ตอนที่ 7 เปิดเผยตัวตน
868 Words
“ห้องนี้หรอคะ”
“ใช่ค่ะ เข้าไปข้างในกันนะคะ”
“ได้เลยค่ะ” สองสาวจูงมือกันเดินเข้าไปด้านใน
“ว้าว หนังสือเยอะแยะเลยค่ะ” หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยเพราะนี้มันคือห้องหนังสือในฝันของใครหลายคนเลยก็ว่าได้ มีทั้งหนังสือวิชาการหนังสืออ่านเล่นและนิตยสารมากมายแต่ส่วนใหญ่ก็เกี่ยวข้องกับการทำธุรกิจ คนรวยทำอะไรก็ได้ตามที่ใจต้องการจริงๆสินะ คิดแล้วก็รู้สึกว่าโชคชะตาชั่งเล่นตลกกับชีวิตคนธรรมดาๆอย่างเธอเหลือเกินที่ต้องทำงานหัวหมุนหาเงินใช้ในแต่ละวัน ไม่ทำงานก็ไม่มีเงิน
“ใช่ค่ะ นั่นของหนู” น้องข้าวสวยชี้ไปที่ชั้นวางความสูงเท่าเอวของเธอที่ข้างในอัดแน่นไปด้วยหนังสือนิทานและหนังสือสอนพัฒนาการของเด็ก แค่ดูจากปกก็รู้แล้วว่าเนื้อหาข้างในน่าอ่านมากๆ
“ชอบเล่มไหนเลือกมาเลยค่ะเดี๋ยวน้าจะอ่านให้ฟังนะคะ” เธอเปิดโอกาสให้น้องข้าวสวยได้เลือก
“เย้ๆ” สาวน้อยดีใจยกใหญ่ คิดไม่ตกว่าจะอ่านเล่มไหนดีสุดท้ายก็หยิบเรื่องฟันผุมาอ่าน
“แมงๆน่ากลัว”
“ใช่แล้วค่ะน่ากลัวมาก มันจะมากัดกินฟันให้เป็นรูแถมยังทำให้เด็กๆมีกลิ่นปากด้วยนะคะ พูดออกมาแต่ละทีคนฟังแทบเป็นลม”
“คิกๆ”
“เรื่องจริงนะคะ เชื่อน้านิลไหมคะ”
“เชื่อสิคะ”
“เพราะฉะนั้นน้องข้าวสวยต้องทำยังไงคะ”
“ข้าวสวยต้องแปรงๆฟันค่า”
“เก่งมากค่ะ ถ้าเราทำความสะอาดฟันเป็นประจำฟันของเราก็จะสวยไม่มีแมงมากินฟันแน่นอนค่ะ” ระหว่างที่เธอกำลังเล่านิทานให้หนูน้อยฟังอย่างออกรส อังวราก็เดินเข้ามาขัดจังหวะเธอ ทำให้เธอต้องเงียบเสียงลง หนูน้อยกลัวอังวรามากจึงมาหลบอยู่ด้านหลังเธอ
“ไม่ต้องกลัวนะคะอยู่กับน้าไม่มีใครทำอะไรหนูได้แน่นอน” สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆ
“แกกล้าดียังไงถึงได้เข้ามาในห้องนี้โดยไม่ได้รับอนุญาต รู้ไหมว่ามันคือห้องส่วนตัวของพี่อธิปนะ” อังวราถามหญิงสาวเสียงดังด้วยความไม่พอใจอย่างชัดเจน เวลานี้พี่อธิปของเธอไม่อยู่เธอไม่จำเป็นต้องเสแสร้งแกล้งเป็นคนดีอีกต่อไป
“ก็ไม่เห็นต้องกล้าดีนะคะแค่เปิดประตูเข้ามาก็ได้แล้ว อีกอย่างคุณคงลืมไปว่าลูกสาวของเจ้าของบ้านก็อยู่ตรงนี้ทั้งคน ดูสิคะที่ชั้นนั้นมีแต่ของน้องข้าวสวยทั้งนั้นไม่ใช่ของคุณอธิปสักหน่อย”
“แก! อย่ามายอกย้อนฉันนะ แกเป็นแค่ลูกจ้างอย่ามาสะเออะเทียบกับฉัน”
“ฉันก็ไม่เอาตัวเองไปเทียบกับคนอย่างคุณหรอกค่ะเพราะว่าฉันรู้ตัวว่าเป็นคนดีพอไม่ใช่คนเสแสร้งแกล้งทำ”
“แก แก กรี๊ดด” อิ่มได้ยินเสียงกรี๊ดของอังวราจึงรีบวิ่งมาดูเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นคะคุณอัง” อิ่มรีบร้อนถามออกไปทันที
“ฉันเกลียดนังนี่ คอยดูเถอะฉันจะให้คุณแม่ไล่แกออกให้ได้ คอยดู หึ”
“ฉันจะออกก็ต่อเมื่อคุณอธิปไล่ฉันออกเท่านั้นค่ะคนอื่นฉันขอไม่ฟัง” เสียงที่ทั้งสองคนพูดคุยโวกเวกโวยวายดังเสียจนคุณหญิงต้องมาดูเอง
“เธอนี่มันถือดีมาจากไหนนะถึงไม่คิดจะฟังคำสั่งคนอื่นแม้กระทั่งฉันงั้นสิ” คุณหญิงถาม รนิดาเสียงเย็น ไม่พอใจเอามากๆที่หญิงสาวไม่ไว้หน้าตน
“ขอประทานโทษค่ะหนูไม่ได้จะถือดีแบบนี้ หนูเพียงแค่อยากจะอยู่ดูแลน้องข้าวสวยให้ดีที่สุด คนที่มาหาเรื่องดิฉันคือคุณอังวราตั้งหาก”
“ไม่จริงนะคะคุณแม่อังจะหาเรื่องไปทำไมกัน”
“หึ ปล่อยหล่อนไปเถอะลูกเราไปข้างนอกกันดีกว่าในเมื่อมีคนดูแลหลานฉันดีขนาดนี้ แต่ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับหลานฉันอีกเธอรู้ตัวนะว่าจะเจอกับอะไร”
“ดิฉันทราบค่ะ”
“ไปกันเถอะลูกหนูอัง ย่าไปข้างนอกก่อนนะคะข้าวสวย” ประโยคหลังคุณย่าหันไปบอกหลานสาว สาวน้อยพยักหงึกๆรับรู้
“ก็ได้ค่ะ อังอยากให้พี่อธิปพิจารณาเรื่องพี่เลี้ยงเสียใหม่” อังวราหน้างอที่แม้กระทั่งมารดาของชายหนุ่มก็ยังไม่สามารถจัดการแม่หล่อนคนนี้ไม่ได้
“ข้าวสวยอยากให้น้านิลดูแลค่ะคุณย่า” สาวน้อยกลัวจะเสียน้านิลคนสวยไปรีบหันไปออดอ้อนคนเป็นย่า
“จ้ะๆ ย่าก็ให้น้านิลของหนูดูแลหนูอยู่นี่ลูก โอเคไหมคะ”
“ค่ะ” เมื่อทั้งสองคนเดินจากไปแล้วเธอก็หันกลับมาพูดคุยกับสาวน้อยต่อ
“ไม่ต้องกลัวยัยแม่มดนั่นหรอกนะคะตราบใดที่ยังมีน้านิลอยู่ตรงนี้”
“น้านิลเก่ง” สาวน้อยตอบกลับยิ้มๆ ไม่เคยมีใครทำให้แม่มดกรี๊ดได้เลย น้านิลสุดยอดมากๆเลย
“มาอ่านต่อดีกว่านะคะ”
“ค่ะ”
- Writer
