WHISPER'S OF A MURDERER

Chapter 3 " THE AFTERMATH "

Ang kulay-abong umaga ay sumalubong kay Nicanor Olivas sa kanyang huling araw. Ang langit ay tila nakikiramay sa bigat ng kanyang kapalaran. Sa loob ng kanyang selda, ang katahimikan ay napunit ng tunog ng mga yabag na papalapit—ang huling pagkain na kanyang kakainin ay dala na ng isang bantay.

Bantay : “Mr. Olivas, ito na po ang inyong huling almusal,” malumanay na sabi ng bantay, iniiwasan ang pagtama ng tingin sa mga mata ni Nicanor.Tinitigan niya ang simpleng pagkain sa harapan niya—tinapay, itlog, at isang tasa ng kape. Walang lasa, walang kulay, parang ang nalalabing oras ng kanyang buhay.

Habang lumalapit ang oras ng tanghali, ang paghahanda para sa kanyang eksekyusyon ay nagsimula na. Ang bawat hakbang ay tila isang mabigat na daloy ng oras na hindi na maibabalik. Ang kanyang katawan ay nilinis, ang kanyang damit ay pinalitan, ang kanyang buhok ay inahitan at ang kanyang isipan ay puno ng mga alaala at pangarap na hindi na matutupad.

Sa kanyang paglakad patungo sa silid ng eksekyusyon, ang bawat hakbang ay nag-echo sa kanyang puso. Ang pari, na naghihintay sa kanya, ay nagbigay ng isang maliit na ngiti—ang tanging liwanag sa madilim na yugtong ito.

Father Gomez : "Anak, ang Diyos ay mapagpatawad. Mayroon ka bang huling hiling o saloobin na nais mong ilabas?” tanong ng pari habang inaalalayan siya patungo sa silya elektrica.

Nanginginig ang katawan ni Nicanor, ang kanyang mga mata ay puno ng luha na hindi na niya kayang pigilan, ay bumulong,

Nicanor : “Padre, nais ko lang sanang makita ang aking pamilya sa huling sandali.”

Ang pari ay tumango,

Father Gomez : “Ipagdarasal ko na ang iyong huling sandali ay maging mapayapa, Nicanor.”

Sa isang sulok ng silid, ang telepono ay tahimik na nakaposisyon—ang huling sinag ng pag-asa. Ang mga mata ng lahat, kabilang ang panig ng akusado at tagausig, ay paminsan-minsang dumadako sa telepono, umaasang ito ay magriring anumang oras.

Tik. Tik. Tik.

Ang orasan ay nagbigay ng hudyat, sampung segundo na lamang bago mag-alas tres ng hapon.

10… 9… 8…

Ang hininga ni Nicanor ay naging mabigat, ang kanyang mga kamay ay mahigpit na nakakapit sa braso ng silya.

7… 6… 5…

Ang pari ay nagdasal ng tahimik, ang kanyang mga salita ay para sa kaluluwa ni Nicanor.

4… 3… 2…

Isang huling sulyap sa mundo, isang huling pag-asa sa awa.

1…

Ang telepono ay nanatiling tahimik, walang tawag na dumating. Ang katahimikan ay bumalot sa silid, at sa isang iglap, ay isang buhay ang muling naglaho magpakailanman.

Sa pagtatapos ng eksekyusyon, ang bigat ng katahimikan ay bumalot sa buong silid. Ang mga mata na dati’y puno ng pag-asa ay ngayon ay nagpapakita ng iba’t ibang emosyon—pangamba, kalungkutan, at sa ilan, isang hindi maipaliwanag na takot. Ang banta ni Mrs. Sylvia Olivas, na baka wakasan niya ang kanyang buhay at ng kanyang mga anak, ay nagdulot ng isang nakabibinging pangamba sa mga puso ng mga naroroon.

Ang mga reporter ay agad na nagtungo kay Atty. Manuel Miranda, umaasang makakuha ng kumpirmasyon sa mga salitang binitawan ng kanyang anak.

Reporter : “Atty. Miranda, mayroon po bang posibilidad na totohanin ni Mrs. Olivas ang kanyang mga banta?” tanong ng isang reporter, ang kanyang mikropono ay nakatutok sa nababahalang ama.

Atty. Miranda, ang kanyang mukha ay seryoso at puno ng pagod, ay tumugon, Atty. Manuel : "Ang aking anak ay may matinong pag-iisip. Ang kanyang mga sinabi ay simboliko lamang, hindi literal. Hindi kami pamilya ng mga baliw. Ang aming hustisya ay maaaring bulag, ngunit ang aking anak ay hindi.”

Ang mga araw ay lumipas na puno ng tensiyon at haka-haka. Ang mga supporter ng pamilya Olivas ay nagtipon sa labas ng kanilang tahanan, nag-aalay ng mga bulaklak at dasal, umaasang hindi magkatotoo ang kinatatakutan nila.

Ngunit sa ikatlong araw, isang balita ang kumalat na parang apoy sa buong bansa—ang mag-iinang Olivas ay natagpuang wala nang buhay sa loob ng kanilang tahanan sa Jergens Subdivision. Ang pamilya na minsan ay puno ng pag-asa at pagmamahal, ngayon ay tahimik na nakahimlay, biktima ng isang lason na hindi lamang pumatay sa kanilang katawan kundi pati na rin sa kanilang mga pangarap.

Ang bansa ay nalugmok sa pagkabigla at kalungkutan. Ang mga tanong ay umalingawngaw—paano ito nangyari? Sino ang may kagagawan? At bakit?

Ang tahanan ng mga Olivas, na minsan ay puno ng tawanan at pagmamahalan, ngayon ay nakabalot sa isang kakaibang katahimikan. Ang mga dingding na dating saksi sa masasayang alaala ay ngayon ay tila nagluluksa, ang bawat sulok ay nagtatago ng isang madilim na lihim.

Detective Leumas Nugas, kasama ang kanyang assistant na si Bhie Rambonanza Inson at ang dalawang pulis na sina Chief Inspector Marlo Aquino at Deputy Delio Agag, ay maingat na pumasok sa bahay. Ang kanilang mga hakbang ay mabigat, ang bawat isa ay may kanya-kanyang takot at pangamba sa kanilang dibdib.

Sa sala, ang mag-asawang Atty. Manuel Miranda at Cassandra Lopez Miranda ay nakaupo, ang kanilang mga mata ay walang luha—tila naubos na ang kanilang kakayahang umiyak. Ang kanilang mga mukha ay larawan ng sakit at pagkabigla, hindi makapaniwala sa trahedyang bumalot sa kanilang pamilya.

Sa notepad ni Detective Inson, nakasulat ang mga pangalan ng biktima: Mrs. Sylvia Olivas, 34; Cassy Miranda, 16; Mandy Miranda, 12; at Manuel Miranda Jr., 8. Ang bawat pangalan ay isang bigat na idinagdag sa kanyang puso.

Ang eksena sa itaas ay tila isang bangungot na hindi magisingan. Si Cassy, ang panganay na anak, ay natagpuang nakahandusay sa sahig ng kanyang kwarto, ang kanyang mga mata ay bukas ngunit walang buhay, ang kanyang mga kamay ay mahigpit na nakakapit sa isang larawan ng kanyang pamilya. Ang kanyang labi ay bahagyang nakabuka, tila may gustong sabihin ngunit hindi na niya nagawa.

Si Mandy, ang masayahing bunsong anak na babae, ay nakita sa kanyang kama, ang kanyang mga manika ay nakakalat sa paligid niya, ang kanilang mga mata ay tila nagtatanong kung bakit hindi na magigising ang kanilang munting may-ari.

Si Manuel Jr., ang bunso at pinakamamahal ng lahat, ay natagpuang nakayakap sa kanyang paboritong unan, ang kanyang mukha ay payapa ngunit maputla, isang malungkot na paalala sa kung ano ang nawala.

Ang bawat silid ay isang eksena ng kalungkutan at kawalan. Ang mga detektib ay nagpalitan ng tingin, ang kanilang mga mata ay nagtatanong—paano nangyari ito? Sino ang may kagagawan? At bakit?

Ang trahedya ay hindi lamang nagtapos sa pagkawala ng mga buhay; ito ay isang simula ng isang misteryo na kailangang malutas. Ang pamilya Olivas, na ngayon ay wala na, ay nangangailangan ng hustisya, at nasa kamay na ng mga detektib ang paghahanap ng katotohanan.