ตอนที่ 4 ขอโทษ
834 Words
ณ คฤหาสน์ของชายหนุ่ม
หลังจากที่เขาพูดคุยกับรนิดาเสร็จแล้วก็ตรงกลับบ้านทันที ชายหนุ่มให้สาวใช้จัดแจงห้องพักที่อยู่ติดกับห้องของลูกสาวทันที คนในบ้านรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมากแต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามจนกระทั่งอังวราเอ่ยถามออกไป
“ทำความสะอาดให้เรียบร้อยล่ะ”
“ได้ค่ะ”
“อธิปคะทำไมต้องจัดห้องด้วยละคะ น้องข้าวสวยแกก็อยู่ห้องเดิมของแกได้นี่คะ”
“เพราะผมไม่ได้จัดให้ข้าวสวยไงล่ะครับ”
“แล้วคุณจัดให้ใครคะ ผู้หญิงหรือผู้ชายคะ” หญิงสาวถามกลับด้วยความร้อนรน
“ผู้หญิงครับ”
“นี่คุณจะให้ใครเข้ามาอยู่โดยที่ไม่ปรึกษาอังเลยหรอคะ อังเป็นคู่หมั้นของคุณนะคะ” อังวราตอบกลับชายหนุ่มน้ำเสียงท่าทางน้อยอกน้อยใจ เขาไม่เคยนึกถึงใจเธอเลยสินะ
“แต่ที่นี่คือบ้านของผมไงครับ ผมมีสิทธิ์จะให้ใครย้ายเข้ามาหรือย้ายออกไปก็ได้” คำตอบของชายหนุ่มทำให้เธอพูดอะไรไม่ออกเลย เธอได้แต่อยู่เงียบๆเขาไม่ได้สนใจเธออีกเพราะชายหนุ่มมัวแต่จัดห้องให้กับรนิดา อังวราจึงเดินหนีลงไปข้างล่างแล้วก็เจอกับมารดาของชายหนุ่ม
“คุณแม่ สวัสดีค่ะคุณแม่คุณแม่กลับมาแล้ว” เธอทักทายท่านด้วยความดีใจ
“เป็นไงบ้างจ๊ะหนูอัง แม่ไม่อยากจะเชื่อว่าน้องข้าวสวยจะคาดสายตาของหนูกับทุกคนในบ้านไปได้อย่างนี้นะ” คำถามมารดาของชายหนุ่มมีแววตำหนิไว้อยู่ เธอแสร้งทำเป็นหน้าเศร้าขยับเข้าไปใกล้
“อังต้องกราบขอโทษจริงๆค่ะ เป็นความผิดของใครก็ชั่งแต่ให้เอาความผิดนั้นมาลงที่อังได้เลยค่ะ อังขอโทษนะคะอังสัญญาว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกแน่นอนค่ะคุณแม่”
“เฮ้อ หนูอังนี่แสนดีจริงๆ เอาเถอะๆในเมื่อหลานสาวแม่กลับมาปลอดภัยแม่ก็ดีใจแล้ว คุณพ่อเขาก็เหมือนกัน”
“คุณแม่คะ ผู้หญิงคนที่น้องข้าวสวยไปอยู่ด้วยกำลังจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ค่ะ”
“ว่าไงนะลูก จะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะ”
“เป็นเรื่องจริงค่ะ คุณแม่ลองถามพี่อธิปสิคะ”
“ได้ลูกได้แม่จะถามให้รู้เรื่องเอง”
“ตาอธิป”
“คุณแม่” เขาเดินเข้าไปสวมกอดมารดาทันที
“ผมกำลังจะได้เจอลูกแล้วครับ ผมจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว” น้ำเสียงของชายหนุ่มบอกมารดาออกไปสั่นเครือ คนเป็นแม่รีบปลอบประโลมทันที ท่านเข้าใจความรู้สึกของลูกชายดีกว่าใคร
“ไม่เป็นไรนะลูกไม่เป็นไรไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วนะลูก ว่าแต่น้องข้าวสวยล่ะลูกอยู่ไหน อยู่ที่ห้องนอนแกใช่ไหม”
“ไม่ใช่ครับแม่ เธอจะพาหลานสาวของคุณแม่มาหาพวกเราพรุ่งนี้ครับ”
“ทำไมล่ะ” ท่านถามกลับด้วยความไม่เข้าใจ เพราะเหตุใดถึงต้องมาพรุ่งนี้ มาวันนี้เลยก็ได้นี่ขนาดหล่อนเองยังรีบบินมาจากต่างประเทศได้เลย
“จะยังไงก็ชั่งเขาเถอะครับขอให้พรุ่งนี้ผมได้เจอลูกก็พอแล้ว”
“โอเคจ้ะ ขอให้รู้ว่าแม่อยู่ข้างลูกเสมอนะ ผู้หญิงคนนั้นต้องการอะไรก็ให้หล่อนไปซะจะได้จบๆเรื่อง”
“ขอบคุณครับ”
เมื่อหญิงสาวกลับมาถึงบ้านพักสาวน้อยก็ถามถึงคนเป็นพ่อทันที ลึกๆแล้วน้องข้าวสวยคิดถึงคนเป็นพ่อมากๆ
“คุณพ่อเขาไม่ได้ไม่ต้องการหนูนะคะเพียงแต่ว่าหนูโดนแม่มดใจร้ายแกล้ง”
“จะ จริงหรอคะ”
“จริงสิคะไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่ต้องการลูกหรอกนะคะ โดยเฉพาะสาวน้อยที่น่ารักขนาดนี้น่ะ” น้องข้าวสวยตัวขาว แก้มเป็นสีชมพู หน้าตาเหมือนตุ๊กตาแบบนี้ใครเห็นก็ต้องตกหลุมรักกันทั้งนั้นแหละ เมื่อรู้ดังนั้นสาวน้อยก็ยิ้มเต็มใบหน้ากระโดดกอดหญิงสาวเอาไว้แน่น
“เราจะไปหาคุณพ่อของหนูพรุ่งนี้นะคะ”
“ค่ะ ตะ แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไรคะ”
“ข้าวสวยอยากอยู่กับน้านิลด้วย” สาวน้อยถามออกไปหน้างอ
“ฮ่าๆ แน่นอนสิคะน้านิลไม่ปล่อยให้ข้าวสวยไปอยู่คนเดียวหรอก ถ้าเป็นอย่างนั้นคงถูกแกล้งอีก น้านิลจะไปอยู่กับข้าวสวยค่ะ”
“จริงหรอคะ”
“จริงสิคะ น้านิลจะไปเป็นพี่เลี้ยงของน้องข้าวสวย อยู่กับน้องข้าวสวยทุกวันเลย”
“เย้ๆๆ ดีจังเลยค่ะ” หญิงสาวเมื่อตัดสินใจดีแล้วหล่อนก็ไปลาออกจากที่ทำงานเดิม ทุกคนต่างเสียดายที่ต้องเสียพนักงานดีเด่นอย่างเธอไป เธอเองก็นึกเสียดายแต่เธอเสียดายอนาคตที่สดใสของหนูน้อยข้างกายที่กำลังนอนหลับตาพริ้มข้างกันมากกว่า ไม่รู้อะไรดลใจเหมือนกันให้เธอรักและอยากดูแลสาวน้อยคนนี้
- Writer
