ตอนที่ 5 วันแห่งการเปลี่ยนแปลง
1078 Words
เจ้าสัวครุ่นคิดนี่ถือเป็นการดีเขาไม่อยากให้หลุดมือเลย ในเมื่อทุกอย่างลงเอยเช่นนี้ ดีแล้วหนทางนี้คงทำให้ลูกสาวดีขึ้นไม่กลายเป็นขี้ปากใครด้วย
“ธีร์คอยจับตาดูให้ดี อย่าให้ยัยเมไปกับใครนอกจากกันตธรเข้าใจไหม!”
“เข้าใจครับ”
“คืบหน้ายังไงรายงานฉันด่วน”
“ได้ครับคุณท่าน”
ธีร์วางสายจากเจ้านายแล้วทอดสายตามองหญิงสาวผู้เปรียบเสมือนเพื่อนและเจ้านาย คนอย่างเขาไม่มีอะไรเทียบเคียงได้ ที่ทำได้คือการมองเธออยู่ห่างๆ ในฐานะลูกจ้างเท่านั้น ไม่ว่านายท่านจะใช้อะไรหากมันเป็นหนทางทำให้คุณหนูได้รับสิ่งดีๆ เขายินดี
นภดลยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อสำรวจ ดูเหมือนสาวสวยที่ตนหมายปองจะเมาหลับเสียแล้ว
“สงสัยจะเมาแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งคุณเมเอง”นภดลอาสา
กันตธรชำเลืองมองร่างบางเวลานี้กำลังซบไหล่หลับด้วยรอยยิ้ม นิ้วชี้ของเขาจิ้มลงตรงหน้าผากดันให้ออกห่างแต่ดูเหมือนคนตัวเล็กไม่ยินยอม ยังคงโหยหาไหล่อันแสนสบาย
“ว่าไงธร ฉันจะไปส่งคุณเมให้เอง แกไปส่งอิงสิ”นภดลย้ำคำเดิมอีก
“ไม่ต้องมาอาสาเป็นคนดีเลยไอ้ดล นิสัยแกฉันรู้ดี”กันตธรดุเพื่อน เห็นสายตาก็รู้ว่าคิดอะไร
“คุณดลคงไม่ทำอะไรหรอกค่ะ ให้เขาไปส่งเธอเถอะนะคะ”อิงนภาพยายามขอร้องอีกคน เธอไม่อยากให้กันตธรไปส่ง ก็ดูผู้หญิงคนนี้สิรูปร่างช่างเรียกสายตาได้ดีเหลือเกิน
“ใช่ ฉันไม่ทำอะไรหรอกเห็นฉันเป็นคนแบบนั้นไปได้!”
เสียงโทรศัพท์อิงนภาดัง เจ้าของเครื่องรีบล้วงกระเป๋าสะพายหยิบมือถือมากดรับ
“สวัสดีค่ะ”
“อิง นี่ป้าพรเองนะ อิงรีบมาโรงพยาบาลด่วนเลย แม่อิงลื่นล้มในห้องน้ำ”ปลายสายบอกเสียงสั่น
“อะไรนะคะ!”อิงนภาร้องลั่นลุกยืน จนเพื่อนเริ่มกังวลตาม
“อย่าเพิ่งตกใจรีบมาก่อนเถอะอิง ป้าไม่รู้จะต้องจัดการยังไง หมอบอกว่าต้องผ่าตัด”
“ได้ค่ะป้าพร อิงจะรีบไปเดี๋ยวนี้”เธอวางสาย แต่มือยังสั่นเทาไม่หาย
“เกิดอะไรขึ้นครับอิง!”กันตธรถามด้วยความเป็นห่วง
“แม่ค่ะ แม่อิงลมในห้องน้ำตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล!”เธอตอบเสียงสั่น
“งั้นรีบไปโรงพยาบาลเถอะครับ” กันตธรบอกแล้วหันไปทางเพื่อนชาย “ไอ้ดลพาอิงไปก่อนเดี๋ยวฉันตามไป ฉันจะไปดูว่ายัยนี่มีรถมาหรือเปล่า!”
“เออ ได้ๆ”
นภดลพยุงเพื่อนสาวซึ่งกำลังแสดงอาการราวกับคนเป็นลมออกจากผับดัง กันตธรหันกลับมาถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นร่างบางกำลังนอนคอพับคออ่อนอยู่ ไม่แปลกเลยที่เธอโดนลากไปไหนมาไหน เล่นเมาไม่รู้เรื่องปล่อยเนื้อปล่อยตัวขนาดนี้
“จะเอาไงดีวะเนี่ย!”กันตธรบอกตัวเองด้วยความหงุดหงิด
จับเรียวแขนคล้องคอพยุงร่างบางขึ้นมา กลิ่นกายหอมกรุ่นทำเอาเลือดในกายเริ่มร้อน ผิวเนื้อนุ่มนวลยามสัมผัสเลยต้องขบกรามแน่นเพื่อยับยั้งชั่งใจ แต่งตัวแบบนี้มิน่าล่ะ ผู้ชายถึงได้แทบคลั่งเวลาเห็น แม้แต่เขาเองก็แทบคุมสติไม่อยู่ พยายามลากคนตัวเล็กให้ออกด้านนอก สายตาหลายคู่จับจ้องมายิ่งสร้างความอับอายให้ เขาไม่เหมือนชายคนอื่นไม่เคยคิดฉวยโอกาสกับคนเมา
แต่ดูจากรูปการณ์คงไม่มีใครเชื่อความบริสุทธิ์ใจของเขา จะให้เพื่อนไปส่งแทนไอ้ดลยิ่งน่ากลัวกว่าเสียอีก ไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้ต้องกลายเป็นข่าวฉาวอีก แค่เท่านี้ก็มากพอล่ะ กันตธรเริ่มเดือดเมื่อทุกอย่างไม่เป็นอย่างใจต้องการ แค่เพียงเดินทางมายังรถยังทุลักทุเลเลยจัดการรวบร่างบางไว้ในอ้อมแขนแล้วก้าวออกมานอกร้านอย่างรวดเร็ว
มาถึงรถชายหนุ่มยืนนิ่งไม่กวาดตามองหา เห็นพนักงานชายยืนอยู่เลยพยักหน้าเพื่อเรียก
“น้องมาเปิดประตูรถให้หน่อย”
พนักงานรีบรุดมาช่วยเปิดประตู กันตธรวางคนเมาไว้บนเบาะหน้า ล้วงหยิบเงินในกระเป๋าส่งให้พนักงาน มองดูคนหลับแล้วหนักใจ ไม่รู้ว่ามีรถมาหรือเปล่าแล้วบ้านอยู่ที่ไหนอีก แต่ตอนนี้ควรออกจากที่นี่ไปเสียก่อนดีกว่า ไม่อยากเป็นข่าวขึ้นหน้าหนึ่งกับเธอ
ร่างสูงใหญ่นั่งประจำคนขับแล้วเคลื่อนรถออกสอดส่ายสายตามองหาที่พักเหมาะๆ เขาหันมองคนหลับเห็นขยับกายเล็กน้อยมันส่งผลให้เดรสรัดรูปร่นขึ้น เรียวขาขาวเลยโผล่ออกมา กันตธรชะงักรีบหันกลับมาจ้องมองถนนอีกครั้ง
“ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ มิน่าคนเขาถึงคิดกับคุณในแง่ไม่ดี!”ชายหนุ่มบ่นอุบ และรู้ดีว่าคนหลับไม่มีทางได้ยินคำพูดนี้
ตอนนี้เขาสับสน ต่อให้เจอที่พักเหมาะแต่ทว่ากลับไม่กล้าขับเข้าไป คนอื่นจะมองยังไงหากมากับผู้หญิงชื่อกระฉ่อนอยู่ข้างกาย คิดว่าควรขับวนเพื่อให้สร่างเมาแต่หลายชั่วโมงผ่านไม่มีวี่แววเธอจะตื่นขึ้นมา ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด
“นี่คุณ บ้านคุณอยู่ที่ไหน!”
“อืม... อยู่แถวๆ นี้แหละ”คนเมาตอบอ้อแอ้ ไม่มีทีท่าว่าจะสร่าง
“ตกลงว่าอยู่ที่ไหนกันแน่ครับเนี่ย!”เขาเริ่มหงุดหงิด
“อืม... อย่ามายุ่งคนจะนอน”
สุดท้ายไม่ได้อะไรนอกจากเพิ่มความหงุดหงิดให้อีก ตัดสินใจจอดรถเทียบข้างทางแล้วโน้มกายเพื่อมองหากระเป๋า แต่เมื่อนึกได้ขณะเธอมานั่งร่วมวงก็ไม่ได้หิ้วกระเป๋าติดมาด้วยอยู่แล้ว ยกมือกุมขมับป่านนี้คงหายไปแล้ว เขาเองก็พลาดไม่ได้ตรวจข้าวของ แล้วจะเอาอย่างไรดี ระบายลมหายใจเมื่อตัดสินใจบางอย่างเรียบร้อย
กันตธรจอดรถหน้าโรงแรมระดับห้าดาวแล้วเปิดประตูพยุงร่างบางสาวเท้าเข้าด้านในอย่างทุลักทุเล สายตาพนักงานมองมาเวลานี้เขาไม่อยากสนใจสักเท่าไหร่ อีกอย่างโรงแรมระดับนี้เรื่องความปลอดภัยไม่ต้องเป็นห่วง พวกนักข่าวปาปารัสซี่ไม่มีทางเข้ามาวุ่นวายได้แน่นอน
- Writer
