“โอ้ย! ฉันเจ็บนะ”
รินนาราร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อแขนเล็กของเธอถูกมือใหญ่บีบรัดแน่นจนรู้สึกเหมือนกระดูกจะแตกออกเป็นชิ้นๆ
“เจ็บสิดี จะได้รู้ว่าไม่ควรท้าทายผม”
สิงหนาทคำรามเสียงต่ำ ฉุดกระชากร่างบางมาหยุดอยู่ตรงหน้าทุกคนซึ่งกำลังยืนก้มหน้าสำนึกผิดที่ปล่อยให้รินนาราหนีไปได้ ไม้เว้นแม้กระทั่งลำดวน
“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าปล่อยให้เธอหนีไปได้”
เสียงตะคอกถามของผู้เป็นนายทำให้คนทำงานพลาดทั้งหลายถึงกับสะดุ้งไปตามๆ กัน ก่อนที่แต่ละคนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองไม่รู้จะหาคำแก้ตัวยังไงดี
“เอ่อ…คือเรา…”
แต่ก่อนที่จะมีใครบางคนอ้าปากแก้ตัว เสียงเข้มห้วนก็สวนขึ้นมาเสียก่อน
“ฉันไม่ต้องการฟังคำแก้ตัวอะไรทั้งนั้น เพราะฉันบอกไปแล้วว่าถ้าใครปล่อยให้เธอหนีไปได้ ฉันจะคิดบัญชีกับทุกคน”
สิงหนาทไม่เปิดโอกาสให้คนผิดได้แก้ตัว เพราะตอนนี้เขารู้สึกโมโหจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้ เขาหันมาทางลูกน้องคนสนิทพร้อมก
