ตอนที่ 5 ย้ายบ้าน
953 Words
หญิงสาวเก็บข้าวของเครื่องใช้ของตนเองและสาวน้อยเสร็จเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เช้านี้เลยสามารถออกเดินทางได้ทันทีหลังจากที่รับประทานมื้อเช้าแสนอร่อยกันเรียบร้อย ด้านชายหนุ่มทานอะไรไม่ลงจิตใจว้าวุ่นไปหมดว่าเมื่อไรหญิงสาวจะพาลูกสาวของตนมาส่งที่บ้าน รถแท็กซี่ขับมาจอดที่หน้าคฤหาสน์หลังงาม เธอจ่ายค่าโดยสารเสร็จเรียบร้อย รถแท็กซี่ก็ขับออกไปทันที จากนั้นก็เดินไปกดออดที่หน้าประตู
“มากันแล้วแน่ๆเลยครับคุณอธิป”
“รีบไปเปิดประตูเร็วเข้า” ชายหนุ่มตื่นเต้นมากที่จะได้เจอลูกสาวตัวน้อยแล้ว
“ครับๆ” ชายหนุ่มรีบเดินสาวเท้าเข้าไปหาลูกสาวทันที เมื่อได้พบหน้าลูกสาวก็พบว่าโลกนี้มันสดใสกว่าเดิมมากหลายร้อยเท่า
“น้องข้าวสวยมาหาพ่อเร็วลูก” น้องข้าวสวยกำลังจะเดินไปหาคนเป็นพ่อแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่ออังวราเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆชายหนุ่ม สาวน้อยเลือกที่จะหลบอยู่ด้านหลังรนิดาแทนเพราะความกลัวในใจ
“ข้าวสวยลูก!” คุณย่าเรียกหลานสาวเสียงดัง น้องข้าวสวยเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มออกมาเต็มใบหน้า
“คุณย่าขา” น้องข้าวสวยวิ่งเข้าไปกอดคุณย่าแทน นั่นทำให้ชายหนุ่มหน้าเสีย นึกน้อยใจทำไมลูกไม่วิ่งเข้ามาหาบ้าง
“ย่าคิดถึงหนูจังเลยลูก หนูเป็นยังไงบ้างคะได้ทานข้าวทุกมื้อหรือเปล่าคะ ตอนนี้หนูหิวอะไรไหม” ดูจากการแต่งตัวของผู้หญิงตรงหน้าก็รู้แล้วว่าเป็นพวกไม่มีอันจะกิน หล่อนกลัวว่าเวลาที่ผ่านมาหลานสาวจะต้องไปตกระกำลำบากมา
“ทานแล้วค่ะ อร่อยมากเลยค่ะ น้านิลทำกับข้าวอร่อยที่สุดเลยค่ะ”
“อร่อยกว่านมอีกหรอคะคุณหนู” แม่นมถามยิ้มๆ วันนั้นเธอแค่เผลอออกไปซื้อของกลับมาคุณหนูก็หายตัวไปเสียแล้ว
“ใช่ค่ะ” สาวน้อยตอบกลับอย่างไม่คิดจะโกหก แม่นมขำออกมาเบาๆ
“เอาล่ะๆเข้าบ้านกันเถอะแดดเริ่มแรงแล้ว ไปคุยกันต่อในบ้านเถอะ” เธอมองเห็นลูกชายมองหน้าหลานสาวตาละห้อยจึงรีบให้ทุกคนเข้าบ้าน เมื่อเข้ามาในห้องนั่งเล่นชายหนุ่มก็เรียกหาลูกสาวอีกครั้งคราวนี้สาวน้อยยอมเดินเข้าไปหา เขากอดลูกสาวไว้แนบแน่นราวกับว่ากลัวลูกสาวจะหายตัวไปอีกครั้งหนึ่ง
“พ่อคิดถึงข้าวสวยนะครับ พ่อนอนไม่หลับเลยพ่ออยากเจอข้าวสวยทุกวัน”
“จริงหรอคะ”
“จริงสิครับ ข้าวสวยคิดถึงพ่อไหมครับ”
“คิดถึงค่ะ” แม้จะตอบเสียงเบาแต่เขาได้ยินคำตอบชัดเจน
“น่ารักที่สุด ฟอด ผมจัดห้องให้คุณเรียบร้อยแล้วนะครับ” เขาก้มไปหอมแก้มสาวน้อยจากนั้นก็หันไปคุยกับรนิดา
“น้านิลจะอยู่กับข้าวสวยด้วยนะคะ”
“ครับ น้านิลของหนูจะนอนอยู่ห้องข้างๆหนูนะครับ”
“ค่ะ”
“เธอเอาของไปเก็บก่อนเถอะ อิ่มพาเขาไปหน่อย” มารดาของชายหนุ่มรีบจัดแจง
“ได้ค่ะคุณท่าน”
“หนูไปด้วยค่ะ” สาวน้อยรีบขยับเข้าไปหาหญิงสาวทันทีเหมือนกลัวว่าเธอจะหายตัวไป
“ค่ะ ไปด้วยกันดีกว่าเนาะ” รนิดาตอบตกลงแล้วก็พากันขึ้นไปยังชั้นบน
“ค่ะ” ชายหนุ่มทำท่าจะเดินตามแต่ถูกคนเป็นแม่รั้งเอาไว้เสียก่อน
“ลูกไปตกลงอะไรกับผู้หญิงคนนั้นบ้าง แม่ไม่ไว้ใจเลยจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นต้องคิดจะจับลูกแน่ๆ”
“คุณแม่คิดเหมือนอังเลยค่ะ ไม่น่าไว้ใจจริงๆ” ในใจของหญิงสาวแอบริษยารนิดาตรงที่ว่ารนิดานั้นตอนนี้เป็นต่อเพราะมีสาวน้อยอยู่ข้างกาย อยากได้อะไรพี่อธิปของเธอก็คงยอมให้ทุกอย่าง
“เธออยากมาเป็นพี่เลี้ยงน้องข้าวสวยครับ แน่นอนว่าผมไม่ได้ให้เธอทำฟรีผมมีค่าจ้างให้เธอครับ”
“แค่ลูกจ้างคนนึง อย่าให้หล่อนมาล้ำเส้นลูกได้ล่ะ”
“ครับ”
“จบเรื่องแยกย้ายกันไปพักผ่อนเถอะ หนูอังไปที่ห้องแม่เถอะลูกแม่มีของฝากมาให้ด้วย”
“จริงหรอคะ คุณแม่น่ารักที่สุดเลย” สองสาวต่างวัยพากันจูงมือขึ้นไปยังชั้นสองของคฤหาสน์ ชายหนุ่มแอบเดินตามลูกสาวขึ้นไปด้านบน ก่อนหน้านี้น้องข้าวสวยเป็นเด็กพูดน้อยเข้ากับคนอื่นได้ยากมากแต่ตอนนี้กับพูดเก่ง คิดอย่างไรก็พูดคุยกับหญิงสาวอย่างไม่ปิดบัง
“ต้องการอะไรบอกป้าได้เลยนะคะคุณพี่เลี้ยง”
“ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นป้าขอตัวก่อนค่ะ”
“หนูอยากนอนกอดน้านิลค่ะ”
“น้าจะส่งหนูเข้านอนทุกคืนเลยดีไหมคะ แต่ถ้าคืนไหนอยากมานอนด้วยกันก็มานอนได้เลยค่ะ”
“จริงนะคะ” สาวน้อยถามย้ำ
“จริงสิคะ ฟอดด”
“คิกๆ” สองสาวพูดคุยกันกระหนุงกระหนิงเขากลายเป็นคนนอกไปเลยทันที
“อะแฮ่มๆ”
“คุณพ่อ!”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ผมแค่จะมาถามว่ามีอะไรขาดเหลือไหม”
“ฉันยังไม่ต้องการอะไรเพิ่มหรอกค่ะ”
“คืนนี้นอนกับพ่อไหมลูก”
“แล้วน้าอังละคะ”
“เกี่ยวอะไรกับน้าอังละครับ หืม” เขาถามกลับด้วยความสงสัย
“น้าอังนอนห้องเดียวกับคุณพ่อ”
“ใครบอกหนูคะ พ่อกับน้าอังเราไม่ได้นอนห้องเดียวกันนะลูก”
“จริงหรอคะ”
“จริงสิครับ”
“งั้นข้าวสวยจะนอนกับคุณพ่อค่ะ”
“จริงนะลูก” สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆ
- Writer
