ตอนที่ 6 หนูรักน้านิล
810 Words
ก่อนจะถึงเวลาเข้านอนหญิงสาวพาน้องข้าวสวยไปอาบน้ำแต่งตัว สาวน้อยสวมชุดนอนตัวน้อยลายกระต่ายสีขาวดูน่ารักมากๆ แค่จับเนื้อผ้าก็รู้แล้วว่ามันดีขนาดไหน ไม่เหมือนที่เธอซื้อให้สาวน้อยใส่ชั่วคราว
“เสื้อผ้าน้องข้าวสวยน่ารักจังเลยค่ะ ใครซื้อให้คะ”
“คุณย่าค่ะ”
“คุณย่าใส่ใจหนูมากๆเลยนะคะ”
“ข้าวสวยรักคุณย่า”
“ก๊อกๆ”
“เข้ามาได้เลยครับ”
“ฉันพาน้องข้าวสวยมาส่งค่ะ วันนี้ฉันคิดว่าน้องข้าวสวยคงจะอยากนอนกับคุณค่ะ”
“ขอบคุณครับ คุณเองก็ไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวผมดูแลน้องข้าวสวยเองครับ มาหาพ่อมาลูก”
“ค่ะ” หญิงสาวหมุนตัวเดินกลับไปพักผ่อนที่ห้องส่วนตัวของตนเอง
“คิดถึงจังเลยครับ มาครับพ่ออุ้ม” เขาอุ้มน้องข้าวสวยวางลงบนเตียงกว้าง สาวน้อยคลานเข้าไปอยู่ใต้ผ้ากอดหมอนเน่าที่ตัวเองนอนกอดทุกคืน
“ข้าวสวยรู้ไหมครับว่าพ่อเสียใจมากเลยที่ไม่ได้เจอหนูมาตั้งหลายวัน”
“...”
“ทำไมหนูถึงหายไปจากบ้านได้ล่ะลูก”
“คุณพ่อไม่ต้องการหนูแล้ว”
“ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะลูก ใครบอกกับหนูแบบนั้นลูก”
“บอกไม่ได้ค่ะ” น้องข้าวสวยส่ายหน้าไปมาเบาๆ
“ทำไมถึงบอกไม่ได้ล่ะครับ”
“ข้าวสวยกลัว ฮึกๆ ฮือ” สาวน้อยร้องไห้โฮออกมา ดูน่าสงสารมากๆ
“โอ๋ๆ พ่อไม่ถามแล้วก็ได้ลูก แต่ต่อจากนี้มีอะไรต้องบอกพ่อนะลูก ใครมาพูดอะไรข้าวสวยก็อย่าเพิ่งไปเชื่อข้าวสวยต้องคุยกับพ่อก่อนนะครับ”
“ค่ะ”
“แล้ว...น้านิลของหนูเขาเคยทำร้ายหนูไหมลูก ดุว่าอะไรแบบนี้”
“ไม่เคยค่ะ น้านิลรักข้าวสวย ข้าวสวยก็รักน้านิล” สาวน้อยตอบกลับทันที
“หืม ข้าวสวยรักน้านิลแล้วหรอครับ อืม ข้าวสวยรักน้าอังไหมครับ”
“ใช่ค่ะ น้านิลใจดี น้านิลไม่ตี ข้าวสวยไม่รักน้าอัง”
“ตี? ใครตีหนูลูกคนในบ้านใช่ไหม” สาวน้อยตอนแรกมีท่าทีลังเลไม่กล้าตอบแต่สุดท้ายก็ยอมพยักหน้าเป็นอันว่าใช่มีคนในบ้านทำร้ายลูกสาวของเขา
“เจ็บตรงไหนครับ”
“ตรงนี้ค่ะ” น้องข้าวสวยเปิดชุดนอนขึ้นชายหนุ่มก็เห็นรอยแดงจางๆ เขารู้สึกตกใจและโกรธมากที่มีคนคิดทำร้ายลูกสาวของเขา
“ไม่ใช่ฝีมือน้านิลแน่ๆนะครับ” เขาถามย้ำเพื่อความมั่นใจ
“ไม่ใช่ค่ะ” น้องข้าวสวยยืนยันหนักแน่น
“โอเคครับๆ พ่อจะจัดการกับคนที่ทำร้ายหนูเอง หนูไม่ต้องกลัวนะลูก”
“ค่ะ” เข้ากำลังคิดอะไรเพลินๆก้มลงมองบนเตียงอีกทีสาวน้อยก็หลับสนิทไปแล้ว เขาไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนทำ เขาต้องหาหลักฐานเอาผิดให้จนได้นั่นแหละ เช้าวันต่อมาหญิงสาวก็มารับน้องข้าวสวยถึงห้องของอธิป
“เข้ามาก่อนสิ”
“น้องข้าวสวยละคะ”
“กำลังล้างหน้าล้างตาน่ะ”
“โอเคค่ะ ฉันขออนุญาตเข้าไปดูแกสักหน่อยนะคะ” เธอขออนุญาตก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านในห้องนอนส่วนตัวของเขา ห้องของชายหนุ่มกว้างใหญ่มีความหรูหรากว่าห้องนอนแขกที่เธอพักอยู่หลายเท่าตัว เฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้นก็คงแพงน่าดู
“ทำไมบนตัวของน้องข้าวสวยมีร่องรอยการโดนตีล่ะครับ คุณนิลให้คำตอบผมได้ไหมครับ”
“อย่าบอกนะคะว่าคุณคิดว่าเป็นฝีมือของฉันน่ะ ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ ฉันทายาให้ลูกสาวคุณทุกวันมันถึงได้เบาบางลงบ้างอย่างที่คุณเห็น” เธอถามกลับเสียงเข้ม รู้สึกไม่ค่อยจะพอใจชายหนุ่มตรงหน้า
“ผมยังไม่ได้กล่าวหาคุณเลยอย่าเพิ่งร้อนตัวสิครับคุณนิล”
“หึ ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่ารอยแดงพวกนั้นเกิดขึ้นได้ยังไง รู้แต่ว่ามันมีตั้งแต่วันแรกที่ฉันเจอน้องข้าวสวยแล้ว เด็กตัวนิดเดียวยังกล้าจะทำร้ายได้อีกอำมหิตจริงๆ”
“ผมฝากคุณดูแลน้องข้าวสวยอย่างใกล้ชิดด้วยนะครับ”
“ค่ะ มันเป็นหน้าที่พี่เลี้ยงอย่างฉันอยู่แล้วนี่คะ”
“นั่นแหละ ผมมีเงินเดือนให้คุณอย่างงามเลยไม่ได้ให้ดูแลลูกผมฟรีๆหรอก”
“ขอบคุณค่ะ เสร็จแล้วหรอคะ”
“ค่ะ”
“ไปแต่งตัวห้องหนูดีกว่านะคะ”
“ค่ะ” สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆ
“ขอตัวก่อนนะคะ” ชายหนุ่มมองตามสองสาวไปจนสุดสายตาจากนั้นก็จัดการธุระของตนเองบ้าง การที่มีรนิดามาอยู่ในบ้านหลังเดียวกันทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเองสักเท่าไร หลังจากทานข้าวเสร็จเขาก็ออกไปทำงานทันที หญิงสาวพาน้องข้าวสวยมาอ่านหนังสือที่ห้องหนังสือหรือจะเรียกว่าห้องทำงานของชายหนุ่มก็ได้
- Writer
