสั่นงก...ความรู้สึกของหล่อนคงเกินกว่าคำว่าหวาดกลัวไปหลายขุม             “เอาจริงๆ กูก็ไม่อยากโยนมันลงไปตายบนถนนหรอกว่ะ...มึงดูสิโตมาท่าจะสวย เอาไปขายชายแดนน่าจะได้หลายบาท“             “...” น้ำเสียงสองพวกมัน แววตากักขฬะ ยิ่งทำให้เด็กสาวตัวสั่นด้วยความกลัวตั้งแต่แรกพบตัวหล่อนแล้วจับมา พวกโจรถ่อยไม่มีความรู้สึกเมตตาอาทรดั่งเช่นที่ปุถุชนควรมีแม้แต่น้อย พวกเขาเหมือนกับสัตว์ที่ไร้ซึ่งจิตสำนึก หากพ้นอาณาเขตนี้ไปและไม่มีใครตามมาทัน เท่ากับว่าหล่อนอาจไม่รอดเงื้อมมือมัจจุราชต่ำช้าเหล่านี้ได้เลย...                         “พี่! ข้างหน้า!!!” เสียงตะโกนของชายที่นั่งอยู่คุมตัวเนื้อทองดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงห้ามล้อซึ่งเกิดจากคนขับเหยียบเบรกเต็มแรงอย่างกะทันหัน ล้อรถลากไปกับพื้นดินจนตัวรถเหวี่ยงอย่างเสียหลักแล้วก็จอดนิ่งชะงัก             ดวงตาว้าวุ่นของเด็กสาวสำรวจมองเลิ่กลั่กใจจดใจจ่อแม้จะมองออกไปด้านนอกไม่ได้ก็ตาม             “ลูกพี่! ไอ้ปราชไอ้หมานายมันตามพวกเรามา”             “ทำไงดีวะ...มีปืนด้วยแม่ง”             “มันไม่กล้าทำอะไรเราหรอก มีเด็กนี่อยู่ทั้งคนอย่างมากก็แค่ขู่”             เนื้อทองกลอกตามองพลางฟังการสนทนาของทั้งสามคนเงียบๆ หล่อนมองไม่เห็นอะไรเพราะนอนราบอยู่บนเบาะ ที่แน่ๆ ได้รู้แล้วว่าบุคคลที่ถูกพูดถึงอยู่นั้นคือใคร จากความหวาดกลัวอย่างสุดแสน บัดนี้กำลังใจของหล่อนได้ฟื้นกลับคืนมาอีกครั้งแล้ว             “มัน...มันล้อมเราไว้หมดแล้ว”             “พวกมึงออกมาจากรถ! เร็วๆ เข้า!” เสียงตะโกนดังมาจากด้านนอก             “พ่อ...” เนื้อทองอุทานแผ่วเบา ไม่อยากให้พวกมันรับรู้ถึงความสัมพันธ์ของตนกับบิดาในยามนี้เพราะอาจจะยิ่งทำให้หล่อนไม่ปลอดภัย หากพวกโจรระแคะระคายว่าหล่อนไม่ใช่ลูกชาวบ้านในไร่ธรรมดา แต่เป็นลูกของคนคุมไร่ที่กำลังตะโกนขู่พวกเขาปาวๆ หล่อนอาจกลายเป็นตัวต่อรองที่มีความสำคัญมากขึ้น             “...” ไอ้คนขับยอมเปิดประตูรถ แล้วยกมือขึ้นเหนือศีรษะ             เป็นครั้งแรกที่เนื้อทองได้มองเห็นด้านนอกผ่านหน้าต่างรถที่เปิดอ้าแล้วร่างของคนขับก็ค่อยๆ แทรกตัวลงไป ชายฉกรรจ์ที่นั่งเบาะข้างคนขับ ลนลานเปิดประตูฝั่งตนตามลงไปด้วยความจำยอมท่ามกลางคนงานในไร่ที่ล้อมอยู่รอบๆ ตัวรถพร้อมอาวุธในมือ             “เด็กอยู่ไหน!!”ณปราชตะโกนถามทั้งที่แน่ใจว่าบุตรสาวนั้นคงยังถูกควบคุมตัวอยู่ในรถ             “ยุ...อยู่ข้างใน...”             “ไอ้เกริกมึงเปิดประตูรถ”             “ครับพี่ปราช” คนงานชายที่ณปราชสั่งลดปืนยาวในมือลงแล้วจ้ำอ้าวไปเปิดประตูรถด้านหลังทันที คนอื่นๆ ควบคุมเหล่าโจรทั้งหมดเอาไว้แล้วพามานั่งรวมๆ กันและยึดอาวุธทั้งหมดออกจากตัว             “โอ๊ย!!” เกริกส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บพร้อมกับร่างที่กระเด็นหงายหลังลงพื้น ทุกคนหันมอง แล้วเสียงปืนก็ดังขึ้น กระสุนพุ่งเข้าหาร่างของเกริกทันที เลือดกระฉูดตามแรงวิถีของเพชฌฆาตเหี้ยม             “ไอ้เกริก!” ณปราชตะโกนเรียกลูกน้องที่กำลังร้องโอดโอยด้วยความทรมานจากอาการบาดเจ็บแล้วกระโดดลงจากม้าไปดูทันที รู้สึกตัวเองพลาดอย่างมากที่ไม่รอบคอบไม่สำรวจให้ดีเสียก่อนว่าพรรคพวกของโจรนั้นมีกี่คนกันแน่ คิดเพียงแต่จะจับท**นให้ได้ และช่วยลูกให้รอดพ้นจากอันตรายเท่านั้น             ส่วนคนงานอื่นๆ ที่รีบจับอาวุธขึ้นเล็งไปยังรถคันเดิมอีกหน เมื่อรับรู้ถึงกลิ่นอายอันตราย             “พวกมึงถอยไป...ไม่งั้นอีเด็กนี่ไม่รอดแน่ กูเอาจริง...” ผู้ร้ายคนที่เหลือลากเนื้อทองลงจากรถพร้อมกับตน ในมือถือปืนจี้ตรงศีรษะเด็กสาวเอาไว้ด้วยความทุลักทุเล พยายามจะขึ้นไปตรงที่นั่งคนขับด้านหน้า เหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายมากขึ้นเมื่อเกิดเรื่องไม่คาดหมาย             “พ่อจ๋า...” เนื้อทองขยับริมฝีปากที่สั่นระริกเรียกหาบิดาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา สายตาของผู้เป็นพ่อที่จ้องมองมานั้นเต็มไปด้วยความห่วงหาอาวรณ์ สีหน้าเจ็บปวดเหมือนใจจะขาด             ‘อดทนไว้นะเนื้อทอง...’ ณปราชสื่อคำพูดผ่านแววตาที่เพ่งมองบุตรสาวไม่ได้ละวาง             ‘เนื้อทองรักพ่อนะ...’ หล่อนพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ แม้จะเป็นเด็กแต่เพราะถูกเลี้ยงมาโดยบิดาตามลำพังหล่อนจึงเข้มแข็งและเรียนรู้ที่จะตั้งสติได้ดีกว่าเด็กสาวในวัยเดียวกัน             กระนั้น...เด็กก็คือเด็กวันยังค่ำ จะให้เฉลียวฉลาดเอาตัวรอดได้คล่องแคล่วอย่างผู้ใหญ่นั้นคงเป็นไปไม่ได้             “กูบอกให้ถอยไปไง! แล้วห้ามพวกมึงตามมานะ ถ้ากูเห็นใครตามรถมาพวกมึงเตรียมโลงศพไว้ให้อีเด็กนี่แล้วไปรอเก็บซากได้เลย!” ผู้ร้ายตะโกนเกรี้ยวกราด มือที่ถือปืนจ่อขมับเนื้อทองเกร็งจนกล้ามเนื้อปูดนูนเป็นสัน ทุกคนหันมองณปราชรอการตัดสินใจ             หัวหน้าคนงานวัยกลางคนยกมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะ เป็นสัญญาณให้ทุกคนถอยออกห่างบริเวณนั้น เนื้อทองจึงถูกผลักดันเข้าไปในรถแล้วโจรร้ายก็ขึ้นประจำที่นั่งคนขับ ปิดประตูสตาร์ทเครื่องยนต์ทันทีไม่รีรอที่จะเอาตัวรอดแม้ว่าเพื่อนร่วมก่อการที่เหลือจะยังถูกควบคุมตัวอยู่ก็ตาม เพราะหากยังห่วงช่วยคนอื่นๆ พวกคนงานอาจตามมาสมทบมากขึ้น คราวนี้คงไม่รอดกันทั้งหมดแม้แต่ตัวเอง             “พี่ปราชเอายังไงดีเนื้อทองถูกจับไปเป็นตัวประกันแล้ว” หนึ่งในคนงานเอ่ยถามด้วยความร้อนรนเนื่องจากสนิทคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี ด้วยความผูกพันจึงต่างก็เป็นห่วงเด็กสาวกันไม่น้อยไปกว่าผู้เป็นพ่อเลย             “คุณแทนมาพอดี...เริ่มมืดแล้วด้วยเราคงต้องแจ้งตำรวจให้ช่วย” ณปราชเอ่ยขึ้นในขณะที่สายตาละจากความเสียใจเศร้าโศกมองไปยังเส้นทางที่ม้าตัวใหญ่ควบเข้ามา โดยมีนายเหนือหัวของไร่เป็นผู้ควบคุม พร้อมกับเหล่าลูกน้องอีกสองสามคน             “เป็นอย่างไรบ้างเมื่อกี้ผ่านมาพวกคนงานถูกทำร้ายบาดเจ็บหลายคน...” ชายหนุ่มร่างใหญ่บนหลังม้าเอ่ยถามณปราช พร้อมกับเล่าถึงเหตุผลที่ตนเองมาช้าให้ฟังเป็นนัยๆ             “ผมพลาดครับคุณแทน ไม่ทันระวังตัวรอดไปได้คนหนึ่ง มันพาเนื้อทองไปเป็นตัวประกันด้วยแล้วขู่ไม่ให้พวกเราตามไปไม่อย่างนั้นมันจะฆ่าเนื้อทอง”             “เลวเอ้ย...ยะ! จัดการทางนี้ด้วย รอตำรวจอยู่ทางนี้ ตำรวจกำลังมาพี่ปราชไปกับผม” เสียงทุ้มห้าวสั่งการครอบคลุมแล้วเตะสีข้างให้ม้าเคลื่อนไหวอีกครั้ง แต่เลี้ยวลัดเลาะไปยังทางร่องของแก้วมังกร ณปราชกระโดดขึ้นหลังม้าของตนเอง แล้วควบวิ่งติดตามกันไป ส่วนผู้ร้ายที่เหลือก็ถูกเหล่าคนงานล้อมควบคุมตัวเอาไว้รอเจ้าหน้าที่ตำรวจมาจัดการนำไปดำเนินคดีตามกฎหมาย