KABANATA 16
Stranded
PINAGMASDAN ko ang madilim na langit habang nahuhulog sa malalim na pag-iisip. Alas-singko na ng hapon at nasa isa kaming kainan sa La Paz. Buong araw kaming namasyal at nanguha ng mga litrato. Talagang handang-handa si Ashton dahil dala-dala niya pa ang kanyang mamahalin na camera.
Nag-uumapaw ang sayang lumulukob sa puso ko. Ganito pala ang damdamin na nababasa ko sa mga pocketbook na pinapahiram sa akin ni Caloy. Ang kilig at tuwa ay walang pagsidlan sa tuwing kasama mo ang taong mahal mo.
“Anong iniisip mo?”
Nabalik ako sa reyalidad nang dumating si Ashton mula sa pag-order ng mga pagkain namin.
“Naisip ko lang hindi kaya may kapalit ang lahat ng ito?”
Kumunot ang noo niya na tila inuudyukan akong mas linawin ang ibig kong sabihin.
“Sobra saya ko ngayon
