ร่ายรักกับดักใจ

เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วผับสุดหรูย่านดัง นักท่องราตรีมากมายออกมาโยกย้ายส่ายสะโพกพลางบดเบียดเคล้ากับคู่ตนเองกลางฟลอร์ ก่อนร่างเพรียวระหงส์ในชุดเรสสีแดงก้าวเข้ามาภายใน สายตาหลายคู่จดจ้องมองมาราวกับได้พบเจอนางแบบตานิตยสารชื่อดัง หรือนางเอกละครในทีวี เมริยา สิทธิศักดิ์โสภณ บุตรสาวของเจ้าสัวรัฐพิมุกต์ผู้ที่มีชื่อติดอันดับเศรษฐีในเมืองไทย ใบหน้าเรียวรูปไข่ คิ้วบางรูปพระจันทร์ จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากรูปกระจับ เอวคอดกิ่ว ท่อนขาเรียวยาว เมริยารับรู้ได้ถึงสายตาจับจ้องแต่เธอไม่ได้ให้ความสนใจกับมันอาจเพราะ... เคยชิน หญิงสาวสอดส่ายสายตาหาที่ว่างพบโซฟากำมะหยี่สีม่วงเลยตรงดิ่งโยนกายลงบนนั้นทันที จังหวะเหมาะนักท่องราตรีหนุ่มรีบนำพาร่างสูงโปร่งเข้าไปทักทายด้วยท่าทีสุภาพ สำหรับเขาแล้วเธอเป็นเหมือนถังข้าวสาร หากใครได้คงสบายทั้งชาติ ชาติตระกูลดีเลิศ ทั้งหน้าตา การศึกษา ทุกอย่างพร้องสรรพเหมาะสมทุกอย่าง แม้เสียเรื่องผู้ชายสักหน่อย แต่สำหรับชายหนุ่มทุกคนในนี้คงไม่มีใครสนในเรื่องนั้นสักเท่าไหร่ “สวัสดีครับ”นักท่องราตรีทักทาย ก่อนเผยรอยยิ้มเห็นฟันขาว “สวัสดีค่ะ”เมริยาตอบรับแล้วยกยิ้ม เสียงผู้คนฮือฮาเมื่อเจ้าของร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเข้ม ผิวสีแทน ดวงตาคมกริบ คิ้วเข้ม ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเทากางเกงสแลคสีดำ กระดุมด้านบนปลอดออกเพื่อความคล่องตัวกำลังสาวเท้าตรงดิ่งมายังโต๊ะเป้าหมาย ยศราชย์ สหบดินทร์ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงเจ้าของบริษัทไอที ชายผู้มีข่าวอื้อฉาวกับหญิงสาวมานานแสนนาน แต่แท้จริงเมริยาให้ความสนิทสนมกับเขาแค่เพื่อนเท่านั้น ซึ่งตัวยศราชย์เองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน ทั้งสองจึงไม่ได้สนใจต่อคำพูดของชาวบ้านมากนัก เพราะคิดว่าตนเองหาเงินใช้เองไม่ได้เที่ยวขอใครจึงไม่จำเป็นต้องเกรงใจใคร นักท่องราตรีหยุดชะงักกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นสายตาของชายอีกคนกำลังจ้องมองมา ยศราชย์ขมวดคิ้วมองเพื่อนสาวทีมองชายแปลกหน้าด้วยความงุนงง ก่อนระบายลมหายใจหนักออกมา หนุ่มแปลกหน้าไม่อาจทนต่อเลยรีบเผ่นทันทีด้วยความอึดอัดใจ ยศราชย์จึงหันมาเล่นงานเพื่อนแทน “หาเรื่องอีกแล้วนะเม!”ยศราชย์เท้าเอว “มันเรื่องปกติของฉันอยู่แล้วนี่ยศ!” “กลับบ้านเลย พอได้แล้ววันนี้!”ไม่พูดเปล่าดึงมือเพื่อนให้ลุกยืน คนถูกดึงเม้มริมฝีปากไม่พอใจ พยายามฝืนตัวเองไว้ “อย่ามายุ่งได้ไหมยศขอร้อง แกไม่ได้มีหน้าที่มาดูแลฉันสักหน่อย”หญิงสาวตอกกลับ ไม่อยากให้เพื่อนมาวุ่นวายกับแผนการของตนเอง “ทำตัวเป็นเด็ก”ยศราชย์ถอนฉิว “แกว่าใครไอ้ยศ!”คนฟังเริ่มฉุน “ไม่ได้ว่า แต่ยังไงวันนี้ฉันก็ต้องพาแกกลับเม!” “ไม่มีวัน”เมริยาดื้อดึง ข้อมือบางถูกจับอย่างรวดเร็ว แรงหญิงมิอาจสู้แรงชายยศราชย์ลากเพื่อนออกมาได้สำเร็จ เมริยายืนหน้าบึ้งไม่พอใจต่อการกระทำของเพื่อน “แกมายุ่งอะไรด้วยยศ!”เธอเริ่มเดือด “เลิกทำแบบนี้สักทีเม ทำไปเพื่ออะไรสุดท้ายคนที่เสียชื่อเสียงก็คือแกนะเม!” “ใช่! ฉันคือคนที่เสียชื่อเสียง แต่ผู้ชายคนนั้นก็เสียด้วยเหมือนกัน ที่มีลูกสาวที่เอาแต่มั่วผู้ชายพาเข้าโรงแรมได้ไม่เว้นแต่ล่ะวัน!” แววตาเพื่อนสาวทำเอาเขาพูดไม่ออก ตนเองก็ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรกับเรื่องของเพื่อนดี “ต่อให้แกทำมากกว่านี้ เจ้าสัวรัฐพิมุกต์ก็ไม่มีวันยอมรับหรอกเม!” คนฟังกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บปวด รู้ว่ามันยากยิ่งการทำให้บิดายอมรับในสิ่งที่เธอต้องการ เพราะท่านเป็นคนมีชื่อเสียงมีหน้ามีตาในสังคมทำให้เธอต้องแบกรับอะไรมากมาย ใจต้องการอีกอย่างแต่จำต้องทำอีกอย่างแทน ท่านเห็นไม่เคยเห็นความสำคัญของเธอเลย เห็นแก่ชื่อเสียงทั้งนั้น ในเมื่อชื่อเสียงมันสำคัญนักจะทำลายให้ย่อยยับ จนกว่าบิดาจะยอมรับข้อเสนอที่เธอต้องการ “ฉันไม่มีวันยอมเด็ดขาด ฉันจะทำแบบนี้จนกว่าผู้ชายคนนั้นจะยอมให้ฉันได้พบ...!” ยศราชย์ยกมือปิดปากเพื่อน ก่อนหันเห็นมือดีพกกล้อง แชะ! เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้น เมริยาหันมองพร้อมยศราชย์ เห็นปาปารัสซี่ชิ่งหนีอย่างรวดเร็วสองคนมองหน้าถอนหายใจออกมา “แกคงได้เป็นข่าวกับฉันอีกแล้วล่ะยศ”เมริยาบอกเพื่อนเสียงเบา ยศราชย์ยืนนิ่งขบกรามแน่น กี่ครั้งแล้วคราวนี้คงเป็นเรื่องใหญ่บรรดาสาวๆ ในสต๊อกคงโวยวายกับยกใหญ่ หากเพื่อนสาวไม่สวย ไม่รวย คงไม่มีปัญหา แต่ดันมีทุกอย่างพร้อมขนาดนี้สาวที่ไหนไม่หึงคงแปลก ปัง! เจ้าสัวรัฐพิมุกต์โยนหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะอาหารด้วยความเดือดดาล เมื่อข่าวฉาวบุตรสาวเพียงคนเดียวโชว์หราขึ้นหน้าหนึ่งอีกครั้ง เสียงฝีเท้าเดินลงมาจากชั้นสองทำให้เจ้าสัวใหญ่หันมอง เห็นคนสร้างปัญหาเดินอ้าปากหาวลงมา โทสะยิ่งโหมกระพือมากขึ้น เมริยาเหลือบมองเห็นสีหน้าบิดาที่กำลังแดงก่ำด้วยความโกรธ เธอลอบยิ้มออกมาด้วยความพอใจ รีบก้าวยาวลงมาร่วมโต๊ะอาหารด้วยความสุข สาวใช้นำข้าวต้มกุ้งมาเสริฟ์ร้อนๆ เลยหยิบช้อนแล้วตักเข้าปากอย่างอารมณ์ดี “แกยังกินลงอีกเหรอยัยเม ทำไมแกถึงได้ชอบสร้างเรื่องให้ฉันอับอายแบบนี้!”เจ้าสัวตวาดลั่น เพียงดารามองสามีด้วยความเป็นห่วง แล้วหันมองลูกเลี้ยงด้วยความหนักใจ เธอพยายามทำหน้าที่แม่ให้เต็มที่แล้ว แต่เมริยาดื้อรันและไม่เคยยอมรับความหวังดีเลยสักครั้ง “คุณอย่าหงุดหงิดไปเลยค่ะระวังจะป่วยเอานะคะ”เพียงดารารีบบอกด้วยกลัวสามีจะความดันขึ้นเสียก่อน “จะไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไง ทำตัวแบบนี้ แกรู้ไหมว่าชาวบ้านเขานินทาแกว่าอะไร แกเคยได้ยินบ้างหรือเปล่ายัยเม!” หญิงสาวกัดฟันแน่นวางช้อนลงในชาม แล้วหันมาเผชิญหน้ากับบิดา เธอไม่อยากเป็นขี้ปากใคร สิ่งที่ทำลงไปเพียงต้องการให้พ่อเห็นใจ ยอมรับในฟังความรู้สึกเธอบ้างเท่านั้น เธอโกรธที่พ่อเห็นแม่ใหม่ดีกว่า ทั้งๆ ที่แม่แท้ๆ เป็นอยู่อย่างยากลำบาก ภาพในความทรงจำมันฝังแน่น จำได้ในวันที่พ่อมารับนั้นแม่ร้องไห้เสียใจ แม้พยายามดิ้นรนอ้าแขนกอดแม่ แต่ดูเหมือนพ่อจะไม่ยินยอม จากนั้นข่าวคราวของแม่ก็เงียบหาย พ่อส่งคนติดตามยามเธอจ้างนักสืบหาที่อยู่ของแม่ แล้วสุดท้ายคนเหล่านั้นก็ถูกยกเลิกสัญญาพร้อมจ่ายค่าเสียหายทุกครั้ง “หนูรู้ค่ะพ่อ แต่หนูไม่แคร์เพราะหนูก็เป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ”คนเป็นลูกตอบแสร้งตีหน้าไม่สนใจ ทั้งที่ใจก็เจ็บปวดต่อการกระทำของตนเอง แต่เมื่อเห็นสีหน้าบิดาและแม่เลี้ยงมีความเศร้าเข้ามาในใจมันกลับดีใจอย่างบอกไม่ถูก “ยัยเม!”เจ้าสัวตวาดลั่น แววตาดุดัน ร่างกายไหวโยนตามความโกรธเกรี้ยว การกระทำของบุตรสาวทำให้เขาเจ็บปวดยิ่งนัก “เม... ลูกอย่าทำแบบนี้เลย”เพียงดาราพยายามเกลี่ยกล่อม เมื่อเห็นสามีมีความเครียด “คุณไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน คุณไม่ได้เป็นแม่ของฉันสักหน่อย!”เมริยาย้อนตวัดสายตามองด้วยความไม่พอใจ เพียงดาราเงียบกริบไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาอีก เมริยามองข้าวต้มในชามตอนนี้มันฝืดคอจนแทบกระเดือกไม่ลงสุดท้ายวางช้อนก้าวออกจากบริเวณโต๊ะอาหาร เธอต้องการพื้นที่ส่วนตัวให้อารมณ์เบาบางลง ไม่เข้าใจทำไมบิดาถึงไม่ให้พบแม่บังเกิดเกล้า เหตุใดต้องพยายามขัดขวางมันไม่ได้เสียหายอะไรเลย เธอยินดีปิดเรื่องนี้เป็นความลับด้วยซ้ำหากพ่อต้องการ ร่างบางยืนชิดหน้าต่างมองสวนหย่อมภายในบ้าน มือยกขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ เธอไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด หากอดทนจะต้องได้พบแม่อย่างแน่นอน เธอเชื่อเช่นนั้น