รินนาราที่สะอื้นจนเผลอหลับไปสะดุ้งตื่นในเช้าวันใหม่แล้วก็พบว่าตัวเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดเปลือยเปล่าของคนตัวใหญ่ ขณะที่ร่างกายของเธอนั้นมีเพียงผ้าห่มผืนบางห่อหุ้มกายไว้เช่นกัน ส่วนเสื้อผ้านั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะมันถูกเขาฉีกทิ้งไปจนแทบจะนำกลับมาสวมใส่ไม่ได้อีกแล้ว
“ออกไปไกลๆ ฉันเกลียดคุณ”
มือเล็กผลักอกแกร่งออกห่างด้วยท่าทางรังเกียจ ยิ่งนึกถึงความป่าเถื่อนรุนแรงที่เขาทำกับเธอเมื่อคืนก็ยิ่งไม่อยากอยู่ใกล้ ทว่าสิงหนาท กลับไม่ยอมให้เธอถอยหนีไปง่ายๆ เขาใช้ลำแขนแข็งแรงตวัดโอบเอวคอดกระชับให้กลับมาประชิดตัวเองอีกครั้งอย่างรวดเร็วเช่นกัน
“ผัวทั้งคนจะไล่ให้ไปไหนล่ะ”
“คุณไม่ใช่ผัวฉัน”
“ไม่ใช่ผัวแล้วไอ้ที่ทำกันเมื่อคืนจะให้เรียกว่าอะไร หรือว่าเคยทำกับผู้ชายคนอื่นไปทั่วจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว”
‘ปากหมาอีกแล้วเรา’
เพราะความปากไว ปากร้ายติดเป็นนิสัยทำให้สิงหนาทไม่อาจความคุมอารมณ์โมโหได้เวลาที่โดนกร
