เซี่ยอีอิ่งนอนหมดสภาพหลังจากที่สมรภูมิรักสิ้นสุดลง นางเมาสุราแทบไม่มีสติสัมปชัญญะหลงเหลืออยู่เนื่องจากเป็นคนคออ่อน เสียงเล็กพูดพึมพำว่า “ข้าจะไม่เรียกท่านว่านายท่านเด็ดขาด ถึงอย่างไรก็จะไม่เรียกอย่างแน่นอน” คำสั่งของหวังอ๋องช่างไม่ได้ดั่งใจเสียจริง บุรุษองอาจที่พึงพอใจในการปรนนิบัติของสตรีจึงกดริมฝีปากลงบนกลีบปากสีอ่อนทันที แม้ว่านางจะพูดจาไม่เข้าหูเลยก็ตามที
“ถ้าเจ้าเชื่อฟังข้าบ้างก็คงจะดีมิน้อย” ร่างสูงรวบตัวโฉมงามมากอดแนบแน่น ช่วงนี้เขาว่างเว้นจากศึกใหญ่จึงมีเวลาว่างมากกว่าปกติ เสียงด้านในกระโจมเงียบลงไปแล้ว พวกองครักษ์และทหารที่อยู่ด้านนอกพากันเลิกสนใจคนที่อยู่ด้านในกลับไปสนใจหน้าที่ของตนเอง ส่วนลู่จื่อถูกเย่าหยางลากตัวให้ไปรับทราบหน้าที่ในค่ายทหารแห่งนี้
“ท่านอ๋องทรงมีรับสั่งว่าต่อไปนี้ เจ้าไม่ต้องปรนนิบัติองค์หญิงห้าอีกแล้ว แต่ต้องไปทำหน้าที่อย่างอื่นแทน” เพียงองครักษ์หนุ่มเอ่ยดัง
